«Τρέξτε ρε να ανοίξετε την πόρτα» φωνάζουν κάποιες εκ των παικτριών της ομάδας της Αγίας Παρασκευής, «Santa», ενώ εγώ και ο φωτογράφος προσπαθούμε να μπούμε στο γήπεδο λίγο πριν βραδιάσει.
Η προπόνηση στην Αγία Παρασκευή είχε ήδη ξεκινήσει όταν φτάνουμε. Όλα τα κορίτσια είναι συγκεντρωμένα στο κέντρο του γηπέδου με τον προπονητή τους στη μέση να τους λέει κάτι.
Η σεζόν έχει πια τελειώσει. Η ομάδα της «Santa» μετά από δέκα χρόνια προσπάθειας ανεβαίνει φέτος στην Α' Εθνική. Οι προπονήσεις όμως δεν τελειώνουν. Θα συνεχιστούν κανονικά ολόκληρο το καλοκαίρι.
Σήμερα στο γήπεδο βρίσκεται ένα μικτό γκρουπ που αποτελείται από τη γυναικεία ομάδα που πήρε την πρόκριση και από τις κορασίδες. Οι περισσότερες είναι νέα κορίτσια που πηγαίνουν σχεδόν τέσσερις φορές τη βδομάδα στην Αγία Παρασκευή για να κάνουν προπόνηση.
Στις μέρες μας υπάρχει ακόμη το ταμπού πως οι γυναίκες δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο. Πολλοί γονείς, μάλιστα, πιέζουν τα κορίτσια τους να παίξουν μπάσκετ ή βόλεϊ αντί για ποδόσφαιρο, γιατί δεν το θεωρούν γυναικείο άθλημα
Αρχίζω να πιάνω κουβέντα μαζί τους. Οι πιο πολλές φαίνονται ντροπαλές και δε θέλουν να μιλήσουν. Κάποιες έχουν, μάλιστα, και προσωνυμία. Από «Καραγκούνης» μέχρι «Τσόρι Ντομίνγκες».
Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από 14 μέχρι 23 ετών. Όλες τους ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο με αγόρια. Άλλες σε αλάνες και άλλες σε ομάδες από μικρές. Κάποιες, μάλιστα, ακόμα και σε συλλόγους αγοριών.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς, τα κορίτσια δικαιούνται να παίζουν στην ίδια ομάδα με αγόρια, μέχρι την ηλικία των δώδεκα. Έπειτα πρέπει είτε να βρουν μια γυναικεία ομάδα, είτε να σταματήσουν να παίζουν ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο.
«Ακόμα δεν είναι πολλές οι ομάδες που έχουν τμήμα γυναικείων ακαδημιών στην Ελλάδα» παραδέχεται ο προπονητής της ομάδας, Γιάννης Γιαννόγλου, ο οποίος ασχολείται με το γυναικείο ποδόσφαιρο εδώ και δέκα χρόνια. «Να φανταστείτε υπάρχουν γυναικείες ομάδες κορασίδων οι οποίες αγωνίζονται σε τουρνουά με αντρικές» συνεχίζει.
«Δεν είναι εύκολο να παίζεις με αγόρια. Είναι πιο δυνατά σε σχέση με μας» παραδέχεται η Αλεξάνδρα Ζαχαριά, μια από τις μικρότερες παίκτριες της ομάδας. Αυτή η θεωρητική σωματική υπεροχή έχει κάνει πολλές φορές τους άνδρες να αντιμετωπίζουν τα κορίτσια με κάπως υποτιμητικό ύφος. «Σ' ένα από τα ματς μια ομάδα αγοριών άλλαζε συνέχεια κοντινές πάσες λες και έκανε πλάκα στα κορίτσια. Χάσανε τελικά και είδαν πως είναι» λέει γελώντας ο κ. Γιαννόγλου, ενώ δίπλα του τα κορίτσια έχουν ξεκινήσει το οικογενειακό διπλό.
Στις μέρες μας υπάρχει ακόμη το ταμπού πως οι γυναίκες δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο. Πολλοί γονείς, μάλιστα, πιέζουν τα κορίτσια τους να παίξουν μπάσκετ ή βόλεϊ αντί για ποδόσφαιρο, γιατί δεν το θεωρούν γυναικείο άθλημα.
Μία από αυτές είναι η Ελένη Καμαριανού, η οποία ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις πλατείες αλλά σε ομάδα γράφτηκε αφότου έκλεισε τα 18 της.
«Δεν με άφηναν. Δεν ήθελαν η μονάκριβή τους κόρη να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Να φανταστείς, πρώτα ξεκίνησα στην ομάδα και μετά τους το είπα» παραδέχεται.
Σύμφωνα με τον Γιάννη Γιαννόγλου, ο καλύτερος τρόπος για ν' αλλάξει αυτή η προκατάληψη για το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι να αρχίσει να προβάλλεται περισσότερο το άθλημα στη χώρα μας.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις εθνικές κατηγορίες, οι οποίες, όμως, είναι ερασιτεχνικές. Τηλεοπτική κάλυψη δεν υφίσταται φυσικά, εκτός από τις περιπτώσεις όπου μερικοί γονείς τραβούν αγώνες με ερασιτεχνικές κάμερες και τους ανεβάζουν στο YouTube.
«Ούτε οι ίδιες οι γυναίκες δε βλέπουν γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα» λέει γελώντας η Νίκη Μιχαλοπούλου, παίκτρια της ομάδας.
Συνήθως οι αγώνες μιας ομάδας της Β' Εθνικής μπορεί να μαζέψουν από 100 έως 150 άτομα. Ενδεχομένως σε κάποιο αγώνα μπαράζ ανόδου να φτάσουν και τους 600.
Δεν είναι όμως έτσι παντού τα πράγματα. Τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, έχουν δημιουργηθεί επαγγελματικές κατηγορίες. Υπάρχουν ομάδες που πληρώνουν κανονικά παίκτριες, κάνουν μεταγραφές και γεμίζουν στάδια.
Όπως μας εκμυστηρεύεται ο κ. Γιαννόγλου, οι αθλήτριες της εθνικής ομάδας γυναικών είχαν πάθει σοκ όταν αγωνίστηκαν για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στη Γαλλία μπροστά σε 25 χιλιάδες θεατές. «Όλες μαζί οι παίκτριες, συνολικά σε όλα τα χρόνια της καριέρας τους δεν πρέπει να έχουν δει τόσο κόσμο» προσθέτει.
Στην Ελλάδα από την άλλη, δεν είναι πολλές οι ομάδες που μπορούν να πληρώσουν αθλήτριες. Στις μικρότερες κατηγορίες, μάλιστα, υπάρχουν ολόκληροι σύλλογοι που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν σεζόν και αποσύρονται από το πρωτάθλημα.
Όλα τα έξοδα τα βάζουν από τη τσέπη τους. Και αυτό μπορεί να αποδειχθεί δυσβάσταχτο για ομάδες που μετέχουν στις πιο μεγάλες κατηγορίες και το κόστος είναι ακόμη μεγαλύτερο. Κρατική επιχορήγηση δεν υπάρχει, εκτός από μερικά κονδύλια της ΕΠΟ. Οι σεζόν συνήθως βγαίνουν από χορηγίες ιδιωτών.
Τις προάλλες, η ομάδα της Αγίας Παρασκευής αγωνίστηκε με τις παλαίμαχες αθλήτριες της Μπαρτσελόνα. «Δεν μας πίστευαν όταν τους περιγράψαμε την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Μας είπαν πως αυτά συνέβαιναν στην Ισπανία τον 20ο αιώνα» λέει γελώντας η Νίκη Μιχαλοπούλου.
Μία από τις μεγαλύτερες σε ηλικία παίκτριες της ομάδας είναι η Χριστίνα Πετσετάκη. Έχει μπει ήδη στα 47 και παρόλα αυτά συνεχίζει να αγωνίζεται ακάθεκτη.
Η ίδια έχει προλάβει, όπως λέει, τα «πέτρινα χρόνια» του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ξεκίνησε να παίζει στην ηλικία των 30 και σκέφτεται να συνεχίσει μέχρι να κάνει οικογένεια, αστειεύεται.
Όταν ξεκίνησε υπήρχαν δύο, τρεις γυναικείες ομάδες σ' όλη την Αττική. Τώρα πια αισίως έχουν ξεπεράσει τις 80. Και το παράδοξο; Οι περισσότερες από αυτές βρίσκονται στην επαρχία.
Στην περιφέρεια, μάλιστα, βρίσκονται και οι πιο δυνατές ομάδες του πρωταθλήματος. Σύλλογοι από πόλεις της Θεσσαλονίκης, της Δράμας και της Καρδίτσας μετρούν τις περισσότερες κατακτήσεις.
Σταδιακά, όμως, όπως παραδέχεται και ο Γιάννης Γιαννόγλου, το επίπεδο αρχίζει να ανεβαίνει και στην Αθήνα. «Κάθε χρόνο δημιουργούνται και νέες ομάδες. Τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα» σημειώνει.
«Τουλάχιστον δεν έχει μπει το χρήμα στη μέση και όλες παίζουν για τη χαρά του αθλήματος» προσθέτει. «Έλα να δεις μια φορά ένα ματς γυναικείου ποδοσφαίρου. Δεν έχει καμία σχέση με το αντρικό. Δεν ακούγονται όλες αυτές οι βρισιές. Όλες σχεδόν οι παίκτριες είναι φίλες μεταξύ τους».
Οι περισσότερες κοπέλες της ομάδας «Santa» περιμένουν πως και πως να ξεκινήσει το Μουντιάλ. Μια τουλάχιστον από αυτές, δεν πρόκειται να παρακολουθήσει καθόλου. «Δεν είναι πως σνομπάρω το αντρικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν μου αρέσει. Θα προτιμήσω να δω έναν αγώνα γυναικείου ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ» λέει η Νίκη Μιχαλοπούλου.
Σαν αθλήτριες έχουν και αυτές τα πρότυπά τους. Μία από αυτές είναι και η διάσημη Βραζιλιάνα Μάρτα, η οποία ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις φαβέλες της επαρχίας μαζί με τα αγόρια, μέχρι τη στιγμή που την ανακάλυψε ένας Βραζιλιάνος προπονητής και την πήγε στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Άρχισε να αγωνίζεται σε σύλλογο από την ηλικία των 14 ετών.
Μεγάλο όνειρό τους είναι κάποια στιγμή να αγωνιστούν και αυτές στο εξωτερικό. Δε ξέρουν αν θα τα καταφέρουν, αλλά θα το προσπαθήσουν.
Η ώρα πια έχει περάσει. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Οι προβολείς του γηπέδου έχουν ανάψει. Δε θέλω να τις κρατήσω άλλο γιατί έχουν να συνεχίσουν και την προπόνησή τους.
Στέκομαι στην άκρη του αγωνιστικού χώρου και τις παρακολουθώ όσο παίζουν. Το επίπεδο είναι πολύ πιο υψηλό από πολλούς αγώνες αντρών. Άλλωστε από του χρόνου θα παίζουν και αυτές στην Α' Εθνική.
σχόλια