Όντως, ο Λουκάς Παπαδήμος έχει δίκιο! Το σχόλιο του περί «ημέρας ιστορικής σημασίας» είναι ακριβές, αν και όχι για τους λόγους που εκείνος επικαλείται. Η 21η Φεβρουαρίου 2012 είναι μία από εκείνες της ημέρες που αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μάλιστα, αν δεν ήταν εκφραστικά τόσο λιτός, ίσως και να 'χε τροποποιήσει ελαφρά τη διατύπωση. Λέγοντας, για παράδειγμα, «μοναδικά ιστορική η μέρα που ξημέρωσε», ίσως να χε αποδώσει ακόμη πιο πιστά το νόημα όσων εκτυλίσσονται. Εξάλλου, πως αλλιώς θα μπορούσε, πέρα από «μοναδικά ιστορική», να περιγραφεί μία ημέρα κατά την οποία διασφαλίστηκε, στο επίπεδο των υποθέσεων βέβαια, ότι ένα κράτος, το ελληνικό εν προκειμένω, θα πορεύεται επί 11 συνολικά χρόνια με σκοπό κατά τον τερματισμό της διαδρομής του να φθάσει στο σημείο εκκίνησης;
Όχι, δεν πρόκειται για αστεϊσμό. Αν πράγματι η υφιστάμενη κρίση είναι πρωτίστως κρίση χρέους, τότε σήμερα επισφραγίστηκε το αδιανόητο. Η αιτία που υποτίθεται ότι το 2009 το ελληνικό κράτος έφθασε σε οριακό σημείο, δηλαδή ένα χρέος στα επίπεδα του 120% του Α.Ε.Π., το οποίο λόγω της διεθνούς συγκυρίας φαινόταν να μην μπορεί να εξυπηρετηθεί, με αποτέλεσμα την απόσυρση της πιστωτικής εμπιστοσύνης των αγορών από την Ελλάδα, σήμερα προβάλλεται ως μέγεθος-στόχος που πρέπει να επιτευχθεί σε οχτώ περίπου χρόνια από τώρα ώστε ν’ αποκατασταθεί η δυνατότητα της Ελλάδας να εξυπηρετεί ομαλά τις δανειακές υποχρεώσεις της. Αν όμως ο σκοπός είναι η αιτία, αν το τέρμα είναι η αφετηρία, τότε προς τι όλο τούτο; Αν η «Ιθάκη», είναι που «δίνει τ’ ωραίο το ταξίδι», τότε, προδιαγράφεται για όλους μας μία διαδρομή που μάλλον δεν έχει νόημα να διανύσουμε, όσο και αν η πολιτική γλώσσα ενίοτε σχεδιάζεται «για να κάνει το ψέμα ν’ ακούγεται αληθές και τη δολοφονία σεβαστή, για να δίνει μία αίσθηση σταθερότητας στο φύσημα του ανέμου».
Είτε βρισκόμαστε μπροστά σε μία άνευ προηγουμένου αδυναμία συντονισμού των προθέσεων των αλληλέγγυων εταίρων μας με τα εργαλεία πολιτικής που εκείνοι χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν τις αγαθές επιδιώξεις τους, είτε εν τέλει το μόνο που ενδιαφέρει είναι η -ηθικά ταπεινή- νομική διασφάλιση της «ταμειακής προτεραιότητας στην αποπληρωμή του χρέους», το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ το ίδιο. Ανεξάρτητα από το αν το πρόγραμμα, ως έχει, μπορεί να «τρέξει», κάτι που για όσο διάστημα τα επιτόκια δανεισμού αποκλίνουν τρομακτικά από τα ποσοστά του ρυθμού μεγέθυνσης μοιάζει απίθανο, εκείνο που είναι εμφανές είναι ότι από το τελευταίο σχέδιο διάσωσης απουσιάζει πλήρως κάθε θετικότητα. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μοιάζουν να μη βλέπουν τη «μεγάλη εικόνα» και από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι εύλογο ότι δεν μπορούν να πείσουν και όλους εμάς να τη δούμε. Περισσότερο φαίνεται να επενδύουν στην εξαγορά χρόνου, τον οποίο εμείς καλούμαστε να αποπληρώσουμε με «αλμυρό» κόστος.
Απούσας μιας υπόσχεσης για απόδοση μερίσματος ευημερίας σ’ έναν «ορατό» χρονικό ορίζοντα, με τις υλικές δυνατότητες των περισσότερων εξαντλημένες, αλλά και με κάθε ίχνος διάθεσης νέας «θυσίας» χαμένο, μάλλον σύντομα οι πολιτικές ελίτ θα κληθούν να κάνουν αυτό που ο Churchill περιγράφει ως αρμοδιότητά τους, δηλαδή να εξηγήσουν πειστικά γιατί εκείνο που με βεβαιότητα προέβλεπαν ότι θα συμβεί τελικά ματαιώθηκε.
O Παναγιώτης Σκευοφύλακας έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες.
σχόλια