Ήρεμος, βαθύς, ειλικρινής, ο Ralph Fiennes δεν έχει να αποδείξει τίποτα στον χώρο της υποκριτικής. Ως σκηνοθέτης, ωστόσο, στην τρίτη του απόπειρα με το "White Crow", τη βιογραφική ταινία για το ίνδαλμα του μπαλέτου, Ρούντολφ Νουρέγιεφ θέτει ένα τεράστιο στοίχημα: να μιλήσει για τη διαφορετικότητα σε μια εποχή που δείχνει να μην ανέχεται οτιδήποτε διαφορετικό, αλλά και σε μια κοινωνία που θέλει οπωσδήποτε να το αλλάξει αυτό,
Με αυτή την ταινία ο Φάινς παγιώνει την θέση του ως σκηνοθέτης, και ενώ έχουν προηγηθεί ο ο «Κοριολανός» και «Η Αόρατη Γυναίκα» και επιχειρεί να προσεγγίσει την πολιτική διάσταση του διωγμού του κορυφαίου ομοφυλόφιλου χορευτή, που όταν προσβλήθηκε από AIDS έφτασε στο σημείο να κατηγορείται για επίθεση στο ρωσικό έθνος...
Εδώ ο Φάινς υποδύεται τον δάσκαλο χορού του Νουρέγιεφ και μέσα από αυτόν ο σκηνοθέτης και ηθοποιός μιλά για τη διαφορετικότητα όχι με όρους πολιτικής ορθότητας, αλλά με τα ανθρώπινα σημάδια που η διάκριση, οι διωγμοί και η περιθωριοποίηση αφήνουν στους ανθρώπους.
Επίσης, όπως ο ίδιος εξηγεί, είναι μια ταινία για τις σχέσεις των χωρών και των ανθρώπων της, μια ταινία για το πώς η Δύση βλέπει τους άλλους, τελικά και φυσικά δεν παραλείπει να τοποθετηθεί με ψυχραιμία κι αξιοπρέπεια για το Brexit.
«Νομίζω ότι είναι τεράστια ντροπή, που, οτιδήποτε κι αν λένε οι φίλοι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την επιρροή μας για να σπρώξουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κάτι διαφορετικό που θα μας αφορά και θα μας εμπλέκει όλους», λέει για το Brexit και όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά αν θα εγκατέλειπε τη Βρετανία σε ένα οριστικό Brexit απαντά με θάρρος:
«Όχι. Αγαπώ αυτή τη χώρα, είμαι ευτυχισμένος εδώ, πάντα αγαπούσα την ιδέα ότι είμαι Βρετανός πολίτης στην αγκαλιά μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Όταν του ζητούν να τοποθετηθεί για θέματα διαφορετικότητας η πραότητα και η διαύγεια με την οποία βλέπει τα πράγματα είναι μνημειώδης. Όπως λέει δεν διαφωνεί με την ιδέα ενός μαύρου Τζέιμς Μποντ ή μιας γυναίκας στον θρυλικό χαρακτήρα, ωστόσο, είναι το όχημα υπό το οποίο θα πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο, το εύρημα, η ιδέα για το πώς θα παρουσιαστεί.
Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του έργου "Αντώνιος και Κλεοπάτρα" στο Εθνικό Θέατρο της Βρετανίας στο πλευρό μαύρων και transgender ηθοποιών και έχει κάτι να πει γι' αυτό.
«Νομίζω ότι πλέον υπάρχει ένα ευρύτατο πεδίο που χωράει όλων των ειδών τα castings και νομίζω ότι είναι σπουδαίο που αυτό το θέατρο είναι ανοιχτό σε όλες αυτές τις υπέροχες επιλογές», λέει, ωστόσο εξηγεί ότι πολύ συχνά νιώθει την υπόγεια πίεση της πολιτικής ορθότητας. Τι εννοεί μ' αυτό;
«Εννοώ ότι εδώ θα έπρεπε να υπάρχει καλλιτεχνική ελευθερία για να μπορούν να ειπωθούν όλα. Σ' αυτή τη δουλειά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν περιορισμοί ώστε να ικανοποιείται ένα μέρος της κοινής γνώμης. Αυτό δεν είναι καλλιτεχνικά ηθικό. Ο σκηνοθέτης, ο ηθοποιός, ο ζωγράφος, ο γλύπτης θα πρέπει να μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα αυτό που νιώθουν. Δεν θα πρέπει με το ζόρι να εντάξουν κάτι στον πίνακα, στην ταινία, στο γλυπτό τους, επειδή έτσι πρέπει».
σχόλια