Συνεχίζουμε την παράδοση με τους guest editor της LifO με το καλύτερο που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε: τον Jean Paul Gaultier. Έρχεται στην Αθήνα για το Φεστιβάλ Γαλλικού Κινηματογράφου στο Γαλλικό Ινστιτούτο και σκεφτήκαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία να φτιάξει το δικό του τεύχος. Δέχτηκε αμέσως. Και το έφτιαξε με το στυλ που τον χαρακτηρίζει: θεαματικό, με χιούμορ και κάτι από την ασημένια λάμψη του μεταπολεμικού γαλλικού σινεμά - Μπεκέρ, Κλουζό, Μαρσέλ Καρνέ. Πάντα μου άρεσε αυτό στον Gaultier: ακόμα και στις πιο εικονοκλαστικές στιγμές του, έχει τη φινετσάτη στερεότητα της Αρλετύ στα Παιδιά του Παραδείσου. Δηλαδή το σταθερό χέρι της παράδοσης που έκανε το Παρίσι πόλη της κομψότητας. Κι αυτό το βλέμμα της περιπαικτικής ηδυπάθειας όταν κοιτάει τους εραστές της στα μάτια.
Τον είχα συναντήσει σε ένα λαϊκό μπαρ της Αθήνας, πριν μερικά χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστη η απλότητά του. Καθόταν στην μπάρα, ανάμεσα σε παιδιά που δεν είχαν φορέσει ποτέ κάτι καλύτερο από τα ρούχα στα καλάθια, απόλυτα εγκλιματισμένος και απλός. Κανείς δεν ένιωθε άβολα γύρω του, ούτε έδειχνε να νοιάζεται - μόνο η φίλη μου η Άντζελα που ήταν μαζί μου πήγε κι άρχισε να τον πρήζει, βοηθούντος του αχαλίνωτου αλκοολισμού. Της μίλησε με ευγένεια και υπομονη, μέχρι που την τράβηξα από το μανίκι. Είμαι χαρούμενος που αυτός ο σημαντικός δημιουργός γίνεται ο τέταρτος κατά σειρά guest editor της LifΟ - ενός θεσμού που ξεκινήσαμε με το αποφασιστικό τεύχος του Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Ομολογώ όμως ότι η χαρά μου είναι σκιασμένη από τα γεγονότα των ημερών - οικονομικά και τρομοκρατικά. Έχω την αίσθηση ότι έχουμε μπει σε μια νέα, πιο σκυθρωπή φάση, που θα αλλάξει διά παντός την ελληνική κατάσταση. Δεν με πειράζει η αλλαγή -αντιθέτως. Με πειράζει ότι αυτό που βλέπω να έρχεται είναι μεν πιο νοικοκυρεμένο, αλλά είναι και βαθύτατα αντιπνευματικό. Ευελπιστώ κι εγώ ότι στο μέλλον το κράτος και η δημόσια ζωή θα είναι πιο αξιοκρατικά και δίκαια - ωστόσο βλέπω ότι το κλίμα θα είναι το πεθαμένο κι άδειο κλίμα της γηραιάς Μεσευρώπης, καλυμμένο με το ποπ εξάνθημα της βαλκανικής τηλεοπτικής αρρώστιας - τύπου Τζούλιας / Φουρθιώτη.
Πάει και καιρός που έχω ν' ακούσω μια παρέα να μιλάει για κάτι της προκοπής: όλοι μιλούν για λεφτά, πόρνες και ανθρωπάκια της τηλεόρασης. Τα νέα παιδιά έχουν να δημιουργήσουν κάτι ξεθεμελιωτικό όσο θυμάμαι τον εαυτό μου - στην καλύτερη περίπτωση κάνουν repackaging στα λείψανα των πατεράδων τους. Τα πρότυπά τους είναι τα αθλιότερα που είχε ποτέ η ελληνική φυλή - τα έργα τους διαρκούν μέχρι τα πρωτοβρόχια. Αθαμβής γενιά, σκολασμένη πριν την ώρα της. Κι από πάνω κρίνουν τα πάντα με την πτωχαλαζονία που χαρακτηρίζει τους loser εν αμύνη. Με πιάνει απελπισία και οικτίρω όσους τους κολακεύουν, έχοντας το μυαλό τους στο κοκό.
Άλλα απόψε είναι καλή νύχτα. Έχουμε μαζί μας έναν ωραίο άνθρωπο, δημιουργικό, που κοιτάει τη δουλειά του και ποτέ δεν ένιωσε αλλαζών ή σνομπ, γιατί όπως γράφει στην πρώτη σελίδα του τεύχους που ετοίμασε: Όμορφος άνθρωπος είναι αυτός που είναι απλός και είναι ο εαυτός του.
Να κάτι που στη σύγχρονη Ελλάδα ισοδυναμεί με επιστημονική φαντασία!
σχόλια