Ο «Οθέλλος» του Τζουζέπε Βέρντι, εμπνευσμένος από το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Η τραγωδία του Οθέλλου, του Μαυριτανού της Βενετίας», σε λιμπρέτο του ποιητή και συνθέτη Αρίγκο Μπόιτο, παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη Σκάλα του Μιλάνου στις 5 Φεβρουαρίου 1887. Με αυτό το έργο ο 74χρονος συνθέτης ανανέωσε το μουσικό του ιδίωμα σε σημείο να κάνει τομή στην ιταλική όπερα της εποχής του.
Τα χρόνια που ακολούθησαν την πρώτη εκείνη παρουσίαση παίχτηκε σε όλε στις σημαντικές όπερες του κόσμου και δεν έχει σταματήσει να παίζεται έκτοτε, κι ας έχει περάσει περισσότερος από έναν αιώνα.
Ο Χρήστος Παρίδης και η κριτικός θεάτρου Ματίνα Καλτάκη σχολιάζουν την παράσταση «Οθέλλος» της Εθνικής Λυρικής σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Αμερικανού σκηνοθέτη και εικαστικού Ρόμπερτ Γουίλσον. Κατά πόσο οι παγιωμένοι αισθητικοί κώδικες του αναδεικνύουν ή ακυρώνουν το παθιασμένο δράμα του ρομαντικού συνθέτη; Τι συμβολίζει ο ξαπλωμένος ελέφαντας που αργοπεθαίνει, βίντεο του οποίου παρακολουθεί το κοινό πριν σηκωθεί η αυλαία;
