Αύγουστος του 2006, στην μεγάλη αμμουδιά της Κολυμπήθρας στην Τήνο. Είμαι μόνος μου μέσα στο νερό. Έχω ένα μικρό longboard, περίπου οκτώ πόδια μήκος. Έχει αρκετό καιρό, μερικά sets είναι μεγάλα. Έρχεται το τέλος της ημέρας κι ο ήλιος κρύβεται πίσω απ' τα ψηλά βράχια στην άκρη της ακτής. Το νερό σιγά-σιγά σκοτεινιάζει. Είμαι έτοιμος να βγω έξω. Και τότε βλέπω έναν γεροδεμένο πιτσιρίκο να τρέχει στην παραλία με ένα σανίδι παραμάσχαλα και να με πλησιάζει.
Χαμογελαστός, όλο ενθουσιασμό, έρχεται πάνω μου και με ρωτάει αν κάνω σερφ κι εγώ, λες και δεν το πιστεύει ότι υπάρχει κι άλλος. Μου δίνει το χέρι του και λέει "Λευτέρης", με ένα τρόπο σαν να μου έλεγε το πιο σημαντικό κι αληθινό πράγμα στον κόσμο. Μπαίνει μέσα και τον βλέπω να προσπαθεί να πιάσει τα κύματα, αλλά ούτε καν να κάνει κουπί δεν ξέρει. Απογοητεύται και βγαίνει έξω.
Ο Αντώνης έχει γεμίσει το γκαράζ του σπιτιού του με surfboards και skateboards. Έχει ένα λυκόσκυλο που λατρεύει γιατί το βγάζει συνέχεια φωτογραφίες, όπως λατρεύει και την Τήνο, γιατί με τη βέσπα του συνεχώς την τριγυρνάει και με το i-phone του αποθανατίζει σχεδόν καθημερινά κάθε εντυπωσιακό μετεωρολογικό φαινόμενο, από αυτά που στα νησιά πρωταγωνιστούν στη ζωή των ανθρώπων
Με πλησιάζει και τα λέμε. Του λέω πως αυτή η φλύδα που έχει για να σερφάρει δεν τον βοηθάει. Χρειάζεται μεγαλύτερο σανίδι γι' αυτά τα κύματα. Αυτό που έχει είναι και για μεγαλύτερα κύματα, και για άνθρωπο με μικρότερο όγκο, και για έμπειρους surfers. Του λεω να πάρει το δικό μου, του εξηγώ ότι θα του είναι πολύ πιο εύκολο με τέτοιο σανίδι, που είναι πιο φιλικό για τους πρωτάρηδες. Του λέω και λίγο πως να κάνει κουπί, πως να προετοιμαστεί όταν έρθει το κύμα.
Μπαίνει μέσα με ενθουσιασμό. Αμέσως πιάνει κύμα. Τον ακούω από την άλλη άκρη της ακτής να ουρλιάζει από χαρά. Η κραυγή του χάνεται μέσα στον αέρα και ο ουρανός πίσω απ' το βουνό έχει γίνει βαθύ πορτοκαλί, λες και βάφτηκε έτσι για να γιορτάσει το κύμα του Λευτέρη.
Εφτά χρόνια μετά, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί: Τώρα ο Λευτέρης είναι αυτός που μου δίνει συμβουλές για το τι να κάνω μέσα στο κύμα. Αντί πια να βγάλει τα λυσσακά του στο γήπεδο υποστηρίζοντας την ομάδα του, προτιμά να χωθεί μέσα στο νερό να φάει κάνα πλυντήριο, έτσι για να γουστάρει. Έχει πάει στον Ατλαντικό και τον Ινδικό ωκεανό για να βρει κύματα κι έχει ανέβει τα επίπεδα χωρίς καν να το καταλάβει.
Το ίδιο κι ο αδέρφος του, ο Γιώργος, και οι άλλοι φίλοι της παρέας - δηλαδή παιδιά από την Αθήνα με γονείς από την Τήνο: ο Δαμιανός, ο Κωστής - και μαζί τους και οι λίγοι Τηνιακοί, local surfers. Και όλοι αυτοί μαζί, που ίσως είναι δέκα, το πολύ είκοσι άτομα - είναι οι surfers της Τήνου.
Ο Νίκος είναι περίπου 30 χρονών και οδηγός ταξί στο νησί. Δεν έχει εμπειρία ακόμα, αλλά προσπαθεί, μπαίνει στα κύματα και παλεύει. Τον τρώει, το 'χει συνέχεια στο νου του και με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνει να κάνει. Έχει αγοράσει κι ένα longboard skate, και γνωρίζοντας καλά τους δρόμους του νησιού λόγω της δουλειάς του, έχει βάλει πλάνο να τσουλήσει σε μερικούς από αυτούς, που όπως λέει, έχουν ιδανική κλίση.
Ο Αντώνης έχει γεμίσει το γκαράζ του σπιτιού του με surfboards και skateboards. Έχει ένα λυκόσκυλο που λατρεύει γιατί το βγάζει συνέχεια φωτογραφίες, όπως λατρεύει και την Τήνο, γιατί με τη βέσπα του συνεχώς την τριγυρνάει και με το i-phone του αποθανατίζει σχεδόν καθημερινά κάθε εντυπωσιακό μετεωρολογικό φαινόμενο, από αυτά που στα νησιά πρωταγωνιστούν στη ζωή των ανθρώπων: ένα παράξενο μαύρο σύννεφο πάνω από τη Σύρο που αφήνει μια εντυπωσιακή σκιά στα νερά, ένα ουράνιο τόξο πάνω απο το Αιγαίο ή ένα πολύ κόκκινο ηλιοβασίλεμα.
Η Ελένη, η κόρη του Νίκου, του γνωστού στο νησί και ως "Ζιμπάμπουε", έχει αγοράσει κι αυτή σανίδι και προσπαθεί. Ίσως να είναι και η μόνη γυναίκα σέρφερ του νησιού. Ακόμα κι ο ίδιος ο "Ζιμπάμπουε", πενήντα και βάλε σε ηλικία, μπαίνει καμιά φορά στα κύματα και το παλεύει.
Ο Ζαχαρίας, που η οικογένεια του έχει αρτοποιείο/ζαχαροπλαστείο στη Χώρα της Τήνου, είναι κι αυτός από τους local surfers. Tον θυμάμαι πριν 4 χρόνια - πήγαινε σχολείο ακόμα. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο ξύπνιος κι ώριμος ήταν για την ηλικία του. Τώρα σπουδάζει στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα και, όταν δεν είναι στο νησί του, σερφάρει τα κύματα της Πελοποννήσου. Τον είδα πρόσφατα μέσα στο νερό, στην Τήνο, να πετάει.
Ο Γιάννης ο Παπάζογλου, είναι άλλος ένας local surfer, από τους πιο καλούς κι έμπειρους. Μέσα σε 4 χρόνια που τον ξέρω τον έχω δει να ανεβαίνει τα επίπεδα λες και έχει πάρει το ασανσέρ.
Πλέον αυτά τα παιδιά σκέφτονται surf, νοιώθουν surf, ξέρουν surf. Δεν είναι πολλοί, και δεν είναι οι καλύτεροι στον κόσμο, ούτε έχουν όλοι τους τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στην Ινδονησία και την Κόστα Ρίκα με την πρώτη ευκαιρία. Είναι όμως νησιώτες, γνωρίζουν τη θάλασσα και, έχοντας συνεχή έκθεση στους ανέμους, και από το Νοτιά κι απο το Βοριά, και γρήγορη πρόσβαση στις παραλίες, μαθαίνουν πολύ γρήγορα.
Όταν βγάζει καιρό, τσεκάρουν στο νετ τα ειδικά forecast, οργανώνονται και πάνε στην παραλία μαζί με το παλιό βανάκι του Γιάννη Βιδάλη - το επίσημο όχημα της σχολής "Tinos Surf Lessons", που άνοιξε στο νησί το 2010 και κάπως "επισημοποίησε" την ύπαρξη του σπορ στο νησί.
Ο Γιάννης είναι κάτι σαν αρχηγός της φυλής. Έχει ανοίξει τη σχολή, έχει πάρει το δίπλωμα του εκπαιδευτή απ'την Κορνουάλλη, έχει ένα σκύλο που λέει "Σέρφι", ένα σκάφος που λέει "Σέρφερ", και ουσιαστικά, μετά απ΄την πρώτη παρέα Αθηναίων που άρχισε το surfing στην Τήνο το 98-99 (Λιαρίκος, Μπουκαούρης, Λιόσσης) αυτός είναι που, καμιά δεκαριά χρόνια μετά, καθιέρωσε το σπορ στο νησί.
Το καλοκαίρι, ο Γιάννης και η υπόλοιπη παρέα, μπλέκονται με το πλήθος που καταφθάνει από την Αθήνα ή άλλα σημεία της Ελλάδας (και το κόσμου) στην Κολυμπήθρα, τη σχολή και το beach bar. Όμως το χειμώνα, όταν μένουν λίγοι στο νησί και ο καιρός κρυώνει, αυτοί παραμένουν εκεί, και πηγαίνουν σταθερά στα συχνά ραντεβού τους με τα κύματα.
σχόλια