Παρασκευή βράδυ και μετά από περιήγηση μερικών λεπτών στα σύνορα Χολαργού και Νέου Ψυχικού, ένα ισόγειο αρκετά φωτισμένο προβάλλει στο τέλος της οδού Κιλκίς.
Απέξω υψώνεται μια επιγραφή που λέει «Αίαντας Χολαργού Boxing». Είναι μία απ' τις σχολές με τα περισσότερα κορίτσια στην Αθήνα που ασχολούνται με το μποξ. Ανοίγοντας την πόρτα, μας υποδέχεται ο προπονητής του συλλόγου κ. Ιάσονας Πολίτης, που αρχίζει να μας μιλά και να μας συστήνει στα παιδιά που εκείνη την ώρα έχουν ξεκινήσει την προπόνησή τους, άλλα στον σάκο και άλλα στο τερέν.
Μερικά κορίτσια έχουν ήδη φορέσει τις μάσκες τους και κάνουν προθέρμανση μεταξύ τους, πριν ανεβούν για sparing, δηλαδή την προσομοίωση του αγώνα μποξ στο τερέν.
Ξαφνικά, ο προπονητής τούς λέει να σταματήσουν και να αλλάξουν ταίρια στην προπόνηση. Τα κορίτσια που πριν από λίγο αγωνίζονταν μεταξύ τους αρχίζουν να κάνουν προπόνηση με αγόρια, τα οποία είναι πολύ περισσότερα στο γυμναστήριο.
«Οι προπονήσεις και τα προγράμματα είναι μεικτά για αγόρια και κορίτσια», μου λέει ο κ. Πολίτης και συνεχίζει, «τώρα η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη απ' ό,τι παλιότερα, όταν τα κορίτσια ήταν πολύ λίγα, με αποτέλεσμα να κάνουν μονίμως προπόνηση μόνο με αγόρια».
«Πρέπει να μάθουν, τελικά, τα παιδιά πως το μποξ δεν είναι μόνο ξύλο αλλά ένα άθλημα που σου δίνει αυτοπεποίθηση γενικότερα στη ζωή. Βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μαθαίνεις να λες "το 'χω"!»
Και ενώ οι περισσότεροι αθλητές έχουν αρχίσει να παλεύουν, στην άκρη του γυμναστηρίου υπάρχει ένα κορίτσι που στέκεται μοναχό του να κοιτά τον καθρέφτη και να κάνει στον αέρα τις λαβές του μποξ.
«Είναι ουσιαστικά το πρώτο στάδιο για οποιονδήποτε αθλητή ξεκινά το άθλημα» σπεύδει να μου εξηγήσει ο κ. Πολίτης.
Αυτή η διαδικασία, το να κοιτά απλώς τον καθρέφτη και να κάνει τις κινήσεις, διαρκεί έναν ολόκληρο μήνα. Πλησιάζω το κορίτσι για να του πιάσω κουβέντα, ενώ εκείνο συνεχίζει να κοιτά το είδωλό του στον καθρέφτη. Είναι η πρώτη της εβδομάδα και σκοπός της είναι να έρχεται κάθε μέρα όλο τον υπόλοιπο μήνα, ώστε με το τέλος του να πάρει στα χέρια της τα πρώτα γάντια του μποξ.
«Μου είχαν πει πως θα βαρεθώ στην αρχή, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω νιώσει έτσι» μου λέει χαμογελώντας.
Η προπόνηση σε λίγο τελειώνει και τα υπόλοιπα κορίτσια της σχολής συγκεντρώνονται πλάι μου, περιμένοντας υπομονετικά να μιλήσουμε.
Τα ανέκδοτα απ' τα αγόρια της ομάδας πως πρόκειται να γίνουν φίρμες μετά τη συνέντευξη τις κάνουν ακόμα πιο ντροπαλές. Όλες τους άλλωστε είναι από 14-15 χρονών και κάνουν τα πρώτα τους βήματά στο γυναικείο μποξ.
Η μία απ' αυτές, μάλιστα, η Αθηνά Περιβολάρη, κατέκτησε φέτος τη 2η θέση στο Πανελλήνιο Πρώταθλημα Παγκορασίδων. Στόχος όλων είναι να συνεχίσουν να αγωνίζονται και, αν προκύψει, να ακολουθήσουν με το μποξ και επαγγελματικά.
Έμπνευση για όλες τους ήταν η ταινία Million Dollar Baby και η ιστορία της πρωταγωνίστριας, η οποία, κατά κάποιον τρόπο, τις έπεισε να μπουν για πρώτη φορά στο ρινγκ.
Γρήγορα η κουβέντα μας φτάνει στο πώς είναι να αγωνίζονται με άντρες. «Το να παίζεις με αγόρια σε σκληραγωγεί και σε κάνει να μη φοβάσαι τις μπουνιές που μπορεί να φας από μια γυναίκα, γιατί δεν θα είναι τόσο δυνατές» μου απαντά με αμεσότητα η Αθηνά Περιβολάρη.
Οι αγώνες, ωστόσο, μεταξύ ανδρών και γυναικών είναι κάτι που αποφεύγει ο κ. Πολίτης. «Οι περισσότερες εφησυχάζουν, πιστεύοντας πως τα αγόρια δεν θα τις χτυπήσουν και παίζουν χαλαρά. Είναι κάτι το οποίο δεν θέλουμε» μου λέει.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς τους όταν άκουσαν ότι πρόκειται να ξεκινήσουν αυτό το άθλημα;
«Δώσαμε πραγματική μάχη για να κρατήσουμε αυτή την κοπέλα, η οποία είναι μεγάλο ταλέντο» παρενέβη ο προπονητής, αναφερόμενος στο κορίτσι που έχει αρχίσει εδώ και μία βδομάδα τις προπονήσεις. Δεν ήταν όμως η μοναδική περίπτωση.
«Μόλις ήρθε η μητέρα μου και είδε την προπόνηση τρόμαξε πάρα πολύ» συνέχισε η Ιουλία Μαργαρίτη, που αγωνίζεται εδώ και κάποιους μήνες.
«Υπάρχουν πολλοί γονείς που είναι ακόμη διστακτικοί» συνεχίζει ο προπονητής, ενώ μια νέα παίκτρια της ομάδας προσθέτει:«Πιστεύουν ακόμη πως είναι ένα ανδρικό άθλημα. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι απλώς ένα άθλημα σαν όλα τα άλλα».
Όμως ο κ. Πολίτης επιμένει: «Είναι πραγματικά μύθος πως δεν μπορούν να αγωνιστούν όλα τα κορίτσια και πως υπάρχει συγκεκριμένος τύπος γυναικείου κορμιού που μπορεί να αντέξει τα χτυπήματα».
Την ίδια ακριβώς άποψη έχει και ο προπονητής και πρώην πρωταθλητής μποξ στην Ελλάδα Αλέξανδρος Κυρσανίδης, τον οποίο συναντήσαμε στη σχολή μποξ που διευθύνει, στη Δάφνη.
«Αν συναντήσεις αυτά τα κορίτσια εκτός γυμναστηρίου, δεν θα τα ξεχωρίσεις από τα άλλα που ενδεχομένως κάνουν ένα διαφορετικό άθλημα. Ίσως όμως αυτή η προκατάληψη να πηγάζει λανθασμένα απ' τη νοοτροπία του κόσμου για τη φύση του αθλήματος».
«Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μόλις το 5-10% του αθλήματος έχει να κάνει με χτυπήματα. Ουσιαστικά είναι σαν μια χορογραφία, με τους μποξέρ να κινούνται μέσα στο τερέν σαν χορευτές» λέει γελώντας.
Τον ίδιο φόβο είχε και μια αθλήτρια της σχολής, η Μαιρηβάσια Φαρμάκη, η οποία σήμερα είναι 33 ετών και παίζει ερασιτεχνικά μποξ εδώ και περίπου 3,5 χρόνια. «Πίστευα πως για να μάθεις να παίζεις μποξ πρέπει πρώτα να σου σπάσουν τη μύτη, κάτι το οποίο δεν ισχύει φυσικά» μου τονίζει.
«Έχουν υπάρξει, δυστυχώς, περιστατικά με θανάτους και σκληρούς τραυματισμούς παικτών, τα οποία δεν έχουν να κάνουν με το μποξ, αλλά τελικά την πληρώνει το άθλημα συνολικά» σημειώνει ο κ. Κυρσανίδης.
Του έχουν τύχει περιστατικά ανθρώπων που, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, είχαν έρθει στη σχολή όχι για να αθληθούν αλλά για να μάθουν να παίζουν ξύλο. «Είναι πολιτική της σχολής να διώχνουμε ανθρώπους που ουσιαστικά έρχονται για να γίνουν μπράβοι, ώστε αργότερα να πουλάνε προστασία και να συμμετέχουν σε ξυλοδαρμούς».
«Προσπαθώ να προσελκύω όσα άτομα θέλουν να ασχοληθούν πραγματικά με το άθλημα» συνεχίζει ο κ. Κυρσανίδης. Μάλιστα, πριν από μερικά χρόνια είχε την ευκαιρία να καθοδηγήσει ένα κορίτσι που έκανε πρωταθλητισμό, κατακτώντας τίτλους για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια.
Μαζί κέρδισαν πανελλήνιο πρωτάθλημα και μετάλλια σε διεθνή τουρνουά. Ωστόσο, μετά απ' αυτή την πορεία πρωταθλητισμού, το κορίτσι αποφάσισε να σταματήσει το μποξ και να ασχοληθεί με το βόλεϊ.
Το να διαγράψει μια γυναίκα πορεία στον πρωταθλητισμό του γυναικείου μποξ στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Μία από τις λίγες που το προσπαθούν είναι η 26χρονη Ερωφίλη Κουμαντάκη, η οποία τα δύο τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει την 1η αλλά και τη 2η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Η ίδια, παράλληλα με τον πρωταθλητισμό στο μποξ, δουλεύει και ως νοσηλεύτρια στο «Ερρίκος Ντυνάν».
«Μου είναι εξαιρετικά δύκολο να συνδυάζω και τα δύο» λέει η Κουμαντάκη. Υπάρχουν φορές που μπορεί να πηγαίνει για προπόνηση άυπνη μετά από δύο νυχτερινές βάρδιες στο νοσοκομείο. Η κατάσταση δυσκολεύει ακόμη περισσότερο όταν έρχεται η περίοδος των αγώνων.
«Παλιότερα, μπορεί να έκανα και διπλές προπονήσεις. Σήμερα, όμως, που πρέπει να εργάζομαι παράλληλα, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει». Όλοι στη δουλειά της στο νοσοκομείο γνωρίζουν πως ασχολείται με το μποξ. «Πολλές φορές με πειράζει η προϊσταμένη μου όταν με βλέπει με μαυρισμένο μάτι» προσθέτει γελώντας.
Το ακόμα πιο δύσκολο είναι να βρίσκει κανείς χρηματοδότηση για να μπορεί να στέλνει αποστολές σε αγώνες, ιδιαίτερα σε αυτούς που πραγματοποιούνται στο εξωτερικό, ενώ πολλές φορές οι ίδιοι οι αθλητές ψάχνουν ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους για χορηγούς.
Όλοι συμφωνούν ότι ουσιαστικά στην Ελλάδα το γυναικείο μποξ είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο από πλευράς χρηματικών απολαβών και εγκαταστάσεων. «Να φανταστείς πως μέχρι και πέρσι δεν υπήρχε τρόπος να δεις τα ματς ενός πανελλήνιου πρωταθλήματος, ενώ μόλις φέτος μπήκε μια υπηρεσία live streaming» σημειώνει η Κουμαντάκη.
Ευτυχώς, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα απ' ό,τι πριν από το 2012, μια και τότε ήταν που μπήκε για πρώτη φορά το γυναικείο μποξ στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων κι έτσι όλο και περισσότερα κορίτσια αποφάσισαν να το δοκιμάσουν.
«Για να καταλάβεις, πριν από κάποια χρόνια δεν ήμασταν σίγουροι αν θα κατέβουν άλλα κορίτσια στην κατηγορία μου για να γίνει το πανελλήνιο πρωτάθλημα» παραδέχεται η ίδια.
Σήμερα πολλά γυμναστήρια έχουν βάλει τερέν για μποξ. «Δεν θα ήταν πολύ ωραία μια πρωταθλήτρια του γυναικείου μποξ να πηγαίνει σε σχολεία και να μιλά για το άθλημα;» αναρωτιούνται τα κορίτσια. «Πρέπει να μάθουν, τελικά, τα παιδιά πως το μποξ δεν είναι μόνο ξύλο αλλά ένα άθλημα που σου δίνει αυτοπεποίθηση γενικότερα στη ζωή. Βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και μαθαίνεις να λες "το 'χω"!»
