Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στο LIFO.gr στις 24.4.2015
Το 1994, σε κάποιο νηπιαγωγείο του Φαλήρου, μια φοβισμένη και μάλλον απηυδησμένη δασκάλα, καλεί την μητέρα ενός παιδιού σε συνάντηση. Της ζητά να λάβει μέτρα για το ζωηρό αγοράκι της που είχε καταντήσει εκνευριστικά επικίνδυνο με το να βρίσκεται σε μόνιμη υπερδιέγερση και σκαρφαλωμένο σε δέντρα ή ότι άλλο έβρισκε. Λίγους μήνες μετά, ο μόλις πέντε ετών Λευτέρης, οδηγείται για εκτόνωση στο γυμναστήριο ενόργανης του Πανιωνίου. Με το που μπει μέσα τρελαίνεται. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους προπονητές που καταλαβαίνουν αμέσως πως μπροστά τους έχουν ένα πολλά υποσχόμενο παιδί.
Σάββατο, 18 Απριλίου, μεσημέρι, και ενώ η επικαιρότητα δείχνει πως μια ακόμη εξαιρετικά μίζερη μέρα είναι σε εξέλιξη, τα νέα από το Μονπελιέ της Γαλλίας, γίνονται η πρώτη καλή είδηση μετά από αρκετό καιρό. Ο Λευτέρης Πετρούνιας καταφέρνει μέσα σε ένα λεπτό να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης και να κάνει όλη την Ελλάδα να χαμογελάσει.
Δύο μέρες μετά, η αποστολή επιστρέφει Ελλάδα και ο Λευτέρης βρίσκεται και πάλι κρεμασμένος στους κρίκους. Τον συναντήσαμε στον Άγιο Κοσμά νωρίς το πρωί και περάσαμε μια ολόκληρη μέρα με το βλέμμα ψηλά να τον χαζεύουμε όσο εκείνος αιωρούνταν με τρόπο υπερφυσικό πάνω από το κεφάλι μας.
Το μεγάλο μπαμ και η μνήμη του σώματος
«Ούτε και εγώ κατάλαβα πώς ξεκίνησαν οι αγώνες στη ζωή μου. Ήμουν μικρός πολύ όταν για πρώτη φορά άρχισα τις προπονήσεις. Ένα παιδί νευρικό και με πολύ όρεξη και ενέργεια που ήταν σαν να βρέθηκε σε ένα τεράστιο λούνα παρκ. Το μεγάλο "μπαμ" το έκανα στα 10 μου στον Σαρωνικό, όταν κατέκτησα 7 μετάλλια. Μέχρι το 2004 ήμουν συνεχώς σχολείο - γυμναστήριο. Ξυπνούσα πριν τις επτά το πρωί, έκανα προπόνηση μέχρι της 9, μετά σχολείο, μετά πάλι προπόνηση και στη συνέχεια διάβασμα. Τότε, στα 14 μου κάνω το ξέσπασμα και σταματάω. Ένα πρωι, πριν καν αρχίσω την προπόνηση, πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και της λέω "Δεν θέλω να ξαναπατήσω εδώ μέσα". Δεν μου είπε τίποτα παρά μόνο "Όπως θες παιδί μου". Έτσι ήταν πάντα οι γονείς μου. Με στήριζαν και με στηρίζουν σε όλο αυτό. Είχα κουραστεί, είχα καταπονηθεί, το σώμα μου ήταν κουρασμένο, οι αγκώνες μου είχαν πρόβλημα και εγώ ένιωθα να "βράζω". Ήθελα να κάνω την εφηβεία των φίλων μου και να ζήσω όπως αυτοί: με τρέλλες, εξόδους, μηχανάκια, πάρτι, κορίτσια, διασκέδαση και όλα τα σχετικά. Για τα επόμενα χρόνια ήμουν ένας άλλος Λευτέρης. Μαζί με τον αθλητισμό, εγκατέλειψα και το διάβασμα. Όσο ξαφνικά εγκατέλειψα τα πάντα, τόσο ξαφνικά επέστρεψα μετά την τρίτη Λυκείου. Ένα πρωί είπα πως ξαναμπαίνω στο γυμναστήριο και αμέσως η υπερένταση επανήλθε. Νόμιζα πως θα αισθάνομαι ξένο σώμα, αλλά όταν ανέβηκα στους κρίκους, το κορμί μου τα θυμήθηκε όλα και άρχισε να λειτουργεί σαν να μην είχε σταματήσει ποτέ. Ήμουν ξεκούραστος, πιο δυνατός, είχα χορτάσει αυτά που ήθελα και είχα πενταπλάσια όρεξη για δουλειά.»
Γιατί κρίκους και τι συμβαίνει εκεί πάνω
«Είμαι αθλητής όλης της ενόργανης. Αλλά οι διακρίσεις μου όλες και η αγάπη μου είναι στους κρίκους. Μεγάλωσα βλέποντας τον Ταμπάκο τον οποίο είχα πρότυπο. Και ασκησιολογικά ήμουν πάντα μπροστά από την ηλικία μου. Έχω το κατάλληλο καλούπι για τους κρίκους - ελαφριά πόδια και γερό, δυνατό κορμό. Τώρα για το τι ακριβώς συμβαίνει όταν είμαι εκεί πάνω, είναι κάτι που δεν μπορώ να σου περιγράψω. Έχεις ένα λεπτό για να τα δώσεις όλα και έχεις δουλέψει τόσο σκληρά για αυτό...Είναι ένα άθλημα που μέσα σε τόσο λίγο χρόνο θα σε ανεβάσει στο βάθρο ή που για ένα μικρό βήμα μπορεί να σε στείλει στο τέλος. Πρέπει όλα να γίνουν άψογα και το σώμα να υπακούσει. Πριν ανέβω στους κρίκους, όταν ακόμη είμαι στο πόντιουμ, σκέφτομαι πως όλα έχουν τελειώσει και έχουν εκτελεστεί τέλεια. Το σώμα γεμίζει αδρεναλίνη. Είναι ένα περίεργο άγχος που δεν φαίνεται ενώ οι παλμοί μπορεί να πίανουν τους 140. Όταν πλεόν βρίσκομαι πάνω αντιλαμβάνομαι το σώμα μου και απλά ακούω τι συμβάινει γύρω μου, Στον Μονπελιέ το περασμένο Σάββατο συνέβη κάτι που με ξάφνιασε. Όταν είχα ηδη πιάσει τους κρίκους ακούστηκε ο ρυθμός από το "Ζορμπά". Δεν το ήξερα και ξαφνιάστηκα. Μετά οι θεατές άρχισαν να χτυπάνε παλαμάκια ρυθμικά και για μια στιγμή μου απέσπασαν την προσοχή και παραλίγο να παρασυρθώ. Τελικά το ελληνικό τραγούδι με εμψύχωσε.»
Το βάθρο πόση σημασία έχει τελικά;
Ένα μετάλλιο έχει σημάσια; Έχει πολύ μεγάλη σημασία. Κάθε θέση έχει ξεχωριστή σημασία. Για παράδειγμα, αλλιώς είναι η τρίτη, αλλιώς η δεύτερη, η πρώτη, η τέταρτη , η ένατη και μετά το χάος. Κάθε θέση δηλώνει και κάτι: η τρίτη δηλώνει ότι είσαι καλός αλλά όχι πιο καλός από τον 2ο και τον 1ο , στη δεύτερη σου μένει το παράπονο γιατί να μην κερδίσω τον 1ο, και η 1η ότι κατάφερα και τους νίκησα όλους.
Πώς αισθάνθηκες το Σάββατο για ακόμη μια φορά;
Υπερήφανος που είμαι Έλληνας, υπερήφανος για τη δουλειά που κάναμε με τον προπονητή, για το χορηγό μου και ανακουφισμένος. Απέδειξα αυτό που προσπαθούσα τόσα χρόνια. Δύσκολα πανηγυρίζω, αλλά αυτή τη φορά ήξερα πως τα είχα καταφέρει από την πρώτη στιγμή που ξαναπάτησα στο έδαφος.
Έλαβες πολλά μηνύματα;
Ναι πάρα πολλά. Πρώτη φορά που δέχομαι τόσα πολλά μηνύματα, τόσο πολύ ενδιαφέρον και τόση αγάπη. Είναι πολύ όμορφο.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν τελειώσει ένας αγώνας;
Να φάω πολύ. Ακόμη και "βρώμικο" και σε μεγάλη ποσότητα. Αν δεις τι ωραίο ξέσπασμα γίνεται από όλους τους αθλητές στη δεξίωση μετά το τέλος των αγώνων... Τότε μπορείς να παρατηρήσεις πώς αντιδρούν όλοι οι αθλητές παγκοσμίως και θα καταλάβεις τι εννοώ για το φαγητό.
Πόσα χρόνια πιστεύεις ότι θα μπορείς να το κάνεις αυτό;
Μέχρι τα 30-35, και μετά τέλος. Μετά ό,τι μας φωτίσει ο Θεός. Εγώ θα ήθελα να ανοίξω μια δική μου επιχείρηση ή ένα γυμναστήριο.
Βγάζεις λεφτά από αυτή τη δουλειά;
Αυτή τη στιγμή είμαι 4 μήνες απλήρωτος από την Ομοσπονδία, αλλά πληρώνομαι από το χορηγό μου. Υπάρχουν όμως αθλητές που δεν έχουν χορηγούς και έχουν και πολύ μικρότερο μισθό λόγω μικρότερης επιτυχίας. Υπάρχουν αθλητές που δουλεύουν σε σύλλογο και προπονούν παιδάκια για να βγάλουν τα έξοδα τους, άλλοι πάλι δεν παίρνουν και καθόλου λεφτά.
Είστε και λίγο πιο παραπονεμένοι εσείς της ενόργανης;
Είναι άδικο για τον αθλητισμό γενικά αυτό που συμβαίνει. Ίσως λίγο παραπάνω για την ενόργανη όλο αυτό. Γιατί σαν άθλημα έχει προσφέρει πολλά στον ελληνικό αθλητισμό: ολυμπιακά μετάλλια, πολλές επιτυχίες, είμαστε η Nο1 ομοσπονδία σε επιτυχίες στην Ελλάδα μετά το ποδόσφαιρο. Βέβαια η Ελλάδα έχει και αυτή καλομάθει. Οι Έλληνες είναι καλομαθημένοι στα μετάλλια, και κυρίως το κοινό. Όσον αφορά την ενόργανη πρόκειται για ένα άθλημα με ευγενή άμιλλα, ένα άθλημα με πολιτισμό, δεν έχει βία, χούλιγκαν, δεν έχει έντονο ανταγωνισμό, και για κάποιο λόγο δεν προωθείται αν και εγώ νομίζω πως είναι ελκυστικό σαν άθλημα. Αυτό παραδόξως συμβαίνει μόνο εδώ. Στην Κίνα, την Αμερική και τη Γερμανία, για παράδειγμα, είναι η ναυαρχίδα τους. Δηλαδή από το ποδόσφαιρο η ενόργανη είναι πάνω στην Αμερική και την Κίνα. Στις ΗΠΑ, μάλιστα, είναι το αμερικανικό ποδόσφαιρο, η ενόργανη και το NBA. Προσωπικά θεωρώ πως η ενόργανη είναι η μητέρα όλων των αθλημάτων. Εδώ μόνο όταν πάρεις μετάλλιο σε θυμούνται και σε ψάχνουν όλοι.
Θα έχεις και συνάντηση με τον πρωθυπουργό;
Θα έχουμε μια συνάντηση σίγουρα με τον ΠτΔ με τον κο Κοντονή, και ίσως και με τον πρωθυπουργό.
Θα τα πεις αυτά που μου λες;
Φυσικά. Αν και όλοι τα ξέρουν.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος ενός αθλητή;
Ο μεγαλύτερος φόβος του αθλητή είναι το χειρουργείο, νομίζω, γιατί είναι μια περίπτωση που υπάρχει έντονα. Χειρουργεία από τραυματισμούς ή από καταπονήσεις. Είσαι 25 αλλά ο οργανισμός σου μάλλον είναι 50. Ισχύει αυτό μετά την υπερπροπόνηση. Έχω βγάλει δύο κήλες, έχω δύο βίδες μόνιμες στο δάχτυλό μου γιατί αλλιώς δεν θα λειτουργούσε, επειδή αχρηστεύτηκε τελείως σε ατύχημα. Έχω κάνει κορτιζόνη για τον πόνο και έπρεπε να κατέβω σε αγώνα. Καταπονείται σε μεγάλο βαθμό το σώμα.
Αξίζουν όλα αυτά που περνάτε τελικά;
Ναι, και οι βίδες και οι κορτιζόνες και όλα. Τα αξίζει, και αν καταφέρεις και φθάσεις σε ένα καλό επίπεδο ως αθλητής τότε τα αξίζει και με το παραπάνω. Η στιγμή του βάθρου είναι η κορυφαία όλων, μπροστά σε αυτή δεν μετράει τίποτα άλλο, ούτε βίδες ούτε κορτιζόνες, πόνοι,νεύρα. Τη στιγμή αυτή παίρνεις μια τέτοια γλύκα που σου δίνει κουράγιο για όλες τις επόμενες δύσκολες στιγμές μέχρι το επόμενο βάθρο.
Σε ποιον αφιερώνεις το βραβείο του Μονπελιέ;
Στην Ελλάδα που δοκιμάζεται και στους Έλληνες. Όχι στην πολιτεία και το κράτος, στους Έλληνες.
Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στο LIFO.gr στις 24.4.2015
σχόλια