Τhe way we were

Κάποια απογεύματα που περνάω απ’ το πατρικό μου η τηλεόραση παίζει επαναλήψεις πρόσφα- των ή λιγότερο πρόσφατων ελληνικών σειρών / από τα «Εγκλήματα» μέχρι το «Πενήντα-Πενήντα» / κι έπιασα τον εαυτό μου να βουλιάζει στη νοσταλγία για τις ημέρες πριν από την κρίση / όχι, δεν νοσταλγούσα την ξιπασιά, τα εορτο- δάνεια, τα Cayenne, τις αστακομακαρονάδες, αλλά τις εποχές που είχαμε κι άλλα πράγματα να πούμε πέρα απ’ το πόσο χάλια είναι η κατάσταση / τις εποχές που όλοι πιστεύαμε (όσο γκρινιάρηδες κι αν θέλαμε να δείχνουμε, ακόμα και η γκρίνια είναι ένα είδος πόζας) ότι τα πράγματα νομοτελειακά τείνουν προς το καλύτερο / παρακολουθούσα στο «Πενήντα-Πενήντα» την Άβα Γαλανοπούλου να γυρίζει σπίτι με τέσσερις- πέντε τσάντες καλών μαγαζιών στο χέρι και σκεφτόμουν, «να κάτι που θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε στην τηλεόραση» / όχι, δεν λυπάμαι, αλλά αυτές οι μέρες είναι σκληρές, γιατί όσο κι αν εξωτερικά προσπαθώ να εστιάσω στα «καλά» της κρίσης (ξέρετε: στην προσγείωση, στον επαναπροσδιορισμό των προτεραιότητων για τον καθένα μας χωριστά, στην ανάγκη να ξαναδού- με τους εαυτούς μας ως κομμάτι ενός συνόλου, στη δυνατότητα ακόμα και να «επανεφεύρουμε» αυτό που είμαστε), εσωτερικά αρχίζω και κλονίζομαι / παντού σου μιλάνε για τον φόρο αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος («σου ήρθε;», «πόσο εσύ;», «έχεις να τα δώσεις;»), το χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ και πια καταλαβαίνεις ότι η κρίση έφτασε για τα καλά στα σπλάχνα της μεσαίας τάξης / προσπαθώ να μη βλέπω τηλεόραση / θέλω να τη σπάσω όταν συνειδητοποιώ πως η τύχη μας εξαρτάται από πολιτικούς (ορισμένους, όχι όλους) που την ώρα του πιο τρομακτικού ανεμοστρόβιλου μιλάνε την ίδια, πεθαμένη γλώσσα / τότε, χάνω τις λίγες μου ελπίδες / αυτά τα χρόνια γράφεται πάνω μας η Ιστορία κι ίσως μερικοί από μας να μην ήθελαν καθόλου κάτι τέτοιο / αλλά δεν διαλέγουμε εποχές, και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι πόλεμος / στην Αθήνα το μόνο «κράτος» που δεν καταλαβαίνει μία είναι το Γκάζι / κατέβηκα ένα βράδυ ύστερα από πολύ καιρό και ομολογώ ότι είχα ανάγκη αυτά που πριν από λίγους μήνες σιχαινόμουν: την πολυκοσμία, τις ουρές στο μετρό, μια διεστραμμένη ψευδαίσθηση ότι «όλα πάνε καλά» / την ίδια ώρα ο Γιώργος Παπανδρέου ανέβαλλε το ταξίδι του στην Αμερική κι εγώ σκεφτόμουν τ’ απομνημονεύματα του Γιωργάκη όταν θα έχει γεράσει κι αυτός και ο τωρινός εφιάλτης θα είναι μια μισοξεχασμένη ουλή στο σώμα μας / θα διαβάζω τις σελίδες με τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες κι εγώ θα θυμάμαι τ’ αστεία μας σε μια ταράτσα που έβλεπε τις πολυκατοικίες της Κωνσταντινουπόλεως.