Στο σάιτ μας τα παιδιά ξεσκίζουν τον Κραουνάκη για την «Κατσαρόλα». Το θεωρούν οπορτουνισμό. Και κακό γούστο. Μιλούν για το παρελθόν του Σταμάτη, τις φιλίες του με ισχυρούς, τα σόου του στην τηλεόραση και γενικώς θεωρούν ότι όπου βλέπει φως, μπαίνει.
Δεν συμφωνώ. Όπως δεν συμφώνησα με το σχεδόν λιντσάρισμα του Σαββόπουλου. Τα αίματα έχουν ανάψει και οτιδήποτε παλιό βλέπουμε, γυρίζει το μάτι μας ανάποδα. Αλλά το «παλιό» δεν είναι συλλήβδην διεφθαρμένο.
Καταρχάς, ο Σταμάτης είναι ο μεγαλύτερος ζων λαϊκός συνθέτης. Έχει καιρό να φτάσει στα παλιά του ύψη, αλλά λίγοι μπορούν να φτάσουν εκεί που αυτός έφτασε. Τα «Σκουριασμένα Χείλη» και το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» είναι λαϊκά αριστουργήματα.
Έπειτα, είναι απόλυτα εκτεθειμένος. Και αδιάφορος για το χρήμα - ζει σ’ ένα σπίτι που ελάχιστοι από τους κριτές του θα καταδεχόντουσαν! Τον ενδιαφέρει μόνο η τέχνη του και η επικοινωνία με το δαιμόνιο της πόλης. Τα νέα πράγματα, το ίντερνετ, η εναλλακτική μανούρα, η δράση της νιότης. Όπου σκάει το καινούργιο, τρέχει να συνδράμει, με γενναιοδωρία που συχνά τον εκθέτει. Γιατί, όπως πολλά παλιά πράγματα δεν είναι διεφθαρμένα, έτσι πολλά νέα πράγματα αποδεικνύονται ελεεινά μετά τις πρώτες κάψες.
Κάτσε τώρα ν’ αποδείξεις ότι δεν είναι ελέφαντας, αλλά εγώ το πιστεύω. Η «Κατσαρόλα», όπως και πολλές άλλες υπερβολές του παρελθόντος του, είναι προϊόν της ανοικονόμητης ανάγκης του για μέθεξη με ό,τι παίζει, ένα χύμα στα χρόνια που κυλούν και τον συμπεριλαμβάνουν όλο και λιγότερο - μια βουλιμία επικοινωνίας, εν τέλει. Αν με ρωτήσετε, πολύ πιο άκυρο και οπορτουνιστικό θα έπρεπε να φανεί το «Ντουέτο του με τον Λαζόπουλο» (epic lol!), παρά το κωλοτρίψιμό του με τους «Αγανακτισμένους». Ωστόσο, και τα δυο πιστεύω ότι δεν τα κάνει για «να είναι μέσα σε όλα» ή για να καπελώσει ό,τι κινείται. Πρόκειται για έναν ιδιοφυώς συντετριμμένο άνθρωπο (δείτε το πρόσωπό του), που κάθε μέρα γίνεται πυροτέχνημα για να φωτίσει τη χλωμή σκηνή του. Απλό και κάπως ανατριχιαστικό. Ελάχιστοι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν υπάρξει τόσο ειλικρινείς στη δημόσια εικόνα τους όσο αυτός.
Συνεπώς, με στενοχωρεί πόσο παρεξηγημένος είναι - δεδομένου ότι γι’ αυτόν δεν δουλεύουν κυρίες δημοσίων σχέσεων, ως είθισται, να του μαζεύουν τα σπασμένα και να αλατίζουν τις πατάτες του. Λούζεται τα λάθη του - που ειδικά στην εποχή του ψηφιακού bullying παίρνουν διαστάσεις εφιάλτη. Και είναι άδικο. Γιατί ο Σταμάτης δεν είναι ο άπληστος που φαίνεται. Είναι ένας πολύ μεγάλος, γενναιόδωρος καλλιτέχνης σε μια μικρή, καχύποπτη εποχή.
σχόλια