Πρώτα,οι επιθυμίες: Η LifOδημιουργήθηκε για να μην έχουμε κανένανπάνω από το κεφάλι μας. Είχα προσπαθήσειαριστερά δεξιά να φτιάξω περιοδικά μεάλλους εκδότες. Δεν τα κατάφερα (σε βάθοςχρόνου). Αφενός διότι τα mediaέγιναν πιο διαπλεκόμενα, αφετέρου διότιπότε εγώ είχα στραβό χαρακτήρα πότε οεκδότης μου (το συνηθέστερο). Όταν πέτυχετο (symbol) και είπα «ωραίατώρα, ας το γλεντήσουμε», ο εκδότηςμου παρά λίγο να μπει φυλακή! Είχαπαραιτηθεί από την ιδέα. Αλλά να πουτελικά όλα γίνονται. Ακόμα και ταεπιχειρηματικά όνειρα.
Μετάήταν οι αριθμοί: Η LifOπέτυχε. Η φετινή της χρήση είναικερδοφόρος. Η αύξηση της διαφημιστικήςδαπάνης ως προς πέρσι 192% πάνω! Το τιράζσχεδόν έχει διπλασιαστεί. Η αναγνωσιμότηταεπίσης. Οι σελίδες. Οι συνεργάτες.
Τελικάόμως είναι οι άνθρωποι: Τώρα που μαςέφυγε η χοντρή πρώτη αγωνία της επικράτησης(αν και πάντα πρέπει να επαγρυπνάς),έχουμε λίγο την ευκαιρία να κοιταχτούμεμεταξύ μας. Αυτή η ομάδα που διαμορφώθηκεμετά από αλλεπάλληλες αλλαγές, σεδύσκολες αρχικά συνθήκες, είναι μιαομάδα που κατάφερε πολλά, και είναι ηουσία και το νόημα αυτού του εντύπου.Λέω σκόρπια ονόματα: η Δέσποινα, ο Μ.Ηulot και ο Μιχάλης (που δενείχαν ξαναγράψει σε περιοδικό), ο Στάθηςτου ατελιέ, ευγενής στις μεγαλύτερεςεντάσεις, ο άλλος Τάσος, ο προσηνής καιστέρεος που ανέλαβε το Εμπορικό, οΜπίλλυ, η Αγάπη, ο Γιώργος που τα ελέγχειόλα, η μεθοδική Πηνελόπη με την Κατερίναστη διαφήμιση, ο Χρήστος Μ. που υπήρξεσχεδόν πατρικός από την πρώτη μέρα, οΚωστής επίσης, που μας πίστεψε, ο ΔημήτρηςΠ. που δίνεται σαν να μη δίνεται, οδιαρκής, όμαιμος Σπύρος μέσα στιςδεκαετίες, η Μαρκέλλα, βράχος από ταπαλιά, η ψύχραιμη Αλεξάνδρα, η Έφη πουδούλεψε σχεδόν ηρωικά στα «πέτριναχρόνια», η κουλ Μυρτώ της διόρθωσης(και η σούπερ κουλ Βάσω, πριν από αυτήν),η σταθερή Μαρίνα, ο συναισθηματικάευφυής Σωκράτης (ανέκαθεν δήθεν ανέμελος),ο συστηματικός και υποστηρικτικόςΘοδωρής, η Τίνα που είναι πάντα εκείόταν οι άλλοι φεύγουν, ο urbanpoet Δημήτρης Ρ., το maverickαστέρι μας, ο Πιτσιρίκος, και ο άλλοςαστέρας του πολιτικού ντανταϊσμού, οΝίκος, η μεθυστική και μοναδική περίπτωσητης Ειρήνης (που όποτε έρχεται στογραφείο, όλοι αρχίζουν τις ονειροπολήσεις),η Ελένη με τη σέξι φωνή στα τηλέφωνα-παιδίμάλαμα, η ευθύτατη και ντόμπρα Λώρη, οSpyros που ο ομφάλιος λώροςτου κρατάει απ' το «01», ο Γιώργοςστο λογιστήριο, ο Μάριος στα μηχανάκια,η Αναστασία με το μεγάλο ταλέντο καιτις μεγάλες ανώφελες ανασφάλειες, οΧρήστος Π. που σαρώνει τη Θεσσαλονίκηγια πάρτη μας, από κοντά κι η Ντόγια, οΣταύρος που τον ξέρουμε κυριολεκτικάαπό την κούνια, η Σύλβια, ο Στέφανος, οστιβαρός Παναγιώτης στα οικονομικά, οόμορφος Φώτης (που τώρα γράφει καιόμορφα), η Ματίνα που ένα φεγγάρι πέρασεαπό δω με το μαστίγιό της, ο Γιώργος Κ.που όλο ρωτάει πώς μας φαίνεται (αν καιφτασμένος και καλύτερος από τουςπερισσότερους του είδους του), ο ΜιχάληςΔ. που είναι ολόιδιος με τη μουσική του(μπιτάτος και μελαγχολικός μαζί), οΓιώργος από την Αλβανία που βοηθάει στηδιανομή, η Τζούλια που είναι σταθερήπαρηγοριά μας μες στα χρόνια, ένανΑνώνυμο που είναι στα πέριξ και μουμαθαίνει πολλά (σαν τον πατέρα που ποτέδεν είχα δίπλα μου).
Αυτοίοι άνθρωποι (ελπίζω να μη ξεχνάω κανέναν)είναι εδώ, περασμένοι από δεκάδεςκόσκινα. Είναι δοκιμασμένοι, σίγουροι,και έχουν αποδείξει ότι μπορούν νακερδίζουν ένα στοίχημα. Eίναιαυτό που τελικά μένει μαζί μας, δίπλαμας, στη ζωή που ζούμε κάθε μέρα - ο πρώτοςκαφές και το τελευταίο ουίσκι. Είναιμια μεγάλη, ικανή ομάδα (γενικώς ταμεγέθη είναι μεγαλύτερα από αυτά πουείχα αρχικώς υπολογίσει!), που τηχαρακτηρίζει η ακεραιότητα και ηανθρωπιά. Είναι πια μια κοινότητα φίλων,που αν και έχει αυστηρότατη πόρτα,μεγαλώνει διαρκώς.
Νιώθωευγνωμοσύνη προς όλους. Ακόμα και προςεκείνους που δεν τα βρήκαμε. Ακόμα καιπρος εκείνους που νομίζουν πως τους τηνέφερα, πως τους «χρησιμοποίησα».Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να δώσωχώρο σε όσους έχουν ταλέντα να τααναπτύξουν. Όπως μου δόθηκε και μένα.Σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνεις παίρνεις.Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε.
σχόλια