Λέγεται «And Now This». Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που φτάνει στα άκρα απ' τον πόθο για μια άλλη γυναίκα. Είναι η ομoρφιά της που τη θολώνει, η αδιαφορία της, η διαφορά της.
Την απάγει, την κλείνει στο εργαστήριο τατουάζ όπου δουλεύει, κάτω από μια γέφυρα, της κάνει ενέσεις, και κάνει σεξ με το αναίσθητο σώμα της. Όμως, μέσα στο σώμα που αγκαλιάζει, υπάρχει ένα μυαλό που δεν δίνει δεκάρα γι' αυτήν. Τρεις μέρες την κρατάει αναίσθητη και τη χτυπάει με τις βελόνες του τατουάζ. Γράφει: «Πιέστε εδώ» στην κοιλιά της, «made in England» στην πλάτη της. Τη γεμίζει πουλιά, τέρατα, λουλούδια, αραβουργήματα – από μια λύσσα να την κάνει δική της, να μπει μέσα της, να ζήσει μέσα της, να... Αδύνατον. Όταν τελειώνει εξουθενωμένη το αριστούργημά της, τηλεφωνεί στο νοσοκομειακό και την αστυνομία. Θέλει να πεθάνει.
Στο μεταξύ, την έχουμε δει να τραβιέται στα τυφλά. Θέλει να κάνει ένα παιδί, θέλει να μην κάνει έρωτα ευκαιριακά, να μην είναι λεσβία, να μην είναι μόνη, να μην έχει αψιλίες. Οπότε, πιάνει δουλειά στα τατουάζ του Ντοκ Πότερ και μαθαίνει να χτυπάει δελφίνια στο μπράτσο των αγγέλων της κόλασης.
Κι έπειτα έρχεται αυτή. Απόλυτα ωραία. Εκτυφλωτική. Μαύρα μαλλιά. Γαλανά μάτια. Αυτοκινητάρα... Όλα τα κλισέ του θεού! Τη βλέπει τυχαία. Και θέλει να τη χαστουκίσει, να τη φιλήσει, να κουβεντιάσει μαζί της, να την πετάξει στις λάσπες. Λαγνεία; Χαρά; Οργή; Παθος; Όλα – και κάτι ακόμα. Η ταξική διαφορά.
Και την απάγει – εύκολα, πανεύκολα. Τη φυλακίζει – όπως την πεταλούδα ο συλλέκτης. Αλλά είναι αδύνατο να αγαπηθεί και από αυτήν. Την εκδικείται, χαλώντας το ωραίο της δέρμα. Καταστρέφοντας το αντικείμενο του πόθου της.
Είναι ένα δυνατό μικρό διήγημα που διάβασα φέτος, «And Now This». Δημοσιεύεται στο περιοδικό «20/20», με υπογραφή Carl Tighe, και είναι βραβευμένο, το 1988. Γιατί με συγκινεί τόσο;
Γιατί σε αυτό φαίνεται καθαρά κάτι που επίτηδες πολλοί αποσιωπούν: η ταξική πλευρά του σεξ. Πόσο στενά είναι συσχετισμένο με τις οικονομικές διαφορές. Με την εκδίκηση. Τον ανταγωνισμό. Τον φθόνο. Τον πόνο...
Φαίνεται επίσης, με λίγα λόγια και καλά, το σεξουαλικό τοπίο όπου ζούμε. Όλοι κοιμούνται με όλους, όλοι τα κάνουν όλα, και όλοι είναι κατά βάθος αγνοί – ναι, αγνοί. Και αθώοι. Και μόνοι. Και φοβισμένοι.
Φοβούνται τους άντρες, τον σεξισμό, τις γυναίκες, την τρυφερότητα, τον οργασμό, τις λεσβίες, το στόμα που μυρίζει τσιγάρο – ένα νευρωτικό τοπίο, όπου η ασυδοσία είναι απότοκο της μοναξιάς κι ο πόθος κάτι εγκεφαλικό, κάτι μανιακό, που δεν κοιτάει πια τα άλλα σώματα, αλλά το δικό μας, σαν ένα μάτι που είναι στραμμένο προς τα μέσα μας.
Είναι, αν έχει αξία να το πω, το λογοτεχνικό ανάλογο στις φωτογραφίες της Ναν Γκόλντιν. Είναι η νέα λογοτεχνία, φαινομενικά στεγνή, αντιγκλάμορους, λακωνική, χύμα και κατά βάθος ρομαντική, τόσο που σε κάνει να λυπάσαι, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι που η χημεία του δεν αντέχει να θέλεις κάτι που δεν μπορείς να το έχεις.
Από το online Ημερολόγιό μου στη LIFO
www.lifo.gr/team/diary
www.facebook.com/stathis.tsagar
σχόλια