Περίχωρα της Μαδρίτης. Ώρα 7 το απόγευμα, βασικά μεσημέρι ακόμα για την Ισπανία. Γύρω μόνο ξερά χωράφια και πάνω στο δρόμο μια αυτοκινητοπομπή χιλιομέτρων. Όλα τους λεωφορεία γεμάτα με επιβάτες που θέλουν να φτάσουν στο Στάδιο Μετροπολιτάνο για να παρακολουθήσουν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό event της χρονιάς, τον τελικό του Champions League.
Σε δυο ώρες ξεκινάει ο εμφύλιος μεταξύ Λίβερπουλ και Τότεναμ, των δυο αγγλικών ομάδων που κατέρριψαν όλα τα προγνωστικά, απέκλεισαν τα φαβορί, Μπαρτσελόνα και Άγιαξ, και μπήκαν στο αεροπλάνο για Ισπανία.
Στα χέρια μας έχουμε ένα κορδελάκι της Heineken. Είναι το εισιτήριο για την πρόσβαση στο Champions Village, ένα μικρό «χωριό» στο οποίο δημιούργησε έναν #unmissable πολυχώρο όπου μπορούσαν οι επισκέπτες του να πιουν άφθονη μπίρα, να δοκιμάσουν ισπανικά εδέσματα ακόμη και να προμηθευτούν δωρεάν μεγάλες ισπανικές αθλητικές εφημερίδες.
Μαζί με τα συνθήματα για τον Αιγύπτιο και το ιστορικό «You'll never walk alone» το οποίο, όσο και να μην υποστηρίζεις την Λίβερπουλ, δεν μπορεί να μην σου προκαλεί ρίγη συγκίνησης.
Αφού φάγαμε του σκασμού - ακόμη θυμάμαι εκείνα τα κρεατικά - πήραμε το δρόμο για το γήπεδο. Να πω την αλήθεια, θα ήταν η πρώτη φορά που θα παρακολουθούσα μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα από κοντά, κι έτυχε να είναι ο τελικός του Champions League. Το λες και ευλογία.
Για να μπούμε μέσα στο στάδιο περάσαμε από συνεχείς ελέγχους. Μέσα στο γήπεδο, καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα, δίπλα στις εξέδρες υπήρχαν εκατοντάδες αστυνομικοί με το όπλο στο χέρι. Η Ισπανία, άλλωστε, έχει βιώσει μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις τόσο το 2017 με το χτύπημα στη Βαρκελώνη όσο και το θλιβερό 2004, όταν μέσα σε λίγα λεπτά σημειώθηκαν ταυτόχρονες επιθέσεις οδηγώντας στον θάνατο 191 άτομα και τραυματίζοντας άλλα 1800.
Όσο προχωρούσα ψάχνοντας να βρω τη θέση μου, αφηρημένος και λίγο ψαρωμένος να πω την αλήθεια, δεν καταλάβαινα πως έφτανα όλο και πιο κοντά στο τερέν. «Gate 35 / Lock 123 / Low 24 / Seat 25». Με λίγα λόγια, μερικά μέτρα μακριά από κει που εκατομμύρια τηλεθεατές θα παρακολουθούσαν 22 ποδοσφαιριστές να παλεύουν για το κύπελλο «με τα μεγάλα αυτιά». Από κει θα βλέπαμε το ματς εγώ και όλη η αποστολή της Heineken από την Ελλάδα.
Δεξιά και αριστερά μας, τα δυο στρατόπεδα. Από τη μία οι κόκκινοι και από την άλλη οι λευκοί. Κι αν μπορεί μέσα στο γήπεδο οι οπαδοί των δυο ομάδων να φαίνονταν μοιρασμένοι, η συνολική εικόνα ήταν πολύ διαφορετική καθώς έξω απ' αυτό και μέσα στη Μαδρίτη όλες αυτές τις μέρες, οι οπαδοί της Λίβερπουλ πλειοψηφούσαν.
Πολύ περισσότεροι και σίγουρα πιο βροντόφωνοι οι κόκκινοι. Ίσως γι' αυτό να ευθύνονται και τα ποτά που δεν σταματούσαν να πίνουν όλοι τους ήδη από τις 9 το πρωί πριν από τον τελικό. Τότε που όλοι οι άλλοι έτρωγαν πρωινό στο ξενοδοχείο της αποστολής.
Το παιχνίδι ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς για κείνους που δεν υποστηρίζουν καμία από τις ομάδες, ανάμεσα σ' αυτούς και εγώ. Μόλις στο 27ο δευτερόλεπτο του αγώνα σε μια σέντρα της Λίβερπουλ, ένας αμυντικός της Τότεναμ απλώνει το χέρι του μέσα στην περιοχή, η μπάλα χτυπάει πάνω του και ο διαιτητής σφυρίζει πέναλτι. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ, ο μεγάλος σταρ της Λίβερπουλ, στήνει την μπάλα στα 11 μέτρα και σκοράρει. Πρόκειται για το πιο γρήγορο γκολ που έχει σημειωθεί ποτέ σε τελικό Champions League.
Το όνομα του Αιγύπτιου άρχισε να γίνεται σύνθημα στα χείλη των κόκκινων, κάτι που δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος του αγώνα. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ τρέφουν μεγάλη αγάπη στον Σαλάχ, ο οποίος φαίνεται, πέραν των ποδοσφαιρικών του κατορθωμάτων, να είναι εκείνος που, ύστερα από πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, εξαιτίας των επιδόσεών του έχει καταφέρει να μειωθούν τα ισλαμοφοβικά και ρατσιστικά μηνύματα στα social media της πόλης.
Μαζί με τα συνθήματα για τον Αιγύπτιο και το ιστορικό «You'll never walk alone» το οποίο, όσο και να μην υποστηρίζεις την Λίβερπουλ, δεν μπορεί να μην σου προκαλεί ρίγη συγκίνησης.
Το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί να γράφτηκε το 1945 από τους Αμερικανούς συνθέτες Ρίντσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμμερσταϊν Β' για το μιούζικαλ «Carousel», ωστόσο κατέληξε να γίνει ύμνος στα χείλη αρκετών ακόμη ευρωπαϊκών ομάδων, μεταξύ των οποίων της Σέλτικ και της Μπουρούσια Ντόρτμουντ.
Η ακουστική του γηπέδου είναι τόσο καλή που σου φαίνεται πως το τραγουδούν ακριβώς δίπλα σου. Το Στάδιο Μετροπολιτάνο, έδρα της Ατλέτικο Μαδρίτης, της δεύτερης ομάδας της ισπανικής πρωτεύουσας μετά την Ρεάλ, πέρασε στην κατοχή του συλλόγου το 2013 και το έχτισε ουσιαστικά πάλι από την αρχή, καθώς μόνο η χωρητικότητά του έφτασε από τις 20.000 θέσεις στις 67.703, όταν διεξήχθη και ο πρώτος αγώνας με την νέα του μορφή το 2017.
Η Ατλέτικο Μαδρίτης όλα τα προηγούμενα χρόνια στεγάζονταν στο ιστορικό γήπεδο Βιθέντε Καλντερόν, το οποίο, εξαιτίας της παλαιότητάς του - χτίστηκε το 1966 - αποφασίστηκε να εκκενωθεί. Πολλοί, ωστόσο, μέχρι σήμερα διαμαρτύρονται πως το νέο γήπεδο, επειδή ακριβώς βρίσκεται εκτός πόλης, δεν είναι τόσο «καυτό» όσο το παλιό.
Είναι η ίδια κουβέντα που αρχίζει να γίνεται όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σ' ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς πλέον η UEFA πρόκειται να αδειοδοτεί μόνο τα γήπεδα που θα χτίζονται στα περίχωρα και όχι μέσα στον αστικό ιστό, προκειμένου να είναι πιο λειτουργικά από το πάρκινγκ μέχρι το κυκλοφοριακό.
Το ματς πέραν του γκολ στο πρώτο λεπτό δεν είχε πολλές ευκαιρίες. Ίσως έφταιγε βέβαια και η υψηλή θερμοκρασία εκείνη την ώρα στο γήπεδο - υπολογίζεται πως πρέπει να ξεπερνούσε τους 30 όταν ξεκίνησε ο αγώνας.
Η εισβολή της Kinsey Wolanski στο γήπεδο - η οποία κατάφερε μέσα σ' ένα βράδυ να αυξήσει τους followers της στο Instagram από τους 350.000 στους 2 εκατομμύρια, μέχρι η πλατφόρμα να της κατεβάσει τελικά τον λογαριασμό - φαίνεται να ανάβει για λίγο τα αίματα. Και ενώ η τηλεόραση μπορεί να μην μετέδωσε σχεδόν καμιά εικόνα της εισβολέα, ωστόσο σχεδόν όλοι στο γήπεδο την χειροκρότησαν.
Η Τότεναμ προσπάθησε στο δεύτερο ημίχρονο να πιέσει χωρίς ωστόσο να καταφέρει να σκοράρει. Στο 80ο λεπτό ο Οριγκί σφράγισε την νίκη, μ' όλο το γήπεδο να σηκώνεται στον αέρα να πανηγυρίσει το 2-0. Βέβαια, πέραν των οπαδών της Λίβερπουλ, όλοι οι άλλοι ήταν στα κινητά τους και τραβούσαν βίντεο. Σημεία των καιρών μας, βλέπετε.
Το ματς λήγει. Η Λίβερπουλ κατακτά το έκτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο, μετά το 2005, όταν στην Κωνσταντινούπολη συνέβη μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές όλων των εποχών στην ιστορία του αθλήματος καθώς μέσα σ' ένα ημίχρονο κατάφερε να κάνει το 3-0, σε 3-3 και να κερδίσει το τρόπαιο στα πέναλτι.
Ήταν κάτι που τους χρωστούσε η ιστορία, όπως έλεγαν αρκετοί στο γήπεδο, μετά τα απανωτά λάθη του τερματοφύλακα, Λορίς Κάριους, που στέρησε στην Λίβερπουλ το περσινό τρόπαιο. Όσο εμείς φεύγουμε, οι κόκκινοι μένουν πίσω για να συνεχίσουν τα πανηγύρια. Στη γιορτή ήθελαν να συμμετέχουν κι αρκετοί οπαδοί που προσπάθησαν να μπουκάρουν όταν εμείς βγαίναμε από το γήπεδο, ωστόσο η ασφάλεια τούς απώθησε.
Προορισμός μας πάλι το Champions Village και ο πολυχώρος που είχε δημιουργήσει η Heineken αποκλειστικά για τους καλεσμένους της στη μεγάλη ποδοσφαιρική γιορτή. Τώρα τα περισσότερα γεύματα και φαγητά είναι εμπνευσμένα από την κουζίνα της Τουρκίας, εκεί που πρόκειται να διοργανωθεί ο επόμενος τελικός του 2020.
Ανάμεσα στα γλυκά και λίγος μπακλαβάς. Εντάξει, καλός και ο τούρκικος αλλά σαν τον ελληνικό δεν έχει. Το γεύμα κλείνει με παγωτό. Πάνω στο καρτελάκι γράφει «See you on Istanbul». Ραντεβού στην Κωνσταντινούπολη λοιπόν.
σχόλια