Το χρονικό του πολέμου:
Ένας χρόνος από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία

Όλα ξεκίνησαν το κρύο πρωινό της 24ης Φεβρουαρίου, όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία, δίνοντας εντολή στα ρωσικά στρατεύματα να προελάσουν εντός του ουκρανικού εδάφους από τον Βορρά, την Ανατολή και τον Νότο. Ο Ρώσος Πρόεδρος υποστήριξε πως η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στοχεύει στην «αποστρατιωτικοποίηση» και την «απενζικοποίηση» της Ουκρανίας ώστε να προστατεύσει τους Ρώσους, να αποτρέψει την ένταξη του Κιέβου στο ΝΑΤΟ και να κρατήσει τη χώρα στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο να νομιμοποιήσει ηθικά τη βίαια εκστρατεία. Φυσικά, η Ουκρανία και η Δύση αντέδρασαν αμέσως, κάνοντας λόγο για μια κατάφωρα παράνομη επιθετική ενέργεια εναντίον μιας χώρας με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και έναν Εβραίο Πρόεδρο, του οποίου οι συγγενείς σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Ο πόλεμος μόλις έχει ξεσπάσει στο κατώφλι της Ευρώπης.

Βίαιες συγκρούσεις ξεσπούν σε πολλαπλά μέτωπα, καθώς η Ε.Ε. ανοίγει τις πόρτες της σε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που ξεχύνονται από τα σύνορα της Ουκρανίας σε γειτονικές χώρες όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία. Σύσσωμη η Ευρώπη εκφράζει την αλληλεγγύη της και η συντριπτική πλειοψηφία των Ηνωμένων Εθνών καταδικάζει την επιθετικότητα της Ρωσίας, ενώ η Δύση επιλέγει τον δρόμο της επιβολής κυρώσεων στη Μόσχα. Η Ε.Ε. αποκλείει επιλεκτικά ρωσικές τράπεζες από το πρόγραμμα τραπεζικών συναλλαγών SWIFT και παγώνει τις καταθέσεις της Ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύει τις πτήσεις των ρωσικών αεροσκαφών πάνω στον ευρωπαϊκό εναέριο χώρο. Οι τιτάνες της βιομηχανίας πετρελαίου Shell, BP καθώς και το κρατικό επενδυτικό ταμείο της Νορβηγίας αποχωρούν από τις δραστηριότητες και τις κοινοπραξίες τους στη Ρωσία.

Η Μόσχα ανακοινώνει και επισήμως την αποχώρηση των δυνάμεων από το Κίεβο και τις τριγύρω περιοχές στις 29 Μαρτίου, δηλώνοντας πως σκοπεύει να επικεντρωθεί στην ανατολική επαρχία του Ντονμπάς, τη βιομηχανική καρδιά της χώρας, όπου οι αυτονομιστές που υποστηρίζονται από τη Ρωσία έρχονται σε αντιπαράθεση με τις ουκρανικές δυνάμεις από το 2014, έπειτα από την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας. Καθώς, ωστόσο, η εισβολή δεν προχωρά με την ταχύτητα και την αμεσότητα που προσδοκούσε η ρωσική ηγεσία, το Κρεμλίνο αρχίζει να πολεμά ταυτόχρονα και τα ανεξάρτητα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, ποινικοποιώντας την όποια αντίθεση και αντίσταση στον πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας. Αμέτρητοι τοπικοί σταθμοί αναγκάζονται να κλείσουν και η πρόσβαση στα ξένα μέσα ενημέρωσης περιορίζεται σε πρωτοφανή βαθμό.

Η Ρωσία πραγματοποιεί την ετήσια παρέλαση της Ημέρας της Νίκης που σηματοδοτεί την ήττα του ναζισμού από την ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους εορτασμούς να αποκτούν έντονους συμβολισμούς. Μια εβδομάδα αργότερα, οι Ουκρανοί υπερασπιστές του γιγαντιαίου χαλυβουργείου Azovstal, του τελευταίου εναπομείναντος ουκρανικού προπύργιου στη Μαριούπολη, συμφωνούν να παραδοθούν στις ρωσικές δυνάμεις και σηκώνουν λευκή σημαία μετά από μια σχεδόν τρίμηνη βίαιη πολιορκία. Η πτώση της Μαριούπολης αποκόπτει πλήρως την Ουκρανία από την αζοφική ακτή και εξασφαλίζει πλέον έναν χερσαίο διάδρομο από τα ρωσικά σύνορα έως την Κριμαία.

Οι μεγαλύτερες εταιρείες του πλανήτη εξακολουθούν να εγκαταλείπουν τη Ρωσία, με τη Nike να είναι η τελευταία σε μια σειρά δυτικών πολυεθνικών επιχειρήσεων που διακόπτουν τη συνεργασία τους με τη χώρα λόγω του πολέμου. Πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν πως αυτές οι υψηλού προφίλ αποχωρήσεις, μαζί με τις σκληρές διεθνείς κυρώσεις, ξεκινούν δειλά δειλά να ακρωτηριάζουν τη ρωσική οικονομία. Ωστόσο, εξακολουθούν να γίνονται συχνά συζητήσεις σχετικά με την οικονομική ανθεκτικότητα της Ρωσίας καθώς και με το εάν οι κυρώσεις είναι η σωστή προσέγγιση, με ορισμένους να ισχυρίζονται ότι επηρεάζουν δυσανάλογα τους απλούς Ρώσους πολίτες και πως ενισχύουν την αντιδυτική ρητορική της κυβέρνησης.

Με τη μεσολάβηση της Τουρκίας και των Ηνωμένων Εθνών η Ρωσία και η Ουκρανία καταλήγουν σε συμφωνία για την απεμπλοκή των σιτηρών που έχουν κολλήσει στα λιμάνια της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα, τερματίζοντας (προσωρινά) μια αντιπαράθεση που απειλούσε την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια.

Η Ουκρανία γιορτάζει την ημέρα της ανεξαρτησίας της από τη σοβιετική κυριαρχία και την επέτειο έξι μηνών από την εισβολή της Μόσχας. Οι δημόσιοι εορτασμοί περιορίζονται αισθητά για να μην προκληθεί κλιμάκωση των ρωσικών επιθέσεων, ακριβώς λόγω της επετείου. Ωστόσο, ο Ζελένσκι δίνει μια παθιασμένη ομιλία, στην οποία υποστηρίζει πως η Ουκρανία «αναγεννήθηκε» με την εισβολή της Ρωσίας. «Δεν μας νοιάζει τι στρατό έχετε, μας ενδιαφέρει μόνο η γη μας. Θα παλέψουμε γι’ αυτήν μέχρι το τέλος», δηλώνει.

Στις 21 Σεπτεμβρίου, ένας εμφανώς νευρικός Πούτιν διατάσσει τη μερική επιστράτευση 300.000 εφέδρων, μια εξαιρετικά αντιδημοφιλής κίνηση που ωθεί εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους άνδρες να καταφύγουν σε γειτονικές χώρες για να αποφύγουν τη στρατολόγηση. Ταυτόχρονα, η Ρωσία οργανώνει βιαστικά μια σειρά από παράνομα «δημοψηφίσματα» στις περιοχές του Ντόνετσκ, του Λουχάνσκ, της Χερσώνας και της Ζαπορίζια της Ουκρανίας σχετικά με το αν επιθυμούν να προσαρτηθούν στη Ρωσία. Οι ψηφοφορίες απορρίπτονται αμέσως ως άκυρες από την Ουκρανία και τη Δύση. Στις 30 Σεπτεμβρίου, ωστόσο, ο Πούτιν δεν διστάζει να υπογράψει επίσημα έγγραφα για την προσάρτηση των τεσσάρων περιοχών σε μια επίσημη τελετή που πραγματοποιείται στο Κρεμλίνο. Σε μια κίνηση που χαρακτηρίζεται παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ο Πούτιν υποστηρίζει ότι οι προσαρτημένες περιοχές θα είναι πλέον κομμάτι της Ρωσίας «για πάντα».

Στις 9 Νοεμβρίου, η Ρωσία ανακοινώνει την αποχώρηση των δυνάμεών της από την πόλη της Χερσώνας λόγω της ουκρανικής αντεπίθεσης, εγκαταλείποντας το μοναδικό περιφερειακό κέντρο που είχε κατορθώσει να καταλάβει η Μόσχα μέχρι εκείνο το σημείο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ταπεινωτική υποχώρηση για το Κρεμλίνο. Δύο ημέρες αργότερα, ουκρανικά στρατεύματα ξεχύνονται στην πόλη που κάποτε φιλοξενούσε 250.000 κατοίκους και η Ουκρανία πανηγυρίζει. Ωστόσο, αξιωματούχοι προειδοποιούν για μια εξελισσόμενη ανθρωπιστική καταστροφή στα βομβαρδισμένα ερείπια της περιοχής.

Ο Ζελένσκι επισκέπτεται τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό μετά την έναρξη του πολέμου. Συναντά τον Τζο Μπάιντεν και εξασφαλίζει την αποστολή των πυραυλικών συστημάτων αεράμυνας Patriot και άλλων όπλων προτού απευθυνθεί στο Κογκρέσο. «Η Ουκρανία δεν θα είναι ποτέ μόνη» απαντά ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, καθώς υπόσχεται να στείλει άμεσα τα συστήματα αεράμυνας για να βοηθήσει την Ουκρανία να αποτρέψει τις ρωσικές επιθέσεις στις ενεργειακές τις υποδομές. Πρόκειται για κομβική εξέλιξη, καθώς μέχρι τότε η χώρα ήταν απρόθυμη να προμηθεύσει το συγκεκριμένο όπλο μεγάλου βεληνεκούς στην Ουκρανία φοβούμενη ότι μια τέτοια κίνηση θα πυροδοτούσε νέες εντάσεις με τη Ρωσία. Η Μόσχα προειδοποιεί την Ουάσινγκτον πως η αποστολή περισσότερων όπλων στο Κίεβο θα έχει σκληρές συνέπειες.

Εν μέσω της αυξανόμενης πολιτικής πίεσης, η Γερμανία υποχωρεί και συμφωνεί να προμηθεύσει στην Ουκρανία άρματα μάχης Leopard 2, ανοίγοντας τον δρόμο για τις ΗΠΑ και άλλους συμμάχους του ΝΑΤΟ να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Αρκετοί χαιρέτισαν την κίνηση ως σημαντική βοήθεια στην πολεμική προσπάθεια του Κιέβου, άλλοι αμφισβήτησαν το αν ο αριθμός των αρμάτων είναι αρκετός ώστε η Ουκρανία να τα χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά στο πεδίο της μάχης. Σχεδόν μόλις οι παραδόσεις των τανκ πήραν το πράσινο φως, το Κίεβο ζήτησε μαχητικά αεροσκάφη, κάτι που ο καγκελάριος Σολτς απέκλεισε κατηγορηματικά.