Στον ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου που ανέδειξε τον Αλέξη Τσίπρα για αρχηγό τα πιο σημαντικά πράγματα έγιναν στο παρασκήνιο, όπου υπήρξαν πολλές προδοσίες και ανίερες συμμαχίες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, στην πορεία προς την εξουσία, δεν δίστασε να θυσιάσει πολλούς συντρόφους του, η υποστήριξη των οποίων είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πολιτικής του καριέρας. Έναν μόνο δεν θέλησε και δεν δέχτηκε να θυσιάσει ποτέ, τον Νίκο Παππά. Παρότι του ζητήθηκε πάρα πολλές φορές και από πολλούς όλα αυτά τα χρόνια.
Είναι ο Παππάς για τον Αλέξη Τσίπρα αυτό που ήταν ο Λιβάνης για τον Ανδρέα Παπανδρέου ή αυτό που ήταν ο Τσουκάτος για τον Κώστα Σημίτη; Όσοι έχουν γνωρίσει και τους τρεις πρώην πρωθυπουργούς διαβεβαιώνουν πως όχι. Οι δύο αστοί πρωθυπουργοί του ΠΑΣΟΚ χρειάζονταν κάποιον έμπιστο για τη λεγόμενη «βρόμικη» πολιτική δουλειά, δηλαδή τις ειδικές αποστολές και τις συνεννοήσεις που γίνονται στο παρασκήνιο με ανεπίσημο τρόπο, και τον είχαν βρει στα συγκεκριμένα πρόσωπα. Δεν υπήρχε ποτέ, ωστόσο, συναισθηματική εξάρτηση και ειδικά ο Κώστας Σημίτης δεν είχε διστάσει να απομακρύνει από το πολιτικό του περιβάλλον τον Θεόδωρο Τσουκάτο, τον λεγόμενο τότε και «στρατηγό» της νίκης του, όταν ένα καλοκαίρι κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήταν με τον επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη στο σκάφος του.
Ο Νίκος Παππάς ήταν ανέκαθεν στο μάτι του κυκλώνα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και αν δεν τον είχε επιβάλει ο Αλέξης Τσίπρας (χωρίς να δέχεται αντιρρήσεις στο θέμα αυτό), θεωρείται βέβαιο ότι δεν θα είχε κάνει ποτέ πολιτική καριέρα. Αυτό πάνω-κάτω πιστεύουν οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί, ειδικά εκτός ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως χωρίς τον Παππά δεν θα είχε καταφέρει να κυβερνήσει. Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που θεωρεί ότι του χρωστάει και ότι έχει μερίδιο στη νίκη του, αυτός είναι ο Νίκος Παππάς και κανένας άλλος.
Για όλους σχεδόν τους υπόλοιπους στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι του χρωστάνε τα πάντα, καθώς έγιναν υπουργοί, απέκτησαν εξουσία, χρήματα και εμπειρίες που δεν θα είχαν ποτέ, μόνο επειδή εκείνος τους επέλεξε, χωρίς να του είναι απαραίτητοι σε κάτι.
Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να τον στηρίζει, ακόμα και αν αυτό βλάπτει το κόμμα του. Όσοι απορούν γιατί δεν τον έχει απομακρύνει ακόμα, τους διαφεύγει η πιο βασική ιδιότητα του Νίκου Παππά, αυτό που ήταν πάντα για τον Αλέξη Τσίπρα: απαραίτητος.
Ο Παππάς, όμως, ήταν το στήριγμά του σε όλες τις στιγμές, ειδικά όταν ακόμα και ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει. Εκείνος ήταν ο μόνος που πίστευε ότι μαζί μπορούσαν να πετύχουν τα πάντα και τον έκανε να το πιστεύει και ο ίδιος, όταν του έλεγε «Αλέξη, μπορείς».
Πολιτικός επιστήμονας που συνεργάστηκε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας να επισημάνει το αδιαίρετο του πολιτικού διδύμου, σχολίαζε πρόσφατα ότι οι Τσίπρας - Παππάς είναι σαν τον Ιανό, ένας άνθρωπος με δύο πρόσωπα.
Ο ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΠΑΣ έγινε ευρύτερα γνωστός ως το alter ego του Αλέξη Τσίπρα μετά τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε δεύτερο κόμμα και αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Μέχρι τότε δεν απασχολούσε σχεδόν κανέναν, παρά μόνο το εσωκομματικό του περιβάλλον. Εκεί όμως προκαλούσε πάντα έριδες, από την εποχή που οι δυο τους ήταν στη Νεολαία του Συνασπισμού. Ο Τσίπρας τον θεωρούσε από τότε απαραίτητο και επιχειρούσε να τον επιβάλει και στους υπόλοιπους κάθε φορά, παρά τις έντονες αντιδράσεις, όπως διηγούνται σήμερα τα στελέχη που πρωταγωνιστούσαν τότε στη Νεολαία του Συνασπισμού.
Μετά τον Ιούνιο του 2012, όταν ήταν προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε προς την εξουσία, όσοι ήθελαν να αποκτήσουν επαφή με τον μελλοντικό πρωθυπουργό ήξεραν ότι έπρεπε να προσεγγίσουν τον Νίκο Παππά. Επιχειρηματίες, εκδότες και κάθε είδους παράγοντες συναντούσαν εκείνον. Και αυτός με μεγάλη προθυμία αναλάμβανε και απολάμβανε να «κάνει παιχνίδι».
Όλο αυτό μεταφράστηκε γρήγορα σε πραγματική προσωπική ισχύ, η οποία απογειώθηκε, όπως είναι φυσικό, μετά τον Ιανουάριο του 2015, που κατέλαβαν την εξουσία. Κάποιοι στο κόμμα άρχισαν να ελπίζουν ότι με το που θα έμπαινε ο Τσίπρας στο Μαξίμου θα απομακρυνόταν από τον Νίκο Παππά, αλλά έπεσαν έξω. Ο Τσίπρας τον πήρε μαζί του στο Μέγαρο Μαξίμου, κάνοντάς τον υπουργό Επικρατείας και εξακολουθώντας να μην κάνει βήμα χωρίς αυτόν. Τόσο, που πολλοί αποκαλούσαν σκωπτικά την κυβέρνησή του «κυβέρνηση Τσίπρα - Παππά» ή, ακόμα χειρότερα, «Παππά - Τσίπρα».
Από εκείνη την περίοδο και μετά οι φιλοδοξίες του Νίκου Παππά άρχισαν να μην έχουν όρια, όπως αφηγούνται πρώην σύντροφοί του που τους απομάκρυνε ή έφυγαν μόνοι τους μετά την ψήφιση του μνημονίου. Τα «λάφυρα» της εξουσίας δεν ήταν αρκετά. Η μεγαλύτερη εμμονή του, λένε, ήταν πάντα ο έλεγχος των ΜΜΕ, ενώ μεγάλη σημασία έδινε και στην κυριαρχία των σόσιαλ μίντια – αλλά αυτό το θεωρούσε εύκολο. Ωστόσο, ο χειρισμός της υπόθεσης των τηλεοπτικών αδειών ήταν η πρώτη του μεγάλη αποτυχία σε μια σειρά αποτυχιών που θα ακολουθούσαν.
Εκείνη την περίοδο ο Νίκος Παππάς, σύμφωνα με τους πρώην συντρόφους του, ένιωθε άτρωτος. Πολλοί τον κατηγορούσαν για αλαζονεία, ενώ την ίδια στιγμή παλαιότεροι και μεγαλύτεροι σε ηλικία συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα τον συμβούλευαν να είναι πιο σεμνός και προσεκτικός. «Ποτέ δεν μας άκουσε» έλεγαν μετά.
Εκείνη την περίοδο, της εξουσίας, δεν φοβόταν τίποτα. Ακόμα και όταν έσκαγαν μικρότερες ή μεγαλύτερες αποκαλύψεις που τον αφορούσαν, κατάφερνε, μέσω του πανίσχυρου τότε προσωπικού του μηχανισμού, είτε να τις αντιστρέφει υπέρ του είτε να στέλνει αλλού το μπαλάκι (αποκαλύψεις Άρη Δαβαράκη για κρυφή χρηματοδότηση σάιτ, υπόθεση Αρτεμίου, οι μυστικές αποστολές στη Βενεζουέλα και οι επαφές που έγιναν εκεί, η σχέση με τον καταδικασμένο ταμία του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, «υπόθεση εκβιαστών», τα ταξίδια στη Νέα Υόρκη και το «περούκα gate» κ.ά.).
Όσο είχε εξουσία, παρά τα όσα λέγονταν γι' αυτόν στο παρασκήνιο (και τα χειρότερα τα έλεγαν, με διαφορά, οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι), κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει εναντίον του δημόσια, γιατί όλοι γνώριζαν αυτό που και ο ίδιος επιδείκνυε σε κάθε ευκαιρία, ότι δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει την τρομακτική ισχύ που είχε με κάθε τρόπο.
Μετά τις πρώτες αποκαλύψεις για τα κρυφά ταξίδια στη Βενεζουέλα και τη σχέση με τον δικηγόρο των offshore Αρτέμη Αρτεμίου, για τις οποίες δεν δόθηκαν ποτέ δημόσια εξηγήσεις, παρότι αρκετοί τις γνωρίζουν, ο Νίκος Παππάς αποφάσισε να κάνει μισό βήμα πίσω μέχρι να ξεχαστούν.
Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν απώλεσε ισχύ ή την επιρροή του στον Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε, δεν υπήρχε τίποτα που να μη γνώριζε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και τότε πρωθυπουργός. Αυτό που έκανε εκείνη την περίοδο (όπως και σε κάθε κρίση που θα ακολουθούσε γύρω από το όνομά του) ήταν να περιορίσει για λίγο τις δημόσιες εμφανίσεις του, παραμένοντας όμως υπερδραστήριος στο παρασκήνιο.
Κατά τ' άλλα, ο τρόπος ζωής του άλλαξε πάρα πολύ, απολαμβάνοντας τα προνόμια που του πρόσφερε η εξουσία. Ο ίδιος δεν ανήκε στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, όπως άλλοι σύντροφοι του και εσωκομματικοί του αντίπαλοι. Μεγάλωσε στην Καισαριανή, με σχετικές στερήσεις, και ο πρώτος του κανονικός μισθός ήταν αυτός του διευθυντή του γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, όταν έγινε αρχηγός του κόμματος.
Η ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Η σχέση του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Παππά είναι πολύ στενή, πολύ ισχυρή και κρατάει χρόνια. Όλες οι μεγάλες αποφάσεις του Τσίπρα έχουν ληφθεί από κοινού και οι πιο πολυσυζητημένες από αυτές φέρουν τη σφραγίδα του.
Στους δημοσιογράφους άρχισε να γίνεται γνωστός μετά το 2008, όταν ο Αλέξης Τσίπρας έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού κι εκείνος διευθυντής του γραφείου του.
Γιος του συνταξιούχου υπαλλήλου και συνδικαλιστή της ΔΕΗ, Στέλιου Παππά, ο οποίος ήταν πάντα στη λεγόμενη ανανεωτική αριστερά, χωρίς όμως να είναι στην πρώτη γραμμή στελεχών. Με τον πατέρα του ήταν πάντα δεμένος, λένε οι παλιοί τους σύντροφοι, προσθέτοντας ότι «είναι ίδιοι» και ως χαρακτήρες. Παλιά στελέχη της Κουμουνδούρου λένε ότι ο Στέλιος Παππάς ένιωθε πάντα αδικημένος που δεν αναδείχθηκε σε σημαντικές κομματικές θέσεις και κατά κάποιον τρόπο πήρε την εκδίκηση του μέσα από την ανέλιξη του γιου του.
Στις Ευρωεκλογές του 2014, ωστόσο, στην Κουμουνδούρου έλεγαν ότι ο Νίκος Παππάς είχε ζητήσει από τον Αλέξη Τσίπρα να συμπεριλάβει τον πατέρα του σε εκλόγιμη θέση στη λίστα των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνος είχε δεχτεί. Τα σχέδια του πατέρα Παππά να γίνει ευρωβουλευτής, όμως, όπως και κάποιων άλλων, χάλασε τότε ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος, για να αποφύγει τις πιέσεις που δεχόταν για μια εκλόγιμη θέση στη λίστα, αποφάσισε να γίνουν οι ευρωεκλογές με σταυροδοσία. Ο Στέλιος Παππάς, άγνωστος στο ευρύ κοινό μέχρι τότε, ήταν βέβαιο ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να εκλεγεί με σταυρό.
Ο Στέλιος Παππάς, όμως, εξακολουθούσε να θέλει να πάει στις Βρυξέλλες και, όπως αναφέρουν ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησαν να δημιουργήσουν μια θέση ειδικά γι' αυτόν, εκείνη του «συντονιστή της ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας», μια θέση που δεν υπήρχε φυσικά ως τότε, ούτε κάλυπτε κάποια πραγματική ανάγκη. Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρχικά ήταν ευγενικοί και φιλικοί μαζί του, κανένας τους ωστόσο δεν δέχτηκε να τον καθοδηγεί. Τον αγνοούσαν σχεδόν επιδεικτικά κι έτσι έμεινε χωρίς αντικείμενο στις Βρυξέλλες και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Μέχρι που του ανέθεσαν τα λεωφορεία στη Θεσσαλονίκη.
Ο Νίκος Παππάς οργανώθηκε στη νεολαία Συνασπισμού σε ηλικία 19 ετών, το 1995. Εκεί γνωρίστηκε με τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερό του Αλέξη Τσίπρα και έκτοτε δέθηκαν με πολύ στενή φιλία.
«Ο φίλος του Αλέξη στη Νεολαία ήταν πάντα ο Νίκος Παππάς. Για όλους εμάς που ακουγόταν και γραφόταν συνέχεια στα ΜΜΕ ότι ήμασταν η παρέα του δεν είναι αλήθεια» αναφέρει ένα από τα στελέχη του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού του 2003.
Η σύνθεση εκείνου του ανυποψίαστου τότε για όσα θα έρχονταν Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον τότε απερχόμενο γραμματέα Αλέξη Τσίπρα (που θα πέρναγε στο κόμμα) και περιείχε αρκετά πρόσωπα που έγιναν γνωστά πολύ αργότερα. Κάποιοι από αυτούς κατέλαβαν κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις χωρίς την παραμικρή εργασιακή εμπειρία, πράγμα που σχολιάστηκε πολλές φορές.
Αλεξανδρίδης Γιώργος, Αμπατζάς Κώστας, Ανδρεαδάκης Νίκος, Αντωνιάδης Άλκης, Βαμβουρέλη Μαρία, Βλαδιμήροβιτς Μαρία, Δούρου Ρένα, Δρούζας Χάρης, Ζαγάρας Κων/νος, Ηλιόπουλος Νάσος, Ιωαννίδης Γιώργος, Καλκανδής Πέτρος, Καρασαβίδου Ελένη, Καρίτζης Ανδρέας, Κορωνάκης Τάσος, Κουτσοθοδωρής Θοδωρής, Κωνσταντίνου Αλέξανδρος, Λαμπρινού Κατερίνα, Μασουρίδης Πέτρος, Μπαζιάνα Μπέτυ, Μπάρκας Γιάννης, Μπότσιος Τάσος, Μπουρνούς Γιάννης, Πάντος Παναγιώτης, Παπαδόπουλος Αβραάμ, Παππάς Νίκος, Σακελλαρίδης Γαβριήλ, Σβίγκου Ράνια, Σκουνάκη Ιουλία, Σπυρόπουλος Στέλιος, Στάικος Χρήστος, Σταχτέα Κατερίνα, Τζανακόπουλος Δημήτρης, Τόλιος Διομήδης, Τόλιου Ρόζα, Τσίρκας Βασίλης, Τσουκαλά Φιλιώ, Φιδετζή Αλίκη, Χατζηγεωργίου Ελευθερία, Χατζηπέτρος Μιχάλης, Χιώτη Βάσια.
Μεταξύ των μελών εκείνου του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού μπορεί να διακρίνει κανείς το όνομα του Νίκου Παππά (όπως και της συντρόφου του Μπέτυς Μπαζιάνα), τον οποίο προόριζε για διάδοχό του, ως τον επόμενο γραμματέα της Νεολαίας του Συνασπισμού. Οι αντιδράσεις, ωστόσο, ήταν πολύ έντονες. Σχεδόν όλες οι οργανώσεις της χώρας διαμαρτυρήθηκαν και η Νεολαία έθεσε βέτο, λέγοντας ότι αν ο Τσίπρας επέμενε να κάνει πρόεδρο τον Παππά, θα διαλύονταν. Ο Τσίπρας τότε αναγκάστηκε να υποχωρήσει και γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού αναδείχθηκε ο Τάσος Κορωνάκης, τον οποίο ήθελε το συνέδριο.
«Ο Νίκος Παππάς τότε, το 2003, σχεδόν εκδιώχθηκε από τη Νεολαία» λένε κάποιοι από αυτούς που έζησαν από κοντά όσα διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή.
«Δύο άτομα έχουν εκδιωχθεί με αυτόν τον τρόπο από τη Νεολαία του Συνασπισμού» αναφέρουν. «Ο ένας είναι ο Παππάς και ο άλλος είναι ο Βασιλειάδης» (πρόκειται για τον πρώην γραμματέα Διαφθοράς και μετέπειτα υφυπουργό Αθλητισμού της κυβέρνησης Τσίπρα, δεξί χέρι του Νίκου Παππά, για τον οποίο φέρεται να συνομιλεί συχνά με τον Ελληνοϊσραηλινό επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή στην ηχογραφημένη συνομιλία που κατατέθηκε στην προανακριτική της Βουλής για τον Παπαγγελόπουλο).
Οι σύντροφοι του Νίκου Παππά από εκείνη την εποχή της Νεολαίας Συνασπισμού διηγούνται σήμερα ότι τον θεωρούσαν πάντα «συντηρητικό και δεξιό». Τον θυμούνται από τότε που περνούσαν ώρες μαζί στις κομματικές συσκέψεις πολλά χρόνια πριν φύγει για να σπουδάσει στη Σκωτία: «Δεν ήταν ποτέ στα κινήματα και στον ακτιβισμό, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Ήθελε να συμπεριφέρεται σαν παράγοντας. Μας πρότεινε να κάνουμε εκδηλώσεις με τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και τον κοιτούσαμε με μισό μάτι» λένε.
«Όταν ο Τσίπρας θέλησε να τον ορίσει διάδοχό του στη Νεολαία Συνασπισμού, αλλά εμείς αντιδράσαμε μαζικά, εμποδίζοντάς τον, εκείνος απογοητεύτηκε και σηκώθηκε κι έφυγε, καθώς το κλίμα ήταν πολύ βαρύ γι' αυτόν τότε».
Με το που ανέλαβε καθήκοντα, σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά. Η επιμονή μαζί με την υπερκινητικότητά του ήταν ένα σημείο στο οποίο υπερτερούσε πάντα έναντι των εσωκομματικών του αντιπάλων, πολλούς εκ των οποίων σήμερα έχει είτε «καθαρίσει» είτε αποδυναμώσει. Εκείνοι το αποδίδουν στην προστασία του Τσίπρα και στις «μηχανορραφίες του», καθώς αρνούνται να του αναγνωρίσουν άλλες δεξιότητες.
Έτσι, μετά από εκείνα τα γεγονότα του 2003, διηγούνται οι πρώην σύντροφοί του, αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή και να πάει να σπουδάσει στην Σκωτία, ξεκόβοντας με τους περισσότερους από τη Νεολαία Συνασπισμού, αλλά διατηρώντας τη στενή του σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα. Η τότε σύζυγός του, Έλενα, μια γυναίκα χαμηλών τόνων, παιδαγωγός βρεφικής και προσχολικής ηλικίας, τον ακολούθησε εκεί, όπου γεννήθηκε και η πρώτη τους κόρη.
Τέσσερα χρόνια μετά, το 2007, αποφάσισαν να φτιάξουν μαζί και με άλλο ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μια εταιρεία με την επωνυμία ΑΓΝΑΝΤΙ Ο.Ε., για της οποίας την ύπαρξη, πριν την αποκαλύψει ο Τύπος, δεν γνώριζε σχεδόν κανείς. Ο τρίτος συνέταιρος, ο Χρ. Καραμάνος, από το 2014 ήταν στο συμβούλιο της Περιφέρειας Αττικής με τη Ρένα Δούρου ως αντιπεριφερειάρχης Οικονομικών.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΟΔΟΥ
Η εταιρεία τους δεν πρόλαβε να αποκτήσει ιδιαίτερη δραστηριότητα, πλην της αγοράς ενός οικοπέδου στη Σέριφο (απ' όσα έγιναν γνωστά), καθώς την επόμενη χρονιά, το 2008, όταν έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού ο Αλέξης Τσίπρας,του ζήτησε να αναλάβει τη θέση του διευθυντή του γραφείου του.
Με το που ανέλαβε καθήκοντα, σήκωσε τα μανίκια κι έπιασε δουλειά. Η επιμονή μαζί με την υπερκινητικότητά του ήταν ένα σημείο στο οποίο υπερτερούσε πάντα έναντι των εσωκομματικών του αντιπάλων, πολλούς εκ των οποίων σήμερα έχει είτε «καθαρίσει» είτε αποδυναμώσει. Εκείνοι το αποδίδουν στην προστασία του Τσίπρα και στις «μηχανορραφίες του», καθώς αρνούνται να του αναγνωρίσουν άλλες δεξιότητες.
Ο Παππάς, ωστόσο, ήταν ανέκαθεν υπερδραστήριος, όταν οι περισσότεροι στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν της σχολής «ας το συζητήσουμε πρώτα». Ο Παππάς έφερνε πάντα γρήγορα και χειροπιαστά αποτελέσματα κι αυτό ο Τσίπρας το εκτιμούσε πολύ.
Στην αρχή, ένα βασικό εμπόδιο στα σχέδιά τους ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος, αλλά γρήγορα, και με την καθοριστική συμβολή των Βούτση, Βίτσα και Φλαμπουράρη, κατάφεραν να τον εξουδετερώσουν και να βρουν τις ισορροπίες με τους υπόλοιπους.
Το σχέδιο των Τσίπρα - Παππά το 2008 δεν ήταν σε καμία περίπτωση η κατάληψη της εξουσίας. Αυτή δεν περνούσε καν από το μυαλό τους εκείνη την περίοδο. Η φιλοδοξία τους ήταν να μεγαλώσουν τα ποσοστά του κόμματος (ένα 7%-8% τους έμοιαζε ιδανικό) και να το κάνουν «υπολογίσιμο μαγαζί», όπως έλεγε ένας συνεργάτης τους.
«Να τους υπολογίζουν όλοι και να τους χρειάζονται. Να μπορούν να παίζουν παντού. Και αριστερά και πιο δεξιά. Ο Τσίπρας και ο Παππάς, άλλωστε, δεν είχαν ποτέ τέτοια ταμπού».
Ταίριαξαν σε όλα από την πρώτη στιγμή και ένα πράγμα που ήθελαν και οι δύο πολύ ήταν η αναγνώρισή τους από το «σύστημα».
Από το 2008 ξεκίνησαν μαζί την επιχείρηση προσέγγισης του αστικού Τύπου.
Το Mega ήταν από τότε ο κεντρικός τους στόχος, καθώς θεωρούσαν ότι ήταν το πιο ισχυρό ΜΜΕ, που μπορούσε να επιβάλει ό,τι ήθελε στην κοινή γνώμη. Όταν ήρθαν σε επαφή με έναν δημοσιογράφο-σχολιαστή του δελτίου ειδήσεων ήταν ενθουσιασμένοι. Σχεδίαζαν να του αναθέσουν την αναμόρφωση όλων των κομματικών ΜΜΕ (που τα έβρισκαν μίζερα) και πίστευαν ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος θα περνούσε τις θέσεις τους από το –πανίσχυρο κατά τη γνώμη τους– δελτίο του Mega.
Οι παλιές καραβάνες της «Αυγής» και του κόμματος, όμως, δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν ότι τα κομματικά ΜΜΕ θα τα αναλάμβανε κάποιος «απέξω». Έτσι, χάλασαν τα σχέδιά τους για τον «εκσυγχρονισμό» των κομματικών μέσων. Κάπου στην πορεία ματαιώθηκαν και οι προσδοκίες τους ότι μέσω του συγκεκριμένου δημοσιογράφου θα κατάφερναν να περνάνε τις θέσεις τους σε «ένα εκατομμύριο τηλεθεατές», όπως έλεγαν περιχαρείς.
Στην υπόθεση Mega επανήλθαν όταν έγιναν πιο ισχυροί, απαιτώντας από το κανάλι να προσλάβει άτομα που τους πρότειναν και να απομακρύνει όσους θεωρούσαν ότι ήταν εχθρικοί μαζί τους. Αυτό, τελικά, δεν έγινε και ξεκίνησε η γνωστή βεντέτα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκαναν αυτό, ούτε η τελευταία. Υποδείξεις, ειδικά στο ποιος ήθελαν να καλύπτει το ρεπορτάζ του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν επιχειρήσει να κάνουν σε κάποια ΜΜΕ από το 2009, που ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και όλοι έβλεπαν ότι θα ήταν η επόμενη κυβέρνηση, πολλοί έσπευδαν να τους ικανοποιήσουν και να τους κάνουν διάφορες χάρες.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΠΑΣΟΚ
Εκεί γύρω στο 2010, μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, ο Νίκος Παππάς, συμφωνώντας με πρόταση που τους είχε κάνει ο Χριστόφορος Βερναρδάκης για στρατηγική αποδόμησης του ΠΑΣΟΚ, σήκωσε ξανά τα μανίκια με σκοπό να προσεταιριστεί πρόσωπα από το τότε κυβερνών κόμμα, που θα τους ήταν χρήσιμα. Το σχέδιο ήταν να πάρουν ένα μικρό κομμάτι από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, στοχεύοντας στους δυσαρεστημένους και όσους είχαν μείνει «απέξω», ενισχύοντας τις δυνάμεις τους. Τα διψήφια ποσοστά τότε δεν είχαν επισκεφτεί ακόμα ούτε τα όνειρά τους.
Ο Νίκος Παππάς ενδιαφερόταν να προσεγγίσει και ανθρώπους-κλειδιά που βρίσκονταν σε στρατηγικές θέσεις στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. Και βρήκε. Μετά την ψήφιση του μνημονίου, δε, που οι πιο διορατικοί προέβλεπαν τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, άρχισαν να τον βρίσκουν κι εκείνοι. Όσοι ήθελαν να προσεγγίσουν τον Τσίπρα, άλλωστε, πάντα πλησίαζαν τον Παππά.
Εκείνη την περίοδο άρχισε να αποκτά στενούς δεσμούς με πολλούς «συστημικούς» δημοσιογράφους, στήνοντας το μιντιακό του οπλοστάσιο. Το 2012, ανάμεσα στους πιο συχνούς επισκέπτες του γραφείου του ήταν μερικά από τα γνωστότερα ονόματα των «καναλιών της διαπλοκής», αναφέρουν πρώην συνεργάτες που παρακολουθούσαν έκπληκτοι, χωρίς όμως να γνωρίζουν κάτι παραπάνω. Το τι σχεδίαζε το γνώριζε μόνο ο Τσίπρας και κανένας άλλος.
Από το 2012 και μετά κάποια από τα ραντεβού γίνονταν σε σουίτα κεντρικού ξενοδοχείου του Συντάγματος, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες από τον ΣΥΡΙΖΑ, συχνά συνοδευόταν από ένα πρόσωπο που τότε δεν απασχολούσε τη δημοσιότητα, τον Μανώλη Πετσίτη, τον παιδικό του φίλο, που είχε πάρει κοντά του, αρχικά ως οδηγό και μετά ως άνθρωπο για όλες τις δουλειές.
Στο εσωτερικό του κόμματος εξακολουθούσε να είναι «κόκκινο πανί». Ένα από τα παρατσούκλια που του είχαν βγάλει κάποιοι από την ομάδα των 53, μάλλον με σατιρική διάθεση, ήταν «ο πεντάστερος», επειδή, όποτε έμπαινε στα πολυτελή δωμάτια των πεντάστερων ξενοδοχείων, συνοδεύοντας τον Αλέξη Τσίπρα, έβγαζε πάντα επιφωνήματα θαυμασμού.
Στο εσωτερικό του κόμματος εξακολουθούσε να είναι «κόκκινο πανί». Ένα από τα παρατσούκλια που του είχαν βγάλει κάποιοι από την ομάδα των 53, μάλλον με σατιρική διάθεση, ήταν «ο πεντάστερος». Όταν μετά το 2012 συνόδευε τον Τσίπρα στο εξωτερικό, όπου είχαν αρχίσει να τον καλούν ως εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «εντυπωσιαζόταν πάρα πολύ από τα πεντάστερα ξενοδοχεία, στα οποία δεν είχε ξαναβρεθεί μέχρι τότε» διηγούνται. «Από τον ενθουσιασμό του έβγαζε διάφορα επιφωνήματα και από κει του κόλλησε το παρατσούκλι "ο πεντάστερος" τότε».
Όταν μαζί με τον Τσίπρα πήγαν στο Κόμο, στο περιβόητο φόρουμ Αμπροζέτι, από εκείνα που παλιότερα κατήγγελλαν ως εργαλεία του νεοφιλελευθερισμού και του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου, αντί να καταγγείλουν τους «νεοφιλελεύθερους» οργανωτές, απόλαυσαν την υπερπολυτελή φιλοξενία τους, αδιαφορώντας για τα σχόλια που έκαναν κάποιοι στο «αριστεροχώρι», όπως είχε χαρακτηρίσει κάποτε υποτιμητικά αυτόν τον χώρο ο Αλέξης Τσίπρας, με τον Παππά να συμφωνεί και να υπερθεματίζει.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΟΔΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Μια δύσκολη στιγμή για τον Νίκο Παππά ήταν στις αρχές του 2012, όταν έπρεπε να κλείσει την εκκρεμότητα της εκπλήρωσης της στρατιωτικής του θητείας. Θα διαρκούσε λίγους μήνες μόνο (το υπόλοιπο θα το εξαγόραζε), αλλά με τόσους εσωκομματικούς αντιπάλους στο ευρύτερο περιβάλλον δίσταζε να αφήσει για έξι μήνες τη θέση του, γιατί φοβόταν ότι την εποφθαλμιούσαν πολλοί. Για τον λόγο αυτόν επέλεξε –με τη σύμφωνη γνώμη του Αλέξη Τσίπρα φυσικά– να τον αναπληρώσει ο Θοδωρής Κόλλιας, ένα άτομο που δεν ανήκε στους στενούς συνεργάτες του, αλλά ήταν ο μόνος που θεωρούσε ότι δεν έτρεφε προσωπικές φιλοδοξίες και δεν θα προσπαθούσε να του φάει τη θέση.
Στο διάστημα 2012-2014 ήταν ξεκάθαρο ότι και μπορούσαν και ήθελαν πολύ να πάρουν την εξουσία. Οι δυο τους είχαν αποφασίσει να βελτιώσουν τη σχέση τους τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με τη Γερμανία και να αφήσουν πίσω τους την εποχή της «αντιπαγκοσμιοποίησης» και του «go back, μάνταμ Μέρκελ». Στις συζητήσεις που είχαν με πολλούς από τους εκπροσώπους των δανειστών προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικοί από την κυβέρνηση Σαμαρά και ότι θα αποδεικνύονταν πιο αξιόπιστοι σύμμαχοι.
Η άλλη δουλειά που είχε αναλάβει ο Παππάς, η στήριξη φιλικών ΜΜΕ, η δημιουργία νέων και η τοποθέτηση «ημετέρων» στα «αστικά» ΜΜΕ, άρχισε να γίνεται όλο και πιο εύκολη, καθώς πλησίαζαν προς την εξουσία και σχεδόν όλοι οι επιχειρηματίες και οι εκδότες ήθελαν να τα έχουν καλά με τους επόμενους. Ο Παππάς ήταν αρκετά αποτελεσματικός και ακόμα και όταν δεν κατάφερνε να ελέγξει 100% ένα μέσο, στις περισσότερες περιπτώσεις πετύχαινε να εξασφαλίσει ευνοϊκή μεταχείριση για τον ίδιο και τον Τσίπρα.
Ο μόνος, ωστόσο, που τον είχε κατονομάσει δημόσια ήταν ο Άρης Δαβαράκης, όταν αποκάλυψε ότι το σάιτ που διαχειριζόταν, το toportal.gr, φτιάχτηκε με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο ήταν ακόμη στην αξιωματική αντιπολίτευση, και συνέχισε να χρηματοδοτείται από αυτόν και μετά την ανάληψη της εξουσίας. Σε συνέντευξή του στη LifΟ στις 6/10/2017, όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η πηγή χρηματοδότησης του σάιτ, ο Άρης Δαβαράκης είχε απαντήσει: «Ήταν το γραφείο του Νίκου Παππά».
Απάντηση που προκάλεσε αρκετά σχόλια και υποψίες για κρυφά κομματικά ταμεία, αλλά ξεχάστηκε σύντομα χωρίς να δοθούν διευκρινίσεις από τον Νίκο Παππά στα κρίσιμα ζητήματα που προέκυπταν, όπως το εάν επρόκειτο για νόμιμη χρηματοδότηση ή από μαύρα ταμεία, και η προέλευση των χρημάτων αυτών. Παρά τη δημόσια ομολογία άδηλης χρηματοδότησης, ούτε η Δικαιοσύνη ούτε κανείς άλλος ασχολήθηκε και το θέμα έκλεισε γρήγορα.
Ο Νίκος Παππάς κατάφερε να ξεφύγει σχετικά εύκολα τότε από τη δύσκολη θέση στην οποία τον έφερε η αποκάλυψη του Άρη Δαβαράκη, αλλά δεν ήταν το ίδιο εύκολο και με τις αποκαλύψεις του «Ελεύθερου Τύπου» για τα περίφημα μυστικά ταξίδια στη Βενεζουέλα με τον Κύπριο δικηγόρο που ειδικεύεται στις offshore εταιρείες Αρτέμη Αρτεμίου. Και σε αυτή την αποκάλυψη, ωστόσο, επέλεξε να μην απαντήσει επί της ουσίας και προσπάθησε απλώς να αλλάξει την ατζέντα. Βεβαίως, ούτε τη διέψευσε, καθώς υπήρχαν και φωτογραφικά ντοκουμέντα. Ήταν όμως ένα σημαντικό πλήγμα για κάποιον που κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια να πείσει ότι διαθέτει «ηθικό πλεονέκτημα» επειδή ανήκει σε κόμμα της αριστεράς.
Οι πληροφορίες από πηγές του κόμματος λένε ότι τα ταξίδια αυτά ήταν γνωστά σε πολύ λίγα στελέχη, μεταξύ των οποίων και κάποια της τότε Αριστερής Πλατφόρμας. Την επαφή με τις αρχές της Βενεζουέλας την είχε ο Κώστας Ήσυχος, από την αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση –και όχι προεδρικός–, τον οποίο φαίνεται ότι αρχικά χρειάστηκε ο Νίκος Παππάς για να του κάνει τις διασυνδέσεις, κάτι απολύτως θεμιτό για ένα αριστερό κόμμα. Στο πρώτο ταξίδι φέρεται να συμμετείχε και αυτός, ο οποίος νόμιζε, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι θα ήταν οι τρεις τους, δηλαδή αυτός, ο Παππάς και ο Αρτεμίου, ο οποίος είχε σχέσεις με το «αδελφό» κόμμα του ΑΚΕΛ και έτσι του τον είχαν συστήσει, αγνοώντας όλα τα υπόλοιπα. Εκεί ωστόσο, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, φαίνεται ότι Παππάς και Αρτεμίου συνάντησαν κάποιους εκπροσώπους Ελλήνων επιχειρηματιών, για την παρουσία των οποίων ο Κώστας Ήσυχος δεν γνώριζε ως τότε τίποτα. Όταν τον ρώτησε, ο Νίκος Παππάς του απάντησε ότι η συνάντηση ήταν τυχαία, αλλά ο Κώστας Ήσυχος μάλλον δεν πείστηκε και, πιστός στην κομματική νομιμότητα που τον χαρακτήριζε, στην επιστροφή φρόντισε να ενημερώσει αυτούς που έπρεπε, πάντα σε στενό και εμπιστευτικό κύκλο.
Αυτό που ήθελε από τον Ήσυχο, άλλωστε, ο Παππάς εκείνος του το είχε δώσει, πιστεύοντας ότι οι επαφές αυτές γίνονταν για το κόμμα και όχι για προσωπικές ή άλλες ατζέντες. Στις επόμενες επαφές, πάντως, ο Ήσυχος δεν πήγε μαζί τους και ο Νίκος Παππάς δεν έδωσε ποτέ τις απαντήσεις που θα φώτιζαν τα κρυφά αυτά ταξίδια, που δεν ανακοινώθηκαν ποτέ, όπως συνέβαινε με άλλες αποστολές – όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν, και με τη Βενεζουέλα.
Η μεγαλύτερη εσωκομματική ανταρσία εναντίον του Νίκου Παππά έγινε λίγο πριν από τις ευρωεκλογές του 2014, όταν τα μέλη της τάσης των αριστερών προεδρικών απαίτησαν από τον Αλέξη Τσίπρα να τον απομακρύνει. Εκείνος τότε προσπάθησε να τους καθησυχάσει, λέγοντάς τους να κάνουν υπομονή, γιατί σε λίγο καιρό θα γίνονταν εκλογές, ο Παππάς θα γινόταν βουλευτής –έτσι τους είπε– και θα έπαυε να είναι ο διευθυντής του γραφείου του.
Κάποιοι τον πίστεψαν. Κάποιοι άλλοι, όμως, ήξεραν ότι η εκλογή του Παππά στη Βουλή δεν εγγυόταν ούτε την αποδυνάμωσή του, που επιθυμούσαν, ούτε την απομάκρυνσή του από τον Τσίπρα, που ήταν το ζητούμενο.
Ο Τσίπρας, φυσικά, δεν είχε καμία διάθεση να απομακρύνει τον Παππά. Να τους καθησυχάσει ήθελε και να εξοικονομήσει χρόνο.
Στο μεταξύ, σε αρκετούς από τους διαμαρτυρόμενους πρόσφερε σημαντικά κομματικά προνόμια, προσδοκώντας να μην τον ξαναενοχλήσουν με το θέμα «Παππάς», πράγμα που λειτούργησε για αρκετό καιρό.
Η επόμενη «διαπραγμάτευση» με την ομάδα των 53, που ήταν σε εσωκομματική διαμάχη με τον Παππά, έγινε όταν πήραν την εξουσία. Η θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου δόθηκε τότε στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, που ανήκε στους 53, και μερικές ακόμα δόθηκαν στα στελέχη αυτής της τάσης, για να τους κατευνάσουν, ώστε να μην αντιδράσουν που ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα απομάκρυνε και πάλι τον Νίκο Παππά, αντιθέτως θα τον εγκαθιστούσε στο Μέγαρο Μαξίμου ως πανίσχυρο υπουργό Επικρατείας.
Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο Νίκος Παππάς ήθελε διακαώς να εκλεγεί πρώτος στη Β' Αθήνας, αν όχι πρώτος, τουλάχιστον να βρίσκεται στην πρώτη τριάδα, κάτι που ωστόσο δεν κατάφερε ούτε να πλησιάσει. Πίστευε ότι οι σχέσεις και οι δεσμοί που είχε αναπτύξει με τον επιχειρηματικό και μιντιακό κόσμο μπορούσαν να του το εξασφαλίσουν. Η εκλογική βάση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε ότι παρέμενε μικρή, γι' αυτό ενδιαφερόταν περισσότερο για εκείνη του πρώην ΠΑΣΟΚ. Έτσι, είχε προσεγγίσει πασοκογενείς υποψήφιους της Β' Αθήνας, προτείνοντάς τους να «παίξουν δισταυρία». Ένας από αυτούς ήταν ο Ηλίας Λιβάνης, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καμπάνιας του ζητούσε από τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν και τον Νίκο Παππά, μόνο που στο τέλος ο Παππάς εξελέγη μεν, αλλά εκείνος όχι και από τα ψηφοδέλτια κατά την καταμέτρηση δεν φάνηκε ότι η υποστήριξη ήταν εξίσου αμοιβαία. Άγνωστο σε πολλούς είναι ότι σε εκείνες τις εκλογές είχε λάβει μεγάλη υποστήριξη και από το πολιτικό περιβάλλον του Κώστα Λαλιώτη.
Παρά την τεράστια στήριξη που είχε, ωστόσο, ο Νίκος Παππάς στις εκλογές του 2015 ήρθε 7ος στη Β' Αθήνας μεταξύ των συνυποψηφίων του στον ΣΥΡΙΖΑ με 9.065 ψήφους. Στις πρώτες 6 θέσεις πάνω από αυτόν είχαν εκλεγεί οι Βαρουφάκης, Δραγασάκης, Κουρουμπλής, Βαλαβάνη, Στρατούλης και Χουντής.
ΜΕΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Η αποτυχία να καταγράψει προσωπικό θρίαμβο στις εκλογές του 2015 δεν στάθηκε ικανή να μειώσει τη χαρά της κατάκτησης της εξουσίας. Όταν μπήκε στο Μαξίμου μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος και έμοιαζε να μην το πιστεύει.
Ο ίδιος ήταν εξαρχής αναφανδόν υπέρ της συνεργασίας με τον Πάνο Καμμένο, με τον οποίο είχαν γίνει φίλοι και θεωρούσε αυτονόητη και απολύτως φυσική την επιλογή του ως πολιτικού εταίρου. Το ίδιο ακριβώς πίστευε και ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο ίδιος ήταν εξαρχής αναφανδόν υπέρ της συνεργασίας με τον Πάνο Καμμένο, με τον οποίο είχαν γίνει φίλοι και θεωρούσε αυτονόητη και απολύτως φυσική την επιλογή του ως πολιτικού εταίρου. Το ίδιο ακριβώς πίστευε και ο Αλέξης Τσίπρας.
Λίγες μέρες μετά την εκλογική νίκη, στις αρχές του Φεβρουαρίου, ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποίησε την πρώτη του επίσκεψη ως πρωθυπουργός στην Κύπρο μαζί με τον Νίκο Παππά. Όπως είχε γράψει τότε η κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος», «την ώρα που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας επισκεπτόταν τα Φυλακισμένα Μνήματα (στη Λευκωσία), ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς δεν βρισκόταν, ως συνήθως, δίπλα του, αλλά είχε πάει στις Κεντρικές Φυλακές για να επισκεφτεί έναν κρατούμενο, στέλεχος του ΑΚΕΛ, τον Βενιζέλο Ζαννέτο».
Ο Παππάς, απαντώντας στο ρεπορτάζ, είχε πει ότι συνδέεται φιλικά τόσο με τον κ. Ζαννέτο όσο και με τον γιο του. Ο Βενιζέλος Ζαννέτος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής ΑΚΕΛ και τέως μέλος του πολιτικού γραφείου του ΑΚΕΛ, είχε καταδικαστεί τον Ιανουάριο του 2015 με ποινή φυλάκισης 3,5 χρόνων, επειδή είχε κριθεί ένοχος για την κατηγορία του εκβιασμού σε σχέση με επένδυση από το ταμείο των εργαζομένων της «Αρχής Τηλεπικοινωνιών Κύπρου» στο έργο «Aero Centre» στη Δρομολαξιά, υπόθεση που αποτέλεσε σκάνδαλο στην Κύπρο και τους απασχόλησε για πολύ καιρό. Όταν ο Β. Ζανέτος αποφυλακίστηκε, ο Νίκος Παππάς ήταν ένα από τα λίγα πρόσωπα που ευχαρίστησε.
ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΠΑ
Ο Νίκος Παππάς ποτέ δεν απολάμβανε ιδιαίτερη δημοφιλία μεταξύ των συναδέλφων του και ήταν αρκετοί εκείνοι με τους οποίους είχε τσακωθεί. Οι περισσότεροι όμως πρόσεχαν, γιατί φοβούνταν πως οποιαδήποτε κόντρα μαζί του θα κατέληγε σε βάρος τους. Ο Νίκος Παππάς ήταν μάλλον ο μόνος υπουργός που φοβούνταν σχεδόν όλοι. Τους πρώτους μήνες στο Μαξίμου οι περισσότεροι υπουργοί, όταν συναντούσαν τον Τσίπρα, σπάνια κατάφερναν να μιλήσουν μαζί του χωρίς να είναι παρών ο Παππάς ή χωρίς να ανοίξει κάποια πόρτα και να εμφανιστεί ξαφνικά. Η παρεμβατικότητά του σε όλους σχεδόν τους τομείς και η διάθεση ελέγχου των πάντων είχε αρχίσει να ενοχλεί πάλι.
Τότε ξεκίνησαν για άλλη μια φορά τα παράπονα, με εντονότερα και πάλι αυτά των 53. Ο Τσίπρας τότε τους ξεκαθάρισε οριστικά και κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να τον διώξει ποτέ. «Ζητήστε μου ότι θέλετε, αλλά μη μου ξαναζητήσει κανείς σας να διώξω τον Νίκο» λέγεται ότι τους είπε, χρησιμοποιώντας μια παρομοίωση που έπεισε τον καθένα ότι δεν είχε κανένα νόημα να του το ζητήσουν ξανά. Έτσι, αντί για τον Παππά, ξεπροβόδισε εκείνους, με την ίδια «γενναιοδωρία» που το έκανε κάθε φορά, προσφέροντας –κυβερνητικά αυτήν τη φορά– προνόμια για να περιορίσει τη δυσαρέσκεια.
Ο Νίκος Παππάς έφτιαξε έναν κύκλο έμπιστων, εκ των οποίων λίγοι προέρχονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένας από αυτούς ήταν το παλιό στέλεχος του Συνασπισμού, ο Παναγιώτης Σκούτας, που έγινε διευθυντής του γραφείου του, ένας έμπειρος λογιστής με μεγάλη λογιστική-φοροτεχνική εταιρεία που είχε από παλιά μαζί με τη γυναίκα του.
Ο άλλος ήταν ο Λευτέρης Κρέτσος, για τον οποίον πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι δεν τον θυμούνται πριν από το 2012 και έχει καταγραφεί ως «παρατρεχάμενος» του Παππά.
Στον στενό αυτόν κύκλο ανήκε τα τελευταία χρόνια και ο πρώην αρχισυντάκτης του «Πρώτου Θέματος» και εκδότης της εφημερίδας «Χωνί» καθώς και πρώην υποψήφιος των ΑΝ.ΕΛ. και συνεργάτης του Πάνου Καμμένου, Γιώργος Χριστοφορίδης.
Με τον Χριστοφορίδη, που τον συνόδευε σε πλήθος ταξιδιών στη Νέα Υόρκη και αλλού για να βρουν επενδυτές, όπως έλεγαν, λέγεται ότι έχουν γίνει, εκτός από φίλοι, και κουμπάροι.
Ένα άλλο πρόσωπο στον στενό κύκλο των συνεργατών του ήταν ο Γιώργος Φλωρεντής, που τον έκανε γενικό γραμματέα στο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής και, όπως αναφέρει και ο ίδιος στο βιογραφικό του, έχει υπηρετήσει στο παρελθόν κι άλλες κυβερνήσεις σε πολιτικές θέσεις. Συγκεκριμένα, τη δεκαετία του '90 για τρία χρόνια υπήρξε συνεργάτης και σύμβουλος του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Γ. Ρωμαίου, από τότε που εκείνος ήταν αναπληρωτής υπουργός στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, και τον ακολούθησε στο υπουργείο Εξωτερικών και στο Δημόσιας Τάξης ως ειδικός σύμβουλος για θέματα αλλοδαπών. Εκεί είχε ξεσπάσει το 1998 ένα μεγάλο σκάνδαλο, με ένα κύκλωμα έκδοσης παράνομων αδειών σε αλλοδαπούς, στο οποίο κατηγορήθηκε ότι συμμετείχε και ο ίδιος, αλλά απαλλάχθηκε δύο χρόνια μετά με βούλευμα. http://www.tanea.gr/news/greece/article/4127396/?iid=2
Πέρα από αυτούς τους τέσσερις που ήταν οι πιο έμπιστοι συνεργάτες του, μαζί με τον παιδικό του φίλο, Μανώλη Πετσίτη, που ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, υπήρχε κι ένας ευρύτερος κύκλος ανθρώπων που χρησιμοποιούσε για θέματα επικοινωνίας, μίντια και σόσιαλ μίντια, αλλά και για ειδικές αποστολές. Ελάχιστοι από αυτούς σχετίζονταν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι περισσότεροι προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Ο Νίκος Παππάς είχε προνομιακές σχέσεις με έναν μεγάλο αριθμό εκδοτών και επιχειρηματιών και ήταν εκείνος που άνοιξε την πόρτα του Μαξίμου σ' εκείνους που κατήγγελλε ως διαπλεκόμενους, καθώς τους καλούσε εκεί για ιδιωτικές συζητήσεις, για το περιεχόμενο των οποίων δεν υπήρξε ποτέ καμία ενημέρωση.
Από υπουργούς, εκτός από τον Πάνο Καμμένο, η πιο στενή σχέση ήταν αυτή που είχε με τον Χρήστο Σπίρτζη. Ο Σπίρτζης είχε πάντα μια ανασφάλεια επειδή δεν ήταν αποδεκτός από τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ και, κολλώντας δίπλα του, κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να γίνει αρεστός και χρήσιμος, καθώς ήξερε ότι μέσω Παππά αποκτούσε πρόσβαση και στο Μαξίμου.
Παρότι υπήρξε πανίσχυρος όσο ελάχιστοι υπουργοί, δεν έχει να επιδείξει καμία κυβερνητική επιτυχία. Αντιθέτως, κατηγορείται πως ό,τι έπιασε το οδήγησε σε αποτυχία.
Μαζί συνεργάστηκαν στενά πάνω σε πολλά σχέδια. Για μια περίοδο είχαν μαζί και τα γραφεία τους σε ένα κτίριο πίσω από τη Συγγρού, στα οποία τότε αρκετοί είχαν δει να τους επισκέπτεται και ο Χρ. Καλογρίτσας, ο οποίος διατηρούσε από παλιά στενή σχέση με τον Σπίρτζη, μέσω του οποίου γνωρίστηκε και με τον Παππά.
Παρότι υπήρξε πανίσχυρος όσο ελάχιστοι υπουργοί, δεν έχει να επιδείξει καμία κυβερνητική επιτυχία. Αντιθέτως κατηγορείται πως ό,τι έπιασε το οδήγησε σε αποτυχία. Την πρώτη περίοδο είχε αναλάβει να φέρει ξένες επενδύσεις, γι' αυτό, όπως έλεγε, ταξίδευε τόσο συχνά στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες και στη Νέα Υόρκη. Παρά τα μεγάλα λόγια και τα πανάκριβα ταξίδια με φίλους και κουμπάρους όμως, επενδύσεις δεν έφερε ποτέ.
Στο δεύτερο πόστο του ως υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, το μεγάλο του στοίχημα ήταν να βάλει σε τάξη το τηλεοπτικό τοπίο. Η αποτυχία του εδώ ήταν ακόμα πιο παταγώδης, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Στην ΕΡΤ οι παραιτήσεις με καταγγελίες των στελεχών που είχε επιλέξει έπεφταν βροχή και η κατάσταση ήταν μονίμως ταραχώδης.
Όσο για τον «ελληνικό διαστημικό οργανισμό» που θα έφτιαχνε αυτό ήταν άλλο ένα μεγάλο φιάσκο, όπως είχε αποκαλύψει, καταγγέλλοντας με την παραίτησή του, ο σπουδαίος επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής.
Η ψηφιοποίηση του κράτους που ανέλαβε να υλοποιήσει στη συνέχεια δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και δύο έργα που πληρώθηκαν από το δημόσιο ταμείο με αρκετά εκατομμύρια ευρώ κατηγορούνται ότι έχουν σκιές. Το ένα μάλιστα είναι το περιβόητο VAR και περιλαμβάνεται σε δικογραφία που τον αφορά και βρίσκεται στη Βουλή.
Παρ' όλα αυτά, την εύνοια και την εμπιστοσύνη του Αλέξη Τσίπρα δεν την έχασε ποτέ. Κάθε φορά που σκάνε αποκαλύψεις, όπως το μυστικό ταξίδι στη Βενεζουέλα, η υπόθεση Πετσίτη, η υπόθεση Καλογρίτσα, η συνομιλία με τον Σάμπυ Μιωνή κ.ά, η τακτική είναι να σταματά για λίγο τις δημόσιες εμφανίσεις, ειδικά στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, μέχρι το θέμα να υποχωρήσει και να ξεχαστεί.
Η μοναξιά του, πάντως, γίνεται όλο και μεγαλύτερη τελευταία, αλλά αυτό δεν τον πτοεί. Κάθε φορά που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, οι σύντροφοι που βγαίνουν να τον υπερασπιστούν είναι όλο και λιγότεροι. Αυτήν τη φορά λέγεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας του συνέστησε να βγει στα media και να προσπαθήσει να καθαρίσει μόνος του, όπως έκανε τελευταία μετά την αποκάλυψη της συνομιλίας με τον Σάμπυ Μιωνή. Πώς να δικαιολογήσει όμως όσα ξεκάθαρα ακούστηκαν στο ηχητικό ντοκουμέντο και αποκάλυψαν ότι συναλλασσόταν και μιλούσε με οικειότητα και φιλικά με άτομα που κατήγγελλε ως ταξικούς εχθρούς και συνεργάτες των πολιτικών του αντιπάλων;
Ο Νίκος Παππάς βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση αυτή την περίοδο, καθώς οι αποκαλύψεις που βγαίνουν στη δημοσιότητα και τον αφορούν μοιάζει να μην έχουν τέλος. Είναι, ωστόσο, κάτι που όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε.
Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να τον στηρίζει, ακόμα κι αν αυτό βλάπτει το κόμμα του. Όσοι απορούν γιατί δεν τον έχει απομακρύνει ακόμα, τους διαφεύγει η πιο βασική ιδιότητα του Νίκου Παππά, αυτό που ήταν πάντα για τον Αλέξη Τσίπρα: απαραίτητος.
