ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
Δεν γνωρίζω αν η κ. Μενδώνη ήξερε ή δεν ήξερε για τον Δημήτρη Λιγνάδη. Δεν γνωρίζω αν της επεβλήθη ή ήταν δική της απόφαση ο διορισμός του. Ούτως ή άλλως, η πολιτική ευθύνη είναι δική της.
Το βέβαιο και πασίγνωστο είναι ότι η διαχείριση της κρίσης στο Εθνικό Θέατρο ήταν για κλάματα. Η υπουργός μετετράπη εν μια νυκτί από σθεναρή υπερασπίστρια της θέσης «δεν υποκύπτω σε φήμες» σε δικαστή που αποφάνθηκε ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι «επικίνδυνος άνθρωπος», και μάλιστα δίχως να έχει ασκηθεί δίωξη εναντίον του. Επιπλέον, η υπουργός είπε το εξωφρενικό ότι την «εξαπάτησε» ο ηθοποιός εξαιτίας του μεγάλου υποκριτικού του ταλέντου, θαρρείς και βρισκόταν στην Επίδαυρο.
Το θέατρο και ο «ευαίσθητος» — κατά το γνωστό κλισέ — τομέας του πολιτισμού διέρχονται βαθιά κρίση. Το κύρος της κ. Μενδώνη έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, και θεωρώ αδύνατο ότι η ίδια μπορεί πλέον να οδηγήσει σε «κάθαρση» και σε ανάταση είτε το θέατρο είτε γενικότερα τον πολιτισμό.
Ακόμη χειρότερα, η παραμονή της στον υπουργείο βλάπτει την ίδια την κυβέρνηση. Το υπουργείο χρειάζεται επανεκκίνηση. Υπάρχει πλήρης σύμπτωση συμφερόντων, ιδίως αν πιστέψουμε τις φήμες ότι θα ακουστούν μεγάλες αθλιότητες τις επόμενες μέρες που θα μολύνουν ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα. Η κ. Μενδώνη πρέπει να προστατεύσει τον εαυτό της και ό,τι έχει πετύχει στη μέχρι τούδε θητεία της· η δε κυβέρνηση να εκτονώσει τις εντάσεις, να προωθήσει το έργο της και να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Το πότε θα γίνει αυτό, φυσικά θα το κρίνει το Μαξίμου συνυπολογίζοντας και άλλες παραμέτρους. Πάντως, όσο ταχύτερα τόσο καλύτερα. Πριν αρχίσει να γαγγραινιάζει η πληγή.
• • •
ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ
Όσοι ζήσαμε τον «αυριανισμό» πιστέψαμε κάποια στιγμή ότι η χώρα τέλειωσε οριστικά μαζί του, και ότι εφεξής θα έχει να κάνει μόνον με κάποιους περιθωριακούς.
Μεγάλη αυταπάτη, μέγα σφάλμα. Ο «αυριανισμός» είναι σαν τη Λερναία Ύδρα.
Η χθεσινή αθλιότητα του εκδότη του Documento για τον Έλληνα πρωθυπουργό είναι ό,τι πιο βορβορώδες και σιχαμερό έχει ειπωθεί εδώ και δεκαετίες στον δημόσιο λόγο.
Ενόσω ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάζει με τον πλέον απερίφραστο τρόπο και από το ανώτατο επίπεδό του τέτοιες εμετικές επιθέσεις, καθένας θα δικαιούται να θεωρεί ότι τις υποθάλπει. Καμιά δικαιολογία δεν είναι ανεκτή, καμιά σκιά δεν πρέπει να μείνει.
• • •
ΤΖΩΝ ΡΩΛΣ
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου, Τζων Ρωλς (1921 - 2002), και 50 χρόνια από τη δημοσίευση, το 1971, του opus magnum του «Θεωρία της Δικαιοσύνης».
Επί τέσσερις δεκαετίες καθηγητής στο Χάρβαρντ, διάσημος σε όλον τον πλανήτη, δάσκαλος μιας γενιάς μετέπειτα σημαντικών διανοητών στη πολιτική και ηθική φιλοσοφία, κέρδισε τον σεβασμό όλων τόσο για το σπουδαίο έργο του όσο και για τον χαρακτήρα του: «Όσοι γνώρισαν τον Ρωλς από κοντά, μαρτυρούν ότι όλα προήλθαν από έναν άνθρωπο εξαιρετικά σεμνό και πράο, που εντυπωσίαζε για την καλοσύνη του πιο πολύ και από το βάθος της σκέψης του» (Παύλος Κ. Σούρλας).
Η «Θεωρία της Δικαιοσύνης» τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της μεταπολεμικής πολιτικής φιλοσοφίας. Το 1974, ο συνάδελφός του στο Χάρβαρντ και αντίθετων πολιτικά απόψεων, Ρόμπερτ Νόζικ, γράφει: «Οι πολιτικοί φιλόσοφοι πλέον πρέπει είτε να δουλεύουν μέσω της θεωρίας του Ρωλς, είτε να εξηγούν γιατί όχι». Απόδειξη της άμεσης επιτυχίας του βιβλίου ήταν ότι την πρώτη κιόλας δεκαετία μετά τη δημοσίευσή του, 2.512 βιβλία και άρθρα αναμετρήθηκαν με τις ιδέες του Ρωλς.
Η επιτυχία αυτή οφείλεται εν πολλοίς στο ότι το βιβλίο έδωσε το φιλοσοφικό υπόβαθρο της δίκαιης κοινωνίας που οι φιλελεύθεροι (με την αμερικανική έννοια) θεώρησαν ότι ενυπήρχε στη μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία. Με τα δικά του λόγια: «’Η Θεωρία της Δικαιοσύνης’ ήταν μια συνολική θεωρία του φιλελευθερισμού σχεδιασμένη για να ορίσει μια ορισμένη κλασική θεωρία της δικαιοσύνης — τη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου — ούτως ώστε να την καταστήσει απρόσβλητη σε ποικίλες παραδοσιακές αντιρρήσεις, όπως η σύγκρουση ανάμεσα στην ατομική ελευθερία και το καλό του συνόλου». Επιπλέον, επινόησε μια νέα γλώσσα, έννοιες και μεθόδους (αρχική θέση, πέπλο άγνοιας) που εμπλούτισαν το εννοιολογικό οπλοστάσιο της πολιτικής θεωρίας.
• • •
ΑΝΙΣΟΤΗΤΕΣ
Λέγεται πως ο John Pierpont Morgan (1837-1913), ιδρυτής της τράπεζας JPMorgan, πίστευε ότι τα ανώτατα στελέχη δεν θα έπρεπε να έχουν αποδοχές είκοσι φορές μεγαλύτερες από τον μέσο μισθό, ειδάλλως θα υπονομευόταν το ηθικό της επιχείρησης.
Τώρα, έχουμε φτάσει σε αυτό το εξωφρενικό σημείο:
(Η διάμεσος μιας ομάδας τιμών ταξινομημένων κατά μέγεθος, είναι η τιμή πάνω από την οποία βρίσκονται οι μισές τιμές και κάτω από την οποία οι άλλες μισές.)
Estée Lauder — Διάμεσος μισθού εργαζομένων: $28.845 - Αποδοχές CEO: $48.000.000
McDonald's — Διάμεσος μισθού εργαζομένων: $7.017 - Αποδοχές CEO: $21.700.000
Starbucks — Διάμεσος μισθού εργαζομένων: $12.574 - Αποδοχές CEO: $11.500.000
Βεβαίως, έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από την εποχή του John Pierpont Morgan, αλλά οι μισθολογικές διαφορές βγάζουν μάτι. Δικαίωμα κάποιου να τις θεωρεί ήσσονος σημασίας. Αλλά αν νομίζει ότι η έξαρση του λαϊκισμού δεν έχει να κάνει (και) με αυτές, κάνει πολύ μεγάλο λάθος.
Στο γράφημα αποτυπώνονται, οι αποδοχές των CEO ως πολλαπλάσιο του διάμεσου μισθού των εργαζομένων. Μην σας ξεγελάνε τα 0x, οι αντίστοιχοι CEO έχουν εκατομμύρια μετοχές. Αν συνυπολογιστεί η ετήσια αύξηση της περιουσίας του, ο Τζεφ Μπέζος της Amazon έχει εισόδημα ίσο με 230.000 φορές το διάμεσο εισόδημα των εργαζομένων στην εταιρεία του, και όχι 59 φορές.
• • •
ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
Ύστερα από 100 χρόνια, εντόπισαν πάλι τη Μανδαρινική Πάπια στα βορειο-ανατολικά της Ινδίας. Πολύχρωμο είναι μόνο το αρσενικό, το θηλυκό είναι γκριζωπό. Στο επίσημο όνομά της, Aix galericulata, το μισό προέρχεται από τον Αριστοτέλη (αἴξ).
The Mandarin Duck found in Eastern China & Russia, sighted in Assam after 100 years. Nature's paintbox! pic.twitter.com/zYfQpGjXdg
— Monica K (@MonicaK2511) February 20, 2021
• • •
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Στο κέντρο της Σεβίλλης, το μπαρ Cerveceria Giralda είναι διάσημο για τα τάπας του από το 1923.
Μετά ήρθε ο κορωνοϊός και τα lockdown, και οι ιδιοκτήτες του αποφάσισαν να το ανακαινίσουν.
Καθώς προχωρούσαν οι εργασίες, έκπληκτοι οι ιδιοκτήτες, ένας αρχαιολόγος και οι εργάτες έβλεπαν να εμφανίζεται ένα υπέροχα διακοσμημένο χαμάμ του 12ου αιώνα, της περιόδου του Χαλιφάτου του Αλμοχάντ.
Ισπανοί διατείνονται ότι πολλοί γνώριζαν επί πολλά χρόνια ότι το μπαρ Giralda βρισκόταν πάνω σε Μαυριτανικά λουτρά, και συνεπώς, λένε, ορθότερος θα ήταν ο όρος «αποκάλυψη» παρά «ανακάλυψη».
Όπως και να είναι, αξίζει τον κόπο να το επισκεφθεί όποιος βρεθεί στη Σεβίλλη, μολονότι φαντάζομαι πως θα πρέπει εφεξής να είναι πολύ υπομονετικός μέχρι να βρει ελεύθερο τραπέζι. Εξάλλου, θα είναι και μια μικρή ανταμοιβή στους ιδιοκτήτες που σεβάστηκαν αυτόν τον πολιτιστικό θησαυρό.
• • •
ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αυτή είναι μια εξόχως διδακτική ιστορία για τους νέους και πολλούς μεγάλους.
Ο μηχανικός λογισμικού, Tom Conrad, διηγείται ότι στα 24 του που δούλευε στην Apple, βρέθηκε σε μια συνεδρίαση με κάποιον μηχανικό τον οποίο έβλεπε για πρώτη φορά.
Άρχισε να συζητά μαζί του και να του υποδεικνύει κάποια πράγματα σχετικά με το drag and drop στην επιλογή κειμένου. Ο μηχανικός τον άκουγε αμίλητος.
Όταν τέλειωσε η συνεδρίαση, ο υπομονετικός διευθυντής του τον πήρε παράμερα και του είπε να μην αγνοεί την εμπειρία και τις γνώσεις των άλλων, και τον ενημέρωσε ότι ο μηχανικός ήταν ο Larry Tesler, ο άνθρωπος που επινόησε το COPY - PASTE.
• • •
ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Μόνον εκείνοι που πείνασαν μαζί μου και στάθηκαν δίπλα μου όταν πέρασα μια δύσκολη περίοδο σε κάποια στιγμή της ζωής μου, θα τρώνε στο τραπέζι μου.
— Πάμπλο Εσκομπάρ
