Το καινούργιο ντοκιμαντέρ της Στέλας Αλισάνογλου έχει τίτλο "Δημήτρης Παπαδούλης: Το πολλαπλό δώρο".
Ο συγγραφέας Μίνως Ευσταθιάδης μίλησε μαζί της λίγες μέρες πριν το ντοκυμαντέρ κάνει την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης,
Πώς πάρθηκε η απόφαση να γυρίσεις ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την ζωή και το έργο του Δημήτρη;
Για τον Δημήτρη πρωτοέμαθα διαβάζοντας ένα άρθρο, του κοινού μας φίλου και συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη. Ο Θανάσης έζησε από κοντά τη μεταμόσχευση μυελού των οστών που έκανε ο Δημήτρης το 1996 και πάντα αναφερόταν σε αυτόν ως τον άνθρωπο-φάρο στη ζωή του. Πολύ σύντομα μου ζήτησε να ψηφιοποιήσω ένα παλιό ρεπορτάζ που είχε γίνει για το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη για να ανέβει στο διαδίκτυο.
Εκεί είδα τον Δημήτρη πρώτη φορά αλλά δεν λειτούργησε, σε μένα, αυτό που λέμε μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Βεβαίως, θαύμασα το γεγονός ότι όντως καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και με περιορισμένη την κίνηση στα χέρια έγραφε ήδη βιβλία. Αυτό που πυροδότησε το ενδιαφέρον μου για την περίπτωσή του ήταν το τηλεφώνημα που μου έκανε για να με ευχαριστήσει για το ανέβασμα του βίντεο με το ρεπορτάζ. Παρά την ασθενική φωνή του, το χιούμορ και η καλή διάθεση ήταν διάχυτα.
Το τρεμάμενο “ευχαριστώ” του ήταν αυτό που με έκανε να αποφασίσω ότι θέλω να κάνω κάτι γι' αυτόν πέρα από ένα ρεπορτάζ, ένα ντοκιμαντέρ. Ένιωσα ότι υπάρχει κάτι άξιο να το μοιραστώ με όσο περισσότερους μπορούσα.
Αυτό που θυμάμαι έντονα από την πρώτη μας συνάντηση είναι το χαμόγελό του. Η έκφραση του προσώπου του ότι όλα είναι καλά. Δεν μπορεί να σε αγκαλιάσει, αλλά νιώθεις όλη του τη θέρμη. Τον ενδιαφέρει πολύ να δημιουργεί ανιδιοτελείς δεσμούς με τους ανθρώπους. Ζητάει να πάει λίγο μακρύτερα από αυτό που του έτυχε και χαμογελάει.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες και οι σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετώπισες κατά την διάρκεια των γυρισμάτων;
Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, ήταν ότι ο Δημήτρης δεν αντιστάθηκε διόλου στην ιδέα της κινηματογράφησης. Μου άφησε ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο, μου είπε ότι μπορώ να τον ρωτήσω και να κάνω ό,τι θέλω. Και γνωρίζω ότι δεν επρόκειτο περί κάποιας ματαιοδοξίας να εμφανιστεί στο γυαλί όσο στο να βοηθήσει εμένα να φτιάξω κάτι. Άλλωστε ο ίδιος, όπως λέει, είναι ήδη εκτεθειμένος από τη στιγμή που γράφει.
Έχοντας λοιπόν το πεδίο ανοιχτό έπρεπε να κεντράρω στην κεντρική ιδέα, να βρω πώς θα σχεδιάσω την ιστορία. Το γεγονός ότι έγραφε βιβλία διατηρώντας την πνευματική του διαύγεια ακέραιη και σε συνδυασμό με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του, απέκλεισαν στο μυαλό μου την ένταξη ιατρικού περιβάλλοντος και ιατρών όπως και λεπτομέρειες από την καθημερινότητά του που αφορούν. Θα εστίαζα στην προσπάθεια που κάνει να μείνει δραστήριος αλλά και στους ανθρώπους που έχουν και συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους σε αυτό.
Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν σαφώς οι οικονομικές καθώς ο Δημήτρης μένει μόνιμα στη Λάρισα κι εγώ μην έχοντας βρει κάποιο συμπαραγωγό έπρεπε να καλύψω όλα τα έξοδα μόνη μου. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα ελάχιστα να βρω συμπαραγωγό. Δεν ήμουν διατεθειμένη να διαπραγματευτώ τίποτα ως προς το τελικό αποτέλεσμα και αποφάσισα να γίνω παραγωγός του εαυτού μου, με όποιο κόστος.
Ευτυχώς είχα σύμμαχο πολύ γρήγορα τον σύντροφο και συνεργάτη μου, σκηνοθέτη Γιάννη Καραπιπερίδη, ο οποίος με βοήθησε σε κάποια βασικά γυρίσματα και με υποστήριξε με όλο το post production. Η οικονομική κρίση σε βοηθάει να γίνεσαι πιο ευρηματικός αλλά και πιο δημιουργικός και με τη βοήθεια ακόμη λιγοστών φίλων και συγκεκριμένων εξόδων, κατάφερα να φτάσω μέχρι εδώ.
Θα ονειρευόσουν μια ταινίας μυθοπλασίας με θέμα και πάλι την ζωή του Δημήτρη;
Ναι, το έχω ήδη σκεφτεί κι επειδή δεν τα καταφέρνω το ίδιο με τη μυθοπλασία ήταν η μόνη ιστορία με την οποία ένιωσα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ για να τη μεταφέρω στο σινεμά ως fiction ταινία. Είναι κάτι που μου αρέσει να ονειρεύομαι πως θα κάνω.
Απ’ όλο αυτό ταξίδι αν κρατούσες μόνο μια σκηνή, ποια θα ήταν;
Είναι μία σκηνή που υπάρχει και προς το τέλος της ταινίας. Ο Δημήτρης κι εγώ καθισμένοι πλάϊ πλάϊ στην αυλή ενός παραθεριστικού σπιτιού το καλοκαίρι. Είναι περασμένο απόγευμα και κουβεντιάζουμε χαλαρά. Υπάρχει μια στιγμή σιωπής τη στιγμή που ο ήλιος δύει.
Θεωρώ τη στιγμή αυτή σημαντική καθώς το δειλινό αποτελεί για μένα την κορυφαία στιγμή της ημέρας και είχα την τύχει να ζήσω μια τέτοια στιγμή με έναν άνθρωπο σαν τον Δημήτρη Παπαδούλη.
Πιστεύεις ότι οι λέξεις, οι εικόνες, οι ήχοι -όλο αυτό το πύρινο φάντασμα που αποκαλούμε «τέχνη»- έχει δικαίωμα να ελπίζει πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
Δικαίωμα μπορεί να έχει αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα για κάτι τέτοιο. Η τέχνη φαίνεται να απαλύνει την σκληρότητα που κουβαλούμε οι άνθρωποι ή έτσι θέλω να πιστεύω εγώ. Αν κάνοντας τέχνη μπορούμε να εμπνεύσουμε έστω κι έναν από μας για κάτι καλύτερο, τότε πάει καλώς. Σκέφτομαι τον Γ. Ρίτσο: Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε , και η ομορφιά του ανθρώπου.
trailer
Το μπλογκ της ταινίας: http://themultiplegift.wordpress.com
Μακάρι να αποτελέσει μια οπτικοακουστική τράπεζα πληροφοριών, τόσο για την πορεία της ταινίας όσο και για κουβέντες που μπορεί να γίνουν στο μέλλον για τον Δημήτρη, για τη νόσο και για τις λογοτεχνικές δραστηριότητές του.
Προβολές:
Πρεμιέρα στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Κ. Δευτέρα 18 Μαρτίου, 20.00, αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη, Λιμάνι
β' προβολή
Τετάρτη 20 Μαρτίου, 13.30 αίθουσα Φρίντα Λιάππα, Λιμάνι
*Ο Δημήτρης Παπαδούλης γεννήθηκε στη Λάρισα τον Απρίλιο του 1963. Το 1981 εισέρχεται στην Ιατρική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά την διάρκεια της αποφοίτησής του (1988) του διαγνώστηκε σκλήρυνση κατά πλάκας. Λόγω της ασθένειας εργάστηκε ως τις αρχές του 1991. Έκτοτε λόγω της νόσου ασχολείται με την πεζογραφία. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα Συνέχεια η πρώτη φορά (1994), Με δανεική ανάσα (1997), Με τουτ μαγκάφ (2001), Η άλλη ζώνη (2006), Όταν τελειώνουν οι καιροί (2008), Η αγγελοκρουσμένη (2011). Κείμενα και σκέψεις δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του http://papadoulhs.gr και επικοινωνεί καθημερινά με φίλους και γνωστούς στο facebook.
*Η Στέλα Αλισάνογλου γεννήθηκε στην Καβάλα το 1977. Σπούδασε θεωρία κινηματογράφου, τηλεόραση και μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και παραγωγή βίντεο στη Μ. Βρετανία (1996-2001). Από το 2002 ζει στην Αθήνα κι εργάζεται στο χώρο της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Ξεκίνησε ως βοηθός σκηνοθέτη σε διαφημιστικά σποτ και τα τελευταία χρόνια έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, εταιρικά βίντεο και μία ταινία μικρού μήκους. Μαζί με τον σκηνοθέτη Γιάννη Καραπιπερίδη αποτελούν την ομάδα Ready2Shoot (http://www.ready2shoot.net)
Φιλμογραφία:
2013 - “Δημήτρης Παπαδούλης – Το πολλαπλό δώρο” 67', ντοκιμαντέρ
2012 - “Η επίσκεψη” 24', ντοκιμαντέρ
2011 - “Φίλοι” 5', ταινία μικρού μήκους
2010 - “Άγνωστη πέτρα” διαδικτυακή σειρά ντοκιμαντέρ http://agnostipetrablogspot.com
2009 - “H1N1 – H επιστροφή” 52, τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ
σχόλια