» HMελίναξανά, παντού. Όχι τυχαία. Ο τύπος πουενσάρκωσε (λίγο αληθινά, λίγο ψεύτικα)της Πειραιώτισσας με την αντισυμβατικήσυμπεριφορά και το ατρόμητο βλέμμαδύσκολα εφαρμόζεται πάνω στα σημερινάανθρωπάκια. Αν και η ίδια κατά βάθοςήταν ένα μάτσο (αστικές) συμβάσεις.
»ΟΚακογιάννης φωτογραφημένος σε βαθύγήρας στο «Bημαgazino»:το βλέμμα του έχει την ποιότητα τουαποχαιρετισμού: κοιτάει προς τα μέσα!
»Πετάω τα αποφάγια βιαστικός στα σκουπίδιακαι η μάνα μου με κοιτάει με ένα βλέμμαγεμάτο απογοήτευση: «Το μισό μπιφτέκιθα ‘ταν τέλειος μεζές αύριο, το ψωμί τοχρειαζόμουνα για τρίψιμο, τα κόκαλακάνουν ωραία σούπα». Τα ρούχα που δενφοράω τα ξεδιαλέγει για μεταποίηση, ταδίνει σε φίλους που τους χωράνε(«ολοκαίνουργια είναι!»). Δεν θέλεικινητό, αφού όσοι θέλουν πάντα τηβρίσκουν, λέει (ισχύει!). Δεν χρειάζεταιστεγνωτήριο, ανεβάζει τα ρούχα στηνταράτσα. Τη γάτα την ταΐζει με ό,τιπερισσέψει - καγχάζει με την ιδέα τωνpetshops.Toτριμμένο πορτοφόλι της το έχει 20 χρόνια- «την κάνει τη δουλεια του και μουθυμίζει διάφορα». Δεν χρειάζεται άλλακανάλια στην τηλεόραση, αντίθετα βρίσκειβολικό και συναρπαστικό ως ιδέα τοΊντερνετ. Αν όλοι δείχναμε αυτήν τησοφία της απλότητας και του ΚαταναλώνωΌσα Χρειάζομαι, ίσως σήμερα δεν πληρώναμετα λύτρα της απληστίας.
»Τώρα που καταρρέει η παράγκα τουΑλογοσκούφη (με τους τσίγκινους θυρεούςτους αγορασμένους με δάνεια) αναρωτιέμαιτι θα μπορούσε να δώσει χαρακτήρα στηχώρα αυτή διεθνώς. Πέρα από τα νησιά,την όμορφη φύση κ.λπ. που τα διαχειρίζεταιένα δυσκίνητο και φτηνούτσικο τουριστικόσύστημα, είναι πια σαφές ότι είμαστεπαλιοχαρακτήρες - ακόμα και στο ευρωπαϊκόκλαν: ψεύτες, αλαζόνες, λαμόγια. Από τονέσχατο μέχρι τον κυβερνήτη. Στο επιχειρείν,πέρα από μια χούφτα έντιμους ανθρώπους-νησιάμε προσωπική πετριά, είμαστε γελοίοι -οι τραγελαφικές περιπτώσεις «επιτυχημένων»που περιγράφει με πύρινο σαπούνι το«Πρώτο Θέμα» κάθε Κυριακή (Ο Καραγκιόζηςμπίζνεσμαν). Οπότε, μάλλον διά της ευθείαςοδού μάλλον ποτέ δεν θα σταθεί διεθνώςαυτό το έθνος με τον προβληματικό ψυχισμόκαι τα δεκάδες συμπλέγματα που άφησεπίσω της η ανελευθερία. Και ποια είναιη πλάγια οδός; Έχω μόνο μια απάντηση: οιΚαλλιτέχνες και οι τρελοί. Η φωνή τηςΠαπαγκίκα που άκουσα σε ένα υπόστεγοτης Ιστικλάλ στην Κωνσταντινούπολη μιαμέρα με ξαφνική νεροποντή. Στεκόμουνμούσκεμα και από ένα δισκάδικο έβγαινεσαν μαγεμένο το τραγούδι της (Ούζο ότανπιεις....), η φωνή της που είναι σαν ναπερνάει μέσα από τα πράσινα, μεταλλικάφτερά ενός σκαραβαίου. Και στον ίδιοδρόμο, μια άλλη φορά, η φωνή της ΧαρούλαςΑλεξίου (το βελούδινο υπόγειο της πιοκαλής Ελλάδας), ενώ αυτή η νευρώδης,επιθετική ράτσα πέρναγε ανύποπτη. Καιη αληθινή συγκίνηση με την οποία έναςγέρος καθηγητής γυμνασίου μας είπελίγους στίχους του Καβάφη στα ιταλικά,καθώς το φέρι μας πέρναγε μετά το θαύματου Ριάτσε, απέναντι, στη Σικελία. Καιο Χατζιδάκις που άκουσα σε ένα φτηνόμπαρ του Σάο Πάολο, ενώ μεθυσμένεςμουλατες στην μπάρα κουνούσανψιλομεθυσμένες το κεφάλι. Και η ΜαρίαΚάλλας, για πάντα και πάντα. Ο Σεφέρης.Και ο αγέραστος τρόπος που η Μελίνακοιτάει το φακό στη Στέλλα και το Ποτέτην Κυριακή - ένα κράμα λεβεντιάς,αποκοτιάς και φιλότιμου.
»Ναι,είμαι σίγουρος ότι μόνο η Τέχνη και οιτρελοί μπορούν να ξαναβάλουν την Ελλάδαστο χάρτη - όχι το Κράτος που εξακολουθητικάαποδεικνύεται διεφθαρμένο. Μόνο που κιαυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν σκεφτείκανείς ότι όσα παραδείγματα αναφέραμεανήκουν σε περασμένες εποχές και σήμερα,εν πολλοίς, η καλλιτεχνική Ελλάδακινείται μεταξύ κοσμικότητας, μιμητισμούή σαχλαμάρας.
»Οιλαμπρές εξαιρέσεις (π.χ. ο μέγιστος,ξενιτεμένος Λουκάς Σαμαράς) απλώςεπιτείνουν τη μελαγχολία.
σχόλια