Από την εσώκλειστη καταπιεσμένη Μάρθα Βούρτση στα «Κίτρινα Γάντια», την Κατερίνα Γώγου στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», η οποία υπομένει τον ενοχλητικό αδερφό της κυρίας Κοκοβίκου, μέχρι τη Μάρθα Καραγιάννη στο «Μια Κυρία στα Μπουζούκια», η οποία πραγματοποιεί τον διακαή της πόθο να γίνει η κυρία στη θέση της κυρίας της, οι υπηρέτριες της αθηναϊκής αστικής τάξης δεν υπηρέτησαν μόνο τα εύπορα σπίτια, αλλά και ένα σωρό κοινωνικά στερεότυπα.
Η κοινή αντίληψη, ίσως λόγω του κινηματογράφου, είναι ότι οι οικιακές βοηθοί εμφανίζονται στην Αθήνα τη δεκαετία του ’50. Η αλήθεια όμως είναι ότι το φαινόμενο ξεκινάει από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, όταν συντελείται η αστικοποίηση της πρωτεύουσας και ένας μεγάλος αριθμός οικιακών εργατριών συγκεντρώνεται στα αστικά κέντρα.
Υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για τις οικιακές βοηθούς εκείνη την εποχή και τις επόμενες δεκαετίες; Από πού έρχονταν αυτές οι κοπέλες στην πόλη μας; Πόσο ακριβές είναι σε μερικές περιπτώσεις να μιλάμε για άτυπη υιοθεσία; Οι ψυχοκόρες τι ήταν και ποια ήταν η καθημερινότητά τους; Τι γνωρίζουμε για τα «δωμάτια υπηρεσίας» και πώς αποτυπώνεται στα σπίτια η παρουσία τους;
