Τη στιγμή που σε Ευρώπη και Αμερική δίνονται πραγματικές μάχες για το σπάσιμο της γυάλινης οροφής που χωρίζει τις γυναίκες από την πραγματική ισότητα σε μισθούς, επιχειρηματικές θέσεις και πολιτικά αξιώματα, δίπλα από το οβάλ γραφείο του Προέδρου των ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μία οπισθοδρόμηση πρώτης γραμμής: στον τρίτο όροφο της Δυτικής Πτέρυγας του Λευκού Οίκου, εκεί που κάποτε καθόταν η σοφή Βάλερι Τζάρετ, σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα, ο Καρλ Ρόουβ, στρατηγικός νους των Ρεπουμπλικανών και σύμβουλος του Τζορτζ Μπους και η όχι πάντα συμπαθής, αλλά δυναμική Χίλαρι Κλίντον, πλέον κάθεται μία αμφιλεγόμενη περσόνα, η Κελιάν Κόνγουεϊ.
Όπως εδώ και εβδομάδες παρατηρεί ο αμερικανικός Τύπος, κάποτε κομψά, κάποτε ειρωνικά, κάποτε καυστικά, το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι η εξ απορρήτων του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ είναι πρώην εστεμμένη, τυπική αμερικανίδα της φάρμας, πίσω στο Νιου Τζέρσι όπου μεγάλωσε, χτίζοντας χαρακτήρα με το να μαζεύει βατόμουρα. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να είναι μόνο προσόν. Άλλωστε, η Κόνγουεϊ είναι αυτό που οι Αμερικανοί εκτιμούν: "well raised - well educated", μεγαλωμένη με τρόπους και μορφωμένη, απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Trinity College και του George Washington University Law School.
Πού το πρόβλημα, λοιπόν; Η όμορφη ξανθιά κυρία θα μπορούσε να είναι η ρεαλιστική εκδοχή του φιλμ "Legally Blond", μια Ρις Γουίδερσπουν στα 50 της, με αποστομωτική δράση για όσους την αμφισβήτησαν, λόγω της ομορφιάς και της ελαφράς ματαιοδοξίας της. Όμως, δυστυχώς, τα παραμύθια του κινηματογράφου σπανίως ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η Κόνγουεϊ εξελίσσεται σε πραγματικό πονοκέφαλο, όχι μόνο για τον σκεπτόμενο γυναικείο πολιτισμό, αλλά και για τους πολιτικούς αναλυτές που βλέπουν έναν θηλυκό σούπερ Γκούφι, μία βασίλισσα της γκάφας και της επικίνδυνης άγνοιας σε επιτελική θέση, μία ελαφρά ύπαρξη σε βαρύ πόστο.
Μία αριβίστρια, που με την ίδια ευκολία που βρέθηκε από τη δούλεψη του Τεντ Κρουζ, στα γόνατα του Τραμπ, ακριβώς με την ίδια άνεση θα κάνει και θα πει τα πάντα, προκειμένου να παραμείνει στη θέση της, μαϊμουδίζοντας τους τρόπους, τις κινήσεις και τους τακτικούς ελιγμούς του Τραμπ.
Το "Politico" ήδη από τον Δεκέμβριο την χαρακτήριζε επικίνδυνη και επιπόλαιη, εκφράζοντας ανησυχίες, όταν ακόμη προαλειφόταν για τη θέση του Προεδρικού εκπροσώπου Τύπου, ενώ δεν δίσταζε να επισημάνει την ελαφρότητα με την οποία παντού συστηνόταν ως η "εξ απορρήτων" του Προέδρου, κάποια που δεν έχει ανάγκη από ραντεβού και τυπικότητες για να εισβάλλει στο γραφείο του Τραμπ. Βέβαια, η Κόνγουεϊ μεταξύ πολιτικής αφέλειας και κουτοπονηριάς έλεγε την αλήθεια. Δεν έχει απλώς δικαίωμα να μπαίνει όποια ώρα και στιγμή στο γραφείο και τις συσκέψεις του Τραμπ, αλλά να κάθεται σαν χαδιάρα γάτα στον καναπέ, κάτι που έπραξε με περισσή άνεση πριν από λίγες εβδομάδες, προκαλώντας σάλο. Ήταν τη μέρα της συνάντησης του Προέδρου των ΗΠΑ με επιφανείς των γραμμάτων της κοινότητας μαύρων των ΗΠΑ. Οι τελευταίοι μαζί με ένα τσούρμο φωτογράφους πάσχιζαν να αποσύρουν το βλέμμα τους από τη γυναίκα, που με αμφίβολη χάρη καθόταν στα γόνατα της στον καναπέ και τραβούσε φωτογραφίες από τη συνάντηση. Οι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου είχαν πολλά να παρατηρήσουν εκείνη την ημέρα, όπως άλλωστε και οι ορκισμένες φεμινίστριες, αλλά οι φωνές τους έπεσαν στο κοινό.
Η Κόνγουεϊ δεν βρήκε τίποτα το ανάρμοστο σ' αυτό, άλλωστε δηλώνει και η ίδια οπαδός του φεμινισμού, απλώς της φιλελεύθερης εκδοχής του, έτσι όπως διατυπώθηκε από διανοητές του μεγέθους του Τζον Στιούαρτ Μιλ, τον οποίο και επικαλείται σε βιβλίο και άρθρα της για τη θέση των γυναικών. Είναι η ίδια εκδοχή που την έχει φέρει στα μέτρα της, όπως συμβαίνει μέσα από το βιβλίο της "What Women Really Want: How American Women Are Quietly Erasing Political, Racial, Class, and Religious Lines to Change the Way We Live" (εδώ, ας δοθεί σημασία στο "quietly", στο γεγονός, δηλαδή, ότι οι γυναίκες ησύχως διεκδικούν τα δικαιώματά τους)... Είναι η ίδια εκδοχή που της επιτρέπει να αισθάνεται τις δημόσιες φιλοφρονήσεις για το σώμα και τα προσόντα της ως ένδειξη θαυμασμού, κάποτε και προστασίας του ευάλωτου της φύσης της. Είναι η εκδοχή που το "grab by the pussy" ερμηνεύθηκε ως αντρικός αστεϊσμός και το γεγονός ότι ο Τραμπ την αποκάλεσε δημοσίως "μωρό" ως οικειότητα μεταξύ συνεργατών.
Γιατί, φυσικά, η Κόνγουεϊ δεν προσγειώθηκε χθες στην ομάδα των μυστικοσυμβούλων του Προέδρου. Ως ιδιοκτήτρια εταιρείας παροχής συμβουλών σε θέματα δημόσιας εικόνας -σε πρόσωπα και επιχειρήσεις- διέθετε δίκτυο γνωριμιών κοντά σ' αυτό του Προέδρου των ΗΠΑ. Το να μεταπηδήσει στον στενότερο κύκλο των υποστηρικτών του, μέσω και της προεδρικής κόρης Ιβάνκα Τραμπ, δεν ήταν δύσκολο. Στο Twitter την ακολουθούν κάτι περισσότερο από 1,2 εκ. άνθρωποι, γεγονός που την καθιστά πανίσχυρη -κατά το παρελθόν- πλέον, όμως, εξαιρετικά ευάλωτη μετά από κάθε επιπόλαιη ή απλώς "αδιάβαστη" τοποθέτηση της.
Όπως αυτή που στις 2 του προηγούμενου Φεβρουαρίου την εξέθεσε ανεπανόρθωτα: τότε και κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης της με θέμα το προεδρικό διάταγμα της απαγόρευσης μεταναστών, έκανε λόγο για "σφαγή" η οποία είχε συμβεί κατά το 2011 σε περιοχή των ΗΠΑ (η περίφημη γκάφα του Bowling Green Μassacre) με τους δράστες να είναι μουσουλμάνοι πρόσφυγες. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε ποτέ δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Πολύ σύντομα αποδείχθηκε ότι η Κόνγουεϊ αναφερόταν στη σύλληψη 2 Ιρακινών μεταναστών το 2011 στην περιοχή Bowling Green του Κεντάκι με την κατηγορία της τρομοκρατίας. Ένα 24ωρο μετά και ενώ ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να "μπαλώσει" τη γκάφα η Κόνγουεϊ αποσαφηνίζει ότι αναφερόταν στους τρομοκράτες και όχι σε συγκεκριμένο γεγονός, αλλά ήταν αργά.
Άλλη γκάφα; Η περίφημη δήλωση της στην εφημερίδα USA Today ότι "υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακολουθούν οι μεν τους δε" ακόμη και μέσα από φούρνους μικροκυμάτων", αναφερόμενη στους τρόπους με τους οποίους ο Μπαράκ Ομπάμα θα μπορούσε να παρακολουθεί τον Τραμπ. Όλο αυτό φυσικά με νέο γύρο ειρωνικών και απαξιωτικών σχολίων στα social media. Το πραγματικά σπουδαίο στην περίπτωση της είναι ότι ακόμη θεωρείται ικανό στέλεχος της ομάδας των ανθρώπων του Αμερικανού Προέδρου, γεγονός που κατά τους ψυχραιμότερους οφείλεται στην εμπειρία της σε δημοσκοπικές αναλύσεις (;), λόγω της εταιρείας που κατείχε.
Όσο οι φεμινιστικές οργανώσεις βλέπουν πίσω από τις παχιές στρώσεις μάσκαρα και αδιαπέραστου make up μία συντηρητική νεο-καλβινίστρια που ήρθε για να διαλύσει το πρόγραμμα αμβλώσεων, το περιοδικό "New York" βλέπει (ακόμη) μία "Πρώτη Κυρία" στη θέση της Πρώτης Κυρίας. Μία αριβίστρια, που με την ίδια ευκολία που βρέθηκε από τη δούλεψη του Τεντ Κρουζ, στα γόνατα του Τραμπ, ακριβώς με την ίδια άνεση θα κάνει και θα πει τα πάντα, προκειμένου να παραμείνει στη θέση της, μαϊμουδίζοντας τους τρόπους, τις κινήσεις και τους τακτικούς ελιγμούς του Τραμπ.
Τι την κρατά, όμως, σ' αυτή τη σημαντική θέση, από την οποία άλλοι πρόεδροι θα είχαν διώξει ένα τέτοιο ανεπαρκές στέλεχος για λόγους ευθιξίας και μόνο; Το γεγονός ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο χωρίς ντροπή, παρατηρεί το "New York", πρακτικά υπογραμμίζοντας το βασικό, το ισχυρότερο ίσως κοινό σημείο της με τον Τραμπ, κάτι που ίσως ούτε η πολυαγαπημένη του Ιβάνκα δεν διαθέτει...
Με στοιχεία από Politico, New York Magazine, Salon.com, USA Today
