Η Helen μπαίνοντας στο τρένο επιστροφής από τη δουλειά της στις 8 το βράδυ έλαβε ένα τηλεφώνημα από την αστυνομία που την ενημέρωνε ότι ο σύζυγος της είχε πεθάνει στο σπίτι και αναγκάστηκαν να το παραβιάσουν για να εισέλθουν.
Στο ίδιο τηλεφώνημα την καθησύχαζαν ότι τα δυο κορίτσια του ζευγαριού, ηλικίας 3 και 5 ετών ήταν καλά. Τα είχαν βρει πάνω στο κρεβάτι, δίπλα στον πατέρα τους.
Από τη μέρα που συνέβη αυτό έχουν περάσει δυο χρόνια. Η Pearl και η Iris, σύμφωνα με τη μητέρα τους, αντιμετωπίζουν ακόμη ψυχολογικά προβλήματα: μετατραυματικό στρες, φόβο για το σκοτάδι και άγχος μοναξιάς. Φωνάζουν και κλαίνε κάθε φορά που εκείνη βγαίνει από το δωμάτιο και τις αφήνει για λίγο μόνες.
Τώρα η Helen ζητά να αλλάξει ο νόμος που επιβάλλει στα σχολεία να επικοινωνούν άμεσα και επισταμένα με τις οικογένειες των παιδιών που δεν εμφανίστηκαν το πρωί για μάθημα.
Όπως λέει, αν η διεύθυνση του σχολείου των δύο κοριτσιών είχε επιμείνει να επικοινωνήσει με κάποιον από τους δύο γονείς -αντί να κάνει μία κλήση στο σπίτι που δεν απαντήθηκε ποτέ- δεν θα χρειαζόταν τα κοριτσάκια να περάσουν μια ολόκληρη μέρα δίπλα στον νεκρό πατέρα τους...
σχόλια