ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

Οταν θα λάβεις αυτό το γράμμα,
τότε θα κλάψεις με μαύρο κλάμα.


Πριν σαράντα χρόνια ή καλύτερα πριν πενήντα , μισό αιώνα δηλαδή , μα τι λέω σίγουρα ήταν εξήντα ήμουν ένα χαριτωμένο οχτάχρονο παιδί που η τύχη του είχε χαρίσει όλα τα καλά ...
Γύρω μου σαν δορυφόροι η ομορφιά, η υγεία, τα νιάτα, το ωραίο οικογενειακό περιβάλλον, οι φίλοι... κι εγώ στο κέντρο να λάμπω σαν ήλιος στο μικρό σύμπαν μου. Θυμάμαι σαν τώρα πότε κλονίστηκε ο κόσμος μου, ήταν όταν γνώρισα βαθύτερα , δύο φίλους των γονιών μου τον Κώστα Πανιάρα και τον Βασίλη Σκυλάκο. Υπέροχοι καλλιτέχνες και οι δύο , κοσμοπολίτες νέοι... Δεν μου είπαν σπουδαία πράγματα ,αλλά με την παρουσία τους και μόνο, σαν να μου άνοιξαν ένα παράθυρο και είδα με μιάς όλο το καλλιτεχνικό σύμπαν με ανοιχτά χέρια να μου λέει: έλα! σε περιμένω εδώ είναι το σπίτι σου, η οικογένειά σου, το μέλλον, και το παρελθόν σου, η ελευθερία σου !!!!
Το πίστεψα αλλά ήμουν μικρός ακόμα και δεν ήξερα πώς να μπω κι έτσι μεγάλωνα σαν τα άλλα τα παιδιά με τα σχολεία , με τις εκδρομές, πρώτος στη χειροτεχνία, πρώτος στην Ωδική, πρώτος στη γυμναστική...όλα αυτά κάτω από το στοργικό ενδιαφέρον της πρώτης μου δασκάλας της κυρίας Λουϊζας !!!
Αυτή ήταν η νεράϊδα που μου ψιθύρισε τα τρία μεγάλα μυστικά της Τέχνης: πρώτον όλα είναι ένα, δεν υπάρχουν όρια στη έκφραση, δεύτερον κάθε άνθρωπος πρέπει να ψάχνει μέσα του για να βρει την έκφρασή του κι όχι έξω και τρίτον και σπουδαιότερο, ό,τι κάνουμε το απευθύνουμε σε κάποιον κι ας μη το ξέρει !!!
Δούλεψα τόσο πολύ τα επόμενα χρόνια !!! Τραγούδια (μελέτησα όλες τις μεγάλες Ελληνικές φωνές στο αρχαίο ραδιο-πικάπ της γιαγιάς μου), γλυπτά ,ζωγραφικές, διαβάσματα, στα δεκαπέντε μου ήμουν ένας γερός τεχνίτης σε όλα τα είδη της Τέχνης αλλά όχι ακόμα καλλιτέχνης... την πρώτη επιβεβαίωση είχα την τύχη να την πάρω από δυο (πανέμορφα σχεδόν παιδιά τότε κι αυτά) καθηγητές μου στο γυμνάσιο, τον Δανιήλ Γουναρίδη και την Υβόννη Συρμοπούλου !!!
Είχαν τόσο κλάς κι ήταν τόσο καλοί δάσκαλοι !!!
Τελειώνοντας πια το σχολείο η καλή μου τύχη φέρνει μπροστά μου την ωραιότερη φυσιογνωμία της πνευματικής Αθήνας, την Ελένη Βακαλό κι αργότερα τον λατρεμένο μου, τολμώ να πω φίλο, τον μεγάλο Γιώργο Μαυροϊδη, τότε άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα !!!!

Όλα απο εδω και μετά τα χρωστάω σ αυτούς !!! Αυτά που θα ακούσετε απο την LIFO, πρώτα τα άκουγαν αυτοί... δεν θα σας πω πολλά παρά μόνο αυτό που μου είπε ο Μαυροϊδης όταν τ άκουσε : "Μα πώς δεν φοβάσαι να κάνεις αυτά τα πράγματα... εγώ αυτό ήθελα να κάνω σ όλη μου τη ζωή και δεν τόλμησα...νόμιζα πως ήταν αδύνατον να γίνει...τώρα που το βλέπω... θα πεθάνω μ΄ αυτόν τον καημό" κι η Αγαπημένη Ελένη Βακαλό : "ποιος θα πίστευε ότι όλα αυτά τα γλυπτά και τις μουσικές που τώρα γίνονται στη Νέα Υόρκη θα τα έκανε δέκα χρόνια πριν στο δωμάτιο του ένα Ελληνόπουλο στη οδό Ανάφης 26-28 στο Λυσσιατρείο... Άγγελε θα με συγχωρήσεις άραγε ποτέ που σε αποθάρρυνα να μπλέξεις με το θέατρο...ευτυχώς που δεν μ άκουσες ".
Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω τα ονόματα των φίλων που έγιναν αποδέκτες των κασετών μου Στέλλα Γκρανιά ( η πρώτη πραγματικά μούσα μου) ,Ελένη Σκλαβουνάκου, Χρήστος Αρνομάλλης, Αλέκος Σπυριδάκης, Μένη Κυριάκογλου , Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Στάθης Κακαβάς, 'Ολια Λαζαρίδου , Τάκης Σπετσιώτης, Χριστόφορος Σταμπόγλης,  Μαρίνα Αθανασίου, Βέρα Κρούσκα, Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου .

 

ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΡΙΔΗ

Ακούγοντας το σκέφτηκα ότι κάποτε η δημιουργικότητα και η πρωτοπορία δεν είχαν ανάγκη μεγάλους θεσμούς να τις προστατεύουν και να τις κανακεύουν.Γι'αυτό και υπήρχε αυθεντικότητα και μεγάλη ελευθερία, τεράστια τόλμη και ανεξάντλητη φαντασία. Ο Άγγελος Παπαδημητρίου υπήρξε χαρισματικός και πολύπλευρος, μοναδική περίπτωση ανθρώπου που συνδύαζε μέσα από την τέχνη του τη σάτιρα, τον ανελέητο αυτοσαρκασμό και την αποδόμηση των ιερών και όσιων της τιμημένης ελληνικήςπαράδοσης από τη στρούγκα μέχρι τα σαλόνια της Βασιλίσσης Σοφίας, πολύ πριν γίνει γνωστός και αγαπητός στο ευρύτερο κοινό. Ζώντας παράλληλα ένα αυθάδικο σουλάτσο στις παρυφές της επίσημης εικαστικής σκηνής των Αθηνών κάνοντας μακροβούτια στις ανομολόγητες και αφανέρωτες πλευρές της καθημερινότητας. Εδώ, σε μια κασέτα που νομίζεις ότι βρέθηκε καταχωνιασμένη και εντελώς ξεχασμένη στα ενδότερα μιας παλιάς εταζέρας, όπως εκείνες οι φωτογραφίες που βρέθηκαν τυχαία σε ένα παλαιοπωλείο, τραβηγμένες τη δεκαετία του '60 στην Casa Susanna, μια εξοχική κατοικία στα προάστια της Νέας Υόρκης. όπου άντρες τα Σαββατοκύριακα ντυνόντουσαν γυναίκες μακριά από τις κοινωνικές συμβάσεις της μεγάλης πόλης, ξετυλίγει το πολλαπλό του ταλέντο μιμητικό και φωνητικό, υποκριτικό σε μια απολαυστική performance όπου με ερέθισμα το επίσης ανατρεπτικό -για τη μικροαστική ηθική αλλοτινών καιρών- διήγημα του Ταχτσή Το κόκκινο παλτό, κωμικό και συνάμα τραγικό, δίνει - όπως λέγανε κάποτε- ρέστα ! Μακριά από νόρμες και περιορισμούς πολιτικής ορθότητας με μια προ-κουίρ αισθητική που δεν έμπαινε σε καλούπια μόνο μάγευε και απελευθέρωνε - τότε. Σχεδόν 40 χρόνια μετά όπως λέει και το διήγημα: "...και τι σημασία έχει ο θυμός της θείας Σόφης; Τι ωφελούσαν πια, αργότερα οι δικές μου μεταμέλειες; - οι τύψεις;" Καμία Άγγελε μας, ειλικρινά καμία - είσαι σκέτη απόλαυση !!