Μπενάκη Χ 3
«A Future for the Past». Η μαρμαρογλυπτική συναντά το σύγχρονο design
Η έκθεση εστιάζει στη διάδοση και ενίσχυση της τηνιακής μαρμαρογλυπτικής μέσω του σύγχρονου design σε συνεργασία με το ατελιέ μαρμάρου on.entropy και αναδεικνύει την κοινωνική διάσταση της μαρμαροτεχνίας στην Τήνο, μέσω και της συνομιλίας της με τον σύγχρονο πολιτισμό.
Η παρουσίαση αυτή στο Μουσείο Μπενάκη –μετά από μια ανάλογη εγκατάσταση στο διεθνές «design hub» του Μιλάνου κι ενώ έπεται μια συνάντηση-γιορτή με ποικίλες δράσεις και εργαστήρια στην Τήνο– προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσουν τα εκθέματα από μάρμαρο της συλλογής νεότερου ελληνικού πολιτισμού του μουσείου με δημιουργίες Τηνιακών μαρμαρογλυπτών, οι οποίες με τη σειρά τους συνδιαλέγονται με ένα γλυπτικό αντικείμενο σύγχρονου design από μάρμαρο της Τήνου.
Πρόκειται για μια καινοφανή συνέργεια του τοπικού με το διεθνές και του παραδοσιακού με το σύγχρονο στο συγκεκριμένο πεδίο χειροτεχνικής εργασίας, που έχει ως στόχο να συμβάλει στο μέλλον τόσο του σύγχρονου σχεδιασμού σε μάρμαρο όσο και της μαρμαρογλυπτικής παράδοσης, καθιστώντας την Τήνο αναγνωρίσιμο κόμβο πολιτιστικού πλούτου.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Athens Photo Festival 2024
Με σημείο εκκίνησης το Μουσείο Μπενάκη / Πειραιώς 138, το Athens Photo Festival επιστρέφει και φέτος με τη συμμετοχή 100+ καλλιτεχνών, για να αποτελέσει για ακόμα μια χρονιά το μεγάλο διεθνές καλλιτεχνικό γεγονός για τη φωτογραφία και τον οπτικό πολιτισμό στην Ελλάδα. Το κεντρικό πρόγραμμα του φεστιβάλ αποτελεί μια μεγάλης έκτασης εκθεσιακή παραγωγή, η οποία θα αναπτυχθεί σε όλους τους εκθεσιακούς χώρους του μουσείου, διασταυρώνοντας φωτογραφικά έργα, οπτικοακουστικό υλικό, εγκαταστάσεις και καλλιτεχνικές εκδόσεις. Δημιουργοί από διαφορετικές χώρες, καθώς και ένα σύνολο δράσεων −εκπαιδευτικά προγράμματα, δράσεις δικτύωσης, παράλληλες εκδηλώσεις− αναδεικνύουν οπτικές και καλλιτεχνικές πρακτικές που αντικατοπτρίζουν τις αναζητήσεις και τους πειραματισμούς στη σύγχρονη φωτογραφία και τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα. Οι εκθέσεις επεκτείνονται και σε άλλους 18 χώρους της Αθήνας.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Poor Things». Τα κοστούμια.
Από το Barbican Centre του Λονδίνου στο Μπενάκη. Δώδεκα από τα πρωτότυπα χειροποίητα κοστούμια της βραβευμένης με Όσκαρ και βραβείο BAFTA ενδυματολόγου Holly Waddington για την πολυβραβευμένη διεθνή ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Things», τα οποία φορέθηκαν από τους Emma Stone (Bella Baxter), Willem Dafoe (Godwin Baxter), Mark Ruffalo (Duncan Wedderburn), Ramy Youssef (Max McCandles), Vicki Pepperdine (Mrs Prim), Kathryn Hunter (Swiney) και Jerrod Carmichael (Harry Astley).
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Cindy Sherman at Cycladic: Πρώιμα έργα
Περισσότερα από εκατό έργα της διάσημης Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας σε μια σημαντική έκθεση που διοργανώνει το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στο Μέγαρο Σταθάτου. Πρόκειται για την πρώτη μουσειακή έκθεση με φωτογραφικά έργα της Cindy Sherman στην Ελλάδα, στην οποία θα παρουσιαστούν έργα-ορόσημα από την πρώιμη σειρά φωτογραφιών, «Untitled Film Stills» (1977-1980), καθώς και από τις σειρές «Rear Screen Projections» (1980), «Centerfolds» (1981) και «Color Studies» (1981-1982).
Η καλλιτεχνική πρακτική της κινείται μεταξύ φωτογραφίας και περφόρμανς, αντλώντας έμπνευση από την αναπαραγωγή γυναικείων εικόνων και στερεοτύπων από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τις διαφημίσεις, όπως η μοιραία γυναίκα, τα κορίτσια καριέρας, η νοικοκυρά. Τα έργα της ασκούν κριτική στους παραδοσιακούς ρόλους και την ταυτότητα των φύλων, καθιερώνοντάς τη ως πρωτοπόρο του μέσου στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Επίσης προβάλλεται εικοσάλεπτο απόσπασμα από την ταινία «Transformation» του 2009.
Πρόκειται για μια ανασκόπηση επιλεγμένων έργων της Sherman και της δημιουργικής διαδικασίας που ακολουθεί για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Η έκθεση συμπληρώνεται από μια μικρή αρχαιολογική έκθεση με τίτλο «Οι πολλαπλοί ρόλοι της γυναίκας στην Αρχαιότητα. Μέσα από τις μόνιμες εκθέσεις του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης». Η έκθεση έχει θέμα τους πολυδιάστατους και πολυσχιδείς ρόλους της γυναίκας στην αρχαιότητα όπως αυτοί καταγράφονται μέσα από αρχαιότητες των μόνιμων εκθέσεων του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
ΕΜΣΤ: «Και αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;». Μέρος 4ο
Ένας θεματικός κύκλος ο οποίος βασίζεται σε ένα συχνά επαναλαμβανόμενο υποθετικό ερώτημα: Τι θα συνέβαινε αν η διακυβέρνηση του κόσμου είχε θηλυκά χαρακτηριστικά; Θα υπήρχε λιγότερη βία; Θα παρατηρούσαμε περισσότερη δικαιοσύνη στη διακυβέρνηση; Θα σήμαινε αυτό το τέλος των πολέμων και των ενόπλων συγκρούσεων και αδιεξόδων; Θα ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε καλύτερη μοίρα; Θα ήταν η οικονομική πολιτική πιο δίκαιη και με μεγαλύτερη μέριμνα για το περιβάλλον και τον κόσμο πέραν των ανθρώπων;
Ή θα υπήρχε η ίδια εμμονή με το κέρδος, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος, και ο εγωιστικός ανθρωποκεντρισμός που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα; Μια ακόμα σημαντική ενότητα που την απαρτίζουν οι εξής καλλιτέχνιδες με τα έργα τους: Tala Madani - «Shitty Disco», Bertille Bak - «Spotlight», Εύα Στεφανή - «The Luminus Cave», Phyllida Barlow - «Rig:Untitled;Blocks», Bouchra Khalili - «Latermists and Typographers», Susan Meiselas - «A room of their own», Ελένη Πίταρη-Παγκάλου - «Τα άγνωστα σχέδια».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τις εκθέσεις εδώ.
Back to Athens: «2024: Crossroads - knowledge and worldly pleasures – a review»
Στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου, η μεγάλη διακαλλιτεχνική διοργάνωση «Back to Athens 11 International Art Meeting | 2024: Crossroads - knowledge and worldly pleasures – a review» φιλοξενείται για μια ακόμα χρονιά στο εμβληματικό Μέγαρο Ησαΐα. To Back to Athens είναι μια ετήσια επιθεώρηση απόψεων, τάσεων και έργων που συγκεντρώθηκαν τον τελευταίο χρόνο και αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο τόσο για την καλλιτεχνική κοινότητα όσο και για το φιλότεχνο κοινό, θέτοντας καίρια ζητήματα που αγγίζουν και διαμορφώνουν τον σύγχρονο και καθημερινό πολιτισμό. Στη φετινή διοργάνωση, οι προτάσεις και οι σκέψεις διαμοιράζονται σε 20 επιμελητικές εκθέσεις, εγκαταστάσεις, performance και προβολές με περισσότερους από 170 καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με στόχο την κατά το δυνατόν σφαιρική καταγραφή των εικαστικών απόψεων.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Novello Finotti: «Ο αισθησιακός μυστικισμός της γλυπτικής»
Ο κορυφαίος Ιταλός γλύπτης στην πρώτη του έκθεση στην Αθήνα, η οποία περιλαμβάνει εξήντα πέντε και πλέον γλυπτά της μακρόχρονης εξελικτικής του πορείας από λευκό μάρμαρο Καρράρας, ροζέ μάρμαρο Πορτογαλίας, μαύρο γρανίτη Βελγίου και ορείχαλκο, όπως τα αντιπροσωπευτικά του έργα «Οι τρεις αγάπες μου», 1971, «Τιμή στον Κάφκα», 1972, «Βαλεντίνο», 1977, «Μικρή κλίνη της Ιουλιέτας», 1977-82, «Μετά το Τσέρνομπιλ», 1986-87, «Τιμή στον Σαντ», 1978, «Ευαγγελισμός», 1978, «Οι φωλιές της Federica», 1983, «Παρακαλώ, μη με γαργαλάτε», 1991-94, «Ανύψωση», 1991-1997, «Βαλεντίνα», 2013, «Τιμή στην Ιουλιέτα», 2014, μεταξύ άλλων.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Robert McCabe: «Χαίρε Ξένε στη Χώρα των Ονείρων»
Μία μοναδική αναδρομή στην «ελληνική περίοδο» του McCabe, με περίπου 100 φωτογραφίες, που στοχεύουν στο να αναδειχθεί η αυθεντικότητα, ο πολιτισμός, η ιστορία, η ομορφιά και οι άνθρωποι στην καθημερινότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας μέσα από τη ματιά του Αμερικανού καλλιτέχνη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Γυναικεία Ζητήματα»: Ομαδική έκθεση με σύγχρονες καλλιτέχνιδες
Ομαδική έκθεση 17 Ελληνίδων καλλιτέχνιδων από διαφορετικές γενιές, με διαφορετικές εκφράσεις και αναζητήσεις, σε έναν αναστοχασμό του ρόλου και της θέσης της γυναίκας. Στόχος είναι να ενθαρρύνει την αποδοχή της διαφορετικότητας και να σκιαγραφήσει μια κοινωνία συμπεριληπτική, όπου δεν θα υπάρχουν κατασκευασμένες ιεραρχίες φύλων, χρώματος, τάξεων, εθνοτήτων και θρησκειών. Να ιχνογραφήσει έναν κόσμο ουτοπικό, ισότητας, αγάπης, εμπιστοσύνης, ειρήνης, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Τα εκθέματα αποτελούν κωδικοποιημένες ιστορίες γυναικών, ειπωμένες από το στόμα γυναικών, αποδομένες με γυναικεία γραφή. Με πραγματικές και μυθικές ηρωίδες, γνωστές και ανώνυμες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ζωγραφική, σχέδια, φωτογραφίες, τυπώματα, κολάζ, εγκαταστάσεις, γλυπτά, βίντεο και επιτελέσεις μιλούν πολυφωνικά για τη γυναικεία συνθήκη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Παναγιώτης Κουλουράς: «Η εποχή της μεταμόρφωσης»
Για τον Παναγιώτη Κουλουρά, η ζωγραφική είναι μια ζωντανή και ποιητική διαδικασία που εξελίσσεται μέσα στον χρόνο. Ο Κουλουράς ζωγραφίζει σε χαρτί φυτά και λουλούδια, όπως αγριόχορτα, τριανταφυλλιές και αμυγδαλιές, με έναν τρόπο διαλογιστικό. Η ζωγραφική του ορίζεται –και κατανοείται– μέσα από συγκεκριμένες λέξεις-έννοιες: οικονομία, χρόνος, ρυθμός, βλέμμα και όραση. Η ζωγραφική του είναι μια άσκηση του βλέμματος. Ζωγραφισμένα κατά περιόδους, κάθε άνοιξη από το 2020 μέχρι σήμερα, τα έργα της έκθεσης έχουν προκύψει οργανικά, σε απόλυτη συμφωνία με τις εποχές και τον κύκλο της φύσης. Παράγονται και «συλλέγονται» σαν ώριμος καρπός. Όπως ο καλλιεργητής, έτσι και ο ζωγράφος πρέπει να περιμένει… για να ζωγραφίσει μία συγκεκριμένη τριανταφυλλιά που ανθίζει κάθε χρόνο τον Μάιο. Ο χρόνος αναμονής και η μεταμόρφωση γίνονται μέρος της ζωγραφικής διαδικασίας.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Ίριδα Τουλιάτου: «Before and After Science»
Η έκθεση «Before and After Science» της Ίριδας Τουλιάτου στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αναπτύσσεται στον εξωτερικό χώρο, στον χώρο υποδοχής και στη Βιβλιοθήκη Επιστήμης, Τεχνολογίας και Πολιτισμού «Κ.Θ. Δημαράς» του ιδρύματος. Ο τίτλος, δάνειο από τον ομότιτλο δίσκο του μουσικού Brian Eno, λειτουργεί ως χρονοδότης και αποτυπώνει τη ζωντανή –in vivo– και εργαστηριακή –in vitro– διαδικασία σύνθεσης των έργων μέσα από την ανάλυση, την αποδόμηση και την ανακατασκευή, συγχρονίζοντας λειτουργικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες. Λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία του ιδρύματος, τον θεσμικό και κοινωνικό του ρόλο, τη σημασία του για την έρευνα και για τη γνώση, τα έργα –αντικείμενα, πρωτόκολλα, διευρυμένες υπηρεσίες, μεταδόσεις– εντάσσονται στις λειτουργίες του οργανισμού δίνοντας πρόσβαση στο ευρύ κοινό. Η έκθεση εντάσσεται στο πρόγραμμα «Έργο στην Πόλη 2024», στο πλαίσιο του οποίου ο ΝΕΟΝ αναθέτει σε έναν καλλιτέχνη τη δημιουργία έργου που εκτίθεται σε δημόσιο χώρο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Βρυσάκι: Η αναβίωση μιας γειτονιάς μέσα από τα αρχεία της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα»
Ένα μεγάλο τμήμα της γειτονιάς Βρυσάκι βρισκόταν εκεί όπου σήμερα δεσπόζει ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Αγοράς, και απαλλοτριώθηκε για την πραγματοποίηση ανασκαφών, με στόχο την αποκάλυψη της Αγοράς των Αθηνών, του πολιτικού κέντρου της πρώτης δημοκρατίας του κόσμου και εμπορικής αγοράς της αρχαίας πόλης. Η έκθεση, σχεδιασμένη σκηνογραφικά από την ομάδα της Μικρής Άρκτου (Βιβή Γερολυμάτου και Ανδρέας Γεωργιάδης) αναδεικνύει τον σημαντικό ρόλο των συλλογών αρχειακών τεκμηρίων στη γνώση μας για την παλαιά Αθήνα γενικά και ειδικότερα για τη συνοικία που ονομαζόταν Βρυσάκι.
To Βρυσάκι και η ιστορία του αναβιώνει μέσα από έξι θεματικές ενότητες πριν και μετά τις ανασκαφές της Αμερικανικής Σχολής το 1931, από την οθωμανική περίοδο έως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Τα εκθέματα θα είναι αρχιτεκτονικά στοιχεία των σπιτιών που κατεδαφίστηκαν, αρχαιολογικά ευρήματα από τις ανασκαφές, αντικείμενα από την καθημερινή ζωή των κατοίκων, κάποια εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκαν και για την αποθήκευση των αρχαιοτήτων (όπως κουτιά παπουτσιών, τσιγάρων, ντενεκέδες) και θα πλαισιώνονται από οπτικοακουστικό υλικό.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Νίκος Παπαδόπουλος: «Κήπος σωματιδίων»
Η έκθεση περιλαμβάνει μεγάλες γλυπτικές και εικαστικές εγκαταστάσεις και ενότητες σχεδίων με χειροποίητο χαρτί Lokta ‒φτιαγμένο στο Νεπάλ από ένα είδος δάφνης‒, συμμετοχική περφόρμανς, ηχότοπο και προβολή βίντεο. Όλα τα έργα αποτελούν νέες παραγωγές, και οι θεματικές τους βασίζονται σε ένα πλούσιο αρχειακό και βιωματικό υλικό (φωτογραφίες και βίντεο, σημειωματάρια, καταγραφές μαθημάτων, προσωπικές ξεναγήσεις σε πειράματα και συνεντεύξεις με επιστήμονες από όλο τον κόσμο) που συνέλεξε ο καλλιτέχνης το 2015 κατά τη διάρκεια ενός ερευνητικού residency στο πειραματικό κέντρο πυρηνικών ερευνών και σωματιδιακής φυσικής CERN της Γενεύης, ύστερα από βράβευση σε σχετική πρόσκληση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Dana Schutz: «The Island»
Η Συλλογή Γιώργου Οικονόμου παρουσιάζει την πρώτη έκθεση της Αμερικανίδας καλλιτέχνιδας Dana Schutz στην Ελλάδα. Η έκθεση καταλαμβάνει και τους τρεις ορόφους της Συλλογής με εξέχοντα έργα μιας πορείας πάνω από 20 χρόνων, από τα πρώτα ώριμα έργα της Schutz που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έως ένα πρόσφατο έργο που ολοκληρώθηκε αυτήν τη χρονιά, προσφέροντας έτσι στον θεατή τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την εξέλιξη του ζωγραφικού της έργου. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η δουλειά της βρίσκεται σε αντίθεση με τη δουλειά πολλών άλλων καλλιτεχνών της γενιάς της, που είτε υιοθέτησαν τις θέσεις της αμερικανικής αφαίρεσης και του μινιμαλισμού ή στράφηκαν προς μια υλικότητα παραδοσιακά συνυφασμένη με τη γλυπτική.
Η αρχική έλξη της προς την παραστατικότητα –είτε πρόκειται για μεμονωμένες φιγούρες είτε για μικρές αλληλένδετες ομάδες ή ακόμη και για εκτενέστερα «ανθρώπινα τοπία»– την έφερε στο προσκήνιο της αναβίωσης της σύγχρονης παραστατικής ζωγραφικής. Οι εικόνες της Schutz, που χαρακτηρίζονται από έντονη φαντασία, χειρονομιακούς ελιγμούς και ζωηρά χρώματα, αναδεικνύουν μια παλέτα που εξελίσσεται ταυτόχρονα με το όλο και πιο περίπλοκο εύρος και γκάμα της δουλειάς της.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
«Wow! Pow! Bam! Κόμικ και Ζωγραφική»: Μια συνάντηση στα τέλη του 20ού αιώνα
Η έκθεση εστιάζει σε δύο κύριες παράλληλες εξελίξεις στην τέχνη στα τέλη του 20ού αιώνα, που σηματοδότησαν τον ορισμό νέων αισθητικών προσεγγίσεων, διευρύνοντας τα όρια της τέχνης αλλά και της αφήγησης, ανοίγοντας νέες προοπτικές για την εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης. Από τη μία πλευρά, καλλιτέχνες όπως ο Roy Lichtenstein, o Philip Guston και ο Andy Warhol ενσωματώνουν στα έργα τους στοιχεία από τη λαϊκή κουλτούρα, και από την άλλη, νέοι δημιουργοί κόμικς όπως ο Art Spiegelman συνδυάζουν έννοιες και τεχνικές από τη σύγχρονη τέχνη, συμβάλλοντας στη δημιουργία νέων καλλιτεχνικών κατηγοριών. Ιδέα έκθεσης και επιμέλεια του εικαστικού και δημιουργού κόμικ Σπύρου Βερύκιου. Συνεπιμέλεια και κείμενο έκθεσης του ιστορικού τέχνης Θανάση Μουτσόπουλου.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
The Breeder x 2 Μαρία Ιωάννου: «Thirsty» & Light me up
Η Μαρία Ιωάννου ζωγραφίζει οικείες στιγμές πλασμένες από χρώμα, πάντα με έναν ψίθυρο αποστασιοποίησης. Σώματα συχνά απογυμνωμένα από τα εύκολα σημαίνοντα, θα μπορούσαν να περάσουν νωχελικά στο εικονικό, στο αφηρημένο, σε κάποια πλατωνική έννοια, αλλά το βάρος και η σκιά των καμπυλών τους, η δύναμη της σάρκας τους αποτελείται από ελάχιστη μόνο χρωστική ουσία. Απόλυτα αληθινά, χωρίς να πέφτουν με τα μούτρα στη σκληρή λάμψη του φωτορεαλισμού. Και παρόλο που ένα ή και περισσότερα πρόσωπα μπαίνουν στο προσκήνιο (κι ένα μακό που γράφει «M A R I A» με έντονα γράμματα), αυτά τα σώματα είναι μοναδικά αληθινά, πολύ ξεχωριστά για να αισθανθούν ποτέ κάτι άλλο εκτός από την ατομικότητα τους. Μπορείς να νιώσεις την ισχύ τους με τα μάτια σου, την ορμή της ζωής μέσα τους. Είναι σώματα με βαρύτητα ψυχής.
Επίσης η ομαδική έκθεση 14 Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών Light me up σε επιμέλεια του Νικόλα Βαμβουκλή. Τα έργα που παρουσιάζονται συγκεντρώνουν προσωπικές και συλλογικές μυθολογίες, χρησιμοποιώντας τον φωτισμό ως κυριολεκτικό, μεταφορικό και εννοιολογικό στοιχείο. Υπογραμμίζουν την πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ του εσωτερικού μας κόσμου και των εξωτερικών ερεθισμάτων που προέρχονται από τα περιβάλλοντα στα οποία κατοικούμε, καταδεικνύοντας πώς το φως επηρεάζει την ύπαρξή μας τόσο με συνηθισμένους όσο και με απροσδόκητους τρόπους. Η έκθεση εξετάζει επίσης το φως από φιλοσοφική άποψη, τονίζοντας τον ρόλο του στην ψυχαγωγία και ως συντηρητική δύναμη - μια φωτιά που πυροδοτεί έναν ρυθμό και μας κρατά ζωντανούς.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Thirsty» εδώ.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Light me up» εδώ.
«Μία φορά… και μία φωτογραφία»
Τα φωτογραφικά έργα λειτουργούν ως παράθυρα που ανοίγουν προς τον μέσα ή τον έξω κόσμο. Μας οδηγούν στους εφιάλτες μας, ξυπνάνε το ασυνείδητο, μας βγάζουν για νυχτερινή έξοδο, βουτάνε στις επιθυμίες μας. Το βλέμμα των πρωταγωνιστών των φωτογραφιών, η ατμόσφαιρα των τοπίων αλλά και η τοποθέτηση του φακού προς το θέμα, όπως και το δικό μας βλέμμα, η διάθεσή μας, κάθε φορά μας λέει μια διαφορετική ιστορία.
Στην ομαδική έκθεση «Μία φορά… και μία φωτογραφία» συμμετέχουν καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν δουλέψει με διαφορετικές τεχνικές, σε διαφορετικούς τόπους και σε διαφορετικό χρόνο. Μπορούν αυτές οι τόσο διαφορετικές στιγμές να φτιάξουν μια νέα μεγαλύτερη αφήγηση; Οι επισκέπτες καλούνται να το ανακαλύψουν. Οι φωτογραφίες που εκτίθενται, αναλογικές ή ψηφιακές, ασπρόμαυρες ή έγχρωμες, είναι έργα των καλλιτεχνών: Νομπουγιόσι Αράκι, Κρις Βερίν, Ναν Γκόλντιν, Ντιάννα Μαγκανιά, Τρέισι Μοφάτ, Γκαμπριέλ Ορόσκο, Μπιλ Όουενς, Βόλφγκανγκ Τίλμανς.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Ιλεάνα Τούντα x 2: Μάκης Θεοφυλακτόπουλος «Τα τελευταία έργα» & Δημήτρης Αντωνίτσης «Φίμωσις»
Έναν χρόνο μετά τον θάνατο του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα παρουσιάζει έργα της τελευταίας περιόδου της ζωής του καλλιτέχνη. Πρόκειται για λάδια σε καμβά, καθώς και έργα μεικτής τεχνικής – έργα στα οποία μας εκπλήσσει για μία ακόμη φορά η προσωπική γραφή του, που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται μια όλο και πιο πυκνή και ουσιαστική αναζήτηση της ουσίας στη ζωγραφική του.
Η σημασία αυτής της έκθεσης δεν είναι μόνο ιστορική, για τα χρόνια συνεργασίας του καλλιτέχνη με την γκαλερί, ήδη από τις αρχές του 1990, αλλά ταυτοχρόνως αφορά την αισθητική και τους προβληματισμούς της σύγχρονης ζωγραφικής. Το επαναστατικό και ανήσυχο πνεύμα του διέπει τα έργα μέσω της εξαιρετικής χρήσης σχεδίου, χρώματος και υλικού. Αυτά αντανακλούν την «υπαρξιακή» στάση ζωής του καλλιτέχνη.
Με εφαλτήριο ένα αρχαιοελληνικό κεραμικό (6ου αιώνα π.Χ.) της συλλογής του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης, ο Δημήτρης Αντωνίτσης μεταθέτει την προβληματική του φύλου και της ταυτότητας σε ένα ευρύτερο ερώτημα: πόσο ελεύθεροι είμαστε μέσα από τα στεγανά της υπερβολής της πολιτικής ορθότητας και της woke κουλτούρας; Ο καλλιτέχνης αναπτύσσει το αρχικό γλυπτό σε ένα υπερμέγεθες επαργυρωμένο τοτέμ Λατρείας και Παρακμής. Ο τίτλος της έκθεσης, «Φίμωσις», παραπέμπει τόσο στο φίμωμα καθεαυτό, όσο και στην ιατρική πάθηση κατά την οποία η ακροπροσθία του πέους αδυνατεί να τραβηχτεί.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Τα τελευταία έργα» εδώ.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση «Φίμωσις» εδώ.
Stella Zhong: «Inertia»
Το Τhe Intermission και η Chapter NY παρουσιάζουν την πρώτη έκθεση της Stella Zhong στην Ελλάδα. Στην αρχαία Κίνα, τα χάπια για την αθανασία παρασκευάζονταν συνδυάζοντας βότανα με μέταλλα ή ορυκτά, πιστεύοντας ότι η λήψη ουσιών που διαρκούν για πάντα θα έκανε τη ζωή εξίσου αιώνια. Σε σχήμα σφαιρών που μοιάζουν με μπάλες του πινγκ πονγκ, τα χάπια αυτά συχνά οδηγούσαν στον θάνατο.
Κατά τη διάρκεια αυτής της αναζήτησης για αθανασία εφευρέθηκαν τυχαία η πυρίτιδα και το τόφου. Η ταυτόχρονη ύπαρξη γαλαξιακών και εσωτερικών χρόνων, τρόμου και ελπίδας καθώς και οι αποκλίσεις τους βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου της Stella Zhong. Η Zhong πειραματίζεται με την αδράνεια, την υπέρθεση και την τοπολογία ως συστατικά για την αθανασία σε μια νέα σειρά γλυπτών, που παρουσιάζονται στην «Inertia», σε ένα αμάλγαμα ενός drop tower (πύργου πτώσης) και μιας πλατφόρμας λωτού – και τα δύο με τεχνολογίες που στοχεύουν στην υπέρβαση.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
René Habermacher: NEW DIGS
Οι «NEW DIGS» είναι το αποτέλεσμα εκτεταμένων συνομιλιών. Αυτοί οι διάλογοι εκτείνονται σε διάφορα μέσα, όπως χαρτί, πηλό, φελιζόλ και άλλα. Ταυτόχρονα, διασχίζουν διαφορετικά πολιτιστικά τοπία, συνδέοντας ακαδημαϊκούς, ακτιβιστές, συγγραφείς φαντασίας και άτομα από ένα ευρύ φάσμα υπόβαθρων, συμπεριλαμβανομένων Αμερικανών, Αιθιόπων, Γκανέζων, Ελλήνων και Ινδών. Αυτή η σύγκλιση αντανακλά τον σύγχρονο λόγο για το φύλο, την αρχαία ελληνική κουλτούρα και μη ευρωπαϊκές παραδόσεις, δημιουργώντας ένα πλούσιο κολάζ διασυνδεμένων αφηγήσεων. Η έκθεση περιλαμβάνει επίσης κείμενα και ιδέες από εξέχοντες στοχαστές και συγγραφείς.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Ηλίας Καφούρος: Impersonal Trainer
«Ο τίτλος της έκθεσης “Impersonal Trainer”. Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς σημαίνει. Απρόσωπος εκπαιδευτής; Ενδιάμεσος; Διαμεσολαβητής; Διευκολυντής; Μέντιουμ; Είναι από αυτούς τους τίτλους που νιώθω καλύτερα απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Mου ’ρχεται στο μυαλό η φράση: “Don’t forget tο breath”. Καλή συμβουλή σε κάθε περίπτωση και πολύ ρυθμική. Φαντάζομαι τον μικρό Ηλία να κάνει παρκούρ στα άδεια εργοστάσια στα Καμίνια. (Το παρκούρ το χρησιμοποιώ σχηματικά, αλλά σ’ ένα σάιτ διαβάζω: “Έχει να κάνει με την πρόοδο σε μια ολοένα αυξανόμενη ικανότητα να μετακινηθείτε διαφορετικά και αποτελεσματικά μέσα στο περιβάλλον σας” και μ’ αρέσει.) Πολύ πυκνό και πηκτό urban σύμπαν που σε τυλίγει μέσα του. Το αναγνωρίζω στις εικόνες που φτιάχνει. Υπερκορεσμός χρωμάτων, σχημάτων και πληροφορίας, από κάποιο σημείο και μετά τα μάτια μου πονάνε, δεν βλέπω πια, πλέον νιώθω την ενέργεια. Pattern Recognition (Gibson)». —Ντόρα Οικονόμου, εικαστικός
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Ελεάννα Μαρτίνου: «Μαρμαρυγή»
Με αναφορές στο λαμπύρισμα του ήλιου ή του φεγγαριού στην επιφάνεια της θάλασσας, στη διαφάνεια του νερού, στο παιχνίδισμα του φωτός, στις εναλλαγές των χρωμάτων, στα ζώα και τα φυτά, στη νέα σειρά έργων της η Ελεάννα Μαρτίνου «συνεχίζει» την περιπλάνησή της στη φύση. Όπως στις «Αστικές Εντυπώσεις», την προηγούμενη σειρά έργων της, είχε ως επίκεντρο το αστικό τοπίο και την παρατήρηση αυτού, τώρα πυρήνας της προσοχής της είναι η ίδια η φύση και τα φαινόμενά της, οι δομές και η ρυθμολογία που τη διακρίνει.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Γιάννης Μιχαηλίδης: «Blues»
Αφιερωματική έκθεση στον Γιάννη Μιχαηλίδη (1940-2021), στη μνήμη του σημαντικού δημιουργού. Γεννημένος στη Σκιάθο, σε ένα σπίτι στο έμπα του λιμανιού, και καταγόμενος από ξυλομαραγκούς, ο ζωγράφος απέκτησε οργανική σχέση με τη θάλασσα. Στην εξηντάχρονη πορεία του στα εικαστικά μας πράγματα, το στοιχείο της θάλασσας στις ποικίλες εκδοχές του κυριαρχεί, όχι ως μανιέρα, αλλά ως πεδίο αναμέτρησης με τα υλικά, ως τρόπος ζωγραφικής αναζήτησης και μνήμης.
Βιωμένες εικόνες που μεταφέρουν οι «Θάλασσες» από το Αιγαίο, τον Παγασητικό, αλλά και τα «Βότσαλα» της Σκιάθου, συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό που μετατρέπει τη Σκουφά σε ανοιχτό ορίζοντα στο θαλασσινό τοπίο. Ακόμη και οι περίφημες μεταλλικές νεκρές φύσεις, τα «Scrap» όπως τα έλεγε ο Μιχαηλίδης, δίνουν την αίσθηση των πολλών επιπέδων, των πολλαπλών πτυχώσεων που παραπέμπουν σε κυματισμούς ή και σε ποικίλες επιφάνειες κάτω από το βυθό.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Τάνια Τρεπεκλή: «Reflections»
Επηρεασμένη από γεωμετρικές και μαθηματικές έννοιες, και με αναφορές στο Μπάουχαους και τον κονστρουκτιβισμό, δημιουργεί μια νέα εικαστική πραγματικότητα, που αποτελείται τόσο από έναν υλικό όσο και από έναν άυλο κόσμο, με κύριο χαρακτηριστικό την ένταση, σε μια παλέτα με ευρύ χρωματικό φάσμα, ενώ συνδιαλέγεται περιπαικτικά με το σύγχρονο αστικό τοπίο. Η πληθώρα χρωμάτων και η ασύμμετρη μορφολογία δημιουργούν έναν ιδιόμορφο κόσμο, στον οποίο καλείται να εμβαθύνει αλλά και να εμβυθιστεί ο λάτρης της τέχνης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Νίκος Λεοντόπουλος: «XΑΡΧΕΙΑ»
Ετοιμόρροπα και ανακαινισμένα βανδαλισμένα νεοκλασικά, πολυκατοικίες του Μεσοπολέμου με ευγενείς εισόδους και από καιρό χαμένα κοσμητικά γλυπτά μέλη, δαντελωτά εμπορικά σκέπαστρα και στριφογυριστές σκάλες υπηρεσίας αποχρωματίζονται σταδιακά μπροστά στον φακό, αφήνοντας τόπο, υφή και ήχο στις ζοφερές εκρήξεις και τις μικρές πυρκαγιές των χρωμάτων, στους περιπετειώδεις ελισσόμενους λαβυρίνθους και τις συναρπαστικές μονοκονδυλιές των σχημάτων που σαν οργιώδεις κισσοί αγκαλιάζουν επίμονα την ιστορία των δρόμων και των κτιρίων, ακυρώνοντας χωρίς κρότο τη νενομισμένη της μνήμη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Carole A. Feuerman: «Α dialogue with Pavlos»
Η πρώτη ατομική έκθεση στην Ελλάδα της κορυφαίας Αμερικανίδας γλύπτριας Carole A. Feuerman σε έναν δημιουργικό διάλογο με το έργο του επίσης διεθνούς, αείμνηστου Έλληνα εικαστικού Pavlos (Παύλος Διονυσόπουλος), χαρακτηριστικά έργα του οποίου συμπεριλαμβάνονται επίσης στην έκθεση. Υπέρμαχος του υπερρεαλισμού, τον οποίο υπηρετεί από τη δεκαετία του ‘70, παρουσιάζει μια υπέροχη σειρά από τις μοναδικές γλυπτές δημιουργίες της, τις ολοζώντανες κολυμβήτριες και χορεύτριές της, καθώς και άλλα ανθρωποκεντρικά γλυπτά.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Φίλιππος Τσιάρας: «Tsiaras, Poseidon & The Hyperbolic Horse»
Ο Έλληνας θεός Ποσειδώνας –ο πρωταρχικός «υποκινητής και δαμαστής» των σεισμών και κυμάτων, η τρίαινα των θαλασσών– είναι, σύμφωνα με τον μύθο, και ο δημιουργός του Αλόγου. Η γενεαλογία του Αλόγου μέσα από τις αποδράσεις του Ποσειδώνα γέννησε τον Αρίωνα, τον πιο γρήγορο από τους μυθικούς επιβήτορες, αλλά, ακόμα πιο αξιοσημείωτα, και τον φτερωτό Πήγασο, ο οποίος γεννήθηκε μέσα από το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας.
Ο Φίλιππος Τσιάρας ακολουθεί τα βήματα των μυθοποιών δημιουργώντας ένα σύμπαν από υπερ-φαντασιακά άλογα, μια εμμονική πρακτική που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προσωπική ιππομανία. Κάποια άλογα γεννιούνται στη θάλασσα, μεσογειακοί δράκοι με πύρινη αναπνοή, αισθησιακά θαλάσσια και βιομορφικά όντα, ιδιότυπα χρυσαφένια πουλάρια με μακριά πόδια. Στο σύνολό τους τα άλογα του Τσιάρα μεταδίδουν θαυμασμό, φαντασία, πόθο και τη φρεσκάδα ενός οράματος που πάλλεται.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ.
Γιάννης Μαμάης: «Κολοφώνες, η μνήμη της τελευταίας σελίδας»
Ο κολοφώνας έχει μακρά ιστορία, που πάει πίσω ως τα μέσα του 15ου αιώνα. Την εποχή που η τυπογραφία ήταν τέχνη, αποτελούσε την αποφασιστική ακροτελεύτια πινελιά του αρχιμάστορα τυπογράφου. Εκεί, στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, αναφέρονταν τα τεχνικά χαρακτηριστικά της έκδοσης και όλοι όσοι συνεργάστηκαν για να πραγματοποιηθεί. Οι κολοφώνες τυπώνονταν σχηματίζοντας διάφορα εντυπωσιακά και θαυμαστά σχήματα (κλεψύδρες, ανεστραμμένα τρίγωνα κ.ά.), συνοδεύονταν συνήθως και από διάφορα εικαστικά στοιχεία, κάποιο γραμμικό σχέδιο, ένα χαρακτικό, μια ξυλογραφία.
Η όλη εικόνα του κολοφώνα ήταν ένα εικαστικό κατόρθωμα, ένα αυθεντικό έργο τέχνης, «πίνακας» αληθινός, με τη διπλή σημασία του όρου: «κατάλογος» δηλαδή και «ζωγραφικό έργο» ταυτόχρονα. Σήμερα ο κολοφώνας τείνει να εξαφανιστεί. Για τον Γιάννη Μαμάη, όμως, ένα βιβλίο, εκτός από το να έχει σπουδαίο περιεχόμενο, πρέπει να είναι και το ίδιο ένα έργο τέχνης και ο κολοφώνας του είναι «μια σπουδαία λεπτομέρεια», όπως τονίζει στον κατάλογο της έκθεσης. «Γιατί στον κολοφώνα σώζεται ο ευεργετικός (για μας τους μοναχικούς πλέον ανθρώπους) απόηχος μιας αγαστής συμβιωτικής σχέσης.
Οι δεξιοτέχνες δημιουργοί του βιβλίου, αφού έχουν επιτελέσει το έργο τους, εμφανίζονται συγκεντρωμένοι στον “οίκο” του βιβλίου, για να σημάνουν το συνεργατικό πνεύμα, τον συλλογικό καλλιτέχνη που έφερε στον κόσμο ένα κόσμημα – το βιβλίο τους, το βιβλίο του». Η έκθεση είναι αφιερωμένη στα 60 χρόνια των εκδόσεων Gutenberg και περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς κολοφώνες-έργα τέχνης με τους οποίους στόλισε τα εκατοντάδες όμορφα βιβλία που φροντίζει καθημερινά ο Γιάννης Μαμάης, υπηρετώντας πιστά την παράδοση της καλλιτεχνικής τυπογραφίας.
