Μόνο επαίνους για την εργατική τάξη και τον τρόπο της να επιλύει κοινωνικά προβλήματα έκρυβε η ομιλία της Μισέλ Ομπάμα την Κυριακή στο London Arena και στο πλαίσιο της περιοδείας για την παρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου της, "Becoming".
«Ρωτούσαν συχνά τη μητέρα μου τι ακριβώς έκανε και μεγάλωσε δύο υπέροχα παιδιά. Πώς μεγάλωσε τη Μισέλ και τον Γκρεγκ κι εκείνη απαντούσε ότι υπήρχαν εκατομμύρια Μισέλ και Γκρεγκ σε όλον τον κόσμο. Η ομορφιά της ιστορίας μας κρύβεται ακριβώς στο ότι δεν πρόκειται για κάτι ξεχωριστό.
» Και το σημαντικό είναι να καταλάβει ο κόσμος ότι τα παιδιά της εργατικής τάξης, αλλά και τα παιδιά μαύρων που ανήκουν στην εργατική τάξη, μεγαλώνουν σε περιβάλλον σταθερότητας, με μπαμπάδες που δουλεύουν σκληρά, με γονείς που τα αγαπούν πολύ. Μπορεί να μην έχουμε πολλά υλικά αγαθά, αλλά έχουμε αξίες, έχουμε προσδοκίες, έχουμε σταθερές, έχουμε αγάπη.
» Για εμάς δεν ήταν κάτι ξεχωριστό. Όλοι στη γειτονιά μου ήταν καλοί γονείς. Δεν ήξερα παιδιά που είχαν μπλεξίματα. Οι άνθρωποι πήγαιναν κανονικά στο σχολείο, δεν ήξερα ανθρώπους που πήγαν φυλακή. Ήμασταν άνθρωποι της εργατικής τάξης», εξήγησε η Ομπάμα.
Όλους αυτούς τους επαίνους προς την εργατική τάξη τους αιτιολόγησε με τη συνέχεια της οικογενειακής ιστορίας για το πώς όταν οι γονείς της αποφάσισαν να μετακομίσουν κάπου καλύτερα, για να δώσουν μία επιπλέον ευκαιρία στα παιδιά τους, ξαφνικά αντιμετώπισαν έντονο το πρόβλημα της φυλετικής διάκρισης και του ρατσισμού.
Στη νέα γειτονιά, οι άνθρωποι της ανώτερης τάξης τους αντιμετώπιζαν ως εισβολείς, ως ομάδα ανθρώπων που θα αποτελούσε πρόβλημα στο μέλλον.
«Εκείνο που θέλω να πω στους ανθρώπους που τρέχουν μακριά από το διαφορετικό είναι αυτό: άνθρωποι, αν προσπαθείτε να ξεφύγετε από κάτι διαφορετικό, είναι πολύ πιθανόν να προσπαθείτε να ξεφύγετε από εμένα... ».
Η ομιλία της πρώην Πρώτης Κυρίας της Αμερικής έκλεισε με μία συμβουλή προς όλους τους γονείς...
«Οι δικοί μου γονείς πίστευαν σ' εμάς. Πίστευαν ότι είχαμε χιούμορ, ότι ήμασταν έξυπνοι, πίστευαν ότι η άποψη μας μετρούσε, ποτέ δεν μας απέκλειαν από τις συζητήσεις τους, ποτέ δεν μας έλεγαν να σωπάσουμε, ποτέ δεν θεώρησαν ότι τα παιδιά δεν πρέπει να δουν ή να ακούσουν κάτι. Μας τα έλεγαν όλα και μας ενημέρωναν για όλα και αυτή η συνθήκη με γέμισε με αυτοπεποίθηση, όταν έπρεπε να βγω στη ζωή.
» Θέλω να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους και πιστεύουν σ' αυτά. Κι αυτό δεν το εικάζω. Το ξέρω».
σχόλια