Επόμενη πίστα

Τα πρώτα, απότομα κρύα με βρήκαν σ’ ένα μεγάλο, άδειο μπαλκόνι που βλέπει στον Εθνικό Κήπο / από εκείνο το σημείο δεν έβλεπες τίποτα πραγματικά άσχημο / μπροστά σου ο Κήπος, αριστερά το κτίριο του Κοινοβουλίου και ο λόφος του Λυκαβηττού, δεξιά οι φωταψίες των αυτοκινήτων που ανηφόριζαν την Αμαλίας / η ομορφιά με καθήλωσε, για να είμαι απολύτως ειλικρινής συγκινήθηκα λιγάκι / σαν να συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι η Αθήνα που ήξερα, η άσχημη πόλη μου που είχα αγαπήσει, όπως αγαπάμε τις άσχημες μανάδες μας (και τις αγαπάμε πολύ, βαθιά και αδιαπραγμάτευτα), δεν θα ξαναγίνει ποτέ αυτό που ήξερα / υποτίθεται ότι η κρίση θα μας ξυπνούσε / και η αλήθεια είναι ότι η τόσο-δημιουργική-Αθήνα που εξύμνησαν πριν από λίγες ημέρες οι «New York Times» γλιστράει εύκολα μέσα απ’ τα χέρια μου γιατί με καταπίνει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα / υπάρχουν όλα αυτά, η τέχνη και οι ομάδες και η ανάγκη να δοκιμαστούν νέα πράγματα, ν’ ακουστούν νέες φωνές / αλλά αυτό που δεν βλέπω είναι η πρακτική υπεράσπιση της πόλης στο «κάθε μέρα» / η ιστορία με τα σκουπίδια δείχνει την αποτυχία όλων μας να υπερασπιστούμε την Αθήνα / θέλω να πω ότι αυτές οι ακραίες απεργίες, το γεγονός ότι η πολιτεία δεν έκανε αυτό που έπρεπε στην ώρα της, πως, δηλαδή, επέτρεψε να συμβεί η κατάληψη της χωματερής της Φυλής, είναι τα σημάδια της δικής μας παρακμής / κανείς δεν έκανε αυτό που έπρεπε / οι εργαζόμενοι, όσο κι αν πιέζονται, έπρεπε να σκεφτούν λιγότερο αντικοινωνικές πρακτικές / όσο για τη βιομηχανία του τσαμπουκά που επιδεικνύουν ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να τη χαιρόμαστε, τώρα πια έχει ριζωθεί για τα καλά στο DNA της κοινωνικής μας ζωής / έτσι, η Αθήνα κατάντησε μια βαθιά αντιδημοκρατική πόλη και στα μάτια κάποιων αυτό περνιέται για «ελευθερία» / αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για το πώς φτάσαμε ως εδώ / όπως λέει κι ένας φίλος μου, αυτή την ώρα έχει σημασία να ειπωθούν δημιουργικές προτάσεις για το πώς θα κάνουμε το επόμενο βήμα / νισάφι με τις αιτίες και τους λόγους / ναι, θα γυρίσουμε μία ή δυο δεκαετίες πίσω, θα χάσουμε τους μισθούς μας, κάποιοι και τη δουλειά μας / αλλά δεν πρέπει να βουλιάξουμε / έχουμε ο ένας τον άλλο, νέες ιδέες γεννιούνται αυτές τις μέρες, υπάρχει ένας κόσμος που προσπαθεί και παλεύει, δεν θα το βάλουμε κάτω, πολλά μπορούν να γίνουν και να πάρουμε ξανά μπροστά / αλλά, ακόμα είμαστε σαν τους ζαλισμένους ή πολύ θυμωμένοι για όσα χάνουμε / πότε θ’ αλλάξουμε πίστα;