Στις 16 Μαρτίου, η Πολιτεία του Όρεγκον επέβαλε υποχρεωτική καραντίνα στους πολίτες, κλείνοντας ταυτόχρονα όλες τις μη απαραίτητες επιχειρήσεις.
Ανάμεσα στους χώρους εστίασης και νυχτερινής διασκέδασης που έκλεισαν ήταν φυσικά και τα strip club αλλά ο Σον Μπουλντέν, ιδιοκτήτης του κλαμπ Lucky Devil Lounge επάνδρωσε την κουζίνα με αρκετούς μάγειρες και ξεκίνησε την παράδοση φαγητού κατ' οίκον - όχι με επαγγελματίες διανομείς, αλλά με τις υπαλλήλους του strip club που πλέον απαγορευόταν να χορεύουν.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Μπούλντεν διαρρύθμισε ειδικά τον χώρο για drive through παραλαβές πακέτων και, όσοι από τους πελάτες επιθυμούσαν, μπορούσαν έναντι επιπλέον χρέωσης να παρακολουθήσουν μέσα από το αυτοκίνητό τους ένα σόου από τις συνεργαζόμενες χορεύτριες.
Για λόγους ασφαλείας, ακόμα και μέσα από τα αυτοκίνητά τους οι οδηγοί δεν επιτρέπεται να παραμένουν στον ειδικά διαμορφωμένο υπαίθριο χώρο περισσότερο από όσο διαρκεί ένα τραγούδι. Τόσο το ντελίβερι από κάποια χορεύτρια που προσφέρει ένα σύντομο σόου, όσο και η drive-through υπηρεσία, στοιχίζει επιπλέον 30 δολάρια. Η διεύθυνση φροντίζει για την αυστηρή τήρηση όλων των υγειονομικών πρωτοκόλλων και όλοι στο κλαμπ φορούν μάσκες και γάντια, ενώ υποβάλλονται σε τακτικούς ελέγχους της θερμοκρασίας τους.
View this post on Instagram#giveback ? imma throw in my own $$ as well ~ love y'all. see u tonight! #whip
Το θέμα ωστόσο αναδεικνύει και αρκετά κενά στις πολιτικές στήριξης εργαζομένων στις ΗΠΑ εν μέσω κορωνοϊού. Πολλοί χορευτές και πολλές χορεύτριες των strip clubs δεν δικαιούνται κανενός είδους στήριξη από τα πακέτα που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση. «Η καραντίνα με δίδαξε αυτό που ήδη γνώριζα ως εργάτρια του σεξ και ως γονιός: να μην βασίζομαι στην κυβέρνηση για προστασία ή πόρους», έγραψε η Elle Stanger, χορεύτρια του Lucky Devil και συγγραφέας, σε άρθρο της στην HuffPost.
«Ζω στο Πορτλαντ σχεδόν 12 χρόνια και τα τελευταία 11 εργαζόμουν για το Lucky Devil και το Devil's Point. Όταν ξύπνησα εκείνη την ημέρα (σ.σ της επιβολής καραντίνας) και πληροφορήθηκα ότι αυτή η βάρδιά θα ήταν η τελευταία μας τρομοκρατήθηκα», λέει μια άλλη εργάτρια, η Μπρόντι.
«Ήμουν απαρηγόρητη. Σκεφτόμουν τι στο διαβ*** θα κάνω τώρα. Βγάζω ένα μικρό εισόδημα από τον ιστότοπο OnlyFans αλλά δεν συγκρίνεται με τα χρήματα από τον χορό. Δεν προβλεπόταν για μένα επιταγή υποστήριξης επειδή είμαι εργάτρια του σεξ και ανεξάρτητη επαγγελματίας. Δεν παίρνω τίποτα. Ο σύντροφός μου έχει ένα κατάστημα τατουάζ που επίσης έκλεισε. Ούτε αυτός πήρε τίποτα».
«Μετά ο Σον αστειεύτηκε με την ιδέα των παραδόσεων κατ' οίκον που είχε μεγάλη ζήτηση και ακολούθησε το "Food 2 go-go" (σ.σ λογοπαίγνιο με την παραλαβή του πακέτου από το κατάστημα και του χορού). Ήταν η μόνη ζωντανή διασκέδαση που είχαν, λικνιζόμασταν δύο μέτρα μακριά. Συγκεντρώνουμε τα τιπ από τις παραδόσεις και τα φιλοδωρήματα και τα μοιραζόμαστε όλοι μαζί - χορευτές και οδηγοί. Το Σάββατο ήταν τα γενέθλιά μου και ήταν μία καλή βραδιά. Έβγαλα περίπου 140 δολάρια αλλά σε μία νύχτα με λίγη κίνηση το μεροκάματο μπορεί να είναι μόλις 30 δολάρια. Ακόμα φοβάμαι μήπως αρρωστήσω. Αλλάζω γάντια, χρησιμοποιώ αντισηπτικά, τηρώ τις αποστάσεις και φορώ μάσκες. Έχουμε πολύ αυστηρό πρωτόκολλο».
«Πολλοί από τους ανθρώπους που εργάζονται σε εμάς έχουν ηλικιωμένους ανθρώπους και φοβούνται. Δεν θέλουν να εκτεθούν στον ιό ούτε να εκθέσουν τους συγγενείς τους», λέει ο Σον Μπουλντέν «Αυτό το συμπλήρωμα του εισοδήματος έιναι πολύ σημαντικό για τους εργαζόμενους και προσφέρει λίγη περισσότερη ηρεμία μέσα στην παράνοια της εποχής».
Με πληροφορίες από The Cut και HuffPost
σχόλια