Επισκέφθηκα το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, τον Πύργο του Οθέλλου, τα Ενετικά τείχη, την εκκλησία της ενορίας μου, την Αγία Αικατερίνη μόνο απ' έξω, αφού δεν υπήρχε πρόσβαση. Είναι επίσης κλειστή μέσα σε συρματοπλέγματα. Πέρασα απέξω από το Γυμνάσιο Θηλέων στο οποίο φοίτησε η μητέρα μου. Περπάτησα στην τελειότερη αμμουδιά του κόσμου, την αμμουδιά της και κολύμπησα στα διάφανα, ολογάλανα νερά της θάλασσας της.
Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί αναγνώστες της LIFO, σαν σήμερα το 1974, έγινε η Άλωση της Αμμοχώστου, της πόλης στην οποία γεννήθηκα, στην Κύπρο.
Η Αμμόχωστος ήταν μία πόλη που έσφυζε από ζωή, από γιορτές, από Μουσική! Κάθε γωνιά και ποιητής, ζωγράφος, καλλιτέχνης, Μουσικός!
Από τίς 15 Αυγούστου 1974, αυτή η πόλη, η πόλη μου, μοιάζει να κοιμάται. Ένα μεγάλο μέρος της είναι κλεισμένο σε συρματοπλέγματα και απαγορεύεται η πρόσβαση. Όλα τα κτίρια: εγκαταλελειμμένα. Μόνα.
Ένα άλλο μέρος της Αμμοχώστου, κατοικείται από Τουρκο-Κύπριους αλλά και από εποίκους από τα βάθη της Ανατολίας.
Το σπίτι μου βρίσκεται στην "ελεύθερη ζώνη", οπότε μπόρεσα να το επισκεφθώ. Πρώτα το 2003 και μετά ακόμα 5 φορές. Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Έμεινα στην Αμμόχωστο γιά μία ημέρα. Την νύχτα έπρεπε να επιστρέψω.
Επισκέφθηκα το αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, τον Πύργο του Οθέλλου, τα Ενετικά τείχη, την εκκλησία της ενορίας μου, την Αγία Αικατερίνη μόνο απ' έξω, αφού δεν υπήρχε πρόσβαση. Είναι επίσης κλειστή μέσα σε συρματοπλέγματα. Πέρασα απέξω από το Γυμνάσιο Θηλέων στο οποίο φοίτησε η μητέρα μου. Περπάτησα στην τελειότερη αμμουδιά του κόσμου, την αμμουδιά της και κολύμπησα στα διάφανα, ολογάλανα νερά της θάλασσας της.
Όταν ήμουν μικρή, υπήρχαν άγρια κρίνα στην άμμο της.
Μού λείπει η Αμμόχωστος καί κάθε μέρα τέτοια μέρα την θυμούμαι -όχι και ότι την ξεχνώ ποτέ- όπως καί οι γονείς μου, και οι παιδικές μου οι φίλες αλλά και όλο το νησί.
Περιμένω ότι σύντομα θα ζούμε εκεί, όλοι: οι παλιοί νόμιμοι κάτοικοι.
Με χορούς, με πολιτισμό, Μουσική και Χαρά.
Αλέξια
Δεκαπενταύγουστος 2013
