Στην Τουρκία νομίζουν ότι ακόμη και η… Μύκονος δεν είναι ελληνική, όπως αποδείχθηκε σε πρόσφατο MUN για μαθητές.
Κάποιοι από σας ίσως να έχετε ακούσει για το περίφημο MUN. Που σημαίνει Model United Nations. Προσομοίωση συνεδριάσεων και συζητήσεων στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Μόνο που το MUN απευθύνεται σε μαθητές 15,16,17 απ' όλη την Ευρώπη που συναντώνται, συνήθως χωρίζονται σε ομάδες και επιχειρηματολογούν για κάποια από τα φλέγοντα θέματα της εποχής μας. Από το πρόβλημα της λειψυδρίας μέχρι τη μετανάστευση και από τους πολέμους και τις συγκρούσεις μέχρι τις αναμενόμενες αλλαγές από την εισαγωγή της τεχνητής νοημοσύνης στη ζωή μας.
Στην Ελλάδα, στα προγράμματα MUN συμμετέχουν συνήθως τα ιδιωτικά σχολεία αλλά πολλές φορές λαμβάνουν μέρος και δημόσια εκπαιδευτήρια, κυρίως κάποια από τα πρότυπα και πειραματικά ή τα ιστορικά σχολεία. Εκτός από τις συζητήσεις εντός της επικράτειας, συνεδριάσεις MUN διοργανώνονται και στο εξωτερικό, συναντήσεις στις οποίες λαμβάνουν μέρος μαθητές από πολλές χώρες της Ευρώπης.
Κάτι ανάμεσα σε αυτό που θυμόμαστε από τη Βουλή των Εφήβων και Δικανικούς Αγώνες νέων, μόνο που όλες οι συζητήσεις διεξάγονται στην αγγλική γλώσσα. Μια τέτοια εκδήλωση MUN για 16χρονα, 15χρονα και 17χρονα παιδιά πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες στη Βιέννη.
Τα ελληνόπουλα που έλαβαν μέρος στη συνάντηση αυτή, σχεδόν αιφνιδιάστηκαν από τα συνομήλικά τους παιδιά από την Τουρκία. Κι όχι μόνο για το εξαιρετικό επίπεδο κατανόησης και χρήσης της αγγλικής γλώσσας, ωσάν να επρόκειτο για παιδιά από τη Μεγάλη Βρετανία. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις είναι δικαιολογημένο διότι πολλά παιδιά που συμμετείχαν από την Τουρκία είναι μαθητές διεθνών ή ιδιωτικών σχολείων της γειτονικής χώρας που δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην εκμάθηση των αγγλικών.
Αυτό που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στα Ελληνόπουλα, είναι η αντίληψη των συνομήλικών τους Τουρκοπαίδων για την Τουρκία και τα θέματα που εμείς οι μεγαλύτεροι χαρακτηρίζουμε ως εθνικά.
Τα παιδιά από την Τουρκία μοιάζουν να θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι ακόμη μια επαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Λες και δεν έχει περάσει ούτε μια ημέρα από τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας. Η αντίληψή τους αυτή, για μια σειρά θεμάτων, από τον ελληνικό καφέ που είναι βέβαιοι πως ειναι τουρκικός, μέχρι την ελληνική κουζίνα που αντιμετωπίζουν σαν μια παραλλαγή της τουρκικής διατροφής.
Πέρα από αυτά τα θέματα, αναλογιζομένος τα οποία κάποιος καλόπιστος θα μπορούσε ακόμη και να χαμογελάσει ή να τα αντιπαρέλθει, τα 16χρονα παιδιά από την Τουρκία -ελπίζω όχι όλα, αλλά σίγουρα όλα όσα συμμετείχαν στην πρόσφατη συνάντηση MUN στη Βιέννη- έχουν τη βεβαιότητα ότι τα νησιά του Αιγαίου ανήκουν στην Τουρκία και η συμπερίληψή τους στην ελληνική επικράτεια είναι ένα πρόσκαιρο ιστορικό λάθος που θα διορθωθεί. Και επιπλέον, εξοργίζονταν όταν τα Ελληνόπουλα χρησιμοποιούσαν τη λέξη «Κωνσταντινούπολη».
Τόσο μεγάλη ήταν η αντίδρασή τους όταν ένα Ελληνόπουλο που συμμετείχε στο MUN χρησιμοποίησε τη λέξη Constantinople που ζήτησαν και πέτυχαν τη διακοπή των συζητήσεων. «Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα» διαμαρτύρονταν τα παιδιά από την Τουρκία, αντιδρώντας στη χρήση της λεξης Κωνσταντινούπολη. Και πριν την επανέναρξη των δικανικών αγώνων, ο συντονιστής αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχει πόλη με την ονομασία Κωνσταντινούπολη, απαίτησε τη χρήση της λέξης Istanbul και δεν δέχτηκε καν να ακούσει ότι η ονομασία της τουρκικής μεγαλούπολης είναι αποτέλεσμα χρήσης των ελληνικών λέξεων Εις Την Πόλιν που προφανώς κατέστη μία λέξη και έγινε Istanbul όπως ομοίως συμβαίνει στην τουρκική γλώσσα με το όνομα της Κω που στα τουρκικά αναφέρεται Εις Ταν Κόι...
Η ρητορική του μίσους και των εδαφικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας δεν περιορίζεται μόνο στη γνωστή θεωρία των γκρίζων ζωνών. Τα παιδιά από την Τουρκία που συμμετείχαν στο πρόσφατο MUN στη Βιέννη υποστήριζαν ότι ακόμη και η… Μύκονος ανήκει στην Τουρκία. Τίποτα δεν ήξεραν για τον Κυκλαδικό πολιτισμό, το παραμικρό δεν είχαν ακούσει για τη Δήλο ή για τα επιτεύγματα της Αρχαίας Ελλάδας συνολικά.
Κάπως έτσι επιχειρείται μεθοδικά από την ηγεσία της Τουρκίας η παραχάραξη της ιστορίας. Με την ανατροφή των νέων γενιών των πολιτών της Τουρκίας στα οποία καλλιεργείται και εδραιώνεται η αντίληψη πως η Ελλάδα είναι ένα οθωμανικό… χωριό.
Δεν είναι μόνο η αλλαγή των σχολικών βιβλίων στην Τουρκία με την συμπερίληψη της θεωρίας της Γαλάζιας Πατρίδας. Δεν είναι απλώς ότι αυτό που αποκαλούνταν στο παρελθόν Λευκοί Τούρκοι, δηλαδή οι Τούρκοι που γνωρίζουν ευρωπαϊκή ιστορία και τη γένεση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μοιάζουν να τελειώνουν. Είναι πολύ περισσότερο η μετατροπή της Ελλάδας στη συνείδηση των νέων Τουρκοπαίδων σαν μια ιδιότυπη νέα Ταϊβαν, που είναι θέμα χρόνου να επανενωθεί με την «μητέρα» Τουρκία.
Διότι με όλα αυτά που διδάσκονται τα παιδιά στη γειτονική Τουρκία φαίνεται ότι καλλιεργείται το μίσος έναντι των Ελλήνων. Κι αυτό, όταν διαποτίζει τις συνειδήσεις 16χρονων παιδιών, τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται για το μέλλον.
