Στo Koλωνάκι είδα πρώτη φορά το tag LifO. Ήταν στον τοίχο ενός στεγνοκαθαριστηρίου της Βουκουρεστίου - εκεί που τώρα είναι το καταπληκτικό Launderette (από αυτή την εβδομάδα εκεί θα βρίσκετε όσα αντίτυπα του φύλλου μας θέλετε - τιμής ένεκεν). Το έβλεπα κάθε πρωί, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει (δεν σημαίνει τίποτα, ίσως Letters In Full Orgasm), αλλά μια μέρα πριν πάμε τυπογραφείο, είπα ας το πούμε LifO που κάθεται ωραία στο μάτι. Από μια άποψη, λοιπόν, το Κολωνάκι και το Launderette είναι οι νονοί μας.
Ζω 23 χρόνια εδώ, το έχω δει να αλλάζει συνέχεια - το βρίζω, αλλά το αγαπώ. Ερωτεύτηκα τη Φωκυλίδου μόλις την είδα. Τις νερατζιές, το ερειπωμένο νησιώτικο σπίτι, την ησυχία - ούτε καν το Sea Satin δεν ειχε ανοίξει με τους κάφρους που βγαίνουν και γκαρίζουν τα χαράματα, σαν λυπημένοι πίθηκοι. Ανέκαθεν υπήρχε τσίκνα. Αλλά κομψή! Τον Αύγουστο κοιμόμουνα στην ταράτσα με ένα σεντόνι κι έβλεπα τη θάλασσα. Οι δυο πολυκατοικίες γύρω άδειαζαν - ψυχή δεν μ' έβλεπε, ή έτσι νομιζα. Από το λόφο φέρνει απίστευτη δροσιά - όλη νύχτα.
Κατά εποχές, ερωτεύομαι άλλο κομμάτι του. Τη Σουηδίας. Τον Λυκαβηττό, όταν για κάποιον λόγο μ' άρεσε το λιώμα. Κάποτε έτρωγα καθημερινώς με τα γερόντια της Λυκόβρυσης. Έχω ριζώσει, μια εποχή, στα καφενεία της Σκουφά. Θυμάμαι το Dizzy στη Σπευσίππου. Τα πρώτα της Ράτκας. Το Dragoste. Σχεδόν όλα τα ραντεβού για αυτή την εφημερίδα τα έκανα στη συνωμοτική ησυχία του Desiree. Στην Κλεομένους, ένα χρονο, μετά από ένα χωρισμό, έζησα με ένα στρώμα στο πάτωμα και μια τηλεόραση την πιο χοντρή κατάθλιψη της ζωής μου.
Στα διαμερίσματα της περιοχής ένα γύρο, γνώρισα απίθανους τύπους - σπουδαίους ή αλαζόνες. Ελάχιστους νέους - συνήθως σαλεμένους ή κακομαθημένους. Ποτέ δεν ξεχνώ τη Λούλα Αναγνωστάκη που μου έδειξε ένα δωμάτιό της πάνω στην Πλατεία Κολωνακίου, και μου είπε «Πρότεινα στον Γιώργο να το σκάψουμε και να του βάλουμε νερό, αλλά δεν ξέρω, δεν το κάναμε...»
Θυμάμαι τη νύχτα που οι Δεκεμβριανοί έκαναν λαμπόγυαλο τα πάντα στη Σκουφά. Καμένα αυτοκίνητα, όλες οι βιτρίνες ριγμένες, συσκότιση και κάπνα. Όλοι ήταν έξω και γυρνάγανε στα χαλάσματα, απορημένοι, ψελίζοντας. Και τη μέρα του μεγάλου σεισμού: ράγισε σαν κραμπί το σπίτι - βγήκα και ανέβηκα στο λόφο δίπλα στο Λυκαμπέτους. Όλες οι γάτες είχαν εξαφανιστεί.
Πολλές φορές είπα να φύγω, αλλά κάθομαι. Ιδεατά μ' αρέσει πιο πολύ το κέντρο, με την ενέργεια των νέων παιδιών και τα ρετιρέ που αγγίζουν την Ακρόπολη. Έχει έναν βαρύ συμβολισμό το Κολωνάκι, που είναι συχνά αχώνευτος. Ειδικά εάν δεν είσαι γεννημένος αστός ή πλούσιος. Έχει κάτι αντιπαθές.
Αλλά, αν ζεις την καθημερινότητά σου εδώ, δηλαδή δίχως ετικέτες, η ζωή έχει πολλά καλά. Είναι ένας πυκνός, ποικίλος μικρόκοσμος, που τα έχει όλα. Είναι σχετικά καθαρό, έχει κομψότητα, ευγένεια και ψευτοευγένεια, τύπους με πούρα και ενδιαφέροντες τύπους.
Σας παρουσιάζουμε λοιπόν το τρίτο ετήσιο αφιέρωμά μας στο Κολωνάκι, την κατεξοχήν περιοχή που οι Αθηναίοι αγαπάνε να μισούν.
Δεν είμαι εξαίρεση.
σχόλια