Τις προάλλες κοντά στην Κουμουνδούρου, έπινα καφέ μ΄ένα φίλο αρχιτέκτονα -που αναγκάστηκε να ψάξει την τύχη του στην όμορφη Δρέσδη- και κουβεντιάζαμε εφ' όλης της ύλης, για πολύ δυστυχία δηλαδή, κι από την ανακύκλωση -που στην γειτονιά μας τουλάχιστο είναι άγνωστη λέξη- και την ανεργία στην πρώην σοσιαλιστική Γερμανία φθάσαμε αναγκαστικά στον Φιδέλ, που αν και maximo lider της επανάστασης, ήταν κατά της προσωπολατρίας και γι αυτό λειτάνεψαν τις στάχτες του πάνω σ΄ αγροτικό ρυμουλκούμενο, μέσα σε μια λάρνακα, τόσο ταπεινή που τον συμπάθησα περισσότερο μετά θάνατον. Μόνο που οι Κουβανοί κομμουνιστές είναι τόσο καθολικοί που τον εντοίχισαν στο κοιμητήριο της Αγίας Ιφιγένειας της Παρθενομάρτυρος και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση, αν την έχουν κάνει την Αγία και η προστάτιδα των jineteras, των δικών μας ιερόδουλων, που έχουν κι αυτές προστάτη, αλλά όχι οπωσδήποτε άγιο.
Χωρίς να το καταλάβει ο φίλος, φθάσαμε στο θέμα που εμένα τουλάχιστον, λόγω ηλικίας, απασχολεί περισσότερο από τις λακούβες της Αγίων Αναργύρων: Η αποτέφρωση των νεκρών, για την οποία δεν έχω ακούσει απολύτως τίποτε από πέρσι τα Χριστούγεννα, αν και ο τότε υπουργός περιβάλλοντος υπέγραψε την απόφαση για το θεσμικό πλαίσιο. Κι επειδή ο δήμος μάλλον ψάχνει ακόμη το οικόπεδο για να στήσει την επιχείρηση, τόλμησα να πω στον φίλο αρχιτέκτονα μια ιδέα που είχα το 2011, όταν έψαχνα στον Ελαιώνα τον χώρο που θα χτιζόταν το τζαμί και το γήπεδο που είχε σχεδιάσει ο περίφημος συνάδελφός του Σαλγάδο για τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα είχα φτιάξει για την ταινία που γύριζα και μια τεράστια πινακίδα με άποψη και τον προϋπολογισμό του έργου κι ένα ελικόπτερο της αστυνομίας να πετά από πάνω για να ΄ναι πιο ρεαλιστικό το περιβάλλον της σκηνής. Και για να είναι ακόμη πιο πραγματική, σαν την ζωή, είχα βάλει τον Ρένο Χαραλαμπίδη να κάνει τον ρεπόρτερ κάποιου βοθροκάναλου και να προτείνει τις στρατιωτικές φυλακές του Μπογιατίου, σαν χώρο κλειστού καταυλισμού παράνομων μεταναστών και προσφύγων.
Σκέφτηκα λοιπόν, ότι μιας και για το γήπεδο του ΠΑΟ, μετά τον πλειστηριασμό των συχνοτήτων, δεν υπάρχουν πια λεφτά και μιας και το τέμενος αναπόφευκτα θα υποβαθμίσει τον ειδυλλιακό Ελαιώνα, να γίνει δίπλα στο τζαμί και το δημοτικό κρεματόριο. Αλλά επειδή είναι σίγουρο ότι το φουγάρο θα ενοχλεί και τους ορθόδοξους ισλαμιστές και τους περίοικους χριστιανούς, να χτιστεί η καμινάδα του αποτεφρωτήριου μέσα στο μιναρέ του. Ποιός δεν προτιμά την θέα ενός μιναρέ αντί μιας τσιμινιέρας σαν αυτής του Νταχάου.
Ο φίλος με κοίταξε δύσπιστος:
- Έχεις έρθει στην Δρέσδη;
- Δεν έτυχε. Γιατί;
-Γιατί στην Δρέσδη έχουμε δίπλα στον μπαρόκ πυρήνα της πόλης ένα παλιό καπνεργοστάσιο με τα φουγάρα του μέσα σε μιναρέδες. Έβγαλε το τηλέφωνό του και γκούγκλαρε το Yenidze ή το Καπνο-Τζαμί, όπως το έβγαλαν οι ντόπιοι. Το πολύχρωμο αυτό κτίριο έκτισε το 1907 ο Carl Hugo Zietz, ένας Εβραίος καπνοβιομήχανος που ζήτησε από τον αρχιτέκτονά του να μοιάζει μ΄ ανατολίτικο, για να διαφημίζει τα τσιγάρα του, όπου έβαζε χαρμάνια οριεντάλ από το Jenidze, την σημερινή Γενισέα Ξάνθης με τα περίφημα καπνά, που κάπνιζα 2 χρόνια και κάτι μήνες στο στρατό.
Κοίτα να δεις τι έφτιαξε ο άνθρωπος -σκέφτηκα- για να ομορφύνει την πόλη του. Τότε βέβαια δεν ήξεραν ούτε ΝΑΖΙ, ούτε κάπνιζαν τα φουγάρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε είχαν δει ποτέ μουσουλμάνους πρόσφυγες κι ομόθρησκους φονταμενταλιστές να τους σφάζουν, ούτε είχε ακούσει κανένας για τον Κεμάλ και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τον Ερντογάν και την Γενισέα της καρδιάς του.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Προσπάθησα αλλά δεν κατάφερα να μάθω τι απέγινε ο Hugo Zietz, ούτε αν οι επιρρεπείς στον Κομμουνισμό απόγονοί του Ιακώβ πρόλαβαν να εγκαταλείψουν με άλλους Γερμανούς διανοητές το Τρίτο Ράιχ, ούτε αν επέζησαν κι επέστρεψαν στην βομβαρδισμένη γενέτηρά τους για να ανοικοδομήσουν την σοσιαλιστική καπνοβιομηχανία και αν με την με την επανένωση των Γερμανιών μια δισέγγονη του Carl Hugo έγινε CEO του καπνεργοστασίου της Philipp Morris Germany GmbH στη Δρέσδη.
Εκνευρίζομαι γιατί μόλις συνειδητοποίησα ότι αντί να προωθώ την υπόθεση του καμιναδομιναρέ, σας απασχολώ με γερμανοεβραϊκές δυναστείες, μονοκομματικές δημοκρατίες και πούρα Αβάνας. Πάντως οι Γερμανοί κατάφεραν να ξανακτίσουν την Γερμανία πάνω στα ερείπιά της, κάμποσοι έγιναν κομμουνιστές κι έκτισαν τον τοίχο για να προστατευτούν από τους υπόλοιπους κι αργότερα τον γκρέμισαν για να ψηφίσουν Χριστιανοδημοκράτες. Εμείς τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια; Ένα εμφύλιο, μια χούντα και τους χαπακωμένους Ολυμπιακούς που τώρα ξεπληρώνουμε. Και στο μεταξύ παράγουμε δυο χιλιάδες νεκρούς από τροχαία τον χρόνο και δεν έχουμε που να τους κάψουμε. Τώρα εξοργίζομαι γιατί με βλέπω -από ψηλά- να πηγαίνω ξαπλωτός στην Βουλγαρία. Και όταν εξοργίζομαι θυμάμαι, και τώρα θυμήθηκα, ότι πριν γίνει δήμαρχος Αθηναίων ο Μιλτιάδης Έβερτ, καθόταν μ΄ έναν διανοούμενο Αγιορείτη μοναχό στο διπλανό μου τραπέζι κινέζικου στο Παγκράτι και κουβέντιαζαν φωναχτά και καθ΄ όλο το μενού την επιτακτική ανάγκη της αποτέφρωσης. Kι ενώ εγώ δυσκολευόμουν να κατεβάσω το chop suey μου και πριν έρθει το fortune cookie με τον λογαριασμό, οι δυο καλοφαγάδες συμφώνησαν να μην γίνουν ποτέ βορά των σκουληκιών κι ομολογώ ότι μ΄ εντυπωσίασε η ριζοσπαστική άποψη του μοναχού θεολόγου που υποστήριζε ότι δεν πρόκειται ν' αναστηθούμε με τ΄ απομεινάρια του παλιού μας, αλλά μ΄ ένα καινούργιο πνευματικό σώμα. Αμήν!
Είμαι σίγουρος ότι κάπου στο Άγιον Όρος καπνίζει μια καμινάδα χωρίς μιναρέ.
Νίκος Περάκης
Πεζογράφος και πεζοδρόμος
