Το rugby football είναι ένα πολύ παλιό παιχνίδι, μια μετεξέλιξη του ποδοσφαίρου που παιζόταν τον 19ο αιώνα στην Αγγλία. Στην Ελλάδα το rugby δεν είναι πλατιά διαδεδομένο. Σύμφωνα με το Wikipedia, το Νοέμβριο του 2002 έγινε η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας ομάδας ράγκμπι λιγκ (13 παικτών) από τον Ελληνοαυστραλό Κόλιν Μυλωνά (Colin Mylonas) και το 2003 δημιουργήθηκε άτυπη ελληνική εθνική ομάδα ράγκμπι λιγκ, στηριγμένη σε Έλληνες μετανάστες από την Αυστραλία. Η ελληνική εθνική ομάδα έγινε μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ράγκμπι Λιγκ (RLIF) και έδωσε διάφορα διεθνή ματς στο έδαφος της Αυστραλίας. Το 2006 δόθηκε το πρώτο διεθνές ματς σε ελληνικό έδαφος, όπου η άτυπη εθνική ομάδα νίκησε τη Σερβία.
Στην συνέχεια έγινε προσπάθεια δημιουργίας ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά δεν έγινε εφικτό να ιδρυθούν τέσσερις σύλλογοι στην Ελλάδα, ο ελάχιστος αριθμός που απαιτείται για να διεξαχθεί πρωτάθλημα και να αναγνωριστεί ομοσπονδία από την ευρωπαϊκή αντίστοιχη. Επίσης, δεν ιδρύθηκε επίσημη Ομοσπονδία από τα ελληνικά δικαστήρια. Έτσι, η προσπάθεια ατόνησε και η ομάδα που ασκούσε το άθλημα, οι Κολοσσοί Ρόδου, εντάχθηκαν στην ΕΟΡ, που προωθεί το ράγκμπι union (15 παικτών).
Ο Πάνος Βαρυπάτης, είναι εικοσιτεσσέρων χρονών, σπουδάζει Λογιστική στο ΤΕΙ Χαλκίδας, και είναι αρχηγός στους Attica Springboks. Από μικρός ασχολιόταν έντονα με τον αθλητισμό. «Ξεκίνησα να παίζω στίβο, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ» λέει . «Στο Λύκειο, ξεκίνησα τις πολεμικές τέχνες, kick boxing και πάλη. Αργότερα τα σταμάτησα όλα για τις πανελλήνιες». Όταν ξεκίνησε να σπουδάζει άρχισε να ψάχνει κάτι καινούριο. «Έβλεπα σε ταινίες το rugby, το έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα τους Athens, αλλά σε πολύ μικρό διάστημα κατέληξα στους Attica Springboks. Η ηλικία που γνώρισα το άθλημα, στα εικοσιένα μου χρόνια, δεν μου άφησε το περιθώριο να ασχοληθώ επαγγελματικά. Είναι πολύ δύσκολο να ασχοληθείς σε αυτή την ηλικία επαγγελματικά, όταν οι περισσότεροι το ξεκινάνε παράλληλα με το δημοτικό σχολείο. Είναι όμως ωραίο σαν χόμπι, είναι τρόπος ζωής μου πια».
Τον ρωτάω να μου πει τι έχει αποκομίσει από το άθλημα αυτό τα τελευταία χρόνια. «Το rugby δεν είναι ένα πράγμα, είναι πάρα πολλά μαζί. Βρίσκεσαι σε μια κοινότητα ανθρώπων η οποία έχει κανόνες και αξίες. Σε διαμορφώνει σωματικά αλλά και πνευματικά, σε βελτιώνει σαν άνθρωπο». Ο ελεύθερος χρόνος δεν τον απασχολεί τόσο, όσο η κούραση. «Όταν ξεκινάς ένα άθλημα γνωρίζεις ότι θα σου παίρνει κάποιες ώρες από την εβδομάδα, οπότε δεν είναι αυτό το αρνητικό, το αρνητικό που έχεις είναι ότι καμιά φορά μπορεί να κουραστείς λίγο παραπάνω. Να τα δώσεις όλα σε έναν αγώνα και να θες μια-δυο μέρες να συνέλθεις».
Οι προπονήσεις της ομάδας γίνονται λίγο πιο έξω από την Αθήνα, στα Γλυκά Νερά. «Κάνουμε δυνατή προπόνηση με τρέξιμο, fitness, ειδική γυμναστική στο κορμό και στο πάνω σώμα και ασκήσεις από το άθλημα. Συνολικά η προπόνηση διαρκεί δύο ώρες». Η ομάδα του τα τελευταία τέσσερα χρόνια καταφέρνει να τερματίζει πρώτη στο πρωτάθλημα rugby στην Ελλάδα. «Το κίνητρο μας πλέον όμως, δεν είναι πολύ μεγάλο γιατί δεν υπάρχουν σοβαρές αντίπαλες ομάδες να ανταγωνιστούμε στη χώρα, δεν υπάρχει ανταγωνισμός δηλαδή, και τα derby μας είναι με τον Παναθηναϊκό. Είμαστε τυχεροί όμως γιατί ο σύλλογος μας διοργανώνει παιχνίδια εντός και εκτός Ελλάδας».
Τον ρωτάω αν έχει παίξει με κάποια επαγγελματική ομάδα του εξωτερικού για να δει αν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. «Φέτος υποδεχτήκαμε την ομάδα ενός πανεπιστημίου από τη νότιο Αφρική και η εμπειρία που ζήσαμε ήταν τρομερή. Παίξαμε με μια καθαρά επαγγελματική ομάδα και χάσαμε με απίστευτα μεγάλη διαφορά. Ήμασταν η νύχτα με τη μέρα κυριολεκτικά. Βλέπω τέτοιες ομάδες να παίζουν επαγγελματικούς αγώνες στην τηλεόραση, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα παίξω αντίπαλος σε μια τέτοια ομάδα. Έχουμε κερδίσει και εμείς ομάδες με αυτό το αποτέλεσμα, αλλά με αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα καταλάβαμε πώς είναι να χάνεις με τόση μεγάλη διαφορά. Έχουμε παίξει και με ευρωπαϊκές ομάδες αλλά εκείνες έρχονταν να περάσουν καλά, είχαμε διαφορές μεγάλες στο επίπεδο. Ομάδες όμως σαν αυτή της νότιας Αφρικής το έχουν σαν θρησκεία αυτό το άθλημα. Ήρθαν με σακάκια, γραβάτες, μπήκαν μέσα, έπαιξαν, δεν χάρισαν ούτε ένα δευτερόλεπτο. Τέλειωσε το παιχνίδι, μαζεύτηκαν όλοι μαζί στο κέντρο και έκαναν την προσευχή τους. Άλλο πράγμα. Εμείς θέλουμε ακόμα χρόνο για να φτάσουμε σε αυτό. Ο Έλληνας θα πει “εντάξει, δεν πειράζει, κερδίζουμε, ας χαλαρώσουμε τώρα. Έχει την δικαιολογία στο στόμα και στο rugby δεν υπάρχει δικαιολογία. Κάνουν λάθη, τα διορθώνουν. Ο Έλληνας έχει ένα πρόβλημα στο να μην παραδέχεται τα λάθη του».
«Σε όλα τα αθλήματα υπάρχουν προβλήματα. Έτσι και στο rugby υπάρχουν προβλήματα με τις ομοσπονδίες, αλλά θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Προσπαθούμε τώρα να φτιάξουμε τη δική μας ομοσπονδία, έχουν γίνει κάποιες κινήσεις και περιμένουμε να ενταχθούμε στην ΟΧΕ (Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος). Είμαστε δέκα ομάδες στην Αθήνα και άλλες πέντε εκτός Αθήνας. Ευελπιστούμε ότι τα επόμενα χρόνια θα έχουμε μια υγιή ομοσπονδία που θα στηρίζει τα δικαιώματα μας, τα δικαιώματα του rugby στην Ελλάδα, για να προχωρήσουμε επιτέλους όπως αρμόζει».
Για τη διάδοση του rugby στην Ελλάδα, μας λέει ότι «σε σχέση με το εξωτερικό υπάρχει τεράστια διαφορά. Τώρα έχει αρχίσει και μπαίνει σαν άθλημα σε ιδιωτικά σχολεία και κολέγια στην Ελλάδα, ενώ διοργανώνονται συνέχεια πρωταθλήματα, για να το μάθει ο κόσμος περισσότερο. Η Ευρώπη το άθλημα αυτό το έχει στο σχολείο από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και μάλιστα παίρνουν και ειδικό βαθμό για αυτό, οπότε καταλαβαίνεις τη διαφορά που υπάρχει».
Το rugby πολλοί πιστεύουν ότι είναι ένα δύσκολο άθλημα που χρειάζεται ιδιαίτερη σωματική ικανότητα, ωστόσο ο Πάνος λέει ότι «δεν χρειάζεται ιδιαίτερες δυνάμεις για να το ξεκινήσει κάποιος, μπορεί να ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε, το μόνο που απαιτεί είναι συνέπεια. Πρέπει να σέβεσαι αυτό που κάνεις. Είναι ένα άθλημα που έχει επαφή με το σώμα σου». Για το μέλλον αυτό που θέλει είναι να τελειώσει τη σχολή του και να κάνει την στρατιωτική του θητεία. «Θέλω να συνεχίσω το rugby για όσο περισσότερο καιρό γίνεται» λέει, «γιατί για μένα πλέον είναι τρόπος ζωής, με έχει γητεύσει και κερδίσει».
σχόλια