Aκόμη και για τη Νέα Υόρκη, όπου μπορείς θεωρητικά να δεις τα πάντα, ένα περιφερόμενο στους δρόμους κορίτσι με πορτοκαλί σωσίβιο, είναι μια εικόνα που θα τραβήξει την προσοχή. Η 26χρονη Αθηναία που είναι η πρωταγωνίστρια του δρώμενου, δεν είναι μια εκκεντρική κοπελίτσα που θέλει να κάνει την τρέλα της, αν και είναι attention seeker. Απλά θέλει την προσοχή των Νεοϋορκέζων για ένα ζήτημα που την ξεπερνά. Και αυτή και όλους μας.
Η Γεωργία Λαλέ, μεγαλωμένη στο Χαϊδάρι, απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, πήρε πριν από περίπου ένα χρόνο υποτροφία από το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή και κάνει το μεταπτυχιακό της (και πάλι με υποτροφία) στις εικαστικές τέχνες στη σχολή School of Visual Arts στην Νέα Υόρκη. Τον τελευταίο καιρό, οι φωτογραφίες της κυκλοφορούν στα social media και σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα, σε μια προσπάθεια να γίνει γνωστό το μήνυμα που θέλει να στείλει.
"Παρακολουθούσα από την Αμερική όλο το δράμα με τους πρόσφυγες που είναι σε εξέλιξη στη Μεσόγειο και ειδικότερα στο Αιγαίο. Ωστόσο όλο αυτό το έβλεπα από μακριά και ήξερα πως δεν μπορούσα να βοηθήσω άμεσα." αναφέρει στο LIFO.gr η Γεωργία. Οι δράσεις #OrangeVest είναι ο τρόπος έκφρασης της νεαρής καλλιτέχνιδος προκειμένου να αφυπνίσει την κοινή γνώμη στην Αμερική, η οποία βρίσκεται γεωγραφικά πολύ μακριά από την καρδιά του προβλήματος. Πώς είναι οι άνθρωποι στην Αμερική, είναι ενήμεροι, ασχολούνται τα μέσα όσο πρέπει με το θέμα; "Ο κόσμος εδώ είναι ενημερωμένος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται σε αυτό το θέμα. Πιστεύω όμως, πως όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες του κόσμου, όλοι συνεχίζουν την καθημερινή τους ρουτίνα και ξεχνούν τι γίνεται στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Εδώ δεν βλέπεις τους πρόσφυγες στον δρόμο σε καθημερινή βάση, και δημιουργείται η εντύπωση ότι όλο αυτό είναι κάτι πολύ έξω από τη χώρα, κάπου αλλού."
Ο κόσμος εδώ είναι ενημερωμένος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται σε αυτό το θέμα. Πιστεύω όμως, πως όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες του κόσμου, όλοι συνεχίζουν την καθημερινή τους ρουτίνα και ξεχνούν τι γίνεται στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Εδώ δεν βλέπεις τους πρόσφυγες στον δρόμο σε καθημερινή βάση, και δημιουργείται η εντύπωση ότι όλο αυτό είναι κάτι πολύ έξω από τη χώρα, κάπου αλλού.
"Εγώ με αυτή την δράση έχω στόχο να κάνω το προσφυγικό θέμα, μέρος της καθημερινότητας του πολίτη, που πάει στην δουλεία του, που κάνει την βόλτα του ή που επισκέπτεται κάποιον χώρο σαν τουρίστας. Ήταν αρχές Οκτωβρίου όταν φόρεσα πρώτη φορά το σωσίβιο και περπάτησα την απόσταση μέσα στο Μητροπολιτικό μουσείο από την αίθουσα με την Συριακή τέχνη, σε αυτήν με την Ελληνική. Διάλεξα το σωσίβιο, εμπνευσμένη από τις εικόνες των προσφύγων που έβλεπα στις αμερικάνικες ειδήσεις να φτάνουν με βάρκες στην Λέσβο. Το σωσίβιο συμβολίζει την ελπίδα για ζωή, για σωτηρία."
Όταν η Γεωργία ήρθε αντιμέτωπη με τις εικόνες των προσφύγων που κατά χιλιάδες έφταναν στα ελληνικά νησιά, αλλά και με τις τραγικές σκηνές των θανάτων, ξύπνησαν οι μνήμες από τις αφηγήσεις του παππού της, του Κώστα Λαλέ. Πρόσφυγας και εκείνος από την Μικρά Ασία, έκανε το ίδιο ταξίδι, κάτω από παρόμοιες συνθήκες σε ηλικία 5 χρόνων. "Βλέποντας αυτούς στους ανθρώπους στις βάρκες ήταν σαν να βλέπω την οικογένειά μου. Η προγιαγιά μου από την οποία πήρα το όνομα της, γέννησε ένα από τα παιδιά της πάνω στην προκυμαία, ενώ ο προπάππους μου χρειάστηκε να μεταμφιεστεί σε γυναίκα ώστε να επιβιβαστεί σε μια από τις βάρκες. Στην Ελλάδα τους πήρε 2 χρόνια να βρουν ο ένας τον άλλο. Πάντα μου έλεγε πόσο θα ήθελε να πάει πίσω, εκεί που ήταν το σπίτι του. Δεν τα κατάφερε, το έχω σαν προσωπικό τάμα να το κάνω μια μέρα προς την μνήμη του."
Η Γεωργία κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Ζει στη διασημότερη μητρόπολη του πλανήτη και σπουδάζει αυτό που πάντα ήθελε. Ένα όνειρο που επιτεύχθηκε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες που ως επί το πλείστον είχαν να κάνουν με το οικονομικό και όπως λέει κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα για αυτή. Αυτός είναι και ο λόγος που ζητά από όποιον θέλει να συνδράμει στη δράση με ένα σωσίβιο, μια και πλέον οι άνθρωποι που συμμετέχουν είναι πολλοί και η ίδια δυσκολεύεται να πληρώσει τα χρήματα για τα σωσίβια. Ξεκαθαρίζει ωστόσο πως δεν ψάχνει χρηματοδότηση, αλλά μόνο σωσίβια, το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει στα συνήθως μαύρα ρούχα που φορούν όλοι οι συμμετέχοντες σε δράση της καμπάνιας #OrangeVest. Η Γεωργία και όσοι την ακολουθούν πια στις συμβολικές της βόλτες στη Νέα Υόρκη, δεν είναι απλά παθητικοί συμμετέχοντες σε μια εικαστική δράση με νόημα, αλλά ενημερώνουν τον κόσμο για τα στοιχεία της κρίσης, τους τρόπους που μπορούν να βοηθήσουν και όσα δεν έχουν δει από την κατάσταση στη Μεσόγειο. "Ναι, η εικόνα είναι σίγουρα παράξενη, άλλα αυτό ήταν και είναι και το νόημα, να δημιουργήσω ερωτήματα, να αναρωτηθεί ο θεατής γιατί φοράω το σωσίβιο. Να τραβήξω αρχικά το ενδιαφέρον με την εμφάνισή μου, αλλά να το στρέψω αλλού αμέσως μετά"
Δεν θυμάμαι καμία αντίδραση που να ήταν κακή, η χειρότερη περίπτωση είναι να μας αγνοούν, άλλα αυτό είναι κάτι που το ανθρώπινο είδος κάνει όλη την ώρα με πράγματα που δεν καταλαβαίνει ή που το δυσκολεύουν. Η πιο συγκινητική αντίδραση ήταν όταν μια μητέρα, λόγω της #OrangeVest δράσης, εξήγησε για πρώτη φορά στην πεντάχρονη κόρη της τι σημαίνει πρόσφυγας και πώς τα παιδάκια στην ηλικία της πνίγονται στην θάλασσα προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την τρομοκρατία."
"Αυτό που πιστεύω είναι πως όσο περισσότερος κόσμος συμμετέχει στην δράση, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι. Η πιο πρόσφατη #OrangeVest performance έγινε δύο μέρες μετά τις επιθέσεις στη Βηρυτό και το Παρίσι, για αυτό και μαζί με τα αυτοκόλλητα που μοιράζουμε κάθε φορά με το όνομα της δράσης, είχαμε και αυτοκόλλητα που είχαν το σήμα της ειρήνης και τα ονόματα των δύο αυτών πόλεων. Το #OrangeVest συνεχώς μεγαλώνει μέσα από την ανταπόκριση και την συμμετοχή του κόσμου. Θα ακολουθήσουν και άλλες δράσεις, για τις οποίες όμως δεν μπορώ να δώσω ακόμα ακριβή στοιχεία, καθώς είναι υπό μελέτη. Τι θέλω; Να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι γίνεται ώστε να δώσουμε το μήνυμα ότι νοιαζόμαστε και υποστηρίζουμε τους πρόσφυγες σε αυτή την δύσκολή για την ανθρωπότητα περίοδο. Δεν είναι μόνο η διεθνής κοινότητα και οι οργανισμοί που πρέπει να καταλάβουν πως το προσφυγικό είναι μια παγκόσμια κρίση που αφορά όλη τον πλανήτη και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί, αλλά και εμείς οι ίδιοι."
