Πίσω από το Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας βρίσκεται ένας καταυλισμός που αποτελείται κυρίως από κοντέινερ που μεταφέρθηκαν εκεί μετά τον καταστροφικό σεισμό της Αθήνας, το 1999, προκειμένου να στεγάσουν τους σεισμοπαθείς από την περιοχή της Νίκαιας που τα σπίτια τους κρίθηκαν ακατοίκητα. Δόθηκε ρεύμα και ύδρευση από την πολιτεία και στεγάστηκαν προσωρινά εκεί όσοι δεν είχαν πού να μείνουν. Και μετά ξεχάστηκαν.
Μια περίοδο συγκατοικούσαν με οικογένειες Ρομά, που βρήκαν και αυτοί στέγη εκεί. Εκείνοι μέσω ειδικού προγράμματος –που όμως αφορούσε τους Ρομά μόνον– μεταφέρθηκαν σε κατοικίες με επιδότηση.
Σήμερα στον χώρο αυτόν που ανήκει στο Νοσοκομείο της Νίκαιας παραμένουν ακόμα δώδεκα οικογένειες, στο σύνολό τους περίπου 25 άνθρωποι. Από πλευράς τους έγιναν αρκετές προσπάθειες να βρουν λύση για τη μετεγκατάσταση τους, μέσω του Δήμου, αλλά μέχρι τώρα όλες έπεσαν στο κενό – γιατί ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, που λέει η παροιμία...
Περνώντας είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια σε αυτόν τον καταυλισμό, φτιάχτηκαν σπίτια και μεγάλωσαν παιδιά και εγγόνια ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα αποκτήσουν ένα κανονικό σπίτι. Αυτό το κανονικό σπίτι είχαν ως ελπίδα για το μέλλον, ο Σαλί Ετζίπ από την Κομοτηνή, παντρεμένος με 6 παιδιά, που τα έστειλε πίσω μαζί με την πρώην γυναίκα του, γιατί η ζωή στον καταυλισμό δεν ήταν ζωή κανονική, καθώς ο ίδιος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα όπου βρει μεροκάματο.
«Αυτό που ζητάμε είναι να μπορέσουμε να ενταχθούμε στο πρόγραμμα Στέγη και Εργασία του υπουργείου Εργασίας, να μπούμε σε ένα κανονικό σπίτι και να μπορέσουμε να στρώσουμε τη ζωή μας. Ο Δήμος μας κάνει μπαλάκι στο υπουργείο και το υπουργείο στον Δήμο».
Είκοσι δύο χρόνια ζει στον καταυλισμό και η 73χρονη κυρία Πηνελόπη, γέννημα θρέμμα από την Νίκαια, όπως μου λέει, που το σπίτι της ήταν στην οδό Λαοδικείας και από τον σεισμό κρίθηκε ακατοίκητο. Μπορεί να ζει σε κοντέινερ (χωρίς ρεύμα) αλλά η προσπάθεια της να μοιάζει με σπίτι είναι εμφανής, από το περιποιημένο κηπάκι της μέχρι τα πλεκτά τραπεζομάντιλα, που βλέπω καθώς με ξεναγεί ακολουθούμενη από τη γάτα της.
Δύσκολη η ζωή χωρίς ρεύμα, το βράδυ με ένα φανάρι με μπαταρίες και έναν προβολέα που ενεργοποιείται από τον ήλιο της ημέρας. Μαγείρεμα με πετρογκάζ, το πλυντήριο, ο φούρνος μικροκυμάτων χρησιμεύουν πια ως ντουλάπια για τα ρούχα και το κλιματιστικό στον τοίχο επίσης διακοσμητικό, τον χειμώνα με ξυλόσομπα, τα νοβοπάν που καλύπτουν την οροφή των σπιτιών στάζουν από τη βροχή.
Καθώς προχωρώ μέσα στον καταυλισμό, συναντώ την 72χρονη Φικιριέ που ζει εκεί με τα τρία της εγγόνια. Το ίδιο και εκείνα, πριν από λίγο καιρό ενηλικιώθηκαν και όπου μπορούν και βρουν μεροκάματο δουλεύουν. «Πολλοί από εμάς μπλέξαμε με τη ΔΕΗ και χρωστάμε. Προσπαθήσαμε να κάνουμε διακανονισμό για να πληρώσουμε, μα η ζωή έφερε αναποδιές και κάποιοι που είχαμε σταθερή δουλειά τη χάσαμε και έτσι χάθηκαν και οι διακανονισμοί. Πολλοί από εμάς είμαστε με κομμένο το ρεύμα από το 2013,από τότε παλεύουμε με τα χρέη» μου λέει ο Στέλιος Μανταμαδιώτης που ζει στον καταυλισμό με την 67χρονη μητέρα του, την Κατερίνα, τον 22χρονο αδελφό του και τον θείο του.
Ο ίδιος προσπαθεί να βγάλει άκρη για το μέλλον όλων τους τρέχοντας στον Δήμο, σε υπουργεία, απευθυνόμενος σε κόμματα, όπου μπορεί! «Αυτό που ζητάμε είναι να μπορέσουμε να ενταχθούμε στο πρόγραμμα Στέγη και Εργασία του υπουργείου Εργασίας, να μπούμε σε ένα κανονικό σπίτι και να μπορέσουμε να στρώσουμε τη ζωή μας. Ο Δήμος μας κάνει μπαλάκι στο υπουργείο και το υπουργείο στον Δήμο. Η έκταση ανήκει στο νοσοκομείο, ακούγονται φήμες πως θέλουν να μας διώξουν από εδώ και να φτιάξουν πάρκινγκ και αν συμβεί αυτό, απλά δεν έχουμε πού να πάμε, είμαστε λίγοι και δεν ασχολείται πραγματικά κανείς με εμάς. Τι να σου πω, κάνε κι εσύ ότι μπορείς» μου λέει ο Στέλιος.
Πριν από έξι μέρες, στις 21 Απριλίου 2021, η βουλευτής Β΄ Πειραιά του Μέρα25 Φωτεινή Μπακαδήμα έκανε σχετική επερώτηση στην βουλή. Η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου, φαίνεται να γνωρίζει το θέμα. Στην απάντηση της είπε πως «ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας (που έχει αντίστοιχο καταυλισμό) είχε ενταχθεί σε αυτό το πρόγραμμα από το 2015.Τότε δεν πληρούσε ένα από τα κριτήρια που είναι ο πληθυσμιακός αριθμός (100.000 πληθυσμός) του προγράμματος Στέγη και Εργασία, έκτοτε όμως δεν έκανε κάποια σύμπραξη με άλλον δήμο ώστε να επωφεληθεί των διατάξεων του συγκεκριμένου προγράμματος. Αυτήν την στιγμή βρισκόμαστε στο σημείο που εντός του έτους θα βγει η πρόσκληση και ο συγκεκριμένος δήμος θα πρέπει να συμπράξει από κοινού με κοντινό του δήμο, με τη βοήθεια και του αρμόδιου υπουργείου όπου χρειαστεί, για να ενταχθεί στο πρόγραμμα».
Πρότεινε, δε, να γίνει σύμπραξη μεταξύ των δυο δήμων (Κερατσινίου-Δραπετσώνας και Νίκαιας) ώστε να δοθεί οριστική λύση για όλους. Ίσως αυτό να εννοούσε ο Στέλιος λέγοντάς μου «κάνε και εσύ ότι μπορείς», εννοώντας «όπου μπορείς δημοσιοποίησε το».
Το θέμα όμως είναι να κινηθούν λίγο πιο γρήγορα οι διαδικασίες, που στη χώρα μας δυστυχώς συναγωνίζονται σε ταχύτητα το σαλιγκάρι. Τους ξέχασαν όλοι είκοσι δύο χρόνια, ελπίζω να μην περάσουν άλλα τόσα.
