Δευτέραβράδυ 21:30, πριν το πάρτι της LifO,στο γραφείο
Δενπρολαβαίνω να γυρίσω σπίτι ν' αλλάξω- μαζί με τη Μυρτώ που κάνει τη διόρθωσηκι άλλες δύο φίλες μου έχουμε κλειδώσεικι αλλάζουμε καλσόν ανάμεσα σε κλειστούςυπολογιστές και ρούχα χυμένα στη μοκέτα.Υπάρχει κάτι σουρεαλιστικό με όλα αυτάτα γέλια που υψώνονται πάνω από καρέκλεςκαι γραφεία. Έχω αγωνία. Πάντα έστω καιγια πέντε λεπτά λίγο πριν από οποιοδήποτεπάρτι γυρνάω ξανά στην έκτη δημοτικού.Το σαλόνι είναι γεμάτο μπαλόνια, τοετοιμόρροπο νοικιασμένο στερεοφωνικόείναι στερεωμένο με μπατονέτες για τ'αυτιά, κι εγώ είμαι καθισμένη στη σκάλακαι κλαίω. Έξω έχει μισό μέτρο χιόνι.Από τότε μισώ το χιόνι. Χιόνιζε πάνταΠαρασκευή βράδυ κι έλιωνε Κυριακή -ένακι ένα για να μη βγω έξω το Σαββατοκύριακο,αλλά να πρέπει να σηκωθώ στις 6:00 το πρωίγια να πάω σχολείο τη Δευτέρα- οι δρόμοιγλιστρούσαν απ' τον πάγο. («Έχειςξαναδεί χιόνι;» με ρώτησε χρόνια μετάένας συμφοιτητής μου στη Σκωτία μεκόκκινα μάγουλα από το πρώτο χιόνι τουχειμώνα. Στα μάτια του η Ελλάδα ήτανκάτι μεταξύ Τζαμάικας και Ντουμπάι.«Στα μέρη μου χιόνιζε κάθε Παρασκευήκαι έλιωνε κάθε Κυριακή» του είπα μεμπλαζέ ύφος. «Αυτό είναι κάποιο τοπικόαστείο;» με ρώτησε σαστισμένος.)
Δευτέραβράδυ, 23:00. Στο Fuzz, γίνεταιχαμός
Γιακάποιο ανεξήγητο λόγο έχουμε κάτσειόλοι στην είσοδο μετά τα μπαλόνια καιτην γκαρνταρόμπα και κουνιόμαστεκοιτάζοντας τον κόσμο που μπαίνει. Είναιπερίεργο να βλέπεις τους αναγνώστεςσου - τους κοιτάς κι αναρωτιέσαι τιδιαβάζουν, αν τους αρέσει η LifΟ,από πού πήραν το καρό παλτό τους. Με τιςμαυροντυμένες κοπέλες του γραφείου(δεν είναι συνάδελφοι - η λέξη συνάδελφοςμου θυμίζει άντρα με δερμάτινο κοντόμπουφάν και ακρυλικό σιδερωμένοπαντελόνι) κάνουμε συκοφαντικά κομπλιμένταη μία στην άλλη «Απόψε είσαι μιακούκλα», «Κάθε μέρα που σε βλέπωστο γραφείο σκέφτομαι πως είσαι η πιοκαλοντυμένη».
Δευτέραβράδυ, 00:30
Μιλάωευγενικά και πολιτισμένα «ναι, ναι,δύο χρόνια LifΟ, είμαστεπολύ χαρούμενοι» όταν εμφανίζεταιο Στάθης Μητρόπουλος -τρελός artdirector με βινύλ παντελόνιχωρίς την κάσκα του αστροναύτη- και μετραβάει προς την πίστα φωνάζοντας«Απαγωγή, απαγωγή». «Μισό λεπτάκινα μιλήσω με τα παιδιά», «Απαγωγή,απαγωγή». «Κάτσε λίγο». «Απαγωγήαπαγωγή» μου λέει και με τραβάει απ'το χέρι στην πίστα ανάμεσα στο πλήθος.
Δευτέραβράδυ, 02:00
Με τονΜιχάλη χορεύουμε μεθυσμένα: ανοιχτάχέρια, ανοιχτά πόδια - ψαλιδάκια σανσχολική γυμναστική, στα ξύλινα σκαλιάτης εισόδου και κοιτάμε σαν χαζοί τοvideowall στο βάθος. Ξαφνικάανάμεσα από τα βίντεο προβάλλει το σήματης LifΟ. Πανηγυρίζουμεενθουσιασμένοι.
σχόλια