ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ με τους γκέι στο δωμάτιο, ειδικά στην Ελλάδα. Η συμπεριφορά ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας ακολουθεί συγκεκριμένο τρίπτυχο προσέγγισης – αντιμετώπισής τους: α) ομοφοβική περιφρόνηση και χυδαία αστεία να ξορκίζουν τον macho τρόμο, β) υστερική αγάπη και γλείψιμο στην προσπάθεια να γίνει κάποιος αρεστός στους γκέι φίλους της παρέας, ακριβώς για να μην τον πουν ομοφοβικό ή για να κερδίσει το παράσημο της «αδερφομάνας» ή του προοδευτικού, γ) επιχείρηση «συνετισμού» του γκέι – μια παραληρηματική χριστομάθεια τύπου «έλα στα συγκαλά σου, βρε παιδί μου, θα δεις ότι θα σου περάσει».

Μέση, νορμάλ συμπεριφορά ανθρώπου προς άνθρωπο, σπανίως. Ή για την ακρίβεια, την τελευταία δεκαετία εκπαιδευόμαστε με πολύ κόπο σ' αυτήν. Παρά τα χρόνια αγώνων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και τα βήματα προς τα εμπρός (την προσπάθεια για ορατότητα, την εξοικείωση με όρους και αγωνίες που ένας straight συνήθως με δυσκολία κατανοεί, κ.λπ), η αλήθεια είναι ότι από το Big Brother νέας κοπής δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο ούτε σε επίπεδο casting, πόσω μάλλον σε επίπεδο πολιτικής ορθότητας.

Η παραγωγή φρόντισε να μας δώσει τη χειρότερη δυνατή μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας σε όλο το συμπλεγματικό της μεγαλείο. Με την προβιά του diversity και της ανάδειξης –ας γελάσουμε– της όποιας διαφορετικότητας, διάλεξε φιγούρες one of a kind στην κατηγορία τους για να προκαλέσει. Ανάμειξε εθνικότητες, προσανατολισμούς, περσόνες για να ρίξει στο μίξερ και ό,τι έβγαινε καλό θα ήταν, αρκεί να υπάρχει τηλεθέαση. 

Μόνο που δεν υπολόγισε εις βάθος. Μπορεί να πόνταρε σε κράξιμο και σε χυδαία υπονοούμενα –που κι αυτά υπήρξαν από την πρώτη κιόλας μέρα του εγκλεισμού των παικτών– όμως η αθάνατη ελληνική κοινωνία έχει κι άλλους τρόπους να σε στραγγαλίζει, να σε νουθετεί, να σε κονταίνει.

Ανάμεσα στους παίκτες, επέλεξε να ρίξει και δύο ανοιχτά γκέι χαρακτήρες, ο ένας εκ των οποίων πολύ νεαρός και ακόμη πολύ ευγενής γι' αυτά που του συμβαίνουν μέσα στο παιχνίδι. Έτσι, το βράδυ της Δευτέρας ο Έλληνας τηλεθεατής παρακολούθησε δύο μεσόκοπους παίκτες –έναν άντρα και μία γυναίκα– να λειτουργούν κυκλωτικά, εν είδει μάνας-φτερούγας και πατέρα-προτύπου, στον νεαρό Θέμη Κανέλλο, τον YouTuber που τα site αρέσκονται να αποκαλούν ο «Έλληνας James Charles».

Η 36χρονη δικηγόρος της παρέας και ένας κάποιος «πρώην αντιδήμαρχος», ο καθένας με τη σειρά του, είχαν προσεγγίσει τον νεαρό «για να τον καταλάβουν», «να καταλάβουν τι είναι», «γιατί είναι... έτσι».

Η μεν πρώτη, με μειλίχιο, αλλά άναρθρο τρόπο, να τον ρωτά για τα παιδικά του χρόνια (Πώς ήταν; Μήπως η μητέρα του τον έντυνε με χρώματα που δεν ήταν αγορίστικα; Μήπως κάποιος στο περιβάλλον του τον... επηρέασε;). Μιλάμε για εμετό αδιακρισίας και ποινικώς κολάσιμων υπονοουμένων, με τον συνομιλητή τους να τους αντιμετωπίζει με ευγένεια, με κατανόηση και πάντως σίγουρα όχι με αφέλεια, μιλώντας τους στον πληθυντικό. Ας μείνει κατά μέρους το συμπέρασμα της κυρίας που εκατό φορές δήλωσε ότι είναι από συντηρητικό χωριό της Κρήτης, ότι τελικά, τώρα που γνώρισε τον νεαρό, τον αγάπησε γιατί κατάλαβε ότι είναι «γλυκός άνθρωπος».

Και μετά ανέλαβε δράση το "father figure", ο «αντιδήμαρχος», ένας τύπος που μιλούσε μόνος του το πρωί στις κάμερες, που μπαίνοντας φρόντισε να κάνει σαφές ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (άσχετο, αλλά και σχετικό) και που τελικά ανέλαβε αυτόκλητα να αναλύσει στον νεαρό ότι «είναι πιτσιρικάς ακόμη», «ότι αυτό που κάνει τώρα είναι μόδα και οι μόδες περνάνε» και «παιδάκια θέλεις να κάνεις;». Τι ερώτηση! Γιατί να μη θέλει; Υπάρχει κάτι που κάνει trigger στον κύριο και εμποδίζει τον νεαρό από το να γίνει κάποια στιγμή πατέρας;

Σε ποιον από τους δύο να εξηγήσεις τι; Ότι ο προσανατολισμός δεν είναι μόδα και ότι είναι τραγικό να υπονοείς ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι προϊόντα παρενόχλησης στην παιδική τους ηλικία; Ότι η ευγένεια και η καλοσύνη δεν είναι θέμα φύλου; Ότι –ναι– πιείτε ένα ποτήρι νερό, αλλά παιδιά κάνουν και οι ομοφυλόφιλοι και δεν ζητάνε έγκριση του οικογενειακού τους προγραμματισμού.

Τα φώτα σβήνουν, οι παίκτες –επιτέλους– πέφτουν για ύπνο. Ο άλλος γκέι χαρακτήρας στο δωμάτιο ροχαλίζει και τους ενοχλεί. Διακωμωδούν την αϋπνία με χοντροκομμένα αστεία για τη «σχισμή» και παρακινούν ο ένας τον άλλο να βάλουν ένα «δίευρο». Χυδαίες πλάκες του στρατού στα μούτρα μας, από τη μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας στον «Μεγάλο Αδελφό». Εκεί που κάποιοι παίκτες δεν θέλουν σχέση με τους γκέι, κάποιοι άλλοι τους ακολουθούν και τους λένε πόσο τους θαυμάζουν, λες και πρόκειται για εξωτικά πτηνά και κάποιοι προσπαθούν να τους συνετίσουν, να τους επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο, να τους κάνουν καλά...

Και, ναι, ας το πούμε κι αυτό: θαυμάσιοι όσοι κλείνουν την trash TV και λένε ότι δεν ασχολούνται με τέτοια προγράμματα, ασχέτως αν αποτελούν το guilty pleasure τους. Μπράβο τους που τα καταφέρνουν και αμήν να είναι χαμηλή η τηλεθέαση και να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα. Δυστυχώς, όμως, όσο εμείς το βρίσκουμε όλο αυτό πολύ μπας-κλας για τα γούστα μας, τόσο κάποιοι θα εξακολουθούν να γεύονται, να χωνεύουν και εν συνεχεία να ξερνάνε προς πάσα κατεύθυνση το δηλητήριο που κερνάει η παραγωγή. Χωρίς όρια, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, χωρίς καμία ντροπή.

(Και για να μην υπάρχει καμία ποπ ψευδαίσθηση ότι το πρώτο "Big Brother" ήταν πιο αθώο, πιο μακριά απ' όλα αυτά, μόλις προχθές, ο νικητής του –κατά κόσμον Γιώργος Τριανταφυλλίδης– σχολίασε με περισσή αρρενωπότητα και πατριωτικό φρόνημα ακμαίο: «Ένας τρανσέξουαλ, ένας φούστης, ένας Πακιστανός, μία Αλβανίδα, μία Ρουμανίνα... Αυτοί όλοι θέλουν να περάσουν το μήνυμα της διαφορετικότητας... Ποιος θα είναι ο αποδέκτης;;;».)

Ας ρίξουν μια ματιά οι υπεύθυνοι του ΕΣΡ και ας κάνει έναν κόπο και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα να δει λίγο τι τεκταίνεται. Το trash ταΐζει πολλά είδη του ζωικού βασιλείου, όσο υπάρχει διαθέσιμο στα ράφια.

― Χριστίνα Γαλανοπούλου