Η κυρία Δήμητρα μένει σε μια μικρή γκαρσονιέρα στα Πατήσια μαζί με πάνινα αρκουδάκια, πλαστικά λουλούδια, την Φούλη την κοτούλα, τον Ρίκο, τον Πίπη και την Μπέμπα τα πουλιά και την Νικολίτσα το κουνέλι. Α, και με τον άντρα της.
Η κυρία Δήμητρα μεγάλωσε στον Κωνσταντίνο, χωριό της Καλαμάτας, και από μικρή ζούσε ανάμεσα σε πολλά ζώα. Ήρθε στην Αθήνα για να πάει σχολείο γιατί τα παιδιά στα χωριά τότε δεν σπούδαζαν. Περίμενε όμως πώς και πώς τα καλοκαίρια για να γυρίσει στο χωριό και να βγάλει βόλτα τις γαλοπούλες για να βοσκήσουν. Τα ζώα είναι –όπως μας λέει- η ζωή της ολόκληρη.
Την Φούλη μου την έφεραν από το χωριό στις 7 Δεκεμβρίου 2014 μας λέει και την βουτάει στην αγκαλιά της. «Έλα κοριτσάρα μου, έλα γυναικάρα μου» της λέει και την βάζει να κλωσήσει ένα αυγό στην πολυθρόνα. «Η Φούλη είναι νανίτσα [σημ. εννοεί κότα νάνος], μια σπανή βεντάλια, κοίτα πούπουλα που έχει. Είναι εφτά μηνών, μικρούλα ακόμα. Τώρα της δίνω ένα αυγό που δεν είναι δικό της και αυτή το κλωσάει και νομίζει ότι θα γίνει μανούλα. Είναι λίγο χαζούλα, αλλά τώρα την εκπαιδεύω. Τώρα θα πάμε και στο χωριό και εκεί θα εκπαιδευτεί καλύτερα. Εδώ δεν μπορώ να την εκπαιδεύσω γιατί δεν μπορώ να την βγάλω ακόμα έξω. Δεν ξέρει να προσέχει και θα την πατήσει κανένα αυτοκίνητο.
Την αγαπάω την Φούλη αλλά θέλω να βρω και μια κότα κατσαρή. Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου είχε μια κότα κατσαρή και της έφτιαχνε ζιπουνάκια για να την φυλάει όταν χάλαγε το φτέρωμά της. Μόλις έμπαινε ο Μάης, λουλούδιζε η κοτούλα.
Την αγαπάω την Φούλη αλλά θέλω να βρω και μια κότα κατσαρή. Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου είχε μια κότα κατσαρή και της έφτιαχνε ζιπουνάκια για να την φυλάει όταν χάλαγε το φτέρωμά της. Μόλις έμπαινε ο Μάης, λουλούδιζε η κοτούλα. Είχαμε και άλλα πολλά ζώα στο χωριό. Είχαμε γουρουνόπουλα, κατσίκες, αγελάδες, προβατίνες. Επειδή μεγάλωσα με ζώα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Είχα σκυλάκια, γατάκια, πάντα είχα ζώα μαζί μου.
Πεθαίνω για τα ζώα, όμως ο άντρας μου δεν τα θέλει. Αυτός είναι ο δεύτερός μου γάμος. Γνωριστήκαμε από προξενιό και παντρευτήκαμε πριν από δεκαοχτώ χρόνια. Εγώ δεν θα παντρευόμουν, αλλά φοβόμουν τη μοναξιά. Το μετάνιωσα, βέβαια, που παντρεύτηκα για δεύτερη φορά» λέει και γελάει.
Παίρνει λίγη τροφή στο χέρι της και ταΐζει την Φούλη. «Πού' ναι το κοριτσάκι μου, μωρέ;» της λέει και εκείνη την κοιτάει κατάματα, λες και θα της απαντήσει. Την βάζει στο καλαθάκι που κοιμάται και μας αφηγείται την ιστορία του Τζώρτζη, του αγαπημένου της κόκορα. «Είχα τον Τζώρτζη και τον ήξεραν όλοι» μας λέει. «Όλοι με είχαν δει με τον Τζώρτζη. Βγαίναμε βόλτα στην Αχαρνών, στα Θυμαράκια. Μπροστά ο Τζώρτζης, πίσω εγώ. Να δεις φωτογραφίες που τον τραβάγανε. Μου ψόφησε όμως. Ο γιατρός φταίει, αυτός μου το 'φαγε το ζώο. Με τον Τζώρτζη επικοινωνούσαμε. Να δεις πώς λάλαγε κάθε πρωί. Μερικοί γείτονες μου έκαναν παράπονο αλλά το καημένο έντεκα το πρωί κακάριζε. Είναι κακός ο κόσμος και δεν τα αγαπάει τα ζώα. Δεν αγαπάει τη φύση. Εγώ όταν είμαι στο χωριό και τα ακούω να λαλάνε λέω «πού βρίσκομαι, στον παράδεισο;».
«Κοτόπουλο τρώτε;». «Από το δικό μου κοτόπουλο δεν τρώω, από τα άλλα όμως τρώω γιατί δεν τα έχω μεγαλώσει εγώ. Και στο χωριό όταν είχαμε κατσίκες, εγώ τις ήξερα με το όνομά τους και όταν ερχόταν η ώρα να τις σφάξει ο άντρας μου, εκεί να δεις κλάμα που έριχνα».
«Τώρα που θα πάτε στο χωριό, τι θα κάνετε με τόσα ζωντανά;». «Θα τα βάλω σε ένα κλουβάκι και θα τα πάρω μαζί μου. Τέλεια θα περάσουμε. Θα φύγουμε αυτή τη βδομάδα και θα κάτσουμε μέχρι τον Οκτώβρη».
Αποχαιρετούμε την γλυκύτατη κυρία Δήμητρα με το ζωικό της βασίλειο και δίνουμε σύντομα ραντεβού για να της πάμε τυπωμένες φωτογραφίες της Φούλης.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ΓΚΡΕΚΑ το 2017.
σχόλια