Οι άνθρωποι εδώ είναι ο καθένας τους, ολόκληροι, ένας αποχαιρετισμός.
Ο καταυλισμός είναι μια τεράστια ιστορία αποχωρισμού. Και δεν είναι μόνο μια πατρίδα που αφήσαν πίσω.
Οι άνθρωποι εδώ είναι όμορφοι, όταν τους πλησιάζεις, γιατί είναι γεμάτοι ζωή. Πραγματική ζωή.
Τα παιδιά είναι παντού και τους θυμίζουν -και εσένα σου θυμίζουν- πως ό,τι και να συμβεί, ό,τι και να τους συμβεί, πρέπει να συνεχίσουν.
Τα παιδιά παίζουν, σε προκαλούν να παίξεις μαζί τους, σου δείχνουν το δρόμο της ομοιότητας και όχι των διαφορών.
Οι άνθρωποι εδώ είναι αθώοι.. Το μαρτυράει το βλέμμα τους και γι᾽αυτό είναι συγκινητικοί. Εύχομαι να είναι και ευλογημένοι.
Δεν μπορείς παρά να σκεφτείς οτι αυτό που τους συμβαίνει, θα μπορούσε να συμβεί και σ᾽εσένα. Αυτό δεν είναι πάντα μια τρομαχτική σκέψη. Μπορεί να είναι και απελευθερωτική.
'Τα άγρια θηρία όταν βρεθούν σε δύσκολη θέση αγωνίζονται απεγνωσμένα. Πόσο πιο αληθινό είναι αυτό για τους ανθρώπους! Άμα ξέρουν πως δεν έχουν άλλη επιλογή, πολεμούν μέχρι θανάτου.'
Όταν βράδιασε, άρχισε να μυρίζει έντονη η μυρωδιά των ξύλων που καίγανε για να ζεσταθούν. Σκέφτηκα πως η μυρωδιά του καμένου είναι κάτι από το οποίο δεν μπορούν να γλυτώσουν.
Ζήτησα να μου δείξουν τα σύνορα. Δεν τα φωτογράφησα. Δεν ήταν τίποτε εκεί. Κανείς.