ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ, ο πυρήνας αρθρογραφίας μαθητών απ' όλη τη χώρα «Change the world» έχει ως στόχο, μεταξύ άλλων, να αναδείξει τις φωνές παιδιών που, λόγω της διαφορετικότητάς τους και των στερεοτύπων, έχουν ζήσει δύσκολες στιγμές.

Ο Αντώνης είναι 18 χρόνων, ζει σε μια μικρή πόλη στην Πελοπόννησο και σήμερα προετοιμάζεται για τις πανελλήνιες, ενώ είναι άριστος μαθητής. Το μέλλον για αυτόν διαγράφεται λαμπρό. Αγωνίζεται για μια καλύτερη κοινωνία και προσπαθεί να αποδείξει την αξία του διαφορετικού. Όμως η πραγματικότητα δεν ήταν πάντα ρόδινη, κι εδώ μας μιλά για όσα έχει βιώσει, ως ομοφυλόφιλος.

— Πώς ανακάλυψες ότι είσαι γκέι;

Από το νηπιαγωγείο θυμάμαι πως ήθελα να τραβάω την προσοχή από κάποια αγόρια, ήθελα πάντα να μου μιλάνε και να ασχολούνται μαζί μου. Ένιωθα μια άλλη τρυφερότητα με αυτούς και καθώς ήμουν παιδί και δεν είχα κάποια άλλη ανάγκη, σεξουαλική.

Στη συνέχεια, επειδή ήμουν δύσκολο παιδί και όλοι με διώχνανε, γιατί είχα διαφορετικά «μυαλά», πήγαινα στο σχολείο με πολύχρωμα ρούχα και ονειρευόμουν να γίνω σαν τον ντα Βίντσι. Ήμουν στόχος και ένας συμμαθητής που είχα γνωρίσει τότε ήταν πιο ανοιχτός και δεν είχε αυτή τη προκατάληψη που είχαν όλοι απέναντι μου. Νοιαζόταν για μένα. Οι υπόλοιποι συμμαθητές μου με λυπόντουσαν, αυτός όμως με θεωρούσε φίλο του. Έτσι εγώ τον ερωτεύτηκα με κάποιο τρόπο στις δύο τελευταίες τάξεις του δημοτικού, μολονότι στη συνέχεια ασχολούνταν με πράγματα για τα οποία εγώ δεν σκάμπαζα, όπως ποδόσφαιρο κ.λπ., και τα ακολούθησα αναγκαστικά, καθώς ήθελα να είμαι κοντά σε αυτόν και στα υπόλοιπα παιδιά. Εννοείται ότι δεν του το αποκάλυψα, ούτε σήμερα μετά από 5 χρόνια, αλλά του πήγαινα τρομερή κόντρα.

— Τι θα γινόταν αν το μάθαινε;

Δεν θα μου ξαναμιλούσε, όλη η πόλη θα συζητούσε για μένα και οι συμμαθητές μου θα με έκραζαν. Άλλωστε, την ίδια χρονιά (2015), ήμουν 13, θυμάμαι ότι τα αποκάλυψα όλα στους γονείς μου και η μάνα μου πάντα μου έλεγε «Κόψε τις βλακείες και μην τα λες αυτά, κανένας γονιός δεν θα αφήνει το παιδί του να κάνει παρέα μαζί σου για να μην το χαλάσεις!». Έτσι λειτουργούσα με βάση αυτό, δεν έκανα παρέα ποτέ με αγόρια, φοβόμουν! Ένιωθα πιο άνετα με τα κορίτσια.

— Γιατί φοβόσουν τα αγόρια;

Επειδή οι γύρω μου και όλα όσα άκουγα με κάνανε να νιώθω κορίτσι, έβλεπα τη διαφορετικότητά μου και ένιωθα πως δεν είμαι αγόρι. Εφόσον ο κόσμος το λέει, έχει δίκιο, είμαι «ανώμαλος», είμαι κορίτσι. Θυμάμαι το 2014, μόλις ανακάλυψα τις προτιμήσεις μου, έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να το ξεχάσω και ότι είμαι «φυσιολογικός».

Έτσι και έγινε, στις αρχές του γυμνασίου, 2015-2016. Την «έπεφτα» συνεχώς σε κορίτσια, χωρίς να νιώθω κάτι, ένιωθα μόνο την ευχαρίστηση των γύρω μου, που είχα μια κοπέλα και με έκανε να είμαι ευτυχισμένος και να νιώθω στρέιτ, όχι πραγματικά όμως. Μετά το παραμύθι άρχισε να φθίνει, είχα θεοποιήσει πολλά άτομα και έδινα σημασία στα λεγόμενα «δημοφιλή» παιδιά, με τα πολλά likes, με αποτέλεσμα να επηρεάζομαι από καθετί που λένε, κάτι που καθόρισε τη προσωπικότητα μου. Μέχρι που έγινε το μοιραίο

— Δηλαδή;

Μια μέρα γνώρισα μια κοπέλα, η οποία στην τάξη της είχε ένα αγόρι που μ' άρεσε πολύ, τον Ηλία. Της το είπα. Τότε μόνο δύο άτομα ξέρανε τι συμβαίνει με μένα, το «ένοχο» μυστικό μου. Αυτό που έπρεπε τόσο καλά να κρύψω, γιατί θα γινόμουν «καμένο χαρτί», όπως έλεγε και ο πατέρας μου, της το είπα και έτσι το έμαθε όλο το γυμνάσιο. Εκεί που έβγαινα έξω και όλοι με χαιρετούσαν θέλοντας την παρέα μου, λίγες μέρες αργότερα με έβλεπαν και γελούσαν πονηρά, ύπουλα και με κακία. Όταν τους πλησίαζα, μου έλεγαν «είσαι γκέι, έλα να τη βρούμε» «πάρε μου μια ...» κ.ο.κ. Ένιωθα ένα περίεργο σφίξιμο και τόσο περιττός σε αυτό τον κόσμο! Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να δείξω ότι είμαι φυσιολογικός, δηλαδή στρέιτ, κι έλεγα ότι μ' αρέσουν κοπέλες, άλλα όσο έβλεπα ότι δεν το έχαβαν, τόσο έπεφτα. Στο μέλλον όμως το «μοιραίο» αποδείχτηκε σημαντικό όπλο καθώς δεν είχα ανάγκη να φωνάξω δυνατά τι είμαι και μπορούσα να ζήσω με αυτό.

— Ο Ηλίας έμαθε ότι σου άρεσε; Πώς αντέδρασε γι' αυτό;

Έπεφτε και αυτός θύμα της «ανωμαλίας» μου, όμως ήταν κύριος. Θυμάμαι το παγερό βλέμμα της μάνας του, μόλις με είδε μια μέρα, και το κορόιδεμα που έτρωγε στο χωριό. Δεν θα ξεχάσω έναν άλλο που μόλις έμαθε ότι τον ήθελα, ήρθε και με έβριζε, με έλεγε «π...» και με σάπισε με τη παρέα του στο ξύλο, με αποτέλεσμα να πάω στο σπίτι και να επιχειρήσω να αυτοκτονήσω κόβοντας τις φλέβες μου. Με έσωσε όμως ο πατέρας μου, χωρίς να το καταλάβει. Αυτός ο «βλάκας», που μου πήγαινε όλο κόντρα, όχι επειδή με μισούσε, αλλά διότι ήξερε το πώς θα μου φερθεί η κοινωνία. Φοβόμουν να βγω απ' το σπίτι μου για να μη ντροπιάζω τη φήμη της οικογένειάς μου, δεν ήθελα ο πατέρας μου να έχει «λουλού» γιο. Πάντα του ζητούσα χατίρια και μου έλεγε ότι θα μου τα κάνει μόλις γίνω άνθρωπος.

— Σε έσπασαν στο ξύλο; Τι εννοείς;

Αυτό που εννοώ! Μια άλλη μέρα θυμάμαι που είχα μπει στο λεωφορείο για να πάω στο χωριό μιας φίλης, κι ένα άλλο αγόρι, που είχε μάθει όσα ένιωθα για αυτόν, ήταν με άλλα 10 άτομα και για μισή ώρα φώναζαν πως θα τους κολλήσω λέπρα, με βρίζανε και ζητούσαν απ' τον οδηγό να με κατεβάσει, λέγοντας ο ένας στον άλλον «κάτσε του». Μόνο μια κοπέλα με αντιμετώπισε σαν να είμαι άνθρωπος. Μετά γιατί να μην νιώσω απόβρασμα και ότι η ζωή μου είχε τελειώσει;

Στο σχολείο ήθελα να συμμετάσχω σε ένα πρόγραμμα εκπαιδευτικό, στο πλαίσιο του οποίου οργανώθηκε ένα ταξίδι, και οι καθηγητές με δέχτηκαν. Στη συνέχεια ενώ ήθελα να νιώσω πιο δυνατός, έκανα άλλες παρέες με «μάγκες» που έπιναν χόρτο, αλκοόλ κ.λπ. και εξαιτίας του ότι είχα διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, συμμαθητές μου βγάζανε αισχρές φήμες για μένα. Οι καθηγητές τελικά διστάσανε να με πάρουν στην εκδρομή, επειδή τα παράπονα των παιδιών και των γονιών έπεφταν βροχή και κανένας δεν ήθελε να είναι στο ίδιο δωμάτιο μαζί μου! Όλοι με κοιτούσαν σαν μίασμα, εμένα και τη μάνα μου.

Μια μέρα, μια καθηγήτρια η οποία με υπερασπίστηκε είπε πως ξέρει ότι κατά βάθος είμαι φιλότιμος και μου έσωσε τη ζωή, καθώς, παρά τις προσπάθειες αυτοκτονίας, κατάφερα να πάω στην εκδρομή. Είδα την αποδοχή των παιδιών και μετά επέστρεψα ανατρέποντας την «κοιλιά» που είχα κάνει, κάνοντας μια νέα αρχή.

— Είχες δηλαδή μπλέξει και μέσω του προγράμματος αλλάξανε όλα;

Ναι, βρήκα την κλίση μου, άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά με κάποια δημιουργικά πράγματα και σήμερα οι περισσότεροι λένε ότι διαπρέπω σε αυτά. Από τότε που με κοιτούσαν σαν «σκουπίδι» πλέον μου μιλάνε με εκτίμηση, αν εξαιρέσω το ότι στο λύκειο κάνω παρέα με ένα αγόρι που βλέπω εντελώς φιλικά και ακούει κάθε μέρα απ' τους φίλους του τα εξής: «Μη βγεις μαζί του γιατί θα σε βιάσει, θα χαλάσει τη φήμη σου, είναι γκέι!». Τα αγνοεί όμως, καθώς ο ίδιος έχει την αυτοπεποίθηση και την αντίληψη που αυτοί δεν έχουν. Νομίζουν πως οπωσδήποτε όποιος είναι γκέι ή διαφορετικός είναι ανήθικος, βιαστής, κακός και τοξικός.

Μέχρι σήμερα ποτέ δεν είχα τα κότσια να πω τι είμαι και έβλεπα καχύποπτα τους πάντες, όποια προαίρεση και να είχαν. Σήμερα όμως τα έχω και το υποστηρίζω, επειδή ξέρω ποιος είμαι, βοηθώντας έτσι και τα υπόλοιπα άτομα να νιώσουν άνετα γι' αυτό, κατανοώντας ότι το φυσιολογικό είναι αυτό που υποστηρίζει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και όχι τα καλούπια που δημιούργησαν οι άνθρωποι για να δικαιολογήσουν όσα δεν μπορούν, ζώντας άνετα την ατάραχη και κοινότοπη τους ζωή. Οι γονείς μου τουλάχιστον, αργά ή γρήγορα, μπήκαν στη διαδικασία να αλλάξουν τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις τους και με τη βοήθεια των ψυχολόγων και της συζήτησης προχωρήσαμε μαζί. Φοβάμαι όμως πως δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια τύχη.

___________________

Η εξομολόγηση του Αντώνη έγινε στον Γιώργο Τριανταφύλλου, μαθητή λυκείου στην Κοζάνη και δημιουργό της ομάδας αρθρογραφίας και ελεύθερης σκέψης νέων «Change the world».