Η φωτισμένη με νέον περιοχή των κόκκινων φώτων φωνάζει από μακριά σεξ.
Σε ένα διαμέρισμα κοντά στη διαβόητη Walking Street της Πατάγια, η Auchanaporn Pilasata παρατηρεί την αντανάκλασή της στον καθρέφτη, απλώνει άλλη μια στρώση από το φούξια κραγιόν της και διορθώνει το μαύρο της eyeliner. Στερεωμένες στον καθρέφτη της υπάρχουν δύο φωτογραφίες: μια από τότε που έμοιαζε με ένα κοκαλιάρικο 15χρονο αγόρι και μια άλλη, μετά τη μετάβαση, ως η εντυπωσιακή γυναίκα που είναι σήμερα. Η 37χρονη, που ακούει στο όνομα Άννα, είναι τρανσέξουαλ σεξερτγάτρια εδώ και 17 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της μετάβασης, άφησε μια χαμηλόμισθη δουλειά σε ένα εργοστάσιο συσκευασίας καλλυντικών στα περίχωρα της Μπανγκόκ για να γίνει χορεύτρια σε καμπαρέ στην κοντινή Πατάγια, μια παραθαλάσσια πόλη με φήμη για την άγρια νυχτερινή ζωή. Έπιασε προσωρινή δουλειά σε ένα "ειδικό" ινστιτούτο μασάζ για να κερδίσει κάποια χρήματα. Ο πρώτος κιόλας πελάτης, τής πρότεινε να κάνουν σεξ.
"Είπε: 'Σου δίνω 3.000 μπατ [85 δολάρια] για μια ώρα", θυμάται η Άννα. "’Όταν δούλευα σε εργοστάσιο, έβγαζα 6.000 μπατ σε έναν μήνα. Αυτή είναι η αρχή της]ιστορίας μου ως]σεξεργάτριας".
Η Ταϊλάνδη είναι εδώ και χρόνια ένας από τους μεγαλύτερους προορισμούς για σεξοτουρισμό στον κόσμο. Οι εκτιμήσεις για τη συμβολή της σεξεργασίας στο ΑΕΠ ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό, επειδή η βιομηχανία λειτουργεί σχεδόν εξ ολοκλήρου λαθραία. Αλλά το 2015, η εταιρεία έρευνας για τη μαύρη αγορά Havocscope την αποτίμησε σε 6,4 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως - περίπου 1,5% του ΑΕΠ της χώρας εκείνο το έτος.
Η Ταϊλάνδη είναι εδώ και χρόνια ένας από τους μεγαλύτερους προορισμούς για σεξοτουρισμό στον κόσμο. Οι εκτιμήσεις για τη συμβολή της σεξεργασίας στο ΑΕΠ ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό, επειδή η βιομηχανία λειτουργεί σχεδόν εξ ολοκλήρου λαθραία. Αλλά το 2015, η εταιρεία έρευνας για τη μαύρη αγορά Havocscope την αποτίμησε σε 6,4 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως - περίπου 1,5% του ΑΕΠ της χώρας εκείνο το έτος.
Παρά τα δισεκατομμύρια που κερδίζει ετησίως, η βιομηχανία είναι ουσιαστικά παράνομη, αμφιλεγόμενη μεταξύ των Ταϊλανδών και ιδιαίτερα στιγματισμένη. Τώρα, η συζήτηση σχετικά με την σεξεργασία έχει αποκτήσει νέα ένταση στα δημόσια φόρουμ, μετά την πρόθεση ενός προοδευτικού πολιτικού να εισάγει στο κοινοβούλιο νομοσχέδιο για τη νομιμοποίησή της. Οι υποστηρικτές του υποστηρίζουν ότι η ποινικοποίηση έχει στερήσει από τους εργαζόμενους στο σεξ τα βασικά εργασιακά δικαιώματα και την προστασία που απολαμβάνουν οι άλλοι εργαζόμενοι, καθιστώντας τους πιο ευάλωτους σε κινδύνους για την υγεία, παρενόχληση, εκμετάλλευση και βία - ενώ η ίδια η σεξεργασία δεν είναι λιγότερο ορατή.
«Επισκέπτεστε την Ταϊλάνδη και δεν παρατηρείτε κανέναν σεξεργάτη; Είναι σαν να πηγαίνεις στο "KFC και να μην βλέπεις ποτέ τηγανητό κοτόπουλο», λέει η Άννα.
Η πλειονότητα των σεξεργατών στον κόσμο είναι γυναίκες, και μια πρόβλεψη του 2017 από το Τμήμα Ελέγχου Ασθενειών της Ταϊλάνδης υπολόγισε συντηρητικά ότι 129.000 από τους 144.000 εργαζόμενους στο σεξ στη χώρα ήταν γυναίκες. Αλλά είναι οι άνδρες που παίρνουν τις αποφάσεις για το τι μπορούν να κάνουν οι γυναίκες με το σώμα τους.
Οι γυναίκες κατείχαν το 16% των κοινοβουλευτικών εδρών της Ταϊλάνδης το 2021, το ίδιο ποσοστό όπως και πριν από 10 χρόνια. Συγκριτικά, οι γυναίκες αποτελούσαν το 20% της κυβερνητικής συνέλευσης της Σαουδικής Αραβίας και το 28% του Κογκρέσου των ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά.
Ο αγώνας για τη νομιμοποίηση είναι μια δύσκολη μάχη. Οι συντηρητικές παρατάξεις εντός της χώρας και οι παγκόσμιες οργανώσεις κατά της εμπορίας ανθρώπων παραμένουν σθεναρά αντίθετες στην σεξεργασία. Η Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ αποκαλεί την Ταϊλάνδη "χώρα προέλευσης, διέλευσης και προορισμού" για την εμπορία ανθρώπων και οι αντίπαλοι του νομοσχεδίου λένε ότι η βιομηχανία του σεξ επιτρέπει την εκτεταμένη κακοποίηση γυναικών και παιδιών σε ολόκληρη τη χώρα και στις γειτονικές Καμπότζη, Λάος και Μιανμάρ.
Επιβίωση μέρα με τη μέρaα
Οι αναφορές για την ύπαρξη της εργασίας του σεξ στην Ταϊλάνδη χρονολογούνται από το 1300. Η σύγχρονη βιομηχανία του σεξ στην Ταϊλάνδη άνθισε ενώ εξυπερετώντας ένα κύμα Κινέζων μεταναστών στις αρχές του 1900, Ιάπωνες στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και Αμερικανούς στρατιώτες κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Αλλά πολλοί Ταϊλανδοί δυσανασχέτησαν με την προβολή και τη φήμη της χώρας ως τόπου πορνείας. Η χώρα υιοθέτησε τον νόμο για την καταστολή της πορνείας το 1960, ακολουθούμενο από τον νόμο του 1996 για την πρόληψη και καταστολή της πορνείας, ο οποίος έθεσε εκτός νόμου σχεδόν όλες τις δραστηριότητες που σχετίζονται με την εργασία του σεξ και τα εισοδήματα που αποκτώνται από αυτήν.
Η πίεση ενισχύθηκε περαιτέρω τη δεκαετία του 2000, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η θρησκευτική δεξιά και οι φεμινίστριες ενώθηκαν σε μια απρόσμενη συμμαχία. Στόχος τους ήταν η εξάλειψη της πορνείας. Το αμερικανικό κίνημα απέκτησε πειθώ σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς δραστηριοποιήθηκε και σε χώρες του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης της Ταϊλάνδης.
Εντός της Ταϊλάνδης, οι αξιωματούχοι συχνά υποβαθμίζουν την επικράτηση της πορνείας, προκειμένου να παρουσιάσουν μια πιο θετική εικόνα της χώρας στον έξω κόσμο και να κατευνάσουν όσους αντιτίθενται στην εργασία του σεξ. Μετά από μια επιθεώρηση στις 14 Ιανουαρίου, η αστυνομία δήλωσε ότι ήταν "ικανοποιημένη" αφού δεν βρήκε καμία "παράνομη πόρνη" να εργάζεται στην Πατάγια, προς τέρψιν των σχολιαστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
"Γιατί δεν ρωτούν όλα τα κορίτσια [sic] που στέκονται τριγύρω αν έχουν δει κάποια εργαζόμενη στο σεξ;", έγραψε ένας χρήστης του Facebook.
Στην πράξη, τα έσοδα από την εργασία στο σεξ συντηρούν μια εύρωστη παράνομη οικονομία και μπορούν να αποτελέσουν σημαντική σανίδα σωτηρίας για τις γυναίκες των οποίων το υπόβαθρο κυμαίνεται από μορφωμένες απόφοιτες κολεγίου μέχρι φτωχές αγρότισσες της υπαίθρου. Πολλοί πιστεύουν ότι κάποια μορφή νομικής αναγνώρισης, είτε αποποινικοποίηση είτε νομιμοποίηση, θα βοηθούσε στη μείωση της βίας κατά των εργαζομένων στο σεξ και θα τους έδινε δικαιώματα και οφέλη που θα τους βοηθούσαν, ιδίως σε δύσκολες οικονομικές περιόδους.
Το 2020, όταν η πανδημία έφερε τον κόσμο σε αδιέξοδο και ο παγκόσμιος τουρισμός στέρεψε, περίπου το 91% των εργαζομένων στο σεξ στην Ταϊλάνδη έχασαν τη δουλειά τους λόγω των λουκέτων, του κλεισίματος των συνόρων και των μέτρων για απόσταση μεταξύ ατόμων, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Ως παράνομοι εργαζόμενοι, δεν είχαν δικαίωμα σε κυβερνητικά επιδόματα ανακούφισης κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
"Πολλοί σεξεργάτες δεν μπορούσαν να πληρώσουν το νοίκι τους και αναγκάστηκαν να κοιμηθούνται στο δρόμο", δήλωσε ο Supachai Sukthongsa, διευθυντής της Pattaya του Service Workers in Group (SWING), μιας ομάδας υπηρεσιών και υποστήριξης. "Δούλευαν και καθάριζαν στο μπαρ με αντάλλαγμα μικρά χρήματα και ένα πιάτο φαΐ, ίσα-ίσα για να επιβιώνουν μέρα με τη μέρα".
Η πανδημία μείωσε επίσης την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης. Είτε βρίσκουν τις δουλειές τους μέσω εφαρμογών γνωριμιών, είτε μέσω προαγωγών, είτε στο δρόμο, οι σεξεργάτριες αντιμετωπίζουν πολυάριθμους κινδύνους για την υγεία και την ασφάλειά τους. Το Sex Workers Project, μια οργάνωση υπεράσπισης με έδρα τη Νέα Υόρκη, διαπίστωσε ότι οι σεξεργάτες παγκοσμίως αντιμετωπίζουν 45% έως 75% πιθανότητα να υποστούν βία κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Οι διεμφυλικές γυναίκες όπως η Άννα αντιμετωπίζουν ένα πρόσθετο επίπεδο κινδύνου από πελάτες που γίνονται βίαιοι αφού ανακαλύψουν την ταυτότητά τους.
"Όταν πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα", λέει η Άννα, δεν "με βοηθούν εξαιτίας της δουλειάς μου, επειδή εργάζομαι παράνομα εδώ στην Ταϊλάνδη".
Οι εργαζόμενοι στο σεξ κατηγορούν συχνά την αστυνομία της Ταϊλάνδης ότι τους εκβιάζει ή τους αγνοεί. Ερευνητές, όπως ο Ronald Weitzer, κοινωνιολόγος και καθηγητής με εμπειρία στην εργασία του σεξ στην Ταϊλάνδη, κατηγορούν επίσης την αστυνομία ότι εμπλέκεται σε μεγάλο βαθμό στον σεξοτουρισμό και κερδίζει από τη βιομηχανία.
"Οι αρχές, ιδίως η αστυνομία, έχουν έννομο συμφέρον να διατηρήσουν την πορνεία παράνομη", δήλωσε ο Weitzer. "Δωροδοκούνται".
Ο στρατηγός Surachate Hakparn, αναπληρωτής γενικός διευθυντής της Βασιλικής Αστυνομίας της Ταϊλάνδης, πιστεύει ότι η νομιμοποίηση της εργασίας του σεξ θα μπορούσε να μειώσει τις δραστηριότητες αυτές.
"Παραδέχομαι ότι υπάρχει διαφθορά, αλλά είναι μόνο ένα κλάσμα των αστυνομικών που το κάνουν αυτό", είπε. "Από την άποψη της επιβολής του νόμου, αν νομιμοποιηθεί, είναι καλό για την αστυνομία. Δεν χρειάζεται να πειθαρχούμε συνεχώς στους υφισταμένους μας για τη διαφθορά. Και μπορούμε να διαθέσουμε τους πόρους και τον χρόνο σε κάτι άλλο".
Το ρεύμα για τη νομιμοποίηση αποκτά δυναμική
Σε παγκόσμιο επίπεδο, το νομικό καθεστώς της σεξουαλικής εργασίας χωρίζεται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: ποινικοποίηση, νομιμοποίηση και αποποινικοποίηση.
Το μοντέλο νομιμοποίησης ρυθμίζει την εγγραφή, την υγειονομική περίθαλψη και την πρόνοια των εργαζομένων στο σεξ. Αντίθετα, το μοντέλο αποποινικοποίησης απλώς καταργεί τις ποινές για την άσκηση της δραστηριότητας.
Υπάρχουν επίσης υβριδικά μοντέλα, όπως το σκανδιναβικό μοντέλο σε χώρες όπως η Σουηδία και η Νορβηγία, τα οποία συνδυάζουν στοιχεία νομιμοποίησης και αποποινικοποίησης.
Το μοντέλο της ποινικοποίησης είναι αυτό που εφαρμόζεται περίπου στον μισό κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Περιλαμβάνει την ποινικοποίηση κάθε ενεχόμενου μέρους: του πωλητή, του αγοραστή και τρίτων, όπως οι προαγωγοί ή οι διακινητές.
"Οι αρχές, ιδίως η αστυνομία, έχουν έννομο συμφέρον να διατηρήσουν την πορνεία παράνομη", δήλωσε ο Weitzer. "Δωροδοκούνται".
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Δείκτη Δουλείας του 2018, που δημοσιεύθηκε από μια αυστραλιανή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Ταϊλάνδη φιλοξενεί περίπου 610.000 θύματα εμπορίας ανθρώπων. Αν και το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα αναφέρει ότι τα περισσότερα από αυτά τα θύματα διακινούνται για χειρωνακτική εργασία, ορισμένες γυναίκες και κορίτσια εξαναγκάζονται σε σεξουαλική εργασία.
Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση λέει ότι η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης κάνει όλο και πιο καλή δουλειά στην καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, οι σκληροπυρηνικοί πολέμιοι της εμπορίας ανθρώπων παραμένουν σθεναρά αντίθετοι στη νομιμοποίηση.
"Πρόκειται για κατανάλωση χωρίς κανένα αντάλλαγμα", δήλωσε ο Sanphasit Koompraphant, πρόεδρος της Συμμαχίας κατά της εμπορίας ανθρώπων στην Ταϊλάνδη. "Είναι σεξουαλική εκμετάλλευση".
Όμως το μοντέλο ποινικοποίησης που υποστηρίζουν οι περισσότεροι φορείς κατά της εμπορίας ανθρώπων δέχεται όλο και περισσότερες επιθέσεις από ακτιβιστές της εργασίας του σεξ.
Ένας αυξανόμενος όγκος ερευνών δείχνει ότι η ποινικοποίηση αναγκάζει τους εργαζόμενους στο σεξ να λειτουργούν κάτω από πιο επικίνδυνες συνθήκες, αυξάνοντας τους κινδύνους σεξουαλικά μεταδιδόμενων λοιμώξεων, σωματικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης - μεταξύ άλλων και από την αστυνομία. Πέρα από το στιγματισμό της εργασίας, οι απαγορεύσεις σημαίνουν επίσης ότι πολλοί εργαζόμενοι στο σεξ θα καταλήξουν με ποινικό μητρώο αν συλληφθούν για άγρα πελατών, καθιστώντας δυσκολότερο για αυτούς να βρουν άλλες δουλειές και ωθώντας τους βαθύτερα στη βιομηχανία του σεξ.
Η Weitzer υποστηρίζει ότι η ποινικοποίηση της εργασίας του σεξ δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την εξάπλωσή της και έχει ισχυρούς παραλληλισμούς με τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά των ναρκωτικών.
"Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για πλήρη αποτυχία", δήλωσε.
Τον Ιούνιο του 2022, ο Tunyawaj Kamolwongwat, προοδευτικός βουλευτής του νεοσύστατου κόμματος Move Forward, συνέταξε νομοσχέδιο που θα καθιέρωνε καθορισμένες ζώνες για τη νόμιμη εργασία του σεξ. Για να διασφαλιστεί η συμμόρφωση με τους προτεινόμενους κανονισμούς του, είπε ότι το νομοσχέδιο προβλέπει τη διενέργεια τυχαίων ελέγχων για την επαλήθευση των αδειών, την ηλικία των εργαζομένων στο σεξ και το κατά πόσον υπάρχουν παράνομα ναρκωτικά.
Είπε ότι το νομοσχέδιο περιγράφει επίσης τον τρόπο με τον οποίο θα φορολογείται ο κλάδος και καθορίζει τοποθεσίες όπου δεν μπορεί να ασκείται ή να διαφημίζεται, όπως κοντά σε ναούς και σχολεία.
"Πρέπει να [είναι] μακριά από τα παιδιά", δήλωσε ο Tunyawaj.
Αλλά και ορισμένοι εργαζόμενοι στο σεξ αντιτίθενται στη νομιμοποίηση. Η Juno Mac, εξέχουσα ακτιβίστρια σεξεργάτρια, δήλωσε ότι η νομιμοποίηση μπορεί να δημιουργήσει ένα "σύστημα δύο ταχυτήτων", στο οποίο οι πλουσιότεροι οίκοι ανοχής να μπορέσουν να αντέξουν οικονομικά να συμμορφωθούν με τους κανονισμούς, ενώ οι περιθωριοποιημένοι εργαζόμενοι στο σεξ που λειτουργούν ανεξάρτητα να μη μπορέσουν.
Αντί της ειδικής ρύθμισης και φορολόγησης που συνεπάγεται η νομιμοποίηση, η Mac προτιμά την αποποινικοποίηση, η οποία αντιμετωπίζει την εργασία του σεξ όπως οποιαδήποτε άλλη εργασία.
Είτε μέσω νομιμοποίησης είτε μέσω αποποινικοποίησης, ο Weitzer δήλωσε ότι οι πιθανότητες είναι αυξημένες ενάντια στην αλλαγή του νομικού καθεστώτος της εργασίας του σεξ.
"Η πλειονότητα των νομοθετών είναι αντίθετη σε αυτό, και κάθε φορά που έχει προταθεί στο παρελθόν, δεν νομίζω ότι βγήκε καν από την επιτροπή", δήλωσε ο Weitzer.
Η τελευταία μεγάλη προσπάθεια έγινε το 2003, όταν η προτεινόμενη νομοθεσία συζητήθηκε αλλά δεν πέρασε.
Το νομοσχέδιο του Tunyawaj τον Ιούνιο του 2022 δεν εξετάστηκε από το διοικητικό συμβούλιο της κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη νεολαία, τις γυναίκες και άλλες ευάλωτες ομάδες μέχρι τον Νοέμβριο του 2022. Η τύχη του νομοσχεδίου εναπόκειται πλέον στα χέρια της νέας κυβέρνησης, η οποία εξελέγη τον Μάιο.
Ο Surachate δήλωσε ότι το κύριο πράγμα που λείπει είναι η πολιτική βούληση.
"Η κυβέρνηση μπορεί να λύσει αυτό το θέμα, αν το πάρει στα σοβαρά", δηλώνει.
Το άρθρο αυτό υποστηρίχθηκε από το Ίδρυμα των Ηνωμένων Εθνών
