Ονικητήριος λόγος του Ομπάμα στην Αϊόβα(όπου κατατρόπωσε τη Χίλαρι) ήταν σχεδόνσυγκινητικός. Είχε τόνο ρομαντικό,οραματικό - μιλούσε με φωνή ζεστή καισίγουρη και είπε λόγια προσγειωμένα,εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, εναντίοντων διακρίσεων πάσης φύσεως και τηςτεράστιας ανισοκατανομής του πλούτου,καταλήγοντας στη λέξη-κλειδί τηςκαμπάνιας του: ελπίδα. Πίσω του ήτανπρόσωπα νεαρά, ενθουσιώδη. Υποθέτω καιαυτά θα τα φθείρει κάποια στιγμή ηεξουσία - τώρα όμως ακόμα σε κάτιπιστεύουν, το οποίο δεν είναι απαραιτήτωςτα λεφτά.
Πίσωαπό τη Χίλαρι (που είναι σαν να γέρασεσε μια μέρα) ήταν παραταγμένο όλο τογηραλέο κατεστημένο της Αμερικής - μέχρικαι η Μαντλίν Ολμπράιτ. Αυτό που απόπνεετο δικό της πάνελ ήταν η δύναμη, το χρήμα,η τεχνογνωσία, η σταθερότητα. Μαζί μεόλα όσα συνεπάγονται: διαπλοκή, διαφθορά,κυνισμό, τετράγωνα λόγια. Ήρθε τρίτηστις ψήφους. Έχασε μια κρίσιμη προεκλογικήμάχη - ίσως και τον πόλεμο. Ο λόγος; Ήτανπεζή, και έξτρα σκληρή στο θέμα του Ιράκ,για να μη θεωρηθεί ότι σέρνεται απόγυναικείους συναισθηματισμούς.
Μοιραίαέκανα τους συνειρμούς: ποιος πολιτικόςμπορεί να μιλήσει για Ελπίδα στην Ελλάδακαι να μη φανεί φαιδρός; Διάφορα μειράκιαεμφανίζονται στην κυβέρνηση με μάτιπου γυαλίζει και κάνουν τους οραματιστές,από καιρού εις καιρόν, για να αποκαλυφθείμετά από λίγο ότι είναι πισθάγκωναδεμένοι από τους χειρότερους τηςκοινωνίας. Οι πολιτικοί όχι μόνο δενδίνουν φαντασιακή διέξοδο στουςσυλλογικούς πόθους, αλλά δεν καταφέρνουνούτε να διαχειριστούν επαρκώς το πλέγμααπό ψεύδη που τους κρατάει στην εξουσία.Τους τελευταίους μήνες ο δημόσιος βίοςείναι ένα καθημερινό ξεβράκωμα. Ηκυβέρνηση, ένας οχετός από σκάνδαλανάνων. Και η αντιπολίτευση, λίγο πολύ,ένα κωφάλαλο παιδί που παρακολουθεί εναφασία τα γεγονότα. Μια πνιγηρή αποφοράκυκλώνει το δήμο, όπως στις χειρότερεςμέρες του σκανδάλου Κοσκωτά.
Δυστυχώςόμως, οι πολιτικοί μας είναι δικά μαςπαιδιά! Γι' αυτό και αναπαράγονται τόσοπρόθυμα. Όλα τα «νεαρά» πρόσωπαπου αλέθονται περιοδικά από τηνκρεατομηχανή της εξουσίας γνωρίζετεκαλά ότι τίποτα καινούργιο δεν φέρνουν,ούτε υπόσχονται ούτε καταφέρνουν. Στηνκαλύτερη περίπτωση κάνουν καλύτεροστάιλινγκ στην πάνδημη χλαπάτσα πουδημιουργούν και τους δημιουργεί. Καιόσοι υποτίθεται ξεκίνησαν για να τουςαντιμετωπίσουν (οι πάσης φύσεωςεναλλακτικοί), μεγαλώνοντας δημιούργησανκι αυτοί τις μικροεξουσίες τους, υπέκυψανκι αυτοί στην άχρωμη και άοσμη παντοδυναμίατου χρήματος. Οι οραματιστές που μίλησανγια Ελπίδα στα μακρινά eightiesέγιναν κι αυτοί σφουγγαρίστρες τωντελευταίων κυβερνήσεων, μπήκαν στα payrolls ως σύμβουλοι,χρηματίστηκαν ή χρημάτισαν για ναστηρίξουν παράνομες πράξεις -οι εκδόσειςέγιναν η αγενής αλάνα τους: τα δέκα σταδέκα από τα «επικίνδυνα» πολιτικάσχόλια που γράφονται έχουνε σπόνσορακαι άμεση κερδοφορία- είτε ευθέως είτεπλαγίως.
Οπότεγια τι ελπίδα να μιλήσει κανείς. Πρινπετάξεις, πρέπει να βαδίσεις. Και ηΕλλάδα, όπως ξέρετε, είναι στη διεθνήκατάταξη μια από τις πιο διεφθαρμένεςχώρες του κόσμου. Η δημοκρατία της είναιγεμάτη τρύπες, ο επιχειρηματικός τηςιστός πιλατεύεται ακόμα από γκάνγκστερ.Και ο Τύπος, συλλήβδην, παίζει το τραγούδιτους. Για να κάνει δημόσια έργα. Για ναπροωθεί ανέμελα τις παράπλευρες μπίζνεςτου. Για να ελεείται με κρατικέςδιαφημίσεις.
Μπορείόμως κανείς να υποστηρίξει το αντίθετο:ότι ακριβώς στις περιόδους της σήψηςγεννιούνται οι νέες φωνές. Όπως στο πιοπαράλογο και φορτωμένο και βαρύ κομμάτιτου πολέμου του Ιράκ ανδρώθηκε ο Ομπάμα,για να οραματιστεί έναν καλύτερο κόσμο.
σχόλια