Μία από τις πιο πολύπαθες γειτονιές της Αθήνας, η Κυψέλη, φαντάζει τόσο όμορφη από ψηλά. Οι φωτογραφίες είναι του Αλέξανδρου Αντωνιάδη, ενός φωτογράφου με έφεση στο αστικό τοπίο και τη φωτογραφία δρόμου. Μιλήσαμε μαζί του για το νέο του πρότζεκτ.
–Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη φωτογραφία;
Θα ήθελα να πιστεύω πως ναι... Δεν συμφωνεί πάντα ο τραπεζικός μου λογαριασμός σε αυτό, αλλά δηλώνω κι εγώ άλλος ένας «φωτογράφος του Ίντερνετ», έχοντας αποκτήσει την ταμπέλα αυτή από αγαπημένο φίλο φωτογράφο.
–Πότε και πώς ξεκίνησες να φωτογραφίζεις;
Πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια περίπου, σαν καλός χομπίστας, πήρα κι εγώ μια κάμερα με 189 δόσεις και είπα να κάνω το κομμάτι μου. Ήταν αποτέλεσμα άφθονου ελεύθερου χρόνου, μια και δεν έπαιζε δουλειά σε οτιδήποτε και με τίποτα. Δεν πήγα σε κάποια σχολή, ούτε παρακολούθησα κάποιο σεμινάριο, απλώς μου άρεσε πάντα η εικόνα και το συνονθύλευμα συναισθημάτων που εγκλωβίζει και άρχισα να τραβάω ό,τι μπορούσα, σε κάθε ευκαιρία που παρουσιαζόταν, πειραματιζόμενος με ό,τι είχα διαθέσιμο τη δεδομένη στιγμή. Παράλληλα, αναζητούσα, κυρίως στο Διαδίκτυο, πληροφορίες γύρω από τον χώρο της φωτογραφίας (χρήση εξοπλισμού, τεχνικές κ.λπ.) για να καλύψω το κενό των πληροφοριών που θα μπορούσε να μου παρέχει μια σχολή ή ένα σεμινάριο που δεν μπορούσα να χρηματοδοτήσω τότε. Φυσικά, δεν ήταν αρκετό μόνο αυτό, διότι πιστεύω ότι πρόκειται για ένα χόμπι (ή επάγγελμα) που βασίζεται κυρίως στην πρακτική εξάσκηση. Αυτό με έκανε να αναζητήσω τρόπους και ευκαιρίες να βρεθώ σε ένα επίπεδο διαφορετικό από αυτό που βρισκόμουν, τραβώντας τους φίλους μου, γάτες, σκύλους, ηλιοβασιλέματα και selfies. Κι έτσι ξεκίνησα να ψάχνω κάτι στον χώρο σαν δουλειά πλέον, ξεκινώντας, φυσικά, απ’ την αξιαγάπητη θέση του βοηθού, πηγαίνοντας σε όσο περισσότερες φωτογραφίσεις μπορούσα (γάμων, μόδας, διαφημιστικές κ.λπ.) και αντλώντας όσο περισσότερες πληροφορίες μπορούσα. Στη διαδικασία αυτή στάθηκα πολύ τυχερός, διότι πέρασα από τη θέση βοηθού ενός τεράστιου φωτογράφου μόδας, του Γιώργου Μαλεκάκη, όπου και έμαθα πολλά ανεκτίμητα πράγματα γύρω απ’ την αισθητική της φωτογραφίας που δεν θα μάθαινα σε καμία σχολή, με κανένα αντίτιμο.
–Ποιο είναι το αγαπημένο σου θέμα;
Η φωτογραφία αστικού τοπίου και η φωτογραφία δρόμου. Ιδανικά, θα ήθελα να γυρίσω τον κόσμο φωτογραφίζοντας σε τέτοιο πλαίσιο, προς το παρόν όμως βολεύομαι με την τετριμμένη, αλλά πανέμορφη και παράλληλα urban Αθήνα μας, που είναι και της μόδας, νομίζω, στα περισσότερα instagram προφίλ.
–Ποιους φωτογράφους θαυμάζεις;
Τους καθημερινούς ήρωες ανάμεσά μας που παίρνουν μια μηχανή στο χέρι και αποφασίζουν να κάνουν αυτό που αγαπούν, έχοντας ματιές και ιδέες φοβερές, που ίσως κανείς ποτέ δεν θα ανακαλύψει, αλλά δεν τους πτοεί αυτό, διότι η αγάπη τους για την εικόνα υπερκαλύπτει τα πάντα.
–Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στη δουλειά σου και ποια η μεγαλύτερη ευχαρίστηση;
Η μεγαλύτερη δυσκολία στη δουλειά είναι η εύρεση αυτής! Είναι μια πολύ δύσκολη εποχή για όλους και για όλα τα επαγγέλματα και η φωτογραφία δεν αποτελεί εξαίρεση. Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση, από την άλλη, είναι η όλη διαδικασία μιας φωτογράφισης, τα νεύρα, το άγχος, η δημιουργία, η ικανοποίηση του αποτελέσματος. Όλα, όμορφα και άσχημα, συντελούν σε ένα πολύ ωραίο mix .
–Πώς βρέθηκες στην Κυψέλη εκείνη την ημέρα;
Είχα επισκεφθεί έναν φίλο και μέντορα στο σπίτι του.
–Τι σου αρέσει στην Κυψέλη;
Νομίζω πως σε κερδίζει αυτό το ευγενικό χάος που επικρατεί όχι μόνο στην Κυψέλη, αλλά και στην Αθήνα γενικότερα. Κάθε πόλη έχει τον χαρακτήρα της, τα χρώματά της, τους ανθρώπους της και έτσι και η Αθήνα έχει τα δικά της, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που ανάλογα με τη ματιά μέσα από την οποία θα τη δεις, σε κερδίζει και σε κάνει να χαμογελάς στο τέλος της μέρας. Κάθε γωνιά της πόλης έχει κάτι ιδιαίτερο και διαφορετικό κάθε φορά. Η ενέργεια των ανθρώπων που δίνουν ζωή στην πόλη αυτή ίσως να μην την κάνουν ιδανική αλλά σίγουρα την καθιστούν μαγική.
instagram: zizanius
tumblr: zizanius
σχόλια