Κάθε νοήμων, ευαίσθητος και λογικός άνθρωπος βιώνει, τους τελευταίους αρκετούς μήνες, έναν φόβο ορατό και κατανοητό εξαιτίας των όσων ήρθαν (ή μάλλον αυτών που ήρθαν) και, πολύ περισσότερο, για αυτά που βλέπει να έρχονται. Είναι γεγονός πως κανείς και καμία δικαιολογία- καμία άγνοια, καμία απάθεια, καμία απολιτίκ στάση, καμία αγανάκτηση και διάθεση για τιμωρία , καμία ανεκτικότητα και κανένας ωχαδερφισμός δεν έχει το δικαίωμα να βάζει το βάρος αυτό στις ψυχές των ανθρώπων, εκείνων που δεν φταίνε σε τίποτα να το κουβαλάνε. Ούτε καν η ίδια η βλακεία.
Ο Killah-P ασχολούνταν ενεργά στην χιπ χοπ σκηνή πολλά χρόνια- τουλάχιστον όσα θυμάμαι τον εαυτό μου να την παρακολουθεί. Ήταν ένας αρκετά καλός ράπερ, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις να ευλογούμε τα γένια του άτυχου: Ήταν εκείνος, λοιπόν, που πάντα θα έκανε πλάκα και χαβαλέ ανάμεσα στα τραγούδια, που θα έβγαζε φωτογραφίες με τους πιτσιρικάδες χωρίς να στραβώνει η μούρη του και να σπάζεται που τον αγκαλιάζουν, που θα συζήταγε μαζί τους και θα τους χαιρετούσε σαν τους συναντούσε ξανά και, επίσης, αυτός που θα πετύχαινες πιο πίσω στο κοινό, να κάθεται σε συναυλίες στις οποίες δεν συμμετείχε, στηρίζοντας με τον δικό του τρόπο.
Οι του χώρου τον σέβονταν όλοι και αυτό έχει να λέει πολλά- αρκεί να κοιτάξει κανείς τις συνεργασίες του και τις συμμετοχές του στα λάηβ ή να θυμηθεί τις χαιρετούρες που τον πετύχαινε να ανταλλάζει σε συναυλίες και φεστιβάλ με άτομα του χώρου. Ήταν αυτός που θα συμμετείχε ή και θα οργάνωνε συναυλίες φιλανθρωπικού χαρακτήρα, για να βοηθήσει ελληνάκια ή και ξένα παιδιά που θα χαν πρόβλημα.
Είναι τέτοιο το είδος της ραπ μουσικής, που σου δίνεται, συλλήβδην θα μπορούσαμε να πούμε, η δυνατότητα να γνωρίσεις τον άλλον, το ποιόν και τον χαρακτήρα του. Ο Killah-P τραγουδούσε την ζωή, την υμνούσε. Μπορεί να το καταλάβει κανείς από τις εκπομπές του, τα παρτιάρικα τραγούδια του, την διάθεση του στις συναυλίες. Αυτοί που τον σκότωσαν μισούν την ζωή, όπως μισούν και τον άνθρωπο και, κατά συνέπεια, την σκέψη. Ο Killah-P ήταν Πειραιώτης, παλιάς σχολής- ένα από τα γνωστότερα τραγούδια στα οποία συμμετάσχει είναι η Τριπλοπενιά. Αγάπη για την πατρίδα, θα μπορούσαν να πουν πολλοί, για την παράδοση, για την γειτονιά και την ζωή, για τους μεγαλύτερους, τους δάσκαλους της ζωής. Ρεμπέτικη λούπα να παίζει και : για την παλιά μου γειτονιά είναι αυτή η πενιά…
Διαβάζοντας τις μαρτυρίες από τον τρόπο της επίθεσης απέναντι του, δεν χωράει αμφιβολία πως ο Killah-P ήταν ένας άντρας αυθεντικός, πιο καθαρό αρσενικό από τον καθέναν από τα 30-40 άτομα που του την έπεσαν χτες το βράδυ, ενώ εκείνος ήταν με μικρή παρέα και κοπέλες, μάλιστα, ανάμεσα τους. Δεν χωράει αμφιβολία πως ήταν πιο άντρας από τον κάθε Χρυσαυγίτη πολιτικό που απαρνείται την ταυτότητα του, την ώρα που κουβαλάει πάνω του τατουάζ με σβάστιγκες και δαχτυλίδια και μπλουζάκια με σήματα των ταγμάτων των SS. Δεν χωράει αμφιβολία, επίσης, πως ήταν πιο άνδρας από τον κάθε Μιχαλολιάκο, που σε στιγμές παρόρμησης του εκτοξεύει καρύδες σε τυχαίους σκηνοθέτες, για να καταλήξουν και οι δύο να τσακώνονται σαν παιδάκια με «ναι, αλλά εσύ μου είπες» και «σου είπα, επειδή εσύ».
Ο Killah-P προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τους δικούς του, ίσως και όλους μας στον κίνδυνο που φοράει παραλλαγές και μπότες και συνωστίζεται σε λόχους, για να φάει ένα «επαγγελματικό», όπως είπε ο γιατρός, χτύπημα.
Ένας άνδρας που στα σαράντα πέντε του χρόνια βγάζει μαχαίρι, έτσι απλά, για να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή εκθέτει τον ίδιο του τον εαυτό, ολόγυμνο μπροστά μας. Αν θέλουμε να κοιτάξουμε, βλέπουμε. Κατανοούμε. Αλλιώς, γυρίζουμε το κεφάλι μας από την άλλη.
Καταρχήν, κανείς δεν ξεκινάει να μαχαιρώνει κόσμο στα σαράντα πέντε του και, σίγουρα, ο άνδρας αυτός θα έχει ένα πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό- προς ευχαρίστηση των ανωτέρων του, που όπως φαίνεται του χορηγούσαν μισθοδοσία για τέτοιες υπηρεσίες- στην πλάτη του. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ισχυριστεί την νεανική του παρόρμηση, τον φανατισμό που προκαλεί στους νέους της εποχής μας μια σημαία, ένα χρώμα, ένα σύμβολο ή και ένα τυχαίο γεγονός, μια στιγμή. Τα πάθη των προηγουμένων, τις προκαταλήψεις και τις έχθρες δεν τις κουβαλάει απλά, δεν υποφέρει φέροντας τες, δεν του τις καρφίτσωσε κάποιος άλλος- τις έχει οικειοποιηθεί συνειδητά, τις καλλιεργεί και τις εμπλουτίζει με την δράση του. Και, φυσικά, το γεγονός πως πρόκειται για μια «επαγγελματική μαχαιριά» δεν προκαλεί καμία απορία.
Ποιος ξέρει σε πόσους άλλους είχε εκπαιδευτεί, ενώ εσύ Έλληνα δεν είχες κανένα πρόβλημα να υπάρχουν, τους ψήφισες απλά για να είναι στην Βουλή και να τρίξουν λίγο τα δόντια, καμάρωνες που σου κουβαλούσαν τα ψώνια ή δεν σε ενοχλούσαν και τόσο, προσωπικά; Η Χρυσή Αυγή πάντα αυτή ήταν, άσχετα εάν κάποιοι την έμαθαν τώρα ή αν κάποιοι δεν θέλουν να την μάθουν και η ιστορία πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω. Η χιπ χοπ σκηνή, ενεργό μέλος της οποίας ήταν ο Killah-P και θα συνεχίσουν να είναι οι φίλοι του και άλλοι πολλοί, μιλούσε πάντα για αυτήν και χτύπαγε το καμπανάκι του κινδύνου, την ώρα που εσύ χάζευες κυριολεκτικά και μεταφορικά, πολύ πριν τους δεις στην τηλεόραση σου να τραμπουκίζουν δεξιά και αριστερά, πολύ πριν τους αφήσεις να ερεθίσουν τα κατώτερα σου ένστικτα, πολύ πριν συνειδητοποιήσεις πως η πρόταση φιλοξενίας που τους κατέθεσες σαν λευκή επιταγή, κινδύνευε να αποβεί αποτελέσει προιόν κατάχρασης.
Η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ρευστή- είναι εδώ, μπροστά στα μάτια μας και μόνο χειρότερη προβλέπεται να γίνει, από το άμεσο μέλλον ξεκινώντας. Μια κοπέλα είδε μπροστά στα μάτια της να μαχαιρώνουν τον άντρα που αγαπάει. Μια παρέα βγήκε από μια καφετέρια να παν στα αμάξια τους και τους περίμενε ένα τάγμα από μαυροντυμένους, αυτόκλητους δυνάστες. Μια αστυνομικίνα συνέλαβε μόνη της τον κακοποιό, επειδή «ήταν πάρα πολλοί» για τους συναδέλφους της- αλήθεια, πότε έγιναν τόσοι πολλοί;. Μια οικογένεια θα πρέπει να περάσει αυτό το μαρτύριο μέσα στην κρίση, μια παρέα, μια κοπέλα και πολλοί φίλοι και γνωστοί επίσης, ξεκινώντας από την κηδεία που έρχεται αύριο στο Σχιστό Κερατσινίου, επειδή κάποιον «τον πήραν τηλέφωνο να πάει στο Κερατσίνι». Ένας άνθρωπος που αγαπούσε την ζωή, τον έρωτα και τους ανθρώπους πέθανε από αυτούς που μισούν, που δεν αγαπάνε, που τρέφονται από πόνο και βία και μίσος.
«Και άμα φύγουν οι ξένοι, ποιον θα μισήσετε; Εσείς μισείτε τα πάντα, ποιον να αγαπήσετε;», λέει σε έναν στίχο του άλλος, από τον ίδιο μουσικό χώρο. Η μουσική πάντα ήταν εδώ για να προβληματίσει τον κόσμο, να τον αφυπνίσει και να τον προβληματίσει, να τον ενημερώσει εγκαίρως για τους κινδύνους που έρχονται. Και δεν χωράει αμφιβολία πως αν περισσότεροι την άφηναν να τους αγγίξει, αν περισσότεροι ήθελαν να ευαισθητοποιηθούν και ήθελαν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, η χώρα αυτή θα ήταν πιο όμορφη.
Επιτελικά, πρέπει να διευκρινιστεί, επιτέλους, το νόημα της λέξης αντιφασίστας. Αντιφασίστας σημαίνει άνθρωπος, σημαίνει όποιος δεν είναι φασίστας. Δεν υπάρχει μέση οδός σε αυτό, δεν υπάρχει μεσότητα. Ή θα είναι κάποιος φασίστας ή όχι, ή μαζί τους ή εναντίον τους. Είναι έννοιες που συγκρούονται. Για αυτό, αντιφασίστες δεν είναι μόνο οι αναρχικοί, οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι κεντροαριστεροί, οι πράσινοι, ο οποιοσδήποτε σχηματισμός. Όλοι είμαστε αντιφασίστες, και μετά όλα τα υπόλοιπα, όλοι όσοι αγαπάμε την ζωή και τον άνθρωπο, την ελπίδα
και το χαμόγελο, όσοι έχουν το θάρρος και την αξιοπρέπεια να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους και την αποστολή τους σε αυτό τον κόσμο, απέναντι στους ίδιους και όχι μόνο, ασχέτως του ευρύτερου χώρου στον οποίο ανήκουν, αρκεί φυσικά να μην πρόκειται για μισάνθρωπους.
Πλέον τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: τα χειρότερα, μόνο, έρχονται. Τα μαχαίρια τους βρίσκονται περισσότερο έξω, παρά μέσα στην τσέπη, οι φωνές τους είναι δυνατότερες από αυτές που περίμενες, όταν κρυφοχαμογελούσες. Θέλουν να επεμβαίνουν παντού και το κάνουν: στην ζωή και τον θάνατο σου.
Ας αγκαλιάσει ο καθένας τις ευθύνες του σφιχτά και ας κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Δεν μπορούμε να τους αφήνουμε στην ζωή μας, μοναχά επειδή τους φοβόμαστε. Δεν μπορούμε να τους ανεχόμαστε, επειδή τους φοβόμαστε. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την ζωή, την συνύπαρξη και την ίδια μας την ύπαρξη με απάθεια. Δεν μπορούμε να τους αφήνουμε να σπέρνουν τον φόβο, το μίσος, την βία και το χάος. Δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να αφήσουμε τους απάνθρωπους καιρούς να κάνουν εμάς απάνθρωπους. Οφείλει ο καθένας να τα βάλει με τους φόβους του, πρόσωπο με πρόσωπο και με χέρια γυμνά, καθαρά- μόνο έτσι θα μπορέσει, αργότερα, να αντιμετωπίσει νέους φόβους, μεγαλύτερους.
Διαφορετικά, ας κάνει ό,τι ο δικός του Θεός φωτίσει και ας είναι υπόλογος της πράξης του: ας στηθεί στην σειρά στα επόμενα συσσίτια τους, να πάρει πορτοκάλια και λεμόνια.
Και τραγουδούσε προφητικά ο Killah, σε έναν δίσκο που έβγαλε πριν λίγα χρόνια: Και μου τα'λεγε η μάνα μου, γαμώ την πουτάνα μου..
σχόλια