" Τη στιγμή που μου πρότεινε η Μαρία να συμμετέχω πραγματικά δεν είχα ιδέα για τι επρόκειτο... Απλώς πήρα τις γόβες μου και πήγα να δω τι είχε στο κεφάλι της... Εκείνη την περίοδο επεδίωκα να δω πόσο και πως μπορώ να συγκρουστώ με τις παραδοσιακές ιδέες τις πλειοψηφίας αλλά και όποια άλλη εχθρική ή οικεία άποψη υπήρχε γύρω μου, ήθελα να πειραματιστώ με κάθε γνώμη πάνω στο θέμα της φοβίας ή της αποδοχής. Ήθελα να δω σε τι καταστάσεις θα μπλεκόμουν και που θα μπορούσε να οδηγήσει μια τέτοια πράξη στην πόλη της Πάτρας άλλωστε το θέμα της ομοφοβίας μου είχε κάψει τη γούνα στα σχολικά μου χρόνια. But really looking back to that day I'm pretty sure it was Karma." Aυτή είναι η εξήγηση του Ντένη, ενός των φίλων της Μαρίας Μυλωνά για τη συμμετοχή του στο πρότζεκτ "Εναντίον της Ομοφοβίας" το οποίο η δημιουργός και οι πέντε πρωταγωνιστές μοιράζονται με το LIFO.gr.
Το πρότζεκτ προσπαθεί να αποκαλύψει έξι προσωπικές αλήθειες στα χρώματα της σημαίας του LGBTQ κινήματος μέσα από την ερώτηση "τι σε φοβίζει;" γιατί προφανώς δεν είναι οι αλήθειες αλλά ο καταπιεσμένος σου εαυτός. Η δεύτερη προσέγγιση αφορά την έννοια της μαριονέτας. Ένας ορισμός που σε στοχοποιεί κάθε φορά που η ομοφοβική σου συμπεριφορά επιβάλει σε κάποιον να φερθεί σαν άψυχο αντικείμενο, διατηρώντας τη δική σου ισορροπία και καταπιέζοντας τη δική του επιλογή.
Πώς γεννήθηκε αυτό το project.
Μας εξηγεί η Μαρία Μυλωνά:
Η σκέψη για το project ήταν αρκετά περίπλοκη και ίσως να παρεξηγηθεί. Είμαστε ή έχουμε υπάρξει όλοι φοβικοί πριν δούμε την αλήθεια. Όμως κάπως έτσι ξεκινάνε όλα τα ωραία μα και δύσκολα ταξίδια. Πριν από περίπου 11 χρόνια έθεσα στον εαυτό μου τον ίδιο ερωτήσεις για τον σεξουαλικό μου προορισμό, δέχομαι ότι από τότε προσπαθώ να τις απαντήσω και να σταθώ σε μια.
Έγινα ομοφοβική πρώτα με μένα κι ύστερα μου στάθηκα ως ακριβίστρια. Με μάλωσα, με βασάνισα, με έβαλα μέσα στα κοινωνικά στερεότυπα, με έβγαλα, με έκρινα, με αρνήθηκα, με δέχτηκα. Όλοι όσοι περάσαμε αυτό το μονοπάτι του απόλυτου χάους σε μια Ελλάδα αμόρφωτη και σκληρή κατά τόπους και ύστερα αλλού πιο φωτεινή και δεκτική μάθαμε να είμαστε γκέι με κολλήματα, στρέιτ χωρίς, queer εν γένη με τα μπούτια μας μπλεγμένα μεταξύ στερεοτύπων και δρόμων ολοφώτιστων χωρίς πινακίδες και στοπ. Αποφάσισα να φωνάξω τα παιδιά να γράψουν ο καθένας από το δικό του σεξουαλικό "μετερίζι" την πρώτη φράση που τους έρχεται στο μυαλό κατά της ομοφοβίας. Το έκαναν! Λαμπρά! Το φωτογραφήσαμε και έμενε να δούμε τι προκύπτει. Δενξέραμε γιατί υπήρξαμε ομοφοβικοί, ρατσιστές, εγωιστές, κομπλεξικοί. Ήταν σε όλα ένας αδιόρατος φόβος, ίσως κοινωνικά κατασκευασμένος μα τον νιώθαμε.
Να πάει να γαμηθεί είπαμε. Τι στο διάολο μας φοβίζει; Και επειδή δε μας φόβιζε εμάς τους έξι, είπαμε να ρωτήσουμε και λίγο
παραέξω.
Καταλήξαμε ότι είμαστε και μπορούμε να είμαστε τα πάντα, είμαστε βασίλισσες και πριγκίπισσες περιμένουμε το βασιλόπουλο με το ροζ άλογο, είμαστε οι πούστηδες και οι πουτάνες του σχολείου μας, της γειτονιάς μας, της κοινωνίας σας, πέσαμε σε κρεβάτια και πήραμε ότι υπήρχε εκεί για να μας δωθεί, μας άρεσε και το είπαμε δυνατά, εσύ προσπάθησες να δεις αν θα σου άρεσε ότι σου δινόταν ή στάθηκες στην ταμπέλα που έλεγε όχι, φιλήσαμε με κείνο το δειλό πάθος και την αγνότητα, δανείσαμε τις γόβες μας στον κολλητό μας και μισό κιλό επίδεσμο στον trans φίλο μας, παίξαμε την άλλη μέρα το πρωί τη δική σου μαριονέτα για να μη φρικάρεις και αμυνθείς και αμύνεσαι πολύ επιθετικά.
Η πρώτη σκέψη που με έκανε να σηκώσω το τηλέφωνο και να πάρω τα παιδιά να τους πω για το project μα και η μόνη για την οποία θα έκανα άλλα τόσα project είναι ότι μου άρεσε πολύ να είμαι απελευθερωμένη από το φόβο και από τη βια. Εξάλλου τι είναι η ζωή χωρίς έναν κολλητό να του δανείζεις τις γόβες σου και μια κολλητή που φιλάει υπέροχα; Έτσι κι αλλιώς η αγάπη πάντα απλά θα καλεί χωρίς φύλα μα με πουλιά που τραγουδούν και καρδούλες σαν εκείνες που σκαλίζαμε στο γυμνάσιο.
σχόλια