Με το βλέμμα στο Τόκιο, λίγες μέρες πριν μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα μέλη της Εθνικής Πόλο Ανδρών γνωρίζουν πως στην ευθεία για τη μεγάλη διοργάνωση υπήρχαν πολλά κύματα.
Τον χρόνο που μας πέρασε, εν μέσω πανδημίας, το πόλο στην Ελλάδα μπήκε στον πάγο. Οι διακοπές δυσκόλεψαν πολλούς αθλητές να βρουν ρυθμό μέσα στην πισίνα. Με τα αγωνιστικά τρικ και τα ματς, που τους βοήθησαν να προετοιμαστούν, παρά τις δυσκολίες, οι πολίστες μας πήραν την πρόκριση στο προολυμπιακό τουρνουά μετά από ένα ματς-θρίλερ με τη Γαλλία και μια συγκεντρωμένη εμφάνιση κόντρα στη Ρωσία, ενώ πριν από μερικές μέρες κέρδισαν την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία και κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο World League Super Final.
Σήμερα, στο Παπαστράτειο Κολυμβητήριο στον Πειραιά οι δώδεκα γίγαντες της Εθνικής βουτάνε στην πισίνα προσηλωμένοι στον στόχο τους, μετρώντας πια αντίστροφα για το μεγάλο ραντεβού.
Δεν επιτρέπεται οι εθνικές ομάδες πόλο, που έχουν φέρει τόσο πολλές κατακτήσεις και επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό, όχι μόνο στους άνδρες και στις γυναίκες αλλά και στις μικρές κατηγορίες, να μην έχουν χώρο προπόνησης, το σπίτι τους, και κάθε χρόνο να μην ξέρουμε πού θα προπονηθούμε.
«Είναι από τις λίγες φορές που θα πω ότι οι συνθήκες δεν ήταν ίδιες για όλους. Πάντα, όταν πάμε σε μια μεγάλη διοργάνωση, υπάρχουν δυσκολίες, αλλά είναι ίδιες για όλους. Εδώ ήταν η περίοδος που, από τη μέρα που αναβλήθηκε το πρώτο προολυμπιακό μέχρι το δεύτερο, εμείς και η Γερμανία ήμασταν οι μόνες χώρες που δεν είχαμε αγωνιστικές δραστηριότητες, καθόλου πρωταθλήματα, που σημαίνει ότι τα παιδιά είχαν μόνο προπόνηση, κάτι που δεν ίσχυε για όλους τους αντιπάλους μας. Αυτούς που αντιμετωπίσαμε για να προκριθούμε στο Τόκιο αλλά κι αυτούς που θα δούμε τώρα μπροστά μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες» λέει αναφορικά με το πόσο δύσκολες ήταν οι συνθήκες λόγω του Covid ο Θοδωρής Βλάχος, προπονητής της Εθνικής Πόλο Ανδρών από το 2014.
«Ήταν κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά και έπρεπε να βρούμε τρόπους να αντεπεξέλθουμε και υποκατάστατα των αγώνων. Κάναμε προπονήσεις εδώ και ακόμα και κατά το lockdown, τον χειμώνα που μας πέρασε από τον Νοέμβριο και μετά, προσπαθούσαμε με διάφορα τρικ να μπορέσουμε να έχουμε έναν “αγωνιστικό ρυθμό”. Δεν είναι το ίδιο, αλλά το ότι καταφέραμε να βρεθούμε έτοιμοι τον Φεβρουάριο του 2021, που ήταν το τουρνουά για τη μεγάλη πρόκριση, και το αποτέλεσμα ήταν καλό, πάει να πει ότι κάτι κάναμε σωστά» συνεχίζει.
Ο Γιάννης Φουντούλης είναι αρχηγός της Εθνικής εδώ και τέσσερα χρόνια. Αυτό που νιώθει εκπροσωπώντας την είναι τιμή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να δίνει το παράδειγμα στους υπόλοιπους όσον αφορά την πειθαρχία και τη δουλειά. Παρότι αγωνίζεται στο εξωτερικό, βίωσε κι εκείνος, όπως πολλοί άλλοι, τις ιδιαίτερες συνθήκες που αντιμετώπισε φέτος η Εθνική.
«Ήταν πολύ περίεργη περίοδος για όλους, και για τον κόσμο αλλά και για τον αθλητισμό. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για μεγάλο διάστημα. Στη συνέχεια, με τη συνδρομή της πολιτείας πήραμε άδεια οι παίκτες, οι αθλητές των εθνικών ομάδων που είχαμε στόχο την πρόκριση στο Τόκιο, να προπονούμαστε. Εδώ, βέβαια, σταμάτησαν τα πρωταθλήματα και θεωρώ ότι οι παίκτες που αγωνίζονταν στην Ελλάδα σίγουρα επηρεάστηκαν από την έλλειψη αγώνων και ρυθμού.
Είχαμε την τύχη να βρίσκονται εδώ λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων δέκα-έντεκα Αμερικανοί παίκτες, οπότε διοργανώναμε κάθε μήνα από κοινού προπονητικά καμπ. Είχαμε την ευκαιρία να δουλεύουμε όλοι μαζί και νομίζω ότι αυτό ήταν ευεργετικό για όλη την ομάδα. Εγώ το βίωσα κάπως διαφορετικά, γιατί αγωνιζόμουν στο εξωτερικό, όπου δεν σταματήσαμε τις αγωνιστικές υποχρεώσεις σχεδόν καθόλου, αλλά βρισκόμουν εδώ όσο περισσότερο μπορούσα, για να είμαι μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά».
Η στιγμή της πρόκρισης ήταν σίγουρα μια λύτρωση. Δεδομένου ότι ήταν η τελευταία ευκαιρία για ένα εισιτήριο για το Τόκιο, το ματς με τη Γαλλία ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που η Εθνική έπρεπε να ξεπεράσει, κάτι που δημιούργησε τεράστια πίεση στους παίκτες.
«Ήταν κι αυτό ένα τουρνουά που ούτε εγώ ούτε οι περισσότεροι είχαμε ξαναζήσει» λέει ο Θοδωρής Βλάχος. «Ήταν η τελευταία ευκαιρία για πρόκριση, εφτά αγώνες σε εφτά ημέρες. Στα τελευταία δύο παιχνίδια έπρεπε να είμαστε στην καλύτερη κατάσταση. Από έναν προημιτελικό που περάσαμε είδαμε τα πάντα, το φάσμα του αποκλεισμού ήταν σχεδόν μπροστά μας και σε ένα πολύ αποφασιστικό παιχνίδι με τους Ρώσους, στην πρώτη ευκαιρία που είχαμε για να πάρουμε μία από τις τρεις θέσεις, πήραμε τελικά την πρόκριση.
Πιστεύω ότι ήταν ένα από τα πιο δύσκολα τουρνουά που έχουμε συμμετάσχει, κυρίως σε θέματα συγκέντρωσης, ψυχικής και νοητικής προετοιμασίας, όχι τόσο σωματικά. Έπρεπε να είμαστε απολύτως συγκεντρωμένοι και αποφασισμένοι, όχι μόνο αυτές τις οκτώ-εννιά μέρες που ήμασταν εκεί.
Υπήρχαν δύο ιδιαίτερες δυσκολίες που δεν είχαν τα προηγούμενα προολυμπιακά τουρνουά. Η πρώτη ήταν ότι είχε μόνο τρία εισιτήρια, ενώ όλα τα προηγούμενα προολυμπιακά είχαν τέσσερα, και η δεύτερη ότι ήταν πολύ αυστηροί οι κανόνες σε περίπτωση που υπήρχαν θετικά κρούσματα. Αν δεκαπέντε ημέρες πριν υπήρχε ένα θετικό κρούσμα εδώ, αυτός ο αθλητής δεν θα ταξίδευε, δεν θα συμμετείχε. Ήταν εφιαλτικές οι τελευταίες μέρες, φοβόμασταν μην κολλήσει κάποιος. Τότε όλα ήταν σε έξαρση, δεν ήταν άνετη περίοδος. Αν υπήρχαν τρία κρούσματα, η ομάδα έφευγε από το προολυμπιακό τελείως, ασχέτως του αν ήσουν το πρώτο φαβορί ή πρώτος».
«Το κομβικό παιχνίδι ήταν, τελικά, αυτό με τη Γαλλία, γιατί ήταν το πρώτο νοκ-άουτ, που σου έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσεις την πρόκριση. Σου έδινε δυο ευκαιρίες, ενώ εκεί, αν στράβωνε κάτι, τελείωνες» συμπληρώνει ο Γιάννης Φουντούλης.
«Παίζαμε με μια ομάδα υποδεέστερη, αλλά σε αυτό το παιχνίδι όσοι έχουν αγωνιστεί γνωρίζουν ότι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Όλη η πίεση είναι στο φαβορί και αν στραβώσει κάπως το παιχνίδι, αυτή πολλαπλασιάζεται. Εμείς βρεθήκαμε να χάνουμε με δυο και τρία γκολ, αλλά εκείνη τη στιγμή βγήκαν τα δυνατά στοιχεία της ομάδας, και τα ατομικά και τα ομαδικά, καταφέραμε να πάμε το παιχνίδι στα πέναλτι και όταν κερδίσαμε, ήμασταν σίγουροι ότι στον ημιτελικό με τη Ρωσία θα παρουσιαζόμασταν όπως έπρεπε και ότι θα παίρναμε την πρόκριση».
Η πρόκριση ήρθε λοιπόν. Η Εθνική θα δώσει για μία ακόμη φορά το «παρών» στη μεγάλη διοργάνωση. Όμως ο δρόμος σίγουρα ήταν δύσκολος, σε πολλά επίπεδα. «Θα θέλατε περισσότερη στήριξη από την πολιτεία, δίνοντας στην ομάδα τις απαραίτητες ευκαιρίες και δυνατότητες ώστε να εξελιχθεί;» ρωτάμε τον προπονητή της Εθνικής.
«Ναι, ως άθλημα θα θέλαμε να έχουμε περισσότερη βοήθεια και στήριξη σε πάρα πολλά θέματα. Το παράπονό μας δεν είναι προς την ομοσπονδία. Η ομοσπονδία, ό,τι σχεδιάζουμε και ό,τι έχουμε στο μυαλό μας, μας το παρέχει, αλλά ως άθλημα είμαστε πολύ πίσω σε θέματα υποδομών, εγκαταστάσεων και οργάνωσης» σημειώνει.
«Όσες κυβερνήσεις και να έχουν αλλάξει, σε αυτό δεν έχει γίνει κανένα βήμα προς τα εμπρός. Δεν επιτρέπεται οι εθνικές ομάδες πόλο, που έχουν φέρει τόσο πολλές κατακτήσεις και επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό, όχι μόνο στους άνδρες και στις γυναίκες αλλά και στις μικρές κατηγορίες, να μην έχουν χώρο προπόνησης, το σπίτι τους, και κάθε χρόνο να μην ξέρουμε πού θα προπονηθούμε. Όμως οι απαιτήσεις και οι βλέψεις όλων είναι μόνο το μετάλλιο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δεν βλέπουμε το πώς φτάσαμε μέχρι τους αγώνες και αν εκεί πετύχαμε ή όχι. Κοιτάμε μόνο το ότι είμαστε στους αγώνες και ότι η ομάδα αυτή πρέπει να κατακτήσει ένα μετάλλιο. Πώς φτάσαμε μέχρι εκεί; Με συνθήκες αντίξοες».
Στην Ελλάδα φαίνεται ότι συχνά τα φώτα πέφτουν στο πόλο μόλις οι Ολυμπιακοί Αγώνες βρίσκονται προ των πυλών. Το υπόλοιπο διάστημα όμως, παρά την παράδοση που έχουμε ως χώρα, αυτό το άθλημα συχνά μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και πολλοί το ξεχνάμε.
«Αυτό είναι ένα γεγονός. Γνωρίζουμε ότι το πόλο δεν έχει την απήχηση που έχουν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ στην Ελλάδα, τα δύο αθλήματα με τα οποία ασχολείται κυρίως, ο κόσμος και μάλιστα πολύ ενεργά.
Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι με μεγάλη συνέπεια φέρνει επιτυχίες είτε σε επίπεδο εθνικών ομάδων είτε σε συλλογικό επίπεδο. Εμείς δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε ή να βλέπουμε μόνο την αρνητική πλευρά, κοιτάμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και να εκπροσωπούμε επάξια είτε τη χώρα μας είτε τους συλλόγους μας διεθνώς. Από κει και πέρα, θέλουμε να μπορέσουμε να περάσουμε στη συνείδηση του κόσμου ότι το πόλο είναι ένα άθλημα που ταιριάζει πολύ στον Έλληνα και έχει πλέον μεγάλη παράδοση» λέει ο Γιάννης Φουντούλης.
Για τον Κωνσταντίνο Γεννηδουνιά οι επερχόμενοι Ολυμπιακοί θα αποτελέσουν τη δεύτερη συμμετοχή του στη μεγάλη διοργάνωση. Για το μέλλον της Ελλάδας στο αγώνισμα και το ότι αυτό έρχεται στο προσκήνιο κάθε τέσσερα χρόνια αναφέρει: «Έχει πάρα πολύ μέλλον και αυτό μπορούμε να το δούμε από τα ηλικιακά παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Από το 2010 και πιο πριν, αλλά και πιο πρόσφατα, από το ’17-’18 έρχονται πάρα πολλές επιτυχίες στα ηλικιακά νέων ανδρών εφήβων και στους παίδες – τώρα πήραν χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαϊκό οι under 15. Και σε αυτή την ομάδα υπάρχουν πολλά παιδιά που έχουν πολλά χρόνια ακόμη να παίξουν.
Όσον αφορά το ότι κάθε τέσσερα χρόνια εμφανιζόμαστε εμείς στο προσκήνιο γιατί δεν υπάρχουν άλλες ομάδες που να αγωνίζονται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είμαστε επιτυχημένοι διότι συμμετέχουμε, αλλά πιστεύω ότι κάποια στιγμή πρέπει να πετύχουμε να φέρουμε ένα μετάλλιο, αν όχι το ολυμπιακό, κάποιο χρυσό σε παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό, ώστε να παραμείνει αυτή η ομάδα στο προσκήνιο και να μη βγαίνει μπροστά κάθε τέσσερα χρόνια, μόνο όταν πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Είναι οι Ολυμπιακοί η μεγαλύτερη διοργάνωση για έναν αθλητή; Ποιες είναι οι συνθήκες εκεί;
«Το ’16, που ήταν η πρώτη μου φορά σε Ολυμπιακούς, είχαμε το βράδυ την τελετή έναρξης και το επόμενο πρωί παίξαμε το πρώτο παιχνίδι με τους Ιάπωνες, οι οποίοι δεν είχαν ξαναεμφανιστεί σε Ολυμπιάδα. Ήταν μια πολύ κατώτερη ομάδα, κερδίσαμε με ένα γκολ, κι εγώ με τα παιδιά, που ήταν η πρώτη μας φορά, φανήκαμε ανέτοιμοι» συνεχίζει.
«Σίγουρα όλος αυτός ο ενθουσιασμός και η ανατριχίλα σε επηρεάζουν. Στο Τόκιο δεν θα έχουμε τελετή έναρξης, όπως μάθαμε θα πάνε μόνο οι σημαιοφόροι, αλλά, σίγουρα, το να είσαι μέσα στο χωριό με όλους αυτούς τους αθλητές σε κάνει να νιώθεις μια περηφάνια. Αυτό πρέπει να το αφήσεις πίσω, όμως, γιατί στις 25 του μηνός, που έχουμε τον πρώτο αγώνα με την Ουγγαρία, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε».
Ο Χριστόδουλος Κολόμβος παίζει ίσως στην πιο «σκληρή» θέση στην πισίνα, αυτή του «φουνταριστού», μπροστά από την απέναντι εστία, και στόχος του είναι να τραβήξει την ομάδα όσο πιο πολύ μπορεί προς το τέρμα του αντιπάλου. Ο ίδιος θεωρεί ότι το άθλημα είναι σκληρό από τη φύση του, γιατί υπάρχει σωματική επαφή, από την άμυνα μέχρι τη μετάβαση και την επίθεση.
«Όταν το 80% από αυτά που γίνονται δεν φαίνεται, καταλαβαίνεις ότι γίνονται και πράγματα που είναι αρκετά σκληρά. Γιατί ο διαιτητής δεν τα βλέπει και ο αντίπαλος θέλει να πάρει πλεονέκτημα, όπως κι εσύ από αυτόν. Έχει τραβήγματα, χτυπήματα και γι’ αυτό θέλει και καθαρό μυαλό, να μην αντιδράς, να μην απαντάς στα χτυπήματα. Θέλει ψυχραιμία, γενικά είναι πολύ δύσκολο το άθλημά μας» λέει. Όπως και για τον Γεννηδουνιά, έτσι και για εκείνον, θα είναι η δεύτερη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς. Όταν το ρωτάμε αν πρόκειται για τη μεγαλύτερη διοργάνωση που υπάρχει, εκείνος απαντάει με έμφαση.
«Φυσικά, ειδικά στο άθλημά μας. Γιατί δεν είμαστε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο, ίσως να μην το υπολογίζουν τόσο. Είναι άλλα τα συμβόλαια, άλλοι οι στόχοι, κάποιοι αθλητές δεν αγωνίζονται στην Εθνική. Εδώ όλα γίνονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όταν τελειώνει μια Ολυμπιάδα, όλη η τετραετία, χτίζεται ένας κύκλος πάνω στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, και ο στόχος του αθλητή είναι αυτός. Σίγουρα υπάρχει κίνδυνος να χάσεις το μυαλό σου με όλα αυτά που βλέπεις, το ολυμπιακό χωριό, την τελετή έναρξης.
Για παράδειγμα, εμείς πήγαμε στην τελετή έναρξης μια μέρα πριν από την πρεμιέρα και είχαμε παίξει με τους Ιάπωνες, σε σχέση με τους οποίους είμασταν ακλόνητο φαβορί. Κι όμως, κερδίσαμε με γκολ το τελευταίο δευτερόλεπτο, δηλαδή δεν ήμασταν όσο συγκεντρωμένοι έπρεπε. Οπότε πρέπει να ξεχάσουμε λίγο τα γύρω-γύρω και να το δούμε καθαρά σαν πόλο, σαν ένα μεγάλο τουρνουά, έναν μεγάλο στόχο για τον οποίο έχουμε δουλέψει όλον αυτό τον καιρό και να κάνουμε κάτι καλό εκεί».
Για τον Γαλανίδη και τον Σκουμπάκη, αυτοί θα είναι οι πρώτοι Ολυμπιακοί. Και για τους δυο η συμμετοχή είναι ένα μεγάλο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που θα συμμετέχω. Είναι μια προσπάθεια πολλών χρόνων. Έχουμε περάσει πολύ δύσκολα τον τελευταίο χρόνο, όπως όλος ο κόσμος, με τον Covid. Είμαι ευγνώμων που θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Aγώνες κι εμείς θα καταφέρουμε να πάμε, ήταν ένα παιδικό μου όνειρο» λέει ο πρώτος, ενώ αναφορικά με τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνουν από μικρή ηλικία για να φτάσει σήμερα εδώ, ο Σκουμπάκης σημειώνει:
«Όλα αυτά δεν είναι θυσίες για τον αθλητή. Εγώ κάνω αυτό που αγαπάω. Μπορεί να χάσω μια εκδρομή, αλλά δεν θα το δω ως θυσία, γιατί θα κάνω αυτό που θέλω, δηλαδή να πάω στην αποστολή με την ομάδα, να είμαι εκεί. Οπότε δεν το βλέπω ως θυσία, κάνω αυτό που θέλω και αγαπάω, έτσι το έβλεπα και μικρός. Εντάξει, μπορεί να έχασα όλες τις εκδρομές, αλλά στο τέλος θα έχω να μιλάω για άλλα πράγματα στα παιδιά μου».
Η ώρα περνάει. Το χρονόμετρο στο Παπαστράτειο Κολυμβητήριο δείχνει ότι μία ακόμη προπόνηση είναι έτοιμη να αρχίσει. Ποια είναι η μαγιά αυτής της εθνικής λοιπόν; Τι είναι αυτό που ενώνει τους δώδεκα παίκτες που είναι έτοιμοι να «βουτήξουν» στη σπουδαιότερη διοργάνωση του πλανήτη, για να παλέψουν στον όμιλο με την Ιταλία, την Ουγγαρία, τις ΗΠΑ, τη Νότια Αφρική και την Ιαπωνία, διεκδικώντας την πρόκριση στα νοκ-άουτ και σε όσα μπορεί να φέρει η διαδρομή;
«Σε σχέση με την προηγούμενη, αυτή η ομάδα ολυμπιακή ομάδα έχει αλλάξει κατά περίπου 50%, αλλά με όσα παιδιά είναι εδώ, και με εκείνα που ήταν στην προηγούμενη Ολυμπιάδα, αλλά έφυγαν, γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια, υπάρχει τρομερή ομοιογένεια, είμαστε όλοι φίλοι» λέει ο Γεννηδουνιάς.
«Είναι μικρός ο χώρος της υδατοσφαίρισης. Ακόμη κι αν υπάρχουν διαφορές στην ηλικίες, μικροί μεγάλοι γνωριζόμαστε. Οι πισίνες δεν είναι πολλές. Νομίζω ότι είμαστε από τις λίγες ομάδες που, όταν δεν έχουμε αγωνιστικές υποχρεώσεις, πηγαίνουμε διακοπές μαζί ή για καφέ. Περνάμε ατελείωτο χρόνο μαζί, οπότε είναι αυτή η μαγεία του ομαδικού αθλητισμού, ό,τι κάνεις το κάνεις μαζί, το κάνεις για τον διπλανό σου, για όλους στην ομάδα, και έχετε έναν στόχο, όλοι μαζί να τον πετύχετε».
Οι δώδεκα γίγαντες μας ευχαριστούν. Σιγά-σιγά συγκεντρώνονται για να αρχίσουν την προπόνησή τους. Στέκονται παραταγμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, μπροστά στην πισίνα. Το σφύριγμα ακούγεται. Παίρνουν βαθιά ανάσα και βουτάνε για τον στόχο.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο η Ελλάδα θα συμμετάσχει στον Α' Όμιλο μαζί με την Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, την Ουγγαρία, την Ιαπωνία και την Ιταλία. Οι τέσσερις πρώτες ομάδες θα προκριθούν στα προημιτελικά.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
