Ένα «χωριό» σε απόσταση λίγων λεπτών από το κέντρο της Αθήνας; Και όμως, καθώς κατεβαίνεις την πολύβουη Λεωφόρο Συγγρού θα συναντήσεις τις προσφυγικές κατοικίες του Νέου Κόσμου, μια περιοχή που είναι ευρέως γνωστή με την ονομασία Δουργούτι. Οι πρώτες εικόνες που θα αντικρίσεις είναι άμεσα συνδεδεμένες με το προσφυγικό στοιχείο και την συνεχή μετακίνηση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Αυτή την γειτονιά σκέφτηκε να μεταμορφώσει η ομάδα παραστατικών τεχνών "Όχι Παίζουμε". Στο πλαίσιο της πλατφόρμας UrbanDig μας προσκαλεί στο Dourgouti Island Hotel, με σκοπό την παρουσίαση μιας περιπατητικής παράστασης - εξερεύνησης σε μια γειτονιά της Αθήνας με ιδιαίτερη προσφυγική, αγωνιστική και μεταναστευτική ιστορία. Μια περιπατητική παράσταση σε μια γειτονιά «τράνζιτ». Έτσι τις επόμενες μέρες περισσότεροι από 40 performers, χορευτές, ηθοποιοί, μουσικοί, live artists και εικαστικοί από την περιοχή, την Ελλάδα και το εξωτερικό, θα μοιραστούν σε τρεις ωριαίες διαδρομές και θα συναντήσουν τους θεατές στους 25 σταθμούς των διαδρομών. «Μέσα σε λίγα τετραγωνικά μέτρα και με υλικό το χτες και το σήμερα του τόπου, φτιάχνουμε σύντομα ταξίδια στενού κύκλου, 10 ατόμων τη φορά. Ένα φευγιό με όχημα την πόλη, αφιερωμένο στο έντονο στοιχείο μετακίνησης που είχε πάντα και έχει ακόμα η γειτονιά», θα πουν.
Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ πολύ. Ανεβαίνω στους λόφους της, την παρατηρώ και σκέφτομαι πόσο μαγική και ονειρική μπορεί να γίνει. Ακόμα και όταν κατέβω και δω το τσιμέντο και την βρωμιά, εξακολουθώ να την αγαπώ.
Σίγουρα είναι μια διαφορετική παράσταση και αυτό διαπιστώνεται από την πρώτη στιγμή αφού συναντάμε μερικούς από τους πρωταγωνιστές της συγκεκριμένης παράστασης καθώς και τον καθοδηγητή τους, Γιώργο Σαχίνη στο Ιερό Ναό Αναλήψεως του Κυρίου. Στον πάνω Ναό ο ιερέας εξομολογεί. Κάποιες ηλικιωμένες κυρίες ανεβαίνουν αργά τα σκαλιά για να ανάψουν ένα κερί πριν συνεχίσουν τις πρωινές δουλειές. Εμείς θα κατευθυνθούμε στο κάτω μέρος του Ναού, σε έναν χώρο που συμβαίνουν πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Καθόμαστε γύρω από ένα ξύλινο τραπέζι πινγκ πονγκ και συζητάμε λεπτομέρειες για το project. «Είναι μια ιδέα της ομάδας παραστατικών τεχνών "Όχι Παίζουμε" στο πλαίσιο της πλατφόρμας UrbanDig, μέσα από την οποία ανασκάπτουμε μυστικά του χθες και του σήμερα μια γειτονιάς. Η κρίση έχει οδηγήσει πολλούς στις αγροτικές δουλειές, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να πάρουν όσο περισσότερα μπορούν από την γη. Κάπως έτσι πράττουμε και εμείς. Παίρνουμε όσα μπορούμε από δίκτυα ανθρώπων και χρησιμοποιούμε τον τόπο και τον χώρο μιας περιοχής για να απογειωθούμε. Με αυτό που κάνουμε εδώ καταφέραμε να φέρουμε πολλούς διαφορετικούς κόσμους στο τραπέζι. Να μιλήσουμε, να ανακαλύψουμε, να μάθουμε και να ερευνήσουμε την γειτονιά ΜΑΣ. Συλλέγουμε τα υλικά μιας γειτονιάς για να καβαλήσουμε ένα όνειρο ή την φαντασία μας ώστε να μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει πέρα από το σύνορο και να μην κλειστείς μέσα σε αυτό. Ερευνήσαμε την γειτονιά μέσα από τραπέζια ταβέρνας, βόλτες με ανθρώπους όλων των ηλικιών, χαρτογραφήσαμε εικόνες του χθες και αποκτήσαμε ένα πάθος για το χώρο. Νιώσαμε μια έκσταση όπως αυτή που έχουν οι τουρίστες που θέλουν να ανακαλύπτουν συνεχώς. Είναι ωραίο που ακούς αμέτρητες ιστορίες και μαθαίνεις ακόμη περισσότερο να συνεργάζεσαι . Το Δουργούτι μας έμαθε ότι μπορείς να φτιάξεις κάτι από το τίποτα», λέει ο καθοδηγητής των Performers, Γιώργος Σαχίνης.
Είναι μια παράσταση που δίνει νόημα και περιεχόμενο σε μια γειτονιά. Πως ζουν αυτή την εμπειρία και τι σημαίνει η Αθήνα για αυτούς;, τους ρωτώ. «Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία το να προσπαθείς να φτιάξεις ένα κόσμο που έχει πεθάνει αλλά και που ταυτόχρονα υπάρχει. Δηλαδή, εξακολουθεί να συμβαίνει σαν μια διαφορετική εικόνα που είναι προσαρμοσμένη στο τώρα. Η Αθήνα είναι μια πόλη που αγαπώ πολύ. Ανεβαίνω στους λόφους της, την παρατηρώ και σκέφτομαι πόσο μαγική και ονειρική μπορεί να γίνει. Ακόμα και όταν κατέβω και δω το τσιμέντο και την βρωμιά, εξακολουθώ να την αγαπώ. Έχει μια ιδιαίτερη καρδιά και αυτό οφείλεται στους πολίτες της», αναφέρει ο Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης. «Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι προσπαθήσαμε να βρούμε μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Όταν λείπω για λίγο και στην συνέχεια επιστρέφω, τότε ανακαλύπτω πόσο πολύ μου αρέσει η Αθήνα», θα προσθέσει η Λία Χαμηλοθώρη.
«Προσπαθούμε να ζωντανέψουμε κάτι που μπορεί κατ’ ουσίαν να μην υπάρχει, δημιουργώντας -με το συγκεκριμένο project- κάτι νέο. Με γοητεύει ότι η πόλη που ζω είναι ένα αποτέλεσμα ενός εξαιρετικού μοντάζ από πολλά χωριά που έχουν μετεξελιχθεί σε μια μεγαλούπολη», θα πει ο Ναπολέων Μανάτος. «Σε ένα τόπο που έχει αλλάξει ριζικά πάμε με την παράσταση αυτή να την μεταφέρουμε σε ένα άλλο επίπεδο. Κάπως έτσι παρατηρείς εμβολιασμένο το τώρα από το τότε αλλά και πως καταφέρνει η ιστορία, η φαντασία και η πραγματικότητα να περνά από το παρελθόν στο παρόν, φτιάχνοντας το μέλλον. Είναι ένα συνεχές ταξίδι μέσα σε μια γειτονιά ανθρώπων. Γι' αυτό και λατρεύω την Αθήνα, επειδή μου βγάζει μια ζεστασιά και μια πολυχρωμία. Το πιο ωραίο συστατικό σε μια πόλη είναι να μπορείς να συνυπάρχεις», επισημαίνει η Ειρήνη Αλεξίου ενώ η Έλενα Σταυροπούλου θα συμπληρώσει «το σημαντικό είναι πως οι κάτοικοι ενδιαφέρονται για αυτό που παρακολουθούν. Ρωτούν, μαθαίνουν και θέλουν να συμμετέχουν. Τους αρέσει όλο αυτό που συμβαίνει. Κάνουν πράξη αυτό που εγώ προτιμώ στην Αθήνα, τις επιμέρους γωνίες όπου σε αυτές θα συναντήσεις το διαφορετικό».
Στην συνέχεια επιλέγουμε να περπατήσουμε ανάμεσα σε μερικές από τις διαδρομές της παράστασης αλλά και να αναζητήσουμε τα ίχνη μιας ξεχωριστής περιοχής. Η αίσθηση της γειτονιάς σε κατακλύζει από παντού. Πολλά μικρά σπιτάκια ενώ τα περισσότερα μπαλκόνια είναι γεμάτα με λουλούδια. Στις πλατείες υπάρχουν αρκετά παγκάκια που λειτουργούν ως «σταθμός» για τις αμέτρητες συζητήσεις. Στο καφενείο πρωταγωνιστούν οι πολιτικές συζητήσεις και στο «ψητοπωλείο του Βασίλη», οι ιστορίες δεν έχουν τέλος. Μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά συναντάς σπίτια και ανθρώπους που κουβαλούν ένα βαρύ και φορτισμένο παρελθόν και δεν αργείς να συνειδητοποιήσεις ότι το ταξίδι στο χρόνο έχει ξεκινήσει. Προκειμένου να δούμε και άλλες πλευρές της περιοχής, συνομιλούμε με την κάτοικο Ανδριάννα Δελακούρα. «Αυτό που με δυσαρεστεί είναι ότι υπάρχουν πολλοί που δεν τα αγαπούν τα σπίτια τους στο Δουργούτι ενώ είναι αρκετοί αυτοί που τα εγκατέλειψαν. Προφανώς, την εποχή της ευμάρειας κάποιοι μεγαλοπιάστηκαν. Παλιά εδώ θα έβλεπες στις πλατείες να έρχεται καραγκιόζης και να σουβλίζουν το Πάσχα αρνιά. Φυσικά, εδώ και πολλά χρόνια έχουν εξαφανιστεί. Βέβαια, είναι θετικό ότι η γειτονιά μας δεν έχει εμπορευματοποιηθεί. Ελπίζουμε να μην γίνουμε Γκάζι ή Πετράλωνα (γέλια). Επίσης, είναι πολύ άσχημη η εικόνα όταν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες κατασκευάστηκε ο μεταλλικός φράχτης που φαίνεται από την Συγγρού και ο οποίος είναι καλυμμένος με αναρριχητικά φυτά. Είναι σκέτη ντροπή αυτή η θλιβερή εικόνα. Για αυτό είναι πολύ ωραίο που η ομάδα «Όχι Παίζουμε» μας έκανε να ξαναγαπήσουμε την γειτονιά μας και κατάφερε να μας κάνει να δούμε το Δουργούτι με άλλο μάτι. Ξέρετε, είναι πολύ ξεχωριστό το συναίσθημα όταν μέσω μιας ομάδας διώχνεις το παράπονο που μπορεί να σε κυρίευε και ανάμεσα στις μίζερες συζητήσεις να δημιουργείται μια ξεχωριστή και ζωντανή διαφυγή», αφηγείται.
Ο επίλογος της βόλτας εμπλουτίστηκε με περισσότερες εικόνες, διηγήσεις, φαγητό και ακόμη πιο πολλές συζητήσεις. Μια επίσκεψη σε αυτή την συνοικία είναι σίγουρο ότι θα σας ταξιδέψει στο παρελθόν, θα σας ξεναγήσει στο παρόν αλλά και θα σας κάνει να σκεφτείτε αρκετά για το μέλλον.
Η ομάδα παραστατικών τεχνών "Όχι Παίζουμε" θα είναι εκεί στις 23/10 έως 25/10 και στις 30/10 έως 1/11 για να αναλάβει ρόλο ιδανικού οδηγού για μια «ανασκαφή» των σημείων της περιοχής ώστε να αναβιώσει το παλιό, δημιουργώντας ταυτόχρονα κάτι καινούργιο.
σχόλια