Ας μην αυταπατόμαστε, το μουσικό γεγονός του μήνα ήτανε αναμφισβήτητα το νέο τραγούδι των Arcade Fire, το οποίο παρόλο που κυκλοφορούσε επίσημα στις 9 του Σεπτέμβρη, διέρρευσε πρωτίστως σε μορφή mp3 την προηγουμένη, ξεσηκώνοντας εκατομμύρια σχόλια στο παγκόσμιο διαδικτυακό στερέωμα. Κάποια στιγμή βέβαια οι συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα άρχισαν να μου θυμίζουν τις αντίστοιχες στιχομυθίες μουσικόφιλων όταν οι Radiohead κυκλοφόρησαν το Kid A, κι εκεί κάπου έκλεισα το κεφάλαιο τους, μέχρι ωσότου κυκλοφορήσει ολόκληρο το LP τους.
Το μεγάλο όμως νταχτιρντί έγινε με τα βίντεο του συγκροτήματος που ξεκίνησαν από το απόγευμα της 9ης, με πρώτο το διαδραστικό του Reflektor, το οποίο ανάγκασε, πονηρά, ουκ ολίγους φαντάζομαι χρήστες του διαδικτύου να κατεβάσουν και να εγκαταστήσουν στον υπολογιστή τους το Chrome της Google, καθότι οι υπόλοιποι browsers δεν μπορούσανε να υποστηρίξουν τη διαδραστική εμπειρία που προσέφερε το Virtual Projection του Vincent Morisset.
Wise move, που υποθέτω απέφερε ουκ ολίγα μηδενικά στους λογαριασμούς του συγκροτήματος. Η συνέχεια βέβαια μπορούσε να είναι ακόμη πιο κωμικοτραγική, μένοντας να παρακολουθώ αποσβολωμένος το παρακάτω μήνυμα επί της οθόνης.
Έτσι, την ίδια ώρα που συνεχίζω ν' αναζητώ υπολογιστή ανώτερων επιδόσεων, για να ζήσω κι εγώ ο φουκαράς την απόλυτη εμπειρία του "Reflektor", πατάω το play στα παρακάτω βίντεο που ακολουθούν.
Goldfrapp - Annabel
Directed by Lisa Gunning
Το ίντερνετ σου δίνει τέτοια άνεση κινήσεων κι ελευθερία, ώστε να κινηματογραφείς για τρία σχεδόν ολόκληρα λεπτά χωρίς να ξεκινήσει το τραγούδι! Ασπρόμαυρη φωτογραφία, αργόσυρτη ροή, για την Alison Goldfrapp και τον Will Gregory που τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια αλλάζουνε συνεχώς μουσική ενδυμασία. Επιστροφή αυτή τη φορά στις ακουστικές κιθάρες και σε πιο απλές, παραδοσιακές φόρμες, με το βίντεο να ακολουθεί την πορεία ενός ερμαφρόδιτου παιδιού (που ουσιαστικά προέρχεται από την ομότιτλη νουβέλα της Kathleen Winter, που κυκλοφόρησε το 2010) μέχρι την ολοκληρωτική αυτογνωσία.
Still Corners - Fireflies
Directed by Christian Sorensen
Σε λίγες μέρες έρχονται στην Ελλάδα για δεύτερη φορά (σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Αθήνα παρακαλώ), με τους ντόπιους χίπστερς να σκίζουν ήδη τα ιμάτια τους που θα ξαναβρεθούν απέναντι από την αέρινη παρουσία της Tessa Murray. Το βίντεο συνοδεύει το πρώτο ουσιαστικά single από το πρόσφατο, δεύτερο άλμπουμ του ντουέτου από το Λονδίνο, με αρκετά vintage αισθητική (θα μπορούσε κάλλιστα να πρωταγωνιστεί κι ο ίδιος ο Τομ Κρουζ), ενώ η μουσική πατάει και με τα δυο πόδια στην ποπ αισθητική αλλοτινών δεκαετιών. Όσοι μεγαλώσετε κάπου στα 80's είμαι σίγουρος ότι θα το λατρέψετε ή απλά θα το βρείτε αφόρητα πληκτικό.
Mount Kimbie - Home Recording
Directed by Anthony Dickenson
Μην εκπλαγείτε καθόλου εάν δείτε το άλμπουμ τους να φιγουράρει στα καλύτερα της φετινής χρονιάς. Το ντουέτο των Mount Kimbie από το Λονδίνο υπογράφει στη δισκογραφική της Warp το δεύτερο άλμπουμ του, αναμειγνύει εξαίσια την post dubstep με την techno, την pop τραγουδοποιία με την μοναχικότητα της ambient μουσικής. Το Home Recording κυκλοφόρησε στις 16 Σεπτεμβρίου, ενώ η σκηνοθεσία του Anthony Dickenson φέρνει νέες τεχνικές, με στιγμιότυπα να έρχονται, να παρέρχονται, να δημιουργούνε μια αριστουργηματική εναλλαγή εικόνων. Απογυμνωμένα δέντρα, φώτα που τρεμοπαίζουν, η μοναξιά των μεγαλουπόλεων σε πρώτο πλάνο.
Shit Robot - We Got A Love (feat. Reggie Watts)
Directed by Tom Kenney
Θυμήθηκα τα βράδια, όχι της κρίσης, αλλά εκείνα που πηγαίναμε για μπάσκετ στο Ποσειδώνιο της Θεσσαλονίκης, βλέποντας το νέο αυτό βίντεο των Shit Robot. Ένας διαγαλαξιακός τύπος βολτάρει στην πόλη, παίζει μπάσκετ, κυκλοφορεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς χωρίς να τον πετάνε έξω με τις κλωτσιές. Old school house, με τα υπέροχα φωνητικά του κωμικού Reggie Watts, πρώιμη Detroit techno, από το νέο 12ιντσο της περίφημης DFA του James Murphy.
Moby - Perfect Life (with Wayne Coyne)
Directed by Evan Bernard
«Hey Wayne, έχω ένα τραγούδι για σένα, θέλεις να το τραγουδήσεις;» έγραψε ο Moby στον τραγουδιστή των Flaming Lips, και λίγο αργότερα βρέθηκαν στο κέντρο του LA ντυμένοι mariachi, περιτριγυρισμένοι από ένα μάτσο αξιαγάπητες, πυροβολημένες φιγούρες, με τελική κατάληξη ένα πολύχρωμο πάρτι στην οροφή ενός κτιρίου. Το τραγούδι είναι τυπικό δείγμα Moby, τίποτα σπουδαίο μεταξύ μας, αλλά είναι από αυτά που γαντζώνονται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου μέχρι την επομένη, θέλεις δε θέλεις.
σχόλια