O θεός είναι καλό παιδί. Δεν μας αφήνει να πλήξουμε ποτέ. Εκεί που μια πληθωρική καρδιά κοιτάει το ηλιοβασίλεμα, κάπως βουρκωμένη από το μούχρωμα, ένα τίναγμα της φλέβας την ειδοποιεί ότι καλπάζει ο καρκίνος. Γυρίσαμε από τα νησιά, ερείπια απολαύσεων, για να κάνει εκλογές ο Καραμανλής. Όπως μιλάς στον κήπο και πέφτει πάνω σου μια αγκωνάρα της σκεπής. Έτσι έπεσε πάνω μας, πηδώντας να αυτοκτονήσει. Δεν μπορούσε να πάει παραδίπλα; Χάλια μας έκανε!
Μιλούν ήδη στα παράθυρα για τη σωτηρία της Ελλάδος τύποι με πολλά σάλια και σαφείς ψυχασθένειες - βασικά ψεύτες. Μα τα πραγματικά παιδιά της πραγματικής Αθήνας δεν θέλουν να σωθούν από κανέναν, όλα θα είναι τέλεια αν αδυνατίσουν. Κι αν βγάλουν πολλά λεφτά, χωρίς ιδιαίτερο ιδρώτα. Βασικά, δεν ενδιαφέρονται καν τι είναι σωστό, ή λάθος. Πραγματικό, ή ψηφιακό. Ήδη έχουν μπει ανεπαίσθητα στην unlreal γαλακτόσφαιρα του Ίντερνετ. Στο community που τρώνε τα χρόνια τους δεν υπάρχουν πολιτικοί. Εκλογές γίνονται κάθε μέρα, για ψύλλου πήδημα. Για πήδημα επίσης. Για fun. Kαι για πολλούς φίλους που σου κάνουν πατ πατ στο Facebook. Πρόβλημα!
Και πώς να ακουστεί ο συγκλονιστικός λόγος του Γιακουμάτου πάνω σε αυτό το κατατονικό στρατό από παιδιά με ακουστικά; Και γιατί να βγάλει τα ακουστικά κάποιος εχέφρων νεαρούλης; Σερφάροντας στη λίγδα των δρόμων, ίσως φτάσεις σε έναν κήπο μίσους ικανού και τόσο μεγάλου που θα σε κάνει να ξυρίσεις την ασκήμια με μια κοφτή κίνηση του ζανγκέτσου σου. Είσαι ένας ιππότης του μάνγκα, ο Κούρο Σάκι Ίτσιγκο και όλοι γύρω σου είναι ημιθανή ανθρωπάκια στο limbo μιας Αθήνας μεταπυρηνικής. Άντε και γαμηθείτε κιόλας! Με έβαλε ο θεός να σας ξυρίσω βαθιά. Γιατί βαριέται. Και βαριόμαστε. Και βασικά φοβόμαστε πως κάτι έχει εκτροχιαστεί μια για πάντα. Όχι μόνο η πίστη, ούτε τα χρώματα του δειλινού (πλήρη καρκίνου), αλλά και πράγματα λιγότερο βασικά, όπως το Κράτος, η Δημοκρατία, οι νομοί της Κοινωνίας. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου Γιακουμάτε. Θα ιδρώσεις αίμα πάνω από τα εσπρέσο του DaCapo.
Εν συγχύσει, λυσσασμένος, και κάπως με φάρμακα, οδηγούμαι σε αυτές τις εκλογές, χωρίς να ξέρω τι μου γίνεται. Δεν αρκεί η αηδία. Δεν ωφελεί ο αναχωρητισμός. Αλλά και η συμμετοχή στην κωμωδία είναι φρούδα.
Ευτυχώς, υπάρχει μια χώρα που ζουν οι φίλοι μου. Μόνο αυτοί. Κυκλοφορούνε γυμνοί, χωρίς ντροπή. Οι μειονεξίες τους στη φόρα. Το σώμα τους στη φόρα. Οι φόβοι τους στη φόρα. Χέστηκαν για όλους σας. Σε ένα στενοσόκακο του Ίντερνετ κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνάνε. Μια Όμορφη Πόλη που τα 'χει όλα και τίποτα. Ψευτοαλήθειες για τους trustafarians της αστικής λούμπας.
Δεν ανήκω ούτε σε αυτούς, ούτε στους άλλους, τους μεγάλους. Στο Σταυροδρόμι, στέκομαι (και βρέχομαι), σαν το άεργο Πλουσιόπαιδο του Φιτζέραλντ που δεν ήξερε να στρίψει αριστερά ή δεξιά. Μεταξύ Τζεκυλ και Χαυντ - φεγγαροχτυπημένος.
Ηouston we 've had a problem!
σχόλια