«Στο Βύρωνα γεννήθηκα. Η μητέρα μου Μικρασιάτισσα και ο πατέρας μου το ίδιο. Πρόσφυγες. Σχολείο πήγα μόνο δημοτικό. 17 χρονών παντρεύτηκα, έχω 3 παιδιά, είναι τριανταπεντάρια -εγγόνια δεν έχω. Κανένα τους δεν έχει παντρευτεί».
«Όταν είσαι μερακλής, η γυναίκα αρχίζει και σε πιπιλάει για να πάρει το πάνω χέρι. Θες να ηρεμήσεις και αυτή σε μπριζώνει. Εντάξει, ήμουν άτακτος -εμείς οι άντρες είμαστε σα τα ζώα. Πολυγαμικοί. Από τη πείρα που έχω, υπάρχουν και άντρες που είναι φανταράκια αλλά γενικά οι άντρες είμαστε από 'δω και από κει. Η γυναίκα μου δεν το καταλάβαινε αυτό. Χωρίσαμε μετά από 13 χρόνια γάμου. Εγώ την χώρισα, γιατί δεν άντεχα την πίεση. Γύρναγα σπίτι και γκρίνιαζε».
«Είχα μια καντίνα κινητή και είχα πάει σ' όλη την Ελλάδα. Πήγαινα για να οικονομήσω, όχι για χόμπι. Στα πανηγύρια τα μεγάλα. Λάρισα, Χαλκίδα, Τρίπολη, Φλώρινα, Καστοριά. Παντού. Κάποιο καλοκαίρι την είχα βάλει στη διπλανή παραλία, την Βοϊδοκοιλιά. Ψάχνοντας ανακάλυψα αυτό το μέρος. Για να έρθεις, τότε, στη Γλώσσα ήταν δύσκολο. Εδώ ήταν όλο βράχια και πέτρες και μετά κάναμε το μονοπάτι, έφτιαξα τα σκαλάκια και έβαλα τις πέτρες για να καταλαβαίνει ο κόσμος σε ποια σημεία υπάρχει άργιλος στη θάλασσα και να βάζει στο σώμα του –κάνει καλό στο δέρμα, μισή ώρα πρέπει να το αφήσεις».
«Έχω κάνει φυλακή. Μ' έβαζαν γιατί με γράφανε στα πανηγύρια επειδή δεν έπαιρνα άδεια από τον Δήμο. Γινότανε το δικαστήριο, ερήμην δικαζόμουν. Δεν πήγαινα και μετά έβγαινε ένταλμα συλλήψεως. 5-6 φορές μπήκα φυλακή, το περισσότερο για 6 μήνες. Έκανα Κορυδαλλό, Χαλκίδα... Να σου πω την αλήθεια τη φυλακή δεν τη συμπάθησα. Να κάνεις ένα αδίκημα σωστό να πας φυλακή, τώρα για αρχίδια να μπεις μέσα είναι τζάμπα. Δεν ντρέπομαι για τη φυλακή, δεν σκότωσα».
«Εδώ έρχομαι 17 χρόνια, είναι λες και έρχομαι στο σπίτι μου. Κάθομαι 7 και 8 μήνες το χρόνο. Το φθινόπωρο είναι πιο καθαρά, πιο μάγκικα. Έχει λίγο κόσμο, έχει ανεβασμένο επίπεδο. Έχω φτιάξει αυτή τη καλύβα και δεν φοβάμαι βροχές και αέρα. Και να καταστραφεί η καλύβα, την άλλη μέρα θα τη φτιάξω από την αρχή».
«Να βλέπεις την ανατολή και να βουτάς στη θάλασσα –μαγεία είναι η θάλασσα. Ηρεμία. Δεν είναι για μένα παραίτηση που μένω εδώ, επιλογή μου είναι. Δεν μπορώ να βγάλω όλο το χειμώνα εδώ αλλά κάθομαι όσο περισσότερο μπορώ... Στην Αθήνα δεν έχω υποχρεώσεις».
«Δεν έχει τόση μοναξιά εδώ. Έχω επικοινωνία με τον κόσμο, έρχονται εδώ με τις σκηνές τους ξένοι. Ολλανδία, Ιταλία, Φινλανδία... Πάντα κάποιος θα έρθει και κάτι θα πεις. Στην Αθήνα δεν νιώθω άνετα όταν πηγαίνω. Εδώ κάθομαι 6 μήνες γυμνός. Άντε τώρα φόρα συην Αθήνα μποξεράκι, κάλτσες, παπούτσια».
Τι τρώτε;
«Μέλι, φρυγανιές, βράζω κανά αυγό, κανά φρούτο. Πηγαίνω στα χωριά τα κοντινά και παίρνω καμιά μπριζόλα και την ψήνω το βράδυ».
Ψαρεύετε;
«Δε ψαρεύω γιατί δε βλέπω καλά. Ούτε μπορώ να διαβάσω. Είχα τροχαίο με αυτοκίνητο το 1981, ήμουν μεθυσμένος και τα παλιά τζάμια, που είχαν τότε τα αυτοκίνητα μπήκαν στα μάτια μου. Δεν έβλεπα για κανά μήνα. Έκανα 7 επεμβάσεις, ο γιατρός ήταν πατρινός, καλό παιδί, νόμιζα ότι δεν θα ξαναέβλεπα. Από το ένα μάτι δεν βλέπω καθόλου και από το άλλο λίγο. Δε με γονατίσε αυτή ιστορία. Θάρρος θέλει η ζωή. Να είσαι σαι ψύχραιμος, άμα γονατίσεις, δεν κερδίζεις τίποτα. Τρόπος υπάρχει για όλα».
«Έχω και εγώ ένα άγχος, μη νομίζεις. Με αγχώνει γιατί έρχονται εδώ και κάνουν φασαρίες, πετάνε σκουπίδια. Έχω τσακωθεί πολλές φορές για τα σκουπίδια, τις γόπες. Μα να πετάς τις γόπες στην παραλία;
Το επίθετό σας; «Γράψε Φωτάρας».
Φωτογραφίες: Λάμπρος Αραπάκος
σχόλια