Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς «Αναγνώσεις» της LiFO ο ηθοποιός Θανάσης Αλευράς διαβάζει ένα απόσπασμα από το «Ελληνικό Καλοκαίρι» του Ζακ Λακαριέρ, του Γάλλου φιλέλληνα που ταξίδεψε και κατέγραψε την Ελλάδα από το 1947 έως το 1966, εισχωρώντας βαθιά στην ελληνική πραγματικότητα της εποχής, σε μετάφραση Ιωάννας Δ. Χατζηνικολή.
Ο Λακαριέρ, που γοητεύτηκε και εμπνεύστηκε από την Ελλάδα, γράφει για τα Ψαρά, τα οποία επισκέφθηκε το 1966:
«Μένω στο “σπίτι του τηλεφώνου”. Είναι ένα καινουριοχτισμένο κτίριο, που εδώ και μερικές βδομάδες στεγάζει τις εγκαταστάσεις που επιτέλους θα επιτρέψουνε στο νησί να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Αυτές οι επικοινωνίες γίνονται μία φορά την ημέρα, το πρωί από τις οκτώ ως τις δέκα. Πλάι στην αίθουσα με τα τηλέφωνα μια άλλη, για τα αρχεία και την υπηρεσία του Δήμου. Ο πρόεδρος της κοινότητας έρχεται και εργάζεται εδώ κάθε πρωί. Εγώ έχω το τρίτο δωμάτιο, το πιο άνετο, που χρησιμεύει, μαζί, σαν αποθήκη και αίθουσα συναθροίσεων. Μου βάλανε κει ένα κρεβάτι εκστρατείας, κάτω από ένα τεράστιο πορτρέτο του Κανάρη, ναυτικού από το νησί που έπαιξε έναν σημαντικό και ηρωικό ρόλο στους αγώνες για τη Λευτεριά. […] Σε μια γωνία, σημαίες, θρανία, πάγκοι. Κάθε πρωί μια γριά έρχεται, καθαρίζει και αλλάζει νερό στο κανάτι. Εκτός απ’ αυτήν, κανείς δεν μπαίνει εδώ. Τα παιδιά της γειτονιάς, που συνήθως είναι τόσο περίεργα, περνάν μπροστά από το παράθυρό μου, χαμηλώνοντας τη φωνή. Θα πρέπει να τα έχουν ορμηνέψει οι μανάδες τους να μη χαλάνε την ησυχία του ξένου. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που εντυπωσιάζουνε ιδιαίτερα στα Ψαρά. Σ’ αυτό το νησί, που πρέπει να είμαι ο πρώτος επισκέπτης που κάθεται για λίγο καιρό, κανείς δεν θα δείξει αυτή την κουραστική περιέργεια που δείχνουν πολλοί Έλληνες απέναντι στους τουρίστες».
