Ο Κωνσταντίνος Δαυλός είναι δημοσιογράφος και τα τελευταία οκτώ χρόνια εργάζεται στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ καλύπτοντας θέματα οικονομικού ρεπορτάζ. Πρωτοεμφανίστηκε στο δημοσιογραφικό στερέωμα πριν από 16 χρόνια δραστηριοποιούμενος κυρίως στην τηλεόραση, ενώ ξεκίνησε από εφημερίδες και περιοδικά. Έχει σπουδάσει κοινωνιολογία και το μεταπτυχιακό του είναι στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.
Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Ίριδα Πανταζάρα και έχει δύο γιούς 3,5 και 1,5 ετών.
Εγώ και το Baseball
Εμείς οι λίγοι γραφικοί τρελοί που παίζουμε αυτό το ακαταλαβίστικο παιχνίδι έχουμε όλοι μία μικρή ιστορία για το πως το αγαπήσαμε.
Αρχικά λοιπόν ως έφηβος έβλεπα κι εγώ πολλές Αμερικάνικες ταινίες που αρκετά συχνά τύχαινε να αναφέρονται στο Baseball. Τότε λοιπόν τα άκουγα από τη μάνα μου που μου γκρίνιαζε: "Ωχ αμάν αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτό το παιχνίδι. Χτυπάνε μία μπάλα και τρέχουν γύρω-γύρω. Τί καταλαβαίνουν;" Τα χρόνια περνούσαν και φαίνεται ότι το παιχνίδι βρισκόταν σε υπολανθάνουσα κατάσταση μέσα μου. Κάποια στιγμή το 2001 επισκέφθηκα τον ξάδελφό μου στο Σαν Φρανσίσκο όπου έχει μεταναστεύσει. Τα βράδια λοιπόν, καθώς το βιολογικό μου ρολόι είχε γίνει μαντάρα δεν με έπαιρνε ο ύπνος και έβλεπα τηλεόραση. Κάνοντας λοιπόν zapping έπεφτα πάνω στην περίληψη των αγώνων Baseball της ημέρας. Και μαγνητιζόμουν! Χωρίς να καταλαβαίνω τί έβλεπα.
Κάποια μέρα μπήκα σε ένα τυχαίο κατάστημα αθλητικών ειδών στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο. Σε έναν όροφο είχε έναν τόνο γάντια, μπάλες, ρόπαλα, κράνη και όλα τα baseballικά. Αγόρασα μία μπάλα και ένα γάντι. Πήρα το φθηνότερο αλλά το ομορφότερο καθώς το ήθελα ως σουβενίρ για τη βιβλιοθήκη μου. Ιστορικό γάντι!
Περάσανε λοιπόν τα χρόνια. Έφτασε το 2004 και πλησίαζαν οι αγώνες. Τότε σκέφτηκα ότι ήταν μοναδική ευκαιρία να δω αυτό το παιχνίδι από κοντά. Θα το έκανα σαν τεστ με τον εαυτό μου. Θα πήγαινα στον αγώνα Ελλάδα - Κούβα, με στόχο να ελέγξω αν θα βαριόμουν. Γιατί πρέπει να σας πω ότι ένας αγώνας διαρκεί από δύο έως και τρεισήμισι ώρες. Αν λοιπόν βαριόμουν η σχέση μου με το Baseball θα τέλειωνε. Ήθελα όμως να είμαι και δίκαιος απέναντι στο παιχνίδι. Αν δηλαδή πήγαινα χωρίς να ξέρω τίποτα προφανώς δεν θα καταλάβαινα. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω τους κανόνες. Μου βγήκε η πίστη. Άντε να καταλάβεις στο χαρτί, κάτι που δεν ξέρεις στην πράξη. Και στα Αγγλικά! Χάθηκα. Βρήκα όμως κάτι παιχνιδάκια στο Internet, και κάπως έτσι άρχισα να καταλαβαίνω τι έλεγαν εκείνα που διάβαζα.
Λίγο μετά τον 15 Αύγουστο λοιπόν πήρα το γάντι μου και πήγα να δω το παιχνίδι. Η ώρα πέρασε νεράκι. Τί φωνές, τί τύμπανα, τί συνθήματα, τί μουσική, τί χοτ ντογκ. Χαμός! Τελικά χάσαμε άλλα εγώ ήμουν ερωτευμένος με το παιχνίδι. Δύο ημέρες μετά πήγα στο Ελλάδα - Ιαπωνία και επιβεβαιώθηκε η αγάπη.
Τον επόμενο μήνα, ύστερα από έρευνα στο Internet, κατάφερα να βρω μία ομάδα ανδρών, την "Ευρυάλη" η οποία λόγω των Ολυμπιακών αγώνων και των νέων γηπέδων που δημιουργήθηκαν, αναζωογονήθηκε. Πήρα λοιπόν το γάντι μου (το ιστορικό, θυμάστε) και πήγα να παίξω. Έκτοτε πέρασαν 10 χρόνια. Έχω αλλάξει πολλά γάντια, αλλά ακόμη παίζω στην Ευρυάλη.
Περνούσε ποτέ από το μυαλό σου ότι θα έφτιαχνες ομάδα μπέιζμπολ στην Ελλάδα;
Κοίταξε. Πριν το 2004 σίγουρα όχι. Άλλωστε πριν τους Ολυμπιακούς δεν ήξερα καν ότι υπήρχε Baseball στην Ελλάδα. Τώρα είμαι ένας από τους πολύ λίγους που ξέρουν ότι υπάρχει γενικώς Baseball στην Ελλάδα. Άλλωστε είναι το πιο καλά κρατημένο αθλητικό μυστικό στη χώρα. Από εκεί και πέρα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι όσο περνάει ο καιρός και όσο γερνάω, επειδή προφανώς ο χρόνος θα με αναγκάσει να σταματήσω να παίζω, οπότε όλη αυτή η γνώση θα είναι κρίμα να μην μεταλαμπαδευτεί σε κάποια νέα παιδιά που θα ήθελαν να μάθουν να παίζουν.
2. Πότε το σκέφτηκες, πότε το αποφάσισες και πόσο διάστημα χρειάστηκε να φτιάξεις την ομάδα;
Όπως σου είπα, πριν τέσσερα χρόνια άρχισα να σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να φτιάξω μία ομάδα. Από το «θα έπρεπε» όμως μέχρι το «να την φτιάξω», υπήρχε μεγάλη απόσταση καθώς το να δημιουργήσεις μία ομάδα για ένα άθλημα που δεν υπάρχει στον ελληνικό αθλητικό χάρτη φάνταζε εντελώς αδιανόητο. Να όμως που έρχονται καμιά φορά τα πράγματα κατά τέτοιο τρόπο που όλα γίνονται. Είναι εκείνο που λένε ότι ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες. Κάποια ημέρα λοιπόν στις αρχές τους 2013 μου λέει ένας φίλος ότι ένας παλιός συμπαίκτης -ο Μπάμπης Τριγωνάκης- που είναι γυμναστής στο 12ο Δημοτικό Παλαιού Φαλήρου, έχει διδάξει κάποια παιδιά και παίζουν Baseball στην αυλή του σχολείου τους. Στην ουσία είχε δημιουργήσει έναν καλό πυρήνα παικτών που αν δεν γινόντουσαν ομάδα πολύ απλά θα χανόντουσαν και θα κατέληγαν να παίζουν άλλα αθλήματα. Ακριβώς εκείνη την περίοδο ένας άλλος συμπαίκτης -ο Θοδωρής Μήτσου- μου είπε ότι αν ποτέ ήθελα βοήθεια για να φτιάξω μία παιδική-εφηβική ομάδα, θα ήταν πρόθυμος να συμμετάσχει στο εγχείρημα. Έτσι λοιπόν έγιναν κάποια τηλέφωνα, έγιναν κάποιες πρώτες επαφές και στις 6 Απριλίου 2013 κάναμε την πρώτη προπόνηση. Στο γήπεδο μαζεύτηκαν 9 παιδιά, ακριβώς όσα χρειάζεται μία ομάδα Baseball. Από τότε όμως μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει να τετραπλασιάσουμε αυτόν τον αριθμό και μάλιστα οι εγγραφές αυξάνονται.
3. Και το όνομα πως το αποφασίσατε; Γιατί πρέπει να σου πω ότι το «Γίγαντες» ηχεί κάπως παράξενα στην Ελλάδα.
Ξέρω. Και πολλοί με ρωτούν αν είναι Γίγαντες γιαχνί; Εγώ τους απαντώ ότι ετοιμάζω κι άλλες ομάδες, τους «Αρακάς», «Μπιζέλια» και «Ρεβιθιά»... Πέρα της πλάκας τώρα, και εδώ τα πράγματα ήρθαν σχεδόν μόνα τους. Άκου πως έγινε. Κατά το 2011 όταν ο πρώτος μου γιος ήταν ενός έτους, είχα ζητήσει από έναν συμπαίκτη -τον Αργύρη Ταραλά- που είναι γραφίστας, να μου ελληνοποιήσει το λογότυπο των Giants, καθώς είμαι φανατικός οπαδός τους. Φυσικά και το έκανε και πολύ σύντομα έφτιαξα τρία μπλουζάκια, για εμένα, τη γυναίκα μου και τον γιο μου, που έγραφαν μπροστά «Γίγαντες». Έτσι όταν με ρώτησε ο Θοδωρής Μήτσου, «ποιο θα είναι το όνομα της ομάδας» του απάντησα πολύ απλά: «Μα "Γίγαντες" φυσικά. Αφού έχουμε έτοιμο και το λογότυπο». Αυτομάτως λοιπόν η ομάδα απέκτησε και τα χρώματά της που είναι το πορτοκαλί και το μαύρο, όπως ακριβώς είναι και των Giants του San Francisco.
4. Είχες υποστήριξη από την πολιτεία ή ήρθε από κάπου αλλού;
(LOL) Η Πολιτεία; Το καλύτερο ανέκδοτο! Άκου η πολιτεία. Εννοείται ότι δεν έχω πάρει από την πολιτεία ούτε δεκάρα τσακιστή. Ό,τι έχουμε κάνει προέρχεται από δικά μας χρήματα (εννοώ των προπονητών στους οποίους φέτος έχει προστεθεί και ο Δημήτρης Τσιφάκης), από τις συνδρομές των γονιών, από δύο σπόνσορες (την Biofresh και την Γρηγόρης Μικρογεύματα) που μας έδωσαν μία ενίσχυση για να φτιάξουμε εμφανίσεις, όμως η μεγαλύτερη ενίσχυση προήλθε από το San Francisco.
5. Από το San Francisco;
Ακριβώς. Κάποια ημέρα, μία μητέρα ενός παίκτη μας -η Ελένη Παπαγεωργίου- έρχεται και μου λέει: «Ρε Κωνσταντίνε, αφού έχετε ονομάσει την ομάδα Γίγαντες και είναι πορτοκαλί και μαύρη, γιατί δεν στέλνεις στους Giants μία επιστολή που να λέει ότι χρειάζεστε βοήθεια;» «Άσε μας ήσυχους ρε Ελένη» της απάντησα. «Σιγά μην ασχοληθούν οι Giants με μία ομάδα στην Ελλάδα». Εκείνη επέμεινε. Μπήκε στο Internet και βρήκε ότι η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των παιδικών ομάδων των Giants ήταν Ελληνίδα. Η Νικόλ Τσόνγκας. Και της έστειλε και ένα mail λέγοντάς της ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Η απάντηση μας τρέλανε: «Φυσικά και θα σας βοηθήσουμε» μας είπε η Τσόνγκας. Αμέσως στείλαμε μήνυμα με τις ανάγκες μας και λίγους μήνες μετά με παίρνουν τηλέφωνο από το τελωνείο. Μου είπαν ότι είχαν φτάσει δύο κιβώτια με υλικά Baseball και ότι θα έπρεπε να πάω να τα εκτελωνίσω. Η αναγραφόμενη αξία τους ήταν 1000 δολάρια και οι φόροι ήταν περίπου 280 ευρώ. Τους εξήγησα ότι αυτό ήταν ένα δώρο, αλλά το τελωνείο ήταν αμετάπειστο. Μου είπαν όμως ότι θα έστελναν mail στον αποστολέα μήπως και καλύψει τα τέλη. Περίμενα λοιπόν νέα τους. Μόλις μπήκε το 2014 μου έστειλαν ένα Mail και με ενημέρωσαν ότι όλα καλύφθηκαν από τους Giants τους San Francisco και ξαφνικά έφτασαν στην πόρτα μου 12 ρόπαλα, 25 γάντια και 48 μπάλες.
6. Οι Γίγαντες είναι η μοναδική παιδική ομάδα μπέιζμπολ; Έχετε αντιπάλους για να οργανώσετε αγώνες;
Ευτυχώς δεν είμαστε μόνοι. Και για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι δεν είμαστε καν η πρώτη ομάδα που δημιουργήθηκε. Η πρώτη ομάδα ήταν οι Πειρατές Βουλιαγμένης τους οποίους δημιούργησε και προπονεί ο Δημήτρης Γαζής και η δεύτερη είναι οι Lions Αλίμου, που έχουν ως επικεφαλής και προπονητή τον Σπύρο Κονοφάο. Όλες οι ομάδες πάντως έχουμε ένα κοινό σημείο. Το γήπεδο Baseball που βρίσκεται στο Ελληνικό, στην παλαιά Αμερικάνικη Βάση, δίπλα δηλαδή από την στάση «Ελληνικό» του Μετρό.
Εκεί κάνουμε τις προπονήσεις μας, εκεί κάνουμε και τους αγώνες του πρωταθλήματός παίδων και εφήβων, ενώ φέτος ετοιμάζουμε και ένα διεθνές τουρνουά, καθώς θέλουν να έρθουν στη χώρα μας ομάδες από την Αυστραλία, την Ευρώπη, μπορεί και από την Αμερική. Γι' αυτό και ετοιμαζόμαστε να σχηματίσουμε για πρώτη φορά και μία εθνική ομάδα εφήβων.
7. Η Ελλάδα είναι μια παραδοσιακά ποδοσφαιρική και μπασκετική χώρα όσον αφορά τον αθλητισμό. Πόσο ανοιχτοί πιστεύεις ότι είναι οι Έλληνες σε καινούργια αθλήματα;
Αν εννοείς οι ενήλικες Έλληνες, δυστυχώς θα πω ότι δεν είμαστε και τόσο ανοιχτοί. Αυτό όμως είναι και λογικό. Αντιθέτως όμως τα παιδιά, οι έφηβοι, αλλά και οι νέοι βλέπουν με πολύ καλό μάτι οτιδήποτε το εναλλακτικό. Για να είμαι πάντως δίκαιος, σχεδόν όλοι όσοι έχουν μάθει ότι ασχολούμαι με το Baseball -μικροί και μεγάλοι- έχουν έρθει να με ρωτήσουν πληροφορίες, είτε για το παιχνίδι εν γένει, είτε για την εικόνα που έχει το Baseball στην Ελλάδα. Όταν μάλιστα μαθαίνουν ότι η χώρα μας έχει φτάσει να συμμετάσχει με την Εθνική της ομάδα ακόμη και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έγινε στον Παναμά το 2011, εντυπωσιάζονται ακόμη περισσότερο και ζητούν όλο και πιο πολλές λεπτομέρειες.
Εκείνοι που δυστυχώς είναι οι πιο «δύσκολοι» στο να ανοίξουν τα αυτιά τους για το διαφορετικό είναι οι λεγόμενοι «παράγοντες». Και φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει διότι το Baseball δεν φέρνει λεφτά. Έτσι δημιουργείται ένας αρνητικός φαύλος κύκλος. Από τη στιγμή που κανένας δεν βοηθάει το Baseball, το άθλημα δεν ακούγεται. Εφόσον δεν ακούγεται δεν υπάρχουν σπόνσορες και εφόσον δεν υπάρχουν σπόνσορες δεν καταφέρνει να προσελκύσει πολλούς ανθρώπους. Και πάει λέγοντας, σε σημείο που φέτος η Εθνική Ελλάδος ανδρών που εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στην Τσεχία, δεν είχε καμία οικονομική ενίσχυση. Ούτε από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, αλλά ούτε κι από τον ΟΠΑΠ, του οποίου η αποστολή είναι η ενίσχυση του αθλητισμού. Οι παίκτες λοιπόν πληρώσαμε την συμμετοχή μας από την τσέπη μας.
8. Πες μας κάτι για το μπέιζμπολ που δεν το ξέρουμε
Επειδή η ερώτηση είναι πραγματικά πολύ γενική και επειδή κατά πάσα πιθανότητα είναι πολλά εκείνα που δεν ξέρετε θα σας πω δύο ιστορίες που νομίζω ότι είναι εντυπωσιακές.
Η πρώτη αφορά μία ομάδα του Σικάγο τους Cubs. Οι Cubs λοιπόν έχουν να πάρουν το πρωτάθλημα της Αμερικής από το 1908. Δηλαδή 106 χρόνια. Έφτασαν όμως πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1945. Δεν το πήραν όμως. Και ξέρετε ποιος φταίει; Ένας Έλληνας! Μάλιστα. Τελικά βρισκόμαστε παντού. Πρόκειται για τον Βασίλη Σιάνη, ο οποίος εκείνη την εποχή έξω από το γήπεδο των Cubs είχε μία ταβέρνα που ήταν πολύ επιτυχημένη. Είχε μάλιστα ως μασκότ μία κατσίκα. Ο Σιάνης λοιπόν το 1945 αγόρασε δύο εισιτήρια για τους τελικούς, ένα για εκείνον και ένα για την κατσίκα του (!!!) Μπήκε στο γήπεδο, και μάλιστα οι διοργανωτές τον έβαλαν και στον αγωνιστικό χώρο ως ατραξιόν μαζί με το ζώο. Στη συνέχεια όμως οι φίλαθλοι που ήταν κοντά στη θέση του παραπονέθηκαν στους υπεύθυνους του γηπέδου ότι η κατσίκα βρωμάει. Έτσι τον έδιωξαν. Εκείνος λοιπόν έστειλε μία επιστολή στον ιδιοκτήτη της ομάδας και του έγραψε: "Θα χάσετε αυτούς τους τελικούς και δεν πρόκειται να κερδίσετε κανένα άλλο ξανά, διότι προσβάλατε την κατσίκα μου". Η κατάρα λοιπόν καλά κρατεί ακόμη και σήμερα.
Η δεύτερη ιστορία έχει ως εξής: Το 1918 η Αμερική ετοιμαζόταν να εμπλακεί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε οι διοργανωτές των τελικών του Πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς σκεφτόντουσαν ιδέες για να ανεβάσουν το πατριωτικό ηθικό των θεατών. Σκέφτηκαν λοιπόν, σε μία ανάπαυλα του παιχνιδιού, η μπάντα να έπαιζε ένα πατριωτικό τραγούδι αφιερωμένο στη σημαία. Το τραγούδι σημείωσε μεγάλη επιτυχία και μάλιστα σε κάποιο σημείο που κορυφώνεται η μελωδία, ο κόσμος χειροκρότησε αυθόρμητα, σφύριξε και ήταν πολύ ικανοποιημένος. Έτσι, οι διοργανωτές αποφάσισαν να βάλουν το ίδιο τραγούδι και στο επόμενο παιχνίδι, και στο επόμενο. Η επιτυχία του τραγουδιού οδήγησε τους διοργανωτές να το επιλέξουν και για τα παιχνίδια της επόμενης κανονικής περιόδου. Πολύ σύντομα το τραγούδι ήταν μόδα και ακουγόταν σε όλα τα γήπεδα της χώρας. Είχε τον τίτλο «Star-Spangled Banner» και το 1931, όταν η χώρα αποφάσισε ότι θα πρέπει να επιλέξει τον Εθνικό της Ύμνο, ποιον λέτε ότι επέλεξε; Μα φυσικά το τραγούδι που ήξεραν όλοι μέσα από τα γήπεδα του Baseball. Έτσι εξηγείται και για ποιο λόγο, ακόμη και σήμερα στην κορύφωση του Εθνικού τους Ύμνου οι Αμερικάνοι χειροκροτούν και σφυρίζουν. Διότι το έκαναν από το 1918 και για 13 χρόνια, όταν ακόμη η συγκεκριμένη μελωδία ήταν ένα απλό πατριωτικό τραγουδάκι, που ακουγόταν στο γήπεδο, ανάμεσα σε μπύρα και hot dog
σχόλια